นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1204

ข้อเสนอที่หวังจิ่นหลิงมอบให้ แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางรับมันไว้

นางไม่เก่งเรื่องการค้าขาย จวนเฟิ่งก็ไม่ได้ขาดแคลนเรื่องเงิน แค่ธุรกิจที่ทำร่วมกับตระกูลหยุนมันก็เพียงพอสำหรับตระกูลเฟิ่งในสามชั่วอายุคน ที่นางบอกว่าจะขายสุราเพื่อทำเงิน ทั้งหมดก็เป็นแค่เพียงความสนใจเล็กน้อยและพูดออกมาเพราะความตื่นเต้นเท่านั้น

ทั้งสองคนเปลี่ยนหัวข้อการพูดคุยอย่างรวดเร็ว เห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในจวนทั้งวัน น้อยมากที่จะออกไปเชื่อมความสัมพันธ์หญิงสาวของจวนอื่น หวังจิ่นหลิงจึงนึกถึงน้องสาวของเขา อีกสองวันจะจัดงานชื่นชมดอกไม้ เชิญหญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานมารวมตัวกัน เขาจึงเอ่ยปากเชิญชวน “หากชิงเฉินไม่ได้ติดธุระอันใด สนใจจะเข้าร่วมงานชมดอกไม้หรือไม่ น้องสาวขอข้าชื่นชมในตัวของชิงเฉินมาตั้งนานแล้ว”

“เรื่องนี้......เกรงว่าคงไม่ได้ ข้ากับสนมเอกเซี่ยตกลงกันไว้แล้วว่าหลังจากนี้อีกสองสามวันจะเข้าไปทำการรักษาให้จักรพรรดิน้อย และช่วงนี้ข้าก็ยุ่งอยู่กับการชี้นำซือสิง” นางใกล้จะหลุดพ้นกับสตรีในพระราชวังแล้ว นางรับรู้ถึงความหวังดีของหวังจิ่นหลิง แต่โอกาสมันช่างเลวร้ายยิ่งนัก

“ไม่เป็นไร ในอนาคตจะต้องมีโอกาสอีกเป็นแน่ เพียงแต่ชี้นำซือสิง? ทำไมงั้นหรือ? รักษาจักรพรรดิน้อย เจ้าจะให้ซือสิงเป็นคนลงมือ?” หวังจิ่นหลิงไม่เข้าใจ สนมเอกเซี่ยจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้ได้อย่างไร?

เฟิ่งชิงเฉินขยับข้อมือของนา “มือของข้าได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ไม่สามารถจับมีดได้ชั่วคราว”

แม้ว่าชื่อเลี่ยนฉุ่ยจะรักษานางด้วยการฝังเข็มและอาบน้ำยาไปแล้ว แต่มือของนาก็กลับมาอยู่ในสภาพเพียงเจ็ดส่วนเท่านั้น ในช่วงระยะเวลาอันสั้น มันไม่อาจทนกับความเหน็ดเหนื่อยได้

“ไปบาดเจ็บมาตอนไหน?” หวังจิ่นหลิงขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากปิดบังหวังจิ่นหลิง แต่ก็ไม่อาจอธิบายออกไป ดังนั้นจึงกล่าวออกมาอย่างคลุมเครือ

หวังจิ่นหลิงเก็บรอยยิ้มของเขา จากนั้นกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันรุนแรง “ชิงเฉิน ข้าจะต้องสืบให้พบว่าใครเป็นคนซุ่มโจมตีเจ้า” ข้าจะแก้แค้นให้เจ้า

ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าควรพูดอะไร หลังจากโกหกไปแล้วหนึ่งครั้ง นางก็ต้องใช้คำโกหกอีกมากมายเพื่อปกปิดมัน นี่คือสภาพของเฟิ่งชิงเฉินในเวลานี้

นางไม่อาจพูดอะไรกับหวังจิ่นหลิงได้ ทำได้เพียงบอกว่ามือของตนเองจะหายดีอีกในไม่ช้า และไม่ได้ร้ายแรงอะไร สีหน้าของหวังจิ่นหลิงถึงจะดูดีขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของคุณชายใหญ่ มันช่างน่ากลัวยิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินกลัวว่าหวังจิ่นหลิงจะถามเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของนางต่อไป จึงรีบพูดถึงเรื่องการแต่งงานระหว่างตระกูลหวังกับตระกูลชุยขึ้นมา ถามว่าเกี่ยวกับการแต่งงานอันยิ่งใหญ่

“การแต่งงานจะจัดขึ้นในปีหน้า ตระกูลชุยยังอยู่ในความวุ่นวาย หากต้องการจะแต่งงานกับน้องสาวของข้าหวังจิ่นหลิง พวกเขาก็จะต้องแสดงความสามารถออกมา” หวังจิ่นหลิงไม่พอใจกับการแต่งงานครั้งนี้ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางยอมให้น้องสาวของตนเองแต่งงานแบบลวก ๆ

เฟิ่งชิงเฉินค่อนข้างเห็นด้วยกับเขา “การแต่งงานนั้นถือเป็นเรื่องสำคัญในชีวิตของผู้หญิง มันไม่ใช่เรื่องที่ทำลวก ๆ ได้” ในยุคสมัยนี้นั้นไม่ได้รับการอนุญาตให้หย่าร้าง ผู้หญิงสามารถแต่งงานได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

“ชิงเฉินพูดถูก การแต่งงานของผู้หญิงเป็นเรื่องละเอียดอ่อน มันเกี่ยวข้องกับชีวิตที่เหลืออยู่ของผู้หญิงคนนั้น” ในตอนที่หวังจิ่นหลิงพูดประโยคนี้ออกมา เขาก็จ้องมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินอย่างลึกซึ้ง

