นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1164

ช่างเป็นการเปิดโลกของเฟิ่งชิงเฉินยิ่งนัก กองกำลังที่เสด็จอาเก้ารวบรวมมา มันไม่ธรรมดาจริง ๆ

มันเหมือนกับเสือที่พุ่งเข้าไปในฝูงแกะ เพื่อทำลายล้างพวกมัน แต่ทหารของเสด็จอาเก้า มันเหมือนกับมนุษย์ที่บุกเข้าไปในฝูงเสือ ซึ่งดุร้ายเสียยิ่งกว่าเสือ

“มันแข็งแกร่งกว่ากองกำลังพิเศษ มันแข็งแกร่งกว่ากำลังของจีนในปัจจุบัน แข็งแกร่งกว่ากองกำลังไหน ๆ” เฟิ่งชิงเฉินพึมพำอยู่ในใจ ดวงตาที่เฝ้ามองทหารม้าทมิฬของนางร้อนแรงขึ้นอย่างมาก

กองทหารที่มีประสิทธิภาพเช่นนี้ สำหรับเฟิ่งชิงเฉินแล้ว มันน่าดึงดูดอย่างสุดหัวใจ

ตอนแรกนางมีโอกาสที่จะได้เข้าร่วมกับกลุ่มมังกรลับของประเทศจีน ซึ่งมันอาจเป็นสิ่งกระตุ้นในความสามารถของนาง แต่......

ในท้ายที่สุด นางก็ตายในช่วงเวลาสำคัญ?

สิ่งนี้สำหรับเฟิ่งชิงเฉินมันคือความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ตอนแรกนางก็ไม่ได้คิดอะไร เนื่องจากเมื่อเข้าไปในกลุ่มลับดังกล่าวนางก็ยังไม่รู้ว่าความสามารถที่ซ่อนอยู่ของนางคืออะไร แต่เวลานี้......

เมื่อเห็นทหารม้าทมิฬผู้แข็งแกร่งที่ไร้ซึ่งผู้ต่อกร เฟิ่งชิงเฉินกลับรู้สึกว่ามันน่าเสียดายเป็นอย่างมาก

นางอยากรู้จริง ๆ ว่าความลับของคำว่า “มังกร” แท้จริงแล้วมันคืออะไรกันแน่ มันจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน มันจะสามารถทำอะไรได้บ้าง และสิ่งที่อยากรู้มากกว่านั้น นางมีพลังเหนือธรรมชาติอะไรอยู่

“น่าเสียดายที่ชีวิตนี้คงหมดหวัง” เฟิ่งชิงเฉินแสดงอารมณ์ของตนเองออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เสียดายอะไรอย่างนั้นหรือ?” แม้ว่าดวงตาของเสด็จอาเก้าจะจับจ้องการต่อสู้อยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ยังแบ่งใจมาให้ความสนใจกับเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าวของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าก็ถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ

“อ่า?” เฟิ่งชิงเฉินตะลึงงัน จากนั้นถึงพบว่าตนเองพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา นางจึงยิ้มอย่างเขินอาย “ข้าบอกว่าทหารของเจ้ากลุ่มนี้นั้นแข็งแกร่งมาก น่าเสียดายที่ข้าไม่อาจเข้าร่วมได้”

ความหมายก็ต่างกันไม่มาก เฟิ่งชิงเฉินยังคงเสียใจที่ไม่ได้เข้าร่วมกับมังกร แต่......ไม่มีคำว่าแต่ เนื่องจากก่อนที่นางจะตาย นางเสียชีวิตลงบนเส้นทางสู่มังกร

คำพูดนี้ของเฟิ่งชิงเฉินนั้นน่าฟังกว่าคำชื่นชมใด ๆ ดวงตาของเสด็จอาเก้าเป็นประกาย เขากล่าวแนะนำออกมาว่า “พวกเขามีนามว่าทหารม้าทมิฬ ข้าใช้เวลาสิบห้าปีในการฝึกฝนพวกเขาขึ้นมา ตอนแรกพวกเขาก็มีกันอยู่ประมาณสามหมื่นคน แต่หลังจากผ่านไปเป็นเวลาสิบห้าปี พวกเขาก็เหลือเพียงแค่หนึ่งพันคนเท่านั้น”

เสด็จอาเก้าแสดงความภาคภูมิใจออกมาเล็กน้อย

แม้ว่ากองทหารของเขาไม่ได้ยิ่งใหญ่ แต่มันก็มีประสิทธิภาพเป็นอย่างมาก ตอนแรกมีจำนวนทั้งสิ้นสามหมื่นนาย แต่หลังจากที่ผ่านไปเป็นเวลาสิบห้าปี ทหารของเขาก็เหลือเพียงแค่พันนายเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าทหารม้าทมิฬกลุ่มนี้ได้ผ่านการฝึกฝนที่ยากลำบากมามากมายแค่ไหน

“หนึ่งพันนายจากสามหมื่นนาย นี่เจ้ากำลังฝึกมือสังหารอยู่อย่างนั้นหรือ” ดวงตาที่สดใสของโต้วโต้วเยือกเย็นลงในทันที

เขารู้ว่าการฝึกฝนของมือสังหารนั้นยากเย็นและทุกข์ทรมานเพียงใด

หนึ่งร้อยคน หนึ่งพันคน นำพาพวกเขามารวมกัน สุดท้ายจะเหลือผู้มีชีวิตรอดเพียงแค่คนเดียว

