นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1207

ใช้!

เสียงของผู้หญิงที่แหบแห้งดังขึ้นมาจากด้านหลังของจักรพรรดิ ทุกคนต่างหันไปมอง เห็นสนมเอกเซี่ยเดินออกมาจากด้านในด้วยใบหน้าอันซีดขาวภายใต้การพยุงของสาวใช้

สนมเอกเซี่ยไม่ทำความเคารพจักรพรรดิเลยแม้แต่น้อย นางเดินตรงมาด้านหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน จ้องมองมาที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยสายตาอันแน่วแน่ “ชิงเฉิน เจ้าจงใช้ยาในมือของเจ้า ผลที่ตามมาข้าจะเป็นคนรับไว้เอง หากลูกชายของข้าไม่รอด ข้าจะตามไปดูแลเขา”

ผู้เป็นแม่ยอมแข็งแกร่ง สนมเอกเซี่ยผลักสาวใช้ที่พยุงร่างของนางออกไป ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าอันเย่อหยิ่ง ดวงตาแน่วแน่ ไม่มีความกังวลหรือเกรงกลัวแม้แต่น้อย

“พระสนมที่รักของข้า?” จักรพรรดิส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “ใช้วิธีการรักษาของหมอหลวงก่อนดีหรือไม่ หากรักษาไม่ได้ค่อยใช้ยาของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี”

นี่เป็นวิธีการรักษาแบบอนุรักษนิยม สามารถมองออกได้เลยว่าจักรพรรดิมีใจต้องการอยากช่วยเหลือองค์ชายแปดจากใจจริง

แต่สนมเอกเซี่ยกลับไม่เห็นด้วย นางคุกเข่าลงไปต่อหน้าของจักรพรรดิ “ฝ่าบาท หมอหลวงเหล่านี้ไม่มีความมั่นใจว่าจะสามารถช่วยชีวิตของเสี่ยวปาได้ เสี่ยวปามีสภาพเช่นนี้แล้ว ข้าเองก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ข้าอยากจะเดิมพันสักครั้ง ข้าเชื่อในพลังแห่งมังกรของฝ่าบาท ข้ากับเสี่ยวปาจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป หากเสี่ยวปามีอันเป็นไป เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นชะตากรรมที่ฟ้าลิขิต ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพลังแห่งมังกรของฝ่าบาท และข้าก็จะตามไปอยู่กับเสี่ยวปาเพื่อดูแลเขา”

คำพูดประโยคนี้ของสนมเอกเซี่ยช่างงดงามยิ่งนัก หากจักรพรรดิน้อยมีชีวิตรอดต่อไป คุณงามความดีทั้งหมดจะตกเป็นของจักรพรรดิ ในอนาคต สถานะของจักรพรรดิจะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่ หากเสี่ยวปาจากไป สนมเอกเซี่ยจะฆ่าตัวตาย เช่นนั้นจักรพรรดิก็คงไม่มีทางลืมเสี่ยวปาในช่วงระยะเวลาอันสั้น

“พระสนมที่รักของข้ารีบลุกขึ้นมาเถิด ข้าอนุญาต เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ารีบใช้ยาในมือของเจ้าเดี๋ยวนี้” จักรพรรดิพยุงสนมเอกเซี่ยขึ้นมาด้วยความทุกข์ใจ คิดถึงความดีต่าง ๆ ที่ผ่านมาของสนมเอกเซี่ย เพื่อปกป้ององค์ชายแปด นางไม่สนแม้แต่ชีวิตของตนเอง ทำให้จักรพรรดิรู้สึกซึ้งใจเป็นอย่างมาก

ใครบอกตระกูลแห่งสวรรค์ไร้ความรู้สึก สิ่งที่เขากำลังทำอยู่เวลานี้มันไม่ได้เรียกว่าความรู้สึกอย่างนั้นหรือ

“ขอบพระทัยฝ่าบาทเป็นอย่างมาก” สนมเอกเซี่ยเอนกายเข้าไปในอ้อมแขนของจักรพรรดิ จักรพรรดินีที่ยืนอยู่ด้านข้างจ้องมองไปด้วยสายตาอันเยือกเย็น แต่ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความกังวลตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ คนที่ไม่รู้เรื่องราวอาจคิดว่านางเป็นห่วงเรื่องความเป็นความตายของจักรพรรดิน้อยจริง ๆ

