นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1168

เฟิ่งชิงเฉินทอดถอนใจด้วยความหดหู่ที่เจ๋อเจ๋อเป็นคนเลือดเย็นไร้ความปราณี แต่ผู้คนจากลัทธิมารรวมถึงชวีซีฮวาทำตัวราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดา ผู้คนจากลัทธิมารถึงกับแสดงความปีติยินดีเมื่อได้ยินคำพูดของเจ๋อเจ๋อ

เฟิ่งชิงเฉินในใจรู้สึกอึดอัด แต่เมื่อเธอคิด ๆ ดูแล้วก็คิดได้ จากนิสัยของชวีซีฮวาและเจ๋อเจ๋อ หรือดูจากคนลัทธิมารเหลานี้เป็นคนเลือดเย็นและเห็นแก่ตัวแค่ไหน

การเสียสละชีวิตของชวีซีฮวาจะทำให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อได้ พวกเขาต้องยินดีอย่างแน่นอน

แม้ว่าลัทธิมารผ่านมาด้วยดีในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่เคยได้รับการยอมรับจากเมืองอื่น ๆ และยุทธจักร เลย ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดของคนลัทธิมารแรงกล้ากว่าคนอื่นมาก แต่พวกเขา...

พวกเขาไม่รู้อะไรคือความความเมตตากรุณา ความยุติธรรม และศีลธรรม สิ่งที่พวกเขาต้องการคือแค่การมีชีวิตรอดและใช้ชีวิตให้ดี แม้ว่าพวกเขาจะต้องเหยียบศพของเพื่อน ก็ต้องมีชีวิตรอดให้ได้

เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่เสด็งอาเก้า อยากรู้ว่าเสด็จอาเก้าจะจัดการอย่างไร

คนแบบนี้ เก็บไว้มีแต่จะเป็นหายนะ ถ้าเป็นเธอเพื่อหลีกเลี่ยงหายนะในอนาคต ถึงแม้ในใจจะไม่อยากทำ แต่เธอก็จะเลือกกำจัดพวกเขาให้สิ้นซาก

เจ๋อเจ๋อ เด็กคนนี้โหดเหี้ยมเช่นนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อเขาโตขึ้นก็จะะกลายเป็นจอมมารอย่างแน่นอน

แต่ปรากฎว่า คำตัดสินใจของเสด็จอาเก้านั้น เหนือการคาดการณ์ของเฟิ่งชิงเฉินมาก เสด็จอาเก้าเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ มุ่งเน้นไปที่วิธีการมากกว่าผลลัพธ์ เขาไม่เพียงใจกว้างปล่อยคนของลัทธิมารไป แม้กระทั่งชีวิตของชวีซีฮวาเขาก็ไม่เอาด้วยซ้ำ แล้วโยนร่างจะตายมิตายแหล่ของชวีซีฮวาไปตรงหน้าเจ๋อเจ๋อ

นึกไม่ถึงเลยว่าจะจัดการเช่นนี้? จุดประสงค์ของเสด็จอาเก้ามาที่ลัทธิมารนั้นเพื่อสิ่งของบางอย่างไม่ใช่หรือ? ปล่อยชวีซีฮวาไป แล้วของยังจะยังตามหาอยู่หรือไม่?

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ระงับความสงสัยในใจไว้ และเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ว่าบทละครของเสด็จอาเก้าจะดำเนินต่อไปอย่างไร

เจ๋อเจ๋อมองดูเสด็จอาเก้าด้วยสีหน้างุนงง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

เขาไม่เข้าใจว่าเสด็จอาเก้านั้นใช้ความพยายามอย่างมากในการมาถึงดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ แต่สุดท้ายเขากลับไม่ได้กำจัดพวกเขาทั้งหมด นี่ไม่เหมือนกับเสด็จอาเก้าที่เจ๋อเจ๋อเคยรู้จัก

