นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1210

ใช่ หลังจากมั่นใจแล้วว่าจักรพรรดิน้อยพ้นขีดอันตราย เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่คิดว่าตนเองจะอยู่ในพระราชวังอีกต่อไป

นางไม่เก่งเรื่องกุมารเวชศาสตร์ และไม่เก่งเรื่องการดูแล นางไม่มีความจำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่ และสิ่งสำคัญที่สุดก็คือ นางไม่อาจวางใจเรื่องของซือสิงได้ และนางก็อยากออกไปสืบเรื่องของหลานจิ่วชิงว่าแท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หลานจิ่วชิงคิดจะสร้างความวุ่นวาย ต้องการให้ฝู่หลินรู้ว่าเขาอยู่ในเมืองจักรพรรดิ เช่นนั้นจะต้องมีเรื่องที่ไม่ธรรมดาเกิดขึ้นเป็นแน่ หากมัวแต่อยู่ในตำหนักจาวเยี่ยน นางก็จะไม่สามารถรับรู้ข่าวสารใด ๆ ได้ทั้งนั้น

“เหนียงเหนียง จักรพรรดิน้อยปลอดภัยแล้ว สิ่งที่เหลือข้าไม่อาจให้ความช่วยเหลือได้ ให้ข้าอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้” เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจอารมณ์ของสนมเอกเซี่ย ดังนั้นนางจึงพยายามพูดออกมาโดยใช้ไหวพริบมากที่สุด

“แต่ว่า.......ชิงเฉิน เจ้าอยู่ที่นี่อีกสักวันไม่ได้หรือ? เสี่ยวปาเขา......” สนมเอกเซี่ยอ้อนวอนเฟิ่งชิงเฉิน นางไม่ได้ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินทำสิ่งใด ขอแค่เฟิ่งชิงเฉินอยู่ในตำหนักจาวเยี่ยนต่อไป เท่านั้นนางก็รู้สึกอุ่นใจแล้ว

เช่นนี้หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากับเสี่ยวปา นางจะได้หาคนให้ความช่วยเหลือได้ในทันที

“เหนียงเหนียง พิษในร่างกายของจักรพรรดิน้อยถูกขจัดออกไปจนหมดแล้ว ที่เหลือหมอหลวงก็สามารถจัดการได้ ข้าขอร้องเหนียงเหนียง เวลานี้เกิดเรื่องขึ้นที่จวนเฟิ่ง ข้าจะต้องรีบกลับไปจัดการให้เร็วที่สุด” เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหมดหนทาง จักรพรรดิน้อยไม่มีความจำเป็นต้องให้นางดูแลอยู่ข้างกายตลอดระยะเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว

หากมีความจำเป็นจริง ๆ นางก็คงไม่มีทางไปจากที่นี่ ไม่ง่ายเลยว่านางจะช่วยอีกฝ่ายให้รอดชีวิตกลับมาได้ เช่นนั้นนางจะปล่อยให้เกิดเรื่องขึ้นกับเขาอีกได้อย่างไร

หมอเองก็เป็นคน ในตอนที่ผู้ป่วยพ้นขีดอันตราย หมอก็ต้องขออนุญาตกลับไปดูแลเรื่องราวในครอบครัวของตนเองบ้าง

เฟิ่งชิงเฉินพูดออกมาขนาดนี้ แม้ว่าสนมเอกเซี่ยจะไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็คงทำได้เพียงตอบตกลง เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่หมอหลวง การที่นางส่งคนออกไปเรียกอีกฝ่ายมากะทันหัน เท่านี้ก็ถือเป็นการเสียมารยาทมากพอแล้ว

ในพระราชวังมีหมอหลวง มันไม่ได้หมายความว่าหากไม่มีเฟิ่งชิงเฉินแล้วจะเกิดเรื่องขึ้นกับองค์ชายแปด

สนมเอกเซี่ยขอให้เฟิ่งชิงเฉินรออีกสักครู่หนึ่ง รอให้หมอหลวงมาถึงก่อนแล้วค่อยจากไป

“เหนียงเหนียงวางใจ ข้าจะอธิบายทุกอย่างให้หมอหลวงฟังอย่างชัดเจน จากนั้นข้าถึงจะจากไป ทั้งหมดล้วนแต่เห็นร่างกายขององค์ชายแปดเป็นสิ่งสำคัญ” คำพูดประโยคนี้ของเฟิ่งชิงเฉินช่างงดงามเป็นอย่างมาก ทำให้ความไม่พอใจในใจของสนมเอกเซี่ยหายเป็นปลิดทิ้ง