ได้รับการสนับสนุนจากสนมเอกเซี่ย เฟิ่งชิงเฉินมีความกล้าที่จะใช้ยาที่อยู่ในมือ เนื่องจากเกรงว่าฤทธิ์ยาจะรุนแรงและทำให้จักรพรรดิน้อยต้องบาดเจ็บ เฟิ่งชิงเฉินจึงใช้ยาในการรักษาเพียงแค่หนึ่งในแปดส่วนเท่านั้น หากไม่ได้ผลก็ค่อยเพิ่มปริมาณการใช้ไปในภายหลัง

หมอหลวงยังไม่ทันพูดอะไร สนมเอกเซี่ยก็พยักหน้าบ่งบอกว่าตนเองเห็นด้วยออกมาก่อน “ชิงเฉินเริ่มทำการรักษาได้เลย ข้าเชื่อเจ้า ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นเช่นไร ข้าเซี่ยเหยียนไคจะเป็นคนรับมันไว้แต่เพียงผู้เดียว”

ในตอนที่หมอหลวงบอกว่าลูกชายของนางจากไปแล้ว นางรู้สึกว่าท้องฟ้ากำลังถล่มลงมา เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่ดึงลูกชายของนางกลับมาจากมือของยมบาล นางยังจะมีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อใจในตัวของเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกโล่งใจที่ได้พบกับญาติของผู้ป่วยที่พูดคุยง่ายถึงเพียงนี้ นางค่อย ๆ ใช่แหนบขูดยาออกมาทีละชั้น จากนั้นต้มด้วยน้ำอุ่น เฟิ่งชิงเฉินค่อย ๆ ป้อนมันเข้าไปในปากของจักรพรรดิน้อยอย่างระมัดระวังทีละหยด

เห็นท่าทางที่เชี่ยวชาญของเฟิ่งชิงเฉิน ทำให้หมอหลวงที่อยู่ที่นั่นตกใจเป็นอย่างมาก

การป้อนยาเด็กนั้นเป็นเรื่องยาก หมอทั่วไปจะไม่รับผิดชอบในเรื่องการป้อนยาเด็ก คิดไม่ถึงว่าความสามารถของเฟิ่งชิงเฉินจะครบครันถึงเพียงนี้

“เป็นอย่างไรบ้าง? เป็นอย่างไรบ้าง?” ทันทีที่ยาถูกหยอดลงไปก็มีคนถามขึ้นมาทันใด มันทำให้เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

นี่คือยาธรรมดา ไม่ใช่ยาที่เทวดาที่เมื่อทานเข้าไปแล้วจะแสดงผลทันที

คนที่ถามออกมาก็รู้ว่าตัวเองร้อนรนมากเกินไป ดังนั้นจึงถอยกลับมาด้วยความเขินอาย

เฟิ่งชิงเฉินหันกลับมารายงานกับจักรพรรดิและสนมเอกเซี่ย “ฝ่าบาท เหนียงเหนียง จักรพรรดิน้อยได้รับยาไปแล้ว แต่ยาไม่ได้ออกฤทธิ์เร็วขนาดนั้น ข้าจึงขออยู่ที่นี่ต่อไปเพื่อดูอาการของจักรพรรดิน้อยอย่างใกล้ชิด”

จักรพรรดิพยักหน้า มือของเขาลูบไปบนหลังมือของสนมเอกเซี่ย “พระสนมที่รักของข้าไม่ต้องกังวล องค์ชายแปดเป็นเด็กมีบุญ เขาจะต้องปลอดภัยเป็นแน่ เวลานี้ข้าจะประทานชื่อให้องค์ชายแปดเพื่อรับพร รอให้องค์ชายแปดรอดจากภัยพิบัติครั้งนี้ไปได้ ข้าจะแต่งตั้งเขาเป็นอ๋อง”

เหล่าลูกชายของจักรพรรดิ ไม่มีพระองค์ไหนที่ได้แต่งตั้งเป็นอ๋องก่อนที่จะมีอายุครบสิบแปดปี การที่จักรพรรดิกล่าวเช่นนี้ออกมา เห็นได้ชัดว่าจักรพรรดิให้ความสำคัญกับองค์ชายแปดมากแค่ไหน

ส่วนเรื่องการตั้งชื่อ ปกติแล้วจักรพรรดิตงหลิงจะตั้งชื่อให้กับบุตรของตนเองทุกคนเมื่อมีอายุได้ร้อยวัน เวลานี้องค์ชายแปดมีอายุมากกว่าร้อยวันแล้ว แต่เนื่องจากอาการปากแหว่ง จักรพรรดิจึงเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ เวลานี้พูดออกมามันเป็นเพียงแค่การชดเชยเท่านั้น