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเจ๋อเจ๋อจะมีข้อสงสัยมากมายเพียงใด เขาก็ไม่กล้าถาม

เสด็จอาเก้ากับเขานั้นต่างกันราวฟ้ากับดิน ต่อหน้าเสด็จอาเก้า เขามีสิทธิ์ที่จะยอมรับเท่านั้น แต่ไม่มีอำนาจในการปฏิเสธ

เจ๋อเจ๋อคุกเข่าต่อหน้าเสด็จอาเก้าอีกครั้ง และขอบคุณเสด็จอาเก้าที่ทรงไว้ชีวิต ผู้คนในลัทธิมารต่างก็คุกเขาตามทีละคน

คนบางคนกลัวตายมาก บางทีพวกเขาอาจจะมีความเกลียดชังอยู่ในใจ แต่เพื่อให้สามารถอยู่รอดได้ในเวลานี้ พวกเขาไม่กล้าที่จะเกลียดชังเสด็จอาเก้าได้ พวกเขาแค่รู้สึกขอบคุณและสรรเสริญเสด็จอาเก้าเท่านั้น

ขอบคุณที่เสด็จอาเก้าที่ปล่อยพวกเขาไป และสรรเสริญนชื่นชมความมีน้ำใจของเสด็จอาเก้า

ในโลกนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีน้ำใจเหมือนเสด็จอาเก้า ซึ่งไว้ชีวิตศัตรูของเขาในขณะที่เขาสามารถฆ่าพวกเขาทั้งหมดได้

เสด็จอาเก้ายอมวางมือ และไม่ติดใจเอาความกับความผิดของชวีซีฮวา แต่ตามหลักการพวกเขาควรจะถอยทัพและกลับออกไป แต่ไม่คาดคิดเสด็จอาเก้ากลับหยิบยกประเด็นค่ารักษาพยาบาลของเฟิงชิงเฉินขึ้นมา

เสด็จอาเก้าตรัสว่าเนื่องจากลัทธิมารส่งเจ๋อเจ๋อไปให้เฟิ่งชิงเฉินเพื่อรับการรักษา ถ้างั้นก็สมควรที่จะต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับเฟิ่งชิงเฉิน ราคาค่ารักษาให้คิดตามมาตรฐานของเฟิงชิงเฉิน ลัทธิมารจะต้องจ่ายเงินหนึ่งพันเหรียญทองให้เฟิ่งชิงเฉิน

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทุกคนในลัทธิมารและเจ๋อเจ๋อก็ตกตะลึง

เป็นไปได้หรือไม่ ที่เสด็จอาเก้าบุกมาที่ลัทธิมารอย่างเอิกเกริก เพียงเพื่อมาช่วยขอค่ารักษาพยาบาลให้เฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นรึ?

ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเขาไม่ต้องเสียเปรียบหรืออย่างไร?

แต่เฟิ่งชิงเฉินเผยรอยยิ้มออกมาอย่างชัดเจน

อาของเธอเป็นเช่นนั้น ถึงว่าทำไมเสด็จอาเก้าถึงได้คุยง่ายขนาดนี้ ค่ารักษาพยาบาลเป็นเพียงฉากบังหน้า เป้าหมายของเสด็จอาเก้าคือสิ่งที่เขาต้องการ

แน่นอน เมื่อเจ๋อเจ๋อบอกว่าค่ารักษาพยาบาลจะถูกส่งไปยังตงหลิงโดยเร็วที่สุด แต่เสด็จอาเก้าไม่เห็นด้วยและขอให้ลัทธิมารจ่ายค่ารักษาพยาบาลทันที มิเช่นนั้น...

เมื่อเสด็จอาเก้าพูดแบบนี้ออกมา ก็แทบไม่มีใครกล้าวิจารณ์

ในเวลานี้ คนที่ฉลาดและคนที่ไม่ฉลาดต่างเข้าใจแล้วว่า เสด็จอาเก้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อส่งเจ๋อเจ๋อกลับบ้าน และไม่ได้มาเพื่อขอค่ารักษาพยาบาลของเฟิ่งชิงเฉิน แต่ที่เสด็จอาเก้าบุกมาที่นี่ก็เพื่อกล่องไม้เพียงสิ่งเดียว

นี่คือราษฎรเดิมไม่มีความผิด แต่เพราะมีหยกกับตัวจึงมีความผิด!