“ไม่ ข้าไม่ต้องการมือสังหาร มือสังหารเอาชีวิตรอดด้วยการเหยียบย่ำและข้ามศพกันเอง แต่สิ่งที่ข้าต้องการคือการทำงานร่วมกัน กองทัพที่สามัคคี พวกเขาจะไม่ทอดทิ้งกัน ไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว ไม่เอาชีวิตรอดเพียงลำพัง ให้ความช่วยเหลือซึ่งกันและกัน หากใครไม่มีคุณสมบัติก็จะถูกคัดออก หรือไม่ก็ตายจากไป” นี่คือความแตกต่างระหว่างทหารกับมือสังหาร

มือสังหารคือหมาป่าเดียวดาย พวกเขาสามารถไว้ใจตัวเองได้เท่านั้น ซึ่งต่างจากทหาร พวกเขาคือสิงโตผู้ดุร้ายที่เดินทางไปด้วยกัน พวกเขาสามารถหันหลังให้กันได้ พวกเขาจะพึ่งไปด้านหน้าอย่างไร้ซึ่งความหวาดกลัว เรื่องจากพวกเขารู้ดีว่า ด้านหลังของพวกเขานั้นมีเพื่อนร่วมทางของตนเองอยู่?

“ทหารที่ได้รับการฝึกฝนในลักษณะนี้ถึงจะสามารถสร้างกองทัพที่ไร้เทียมทานได้” แววตาของเฟิ่งชิงเฉินเปล่งประกายมากยิ่งขึ้น มันเป็นดวงตาแห่งความเร่าร้อน จ้องมองใบหน้าที่เคร่งขรึมของเสด็จอาเก้า รอยยิ้มเล็กน้อยก็ปรากฏขึ้น “เจ้าชอบของพวกนี้เสียจริง”

มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนที่ชื่นชอบและสนใจในการฝึกฝน และมีชีวิตที่โหยหาเส้นทางของกองทัพ

ชีวิตของทหารนั้นโหดร้ายและน่าเบื่อ ความกดดันที่ยิ่งใหญ่เหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงสามารถรับได้

“ข้ารู้สึกนับถือพวกเขายิ่งนัก นับถือที่พวกเขาทุกคนสามารถข้ามผ่านการฝึกฝนอันเหี้ยมโหด ผ่านการประเมินอย่างเข้มงวด พวกเขาควรค่าแก่การเคารพ การฝึกฝนที่เข้มข้นไม่เพียงแต่เป็นการทดสอบสภาพร่างกายเท่านั้น แต่มันยังรวมถึงสภาพจิตใจ ทำให้พวกเขาเหนียวแน่น คนที่รอดพ้นออกมาจากสามหมื่นนายในตอนแรก พวกเขาต่างไม่ใช่คนธรรมดา” แม้ว่ากองทัพนี้จะไม่ได้มีไว้เพื่อประชาชน แต่เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกนับถือมันอย่างมาก

เมื่อชื่อเลี่ยนฉุ่ยนึกถึงหนอนศพในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ หนังศีรษะของเขาก็ด้านชา

เขาไม่ชอบของพวกนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ไม่อย่างนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่เขาใช้พิษไม่เป็นแม้ว่าจะอยู่กับกัวเป่าจี้มานานแสนนาน

“ไม่ไป พวกเราจะรออยู่ที่นี่” แน่นอนว่ากัวเป่าจี้อยากไป แต่ด้วยใบหน้าอันเยือกเย็นของชื่อเลี่ยนฉุ่ย เขาก็ไม่อยากขัดขืน

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเบือนหน้าหนีเงียบ ๆ

สองคนนี้กำลังถามความเห็นของเขาอยู่งั้นหรือ?

เขายังไม่ทันได้แสดงความคิดเห็น แต่ต่อให้เขาแสดงความคิดเห็นมันก็ไร้ประโยชน์ เนื่องจากหนึ่งเสียงไม่อาจสู้สองเสียงได้

เสด็จอาเก้าไล่ตามไปพร้อมกับเฟิ่งชิงเฉิน แน่นอนว่าความเร็วของพวกเขานั้นไม่ได้ไวมาก โชคดีที่ทหารม้าทมิฬทิ้งสัญลักษณ์ไว้ระหว่างทาง จึงสะดวกต่อการเดินทางของเสด็จอาเก้า

ด้วยเหตุนี้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินจึงไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด ฉูซีฮวากำลังกลับรังของเขา ที่นั่นจะต้องมีลูกน้องผู้ภักดีของเขาอยู่มากมาย ก็ถือว่าเป็นการให้เวลากับทหารม้าทมิฬ ให้พวกเขาจัดการกากเดนของลัทธิปีศาจให้สิ้นซาก และถือเป็นการให้โอกาสกับโต้วโต้ว ให้เขาได้แสดงพลังและครึกครื้นอย่างเต็มที่

มือของเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าประสานกัน เดินไปด้านหน้าอย่างไม่รีบร้อน หากไม่ใช่เพราะเสียงการต่อสู้ที่ดังขึ้นเป็นครั้งคราว คราบเลือดและศพกองเกลื่อนกลาดอยู่เต็มถนน คนที่เห็นก็อาจสงสัยว่าพวกเขากำลังเดินเพื่อชื่นชมทิวทัศน์อันสวยงามกันอยู่

ท่าทางของทั้งสองดูสบายใจเป็นอย่างมาก ซึ่งต่างจากสาวกของลัทธิปีศาจที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และสิ่งนี้ยังทำให้สาวกของลัทธิปีศาจได้เข้าใจว่า ตอนนี้พวกเขาได้เข้าไปยุ่งกับคนที่พวกเขาไม่ควรยุ่ง

และฉูซีฮวาที่เผชิญหน้ากับโต้วโต้วและอาจารย์ของโต้วโต้ว พวกเขากำลังไล่ตามไปอย่างไม่ลดละ มันทำให้เขาตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก หากไม่ระวัง เขาอาจจะ......