นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1188

ซีหลิงเทียนเหล่ยให้คำมั่นสัญญากับกองทัพซีหลิง เขาบอกว่าขอแค่ชนะ พวกเขาก็สามารถกลับไปยังซีหลิงได้ ใช้มันเพื่อกระตุ้นแม่ทัพแห่งซีหลิง แต่ตงหลิงจื่อลั่วและหนานหลิงจิ่นฝานเองก็ใช้มันเช่นกัน

เมื่อเทียบกับซีหลิงเทียนเหล่ย ทางด้านของตงหลิงจื่อลั่วและหนานหลิงจิ่นฝานนั้นมีความเป็นไปได้มากกว่า คำมั่นสัญญาของพวกเขา ขอแค่เอาชนะการต่อสู้ครั้งนี้ พวกเขาก็จะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และรับประกันว่าชีวิตนี้จะไม่ขาดแคลนคุณทรัพย์และมีชีวิตที่ยากลำบากอีกต่อไป

คุณชายผู้สูงศักดิ์สองคน เอ่ยคำมั่นสัญญาอันยิ่งใหญ่ออกมา ไม่มีทหารนายใดเกิดความสงสัย ด้วยเหตุนี้ เมื่อทั้งสองฝ่ายยื่นข้อเสนอเดียวกันออกมา เห็นได้ชัดว่าเหล่าทหารจะหันไปเชื่อใจใครมากกว่ากัน

การต่อสู้ในครั้งแรก ซีหลิงเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้นตงหลิงจื่อลั่วและหนานหลิงจิ่นฝานก็พยายามบุกเข้ามา แต่พวกเขาก็ร้อนรน มีความต้องการที่จะตีฝ่าวงล้อมออกไป ไม่คิดถอยแม้แต่ก้าวเดียว

ด้วยเหตุนี้ เวลาผ่านไปสองวัน ทำให้สูญเสียทหารไปมากกว่าสองแสนนาย และในจำนวนสองแสนนายนั้นมีทหารของซีหลิงอยู่ถึงหนึ่งแสนห้าหมื่นนาย

เมื่อนึกถึงการต่อสู้สองวันที่ผ่านมา มันทำให้ซีหลิงเทียนเหล่ยรู้สึกได้ถึงความสูญเสีย

“อู๋หยาน หลังจากนี้พวกเราควรทำอย่างไรดี?” สถานการณ์เลวร้ายดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาจำเป็นต้องตัดสินใจ

“ฝ่าบาท ได้โปรดรักษาเนินเขาอันเขียวขจีไว้ อย่าไปกลัวเปลวไฟอันร้อนแรง ขอแค่ฝ่าบาทมีชีวิตอยู่ต่อไป พวกเราก็สามารถฟื้นคืนกลับมาได้อีกครั้ง ส่วนตัวข้าจะติดตามฝ่าบาทไปจนชีวิตจะหาไหม้” ไป๋หลี่อู๋หยานคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่แทบเท้าของซีหลิงเทียนเหล่ยพร้อมกับกล่าวแนะนำออกมา

จะสู้จนตัวตายหรือว่าจะถอย นั่นเป็นสิ่งที่เขาสามารถตัดสินใจได้อย่างนั้นหรือ?

ซีหลิงเทียนเหล่ยจ้องมองไปด้านหน้าด้วยแววตาอันว่างเปล่า เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว......

เวลาค่อย ๆ ผ่านไป ไม่มีคำสั่งของซีหลิงเทียนเหล่ย ไป๋หลี่อู๋หยานก็ไม่ลุกขึ้นมา คุกเข่าอยู่ตรงนั้นด้วยความเงียบงัน

สุดท้ายซีหลิงเทียนเหล่ยก็พูดขึ้นมาว่า “อู๋หยาน ให้เจียเหว่ยนำทหารจำนวนห้าหมื่นนายไปโจมตีแนวป้องกันของตงหลิง จ้าวเหม่ยพากองกำลังหนึ่งแสนนายไปบุกแนวป้องกันของหนานหลิง”

ซีหลิงเทียนเหล่ยมอบหมายหน้าที่ให้กับแม่ทัพอีกสองคน แต่ไม่ได้เอ่ยถึงไป๋หลี่อู๋หยานแต่อย่างใด และสิ่งที่เขาสั่งออกมามันได้บ่งบอกถึงการตัดสินใจของเขาอย่างชัดเจน

ไป๋หลี่อู๋หยานพยักหน้า และออกไปปฏิบัติตามคำสั่งทันที

ในยามดึก โต้วโต้วตื่นขึ้นมา แม้ว่าจะมีสภาพร่างกายจะอ่อนแอ สามารถออกเดินทางได้แล้ว และในขณะเดียวกัน แม่ทัพทั้งสองคนของซีหลิงเทียนเหล่ยก็นำทัพออกไปตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด

ตงหลิงและหนานหลิงได้ทำการเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ พร้อมที่จะตอบโต้ในทันที ใช้อาวุธต่าง ๆ ในการขูดเลือดขูดเนื้อทหารของซีหลิง สงครามครั้งนี้ดำเนินไปจนถึงเช้ามืด ทหารของซีหลิงเสียชีวิตจนไม่อาจนับได้ เมื่อทหารม้าของซีหลิงกลับมา พวกเขาก็พบว่า......

“ฝ่าบาทอยู่ที่ไหน?”

“ฝ่าบาทไปไหนแล้ว”

“แย่แล้ว เกิดเรื่องขึ้นกับฝ่าบาทแล้ว”

ไม่มีซีหลิงเทียนเหล่ยคอยนำทาง ทหารของซีหลิงกระวนกระวายใจ ตามหาร่องรอยของซีหลิงเทียนเหล่ยอย่างบ้าคลั่ง

ไม่รู้ว่าใครพูดขึ้นมาว่า “ข้าเห็นฝ่าบาทกับแม่ทัพไป๋หลี่อู๋หยานหนีเข้าไปในป่าแล้ว” เวลานั้นเหล่าผู้คนที่กำลังตามหาซีหลิงเทียนเหล่ยอยู่หยุดการเคลื่อนไหว

“พูดจาเหลวไหล ฝ่าบาทจะทิ้งพวกเราและทำเช่นนั้นได้อย่างไร”

“เป็นไปไม่ได้ ฝ่าบาทไม่มีทางทอดทิ้งพวกเรา”

ตอนแรกก็ไม่มีใครกล้าเชื่อ หรือพูดอีกอย่างก็คือ พวกเขาไม่อาจทำใจยอมรับความจริงที่ตนเองถูกทอดทิ้งได้ แต่ละคนต่างร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด

จนกระทั่งพบเห็นร่องรอยของคนที่กำลังตามหา ทุกคนก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ฝ่าบาททอดทิ้งพวกเราไปแล้ว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฝ่าบาทหนีไปคนเดียว และทิ้งให้พวกเราตายอยู่ที่นี่”

“ฝ่าบาทหนีไปแล้ว พวกเรายังจะสู้ไปเพื่ออะไร ยอมจำนนเสียเถิด ยอมจำนนกันเถอะ”

“ฝ่าบาทบ้าบออะไร ที่แท้ก็แค่องค์รัชทายาทเลวทราม หลังจากนี้ไม่จำเป็นต้องไปเรียกเขาว่าฝ่าบาทอีกต่อไป พวกเราต่อสู้เพื่อให้เขามีชีวิตรอด สุดท้ายเขากลับทอดทิ้งพวกเรา ข้าแหละโกรธจนอยากจะสังหารเขาด้วยมือของข้าเอง”