ผู้อ่อนแอย่อมไม่มีสิทธิ์ต่อต้าน แม้ว่าคนลัทธิมารจะเข้าใจสิ่งนี้ แต่พวกเขาไม่กล้าโต้เถียงอะไร พวกเขาทำได้แค่เฝ้าดูทหารม้าทมิฬเลือกสิ่งที่เบาและชิ้นเล็กแล้วจากไป

ก่อนออกเดินทาง เสด็จอาเก้าตรงไปหาเจ๋อเจ๋อ มองลงมาแล้วพูดว่า: "เจ้าลัทธิน้อย ข้าหวังว่าครั้งต่อไปที่เราพบกัน เจ้าจะดีกว่าวันนี้ ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าลัทธิชวี่คนต่อไป

คำพูดเหล่านี้กำลังจะบอกเจ๋อเจ๋อว่าเขาไม่กลัวลัทธิมาร และยิ่งไม่กลัวความแค้นของเจ๋อเจ๋อ ดังนั้นเขาจึงกล้าที่จะปล่อยให้เจ๋อเจ๋อและคนของลัทธิมารมีชีวิตอยู่ต่อไป

“ทำไม? ทำไมท่านไม่ฆ่าข้าล่ะ ? ทำไมถึงปล่อยพวกเราไป?” การปล่อยให้เขาและคนของลัทธิมารไป ถือว่ามีอันตรายซ่อยอยู่อย่างแน่นอน แม้ว่าจะไม่สามารถฆ่าเสด็จอาเก้าได้ แต่มันก็สามารถทำให้เสด็จอาเก้านอนไม่เป็นสุขได้เช่นกัน

เจ๋อเจ๋ออยากรู้เหตุผล แต่ทันทีที่เขาถามออกไปกลับรู้สึกเสียใจขึ้นมา เสด็จอาเก้าปล่อยพวกเขาถือว่าเป็นสิ่งที่ดีแล้ว แล้วทำไมเขาจะต้องถามเหตุผลด้วย

ด้วยเขาคิดว่าเสด็จอาเก้าน่าจะไม่ตอบคำถามเขา แต่ไม่คาดคิดเสด็จอาเก้าก็ตรัสว่า: "ข้าไม่ใช่คนขายเนื้อสัตว์ นอกจากเจ้าลัทธิชวีแล้วไม่มีใครล่วงเกินข้า แล้วทำไมข้าจะต้องฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด สำหรับการแก้แค้นของพวกเจ้าเหรอ? เจ้าคิดหรือว่าข้าจะกลัวงั้นรึ??

ทิ้งไว้ด้วยคำพูดที่เย่อหยิ่งและภาพลักษณ์ที่แข็งกร้าวเด็ดขาด ชีวซีฮวาส่งเสด็จอาเก้าออกไปด้วยสายตาเกรียดชัง เขานำทรัพย์สินส่วนใหญ่ของลัทธิมารจากไปอย่างสง่างาม โดยไม่สนใจสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเขา

หลายปีต่อมา คนของลัทธิมารที่รอดชีวิตมา ไม่สามารถลืมความเชื่อมันตัวเอง และพลังอำนาจที่ทรงพลังของเสด็จอาเก้าได้ และพวกเขาไม่กล้าคิดที่จะแก้แค้น

เสด็จจเอาเก้ามีพลังอำนาจมาก จนเขาไม่กลัวการแก้แค้นจากพวกเขา หากลัทธิมารไปทำให้เสด็จอาเก้าขุนเคืองอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาต้องถูกฆ่าสังหารอย่างแน่นอน