จากท่าทางของจักรพรรดิที่แสดงออกมาเมื่อวานนี้ เขาน่าจะให้ความสำคัญกับองค์ชายแปดไม่น้อย ทุกคนในพระราชวังล้วนเป็นคนฉลาด พวกหมอหลวงมายืนรอหน้าพระราชวังตั้งนานแล้ว ทันทีที่สนมเอกเซี่ยออกคำสั่ง พวกเขาก็เข้ามาด้านในทันใด

หลังจากการวินิจฉัยและตรวจสอบครั้งแล้วครั้งเล่า หมอหลวงสามคนก็ได้ผลการตรวจออกมาเช่นเดียวกับเฟิ่งชิงเฉิน ตราบใดที่ให้การดูแลองค์ชายแปดอย่างพิถีพิถัน เขาก็สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เพียงแต่......หลังจากประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ แน่นอนว่าร่างกายของเขาจะต้องอ่อนแอกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย

เรื่องนี้สนมเอกเซี่ยพอจะเดาออกตั้งแต่แรก แม้จะลำบากใจแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่อาจยอมรับได้

แม้จะร่างกายอ่อนแอแต่ก็ยังดีกว่าตายตั้งแต่เด็ก องค์ชายแปดหนีมาจากความตายได้ แค่นี้สนมเอกเซี่ยก็พอใจมากเพียงพอแล้ว

หลังจากเฟิ่งชิงเฉินกับหมอหลวงพูดคุยกันเรียบร้อยแล้ว นางก็พูดถึงเรื่องที่ตนเองต้องการออกจากพระราชวัง สนมเอกเซี่ยตอบแทนเฟิ่งชิงเฉินอย่างไม่เห็นแก่ตัวด้วยอัญมณีชุดหนึ่ง จากนั้นก็เน้นย้ำกับเฟิ่งชิงเฉินว่า สองสามวันหลังจากนี้หากไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องออกจากจวน เนื่องจากเกรงว่าจะมีคนจากพระราชวังไปหานางอีก

เฟิ่งชิงเฉินรับปากว่าตนเองจะอยู่ในจวน หากมีเรื่องเร่งด่วนต้องการเรียกนางเข้ามาในพระราชวัง มันจะไม่ทำให้เสียเวลาในการรักษาจักรพรรดิน้อยเป็นแน่

ขันทีพาเฟิ่งชิงเฉินออกมาส่ง เมื่อถึงซอยเล็ก ๆ อันเงียบสงบ เฟิ่งชิงเฉินนำกระเป๋าเงินออกมายื่นใส่มือขันทีผู้นั้น ถามอีกฝ่ายถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในพระราชวัง เพื่อป้องกันไม่ให้เหล่าคนมีฐานะรับรู้ในสิ่งที่นางถาม

ขันทีหรี่ตาลง ลองชั่งน้ำหนักกระเป๋าเงินด้วยมือของตนเอง จากนั้นก็เล่าเรื่องราวไร้สาระที่เกิดขึ้นในประราชวังออกมาให้เฟิ่งชิงเฉินฟัง

เหนียงเหนียงคนไหนล้มลง เหนียงเหนียงคนไหนถูกจักรพรรดิลงโทษ ขันทีคนไหนถูกเจ้านายทุบตี ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องราวที่ไร้ประโยชน์ ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหมดความหวัง ขันทีผู้นั้นก็เข้ามากระซิบข้างหูของเฟิ่งชิงเฉินด้วยท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ว่า “ได้ยินมาว่าเมื่อวานมีโจรบุกเข้ามาในพระราชวัง โจรไม่ได้ขโมยสิ่งใดไปเลยนอกจากมงกุฎของราชวงศ์ก่อน ได้ยินว่ามาเป็นทายาทของราชวงศ์ที่แล้ว จักรพรรดิออกพระราชโองการ สั่งปิดผนึกนอกเมืองไว้ทั้งหมด ห้ามไม่ให้ผู้ใดออกไปจากเมือง”