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ได้จริงจังเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงาน แต่เขาก็อดที่จะเตือนเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เมื่อมีโอกาส หากเป็นไปได้ เขาอยากให้เสด็จอาเก้ามาสู่ขอนาง และแต่งงานกับนางโดยเร็วที่สุด

คำพูดเหล่านี้ติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเขา แต่มันไม่ได้ถูกพูดออกมา

หวังจิ่นหลิงถอนหายใจออกมาเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็เล่าเรื่องที่จักรพรรดิบังคับให้ลูกสาวตระกูลหวังแต่งงานเข้าไปในจวนชุนอ๋องเพื่อเป็นพระสนมออกมา

เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่เสด็จอาเก้า เขาไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมกับเฟิ่งชิงเฉิน การที่พูดออกไปโดยตรงจะเป็นการดีที่สุด

“เข้าไปเป็นสนมในจวนชุนอ๋อง? จักรพรรดิมอบพระสนมให้กับชุนอ๋องแล้วสองคนไม่ใช่หรือ อนุภรรยาอีกสี่คน เวลานี้ต้องการให้ลูกสาวตระกูลหวังของพวกเจ้าแต่งงานเข้าไป จักรพรรดิไม่คำนึงถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นในเรือนหลังของจวนชุนอ๋องเลยงั้นหรือ?” สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินไม่เข้าใจจริง ๆ ก็คือ จักรพรรดิต้องการทำอะไรกันแน่

หากรักและเอ็นดูชุนอ๋อง การทำเช่นนี้ก็ไม่ใช่วิธีการแสดงความรัก หลังจากที่ชุนอ๋องแต่งงานกับองค์หญิงเหยาหวา เขาได้ชักนำหญิงสาวในตระกูลขุนนางให้เข้ามาเป็นอนุภรรยาอีกกลุ่มหนึ่ง เวลานี้ยังสั่งให้ลูกสาวตระกูลหวังแต่งเข้าไปอยู่ในจวนชุนอ๋อง จักรพรรดิคิดว่าเรือนหลังของชุนอ๋องยังวุ่นวายไม่พออีกอย่างนั้นหรือ?

หวังจิ่นหลิงหันออกไปมอง ในตอนนั้นเขาก็ได้เห็นร่างในชุดยาวสีฟ้า ซุนซือสิงเดินโซเซเข้ามาในห้องรับรองด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด มีคนรับใช้จำนวนหนึ่งเดินตามมาด้านหลัง จ้องมองซุนซือสิงด้วยใบหน้าระมัดระวัง ในตอนที่เห็นซุนซือสิงกำลังจะล้มก็เข้ามาพยุงเขา แต่ก็ถูกซุนซือสิงผลักออกไป

“ซือสิง เจ้าเป็นอะไรไปงั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมาก รีบวิ่งเข้าไปหาซุนซือสิงทันใด จากนั้นก็พยุงร่างของซุนซือสิงเอาไว้พร้อมกับจ้องมองอย่างละเอียด

หวังจิ่นหลิงช้ากว่าเฟิ่งชิงเฉินไปก้าวหนึ่ง เขาถามออกมาด้วยใบหน้าอันเคร่งขรึม “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ซุนซือสิงยืนสติเลื่อนลอยอยู่ตรงที่เดิม ดวงตาของเขาไร้ชีวิตชีวา เมื่อเห็นดวงตาที่ราวกับไข่มุกของเฟิ่งชิงเฉินจับจ้องมาที่เขา น้ำตาของเขาก็ไหลลงมาจากใบหน้า พร้อมกับสำลัก “ท่านอาจารย์ ข้า......”

คำพูดมีเพียงเท่านี้ ร่างทั้งร่างของซุนซือสิงทรุดลงไป โชคดีที่มือและเท้าของเฟิ่งชิงเฉินว่องไวพอ นางพยุงร่างของซุนซือสิงเอาไว้ “ซือสิง......”

“นายน้อยซุน” คนรับใช้รีบวิ่งเข้ามา พาซุนซือสิงเข้าไปในห้องอย่างกระวนกระวาย ในตอนนั้นหวังจิ่นหลิงก็ไม่สามารถไปจากที่นี่ได้ ยืนอยู่ตรงนั้นและจ้องมองเฟิ่งชิงเฉินด้วยความเป็นห่วง

เฟิ่งชิงเฉินให้ความสำคัญกับซุนซือสิงเป็นอย่างมาก เขารู้เรื่องนี้ดี หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับซุนซือสิง เฟิ่งชิงเฉินจะต้องเอาผิดและลงโทษอีกฝ่ายจนถึงชีวิต

หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนกไป เฟิ่งชิงเฉินสงบสติอารมณ์ของตนเอง จากนั้นก็เริ่มตรวจร่างกายของซุนซือสิง

“ไม่ได้มีบาดแผลแต่อย่างใด เขาหมดสติเพราะความเครียดที่มากเกินไป” เฟิ่งชิงเฉินหันกลับมาถามคนรับใช้ที่เดินเข้ามาพร้อมกับซุนซือสิง “นายน้อยซือสิงไปเจอเรื่องอะไรมาอย่างนั้นหรือ?”

คนดี ๆ ทั้งคน อยู่ดี ๆ จะโศกเศร้าถึงเพียงนี้ได้อย่างไร? ซุนซือสิงไม่ใช่คนที่หดหู่หรือมีเป็นโรคซึมเศร้าแต่อย่างใด