นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1211

ซือสิงได้รับการปกป้องดูแลอย่างดีมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ของเขาหรือว่านาง ทุกคนต่างไม่เคยปล่อยให้ซือสิงต้องลำบาก แต่......

คนที่ทำให้ซือสิงต้องทุกข์ทรมานเช่นนี้ก็คือพวกเขา

เฟิ่งชิงเฉินทำได้เพียงกะพริบตาเพื่อกลั้นน้ำตาของนางเอาไว้ ไม่กล้าพูดเรื่องของซุนเจิ้งเต้าอีกต่อไป นางพูดออกมาแค่ว่า “ซือสิง เห็นเจ้าไม่เป็นอะไร อาจารย์ก็วางใจ”

“ขอโทษที่ทำให้ท่านอาจารย์ต้องเป็นห่วง” ซุนซือสิงขจัดความโศกเศร้าบนใบหน้าและโค้งคำนับให้กับเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้า “อาจารย์ไม่เป็นไร เมื่อเห็นว่าเจ้าไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับความเศร้าอีกต่อไป อาจารย์ก็วางใจ ช่วงนี้เจ้าพักผ่อนให้มาก ฟื้นฟูร่างกายตนเอง ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอาจารย์ อาจารย์จะช่วยเจ้าหาผู้ลงมือออกมาให้ได้”

“ขอบคุณท่านอาจารย์” แม้ว่าซุนซือสิงจะเป็นคนบริสุทธิ์ แต่เขาก็ไม่ใช่คนพูดจาคร่ำครึ เขารู้ความสามารถของเขาดี ชีวิตนี้ก็คงไม่สามารถตามหาคนที่ลงมือกับพ่อของเขาได้

การแก้แค้นที่อีกฝ่ายสังหารพ่อของตนเองนั้นไม่อาจกลับคืนได้ หากเขายังไม่ตาย ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแก้แค้นให้จงได้

“จะขอบคุณทำไม นี่คือสิ่งที่อาจารย์ควรทำ แค่เจ้าไม่โกรธอาจารย์ก็เพียงพอแล้ว” จากการคาดเดาของเฟิ่งชิงเฉิน เรื่องนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับนางเป็นแน่

ซือสิงเป็นคนที่จิตใจดี ทำตัวดีกับผู้อื่นมาโดยตลอด เหตุการณ์ครั้งนี้อีกฝ่ายน่าจะไม่ได้มุ่งเป้ามาที่ซือสิง แต่น่าจะมุ่งเป้ามาที่นางมากกว่า

ซุนซือสิงรีบส่ายหน้าในทันที “ท่านอาจารย์ ข้าเข้าใจดี เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับท่าน”

“เจ้าไม่เข้าใจ เรื่องนี้......อาจารย์ต้องขอโทษเจ้าด้วย” เฟิ่งชิงเฉินเบือนหน้าหนี ไม่กล้ามองหน้าซุนซือสิง นางกลัว กลัวที่จะเห็นดวงตาที่แสดงความเกลียดชังและโกรธแค้นของซือสิง

ต่อให้นางได้รับบาดเจ็บ นางก็ไม่อยากให้ซือสิงบาดเจ็บเพราะนาง

“ซือสิง......” เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลงด้วยความละอายใจ นางไม่ได้ยืนอยู่ในตำแหน่งที่สามารถอธิบายได้

“ท่านอาจารย์ มันไม่เกี่ยวข้องกับท่านจริง ๆ ท่านไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรือรับผิดชอบแต่อย่างใด” ซุนซือสิงส่ายหน้า เขาเองก็พอจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้ แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะโทษหรือโยนความผิดให้กับเฟิ่งชิงเฉินมาก่อน

เขากับอาจารย์เป็นครอบครัวเดียวกัน แน่นอนว่าต้องแบกรับภาระร่วมกัน เขาได้รับการคุ้มครองจากอาจารย์ แน่นอนว่าเขาก็ต้องยอมรับความเสี่ยงที่จะตามมาด้วย

อีกอย่างจากที่เขาเห็น พ่อของเขาได้ไม่ได้เพิ่งจะจากไป แต่มันถูกผนึกไว้ด้วยน้ำแข็ง ใบหน้าของเขาเน่าเปื่อยไปนานแล้ว

“ซือสิง เจ้านี่มันช่างโง่เขลายิ่งนัก” ถูกคนอื่นขายไปแล้วยังกลับมาช่วยนับเงิน มันช่างโง่เขลายิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกประทับใจเป็นที่สุด ชีวิตนี้ช่างโชคดียิ่งนักที่ได้รับลูกศิษย์ที่ดีอย่างซือสิงมาชุบเลี้ยง เรื่องแบบนี้หากเป็นคนอื่น อีกฝ่ายคนจะโกรธจนอยากเอาชีวิตของนางเป็นแน่

นางถือเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเขาทางอ้อม แม้ว่านางจะไม่ใช่ผู้ลงมือ แต่ซุนเจิ้งเต้าก็ต้องมาจากไปเพราะนาง

“ซือสิง เชื่ออาจารย์ อาจารย์จะต้องทวงความยุติธรรมกลับมาให้เจ้าจงได้” เมื่อทิ้งประโยคนี้ไว้ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่นั่งอีกต่อไป

ตอนแรกนางมาเพื่อปลอบใจซือสิง สุดท้ายกลับเป็นซือสิงที่ปลอบใจนาง

เหตุใดถึงได้โง่เขลาถึงเพียงนี้ เด็กที่โง่ถึงเพียงนี้ ทำให้นางรู้สึกละอายใจจนอธิบายไม่ได้ ทำให้นางไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินเดินกลับไปที่ห้องของนางพร้อมดวงตาที่กลายเป็นสีแดง นางเดินไปด้านหน้าของอ่างทองแดง จากนั้นก็ก้มหน้าลงไปในน้ำ

กูลุก กูลุก......เฟิ่งชิงเฉินพ่นฟองออกมาอย่างต่อเนื่อง ทงจือและทงเหยาเดินตามเข้ามา เห็นสภาพที่น่าตกใจของเฟิ่งชิงเฉิน พวกนางก็ไม่กล้าก้าวเข้ามา ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าตนเองควรทำอย่างไรต่อไปดี

“อ่า......” เฟิ่งชิงเฉินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำ

“คุณหนู” ทงจือและทงเหยาพูดออกมาด้วยความไม่สบายใจ

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้สนใจ หยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ด้านข้างขึ้นมา เช็ดหน้าอย่างรุนแรง จนน้ำที่อยู่บนใบหน้าของนางไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

“ได้อะไรมาบ้าง?” พูดออกมาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่กลับทำให้ใบหน้าของทงจือและทงเหยาซีดขาว ทั้งสองคนพึมพำอยู่ในปาก ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ

“ไสหัวไป” ความโกรธของเฟิ่งชิงเฉินระเบิดออกมาในทันใด

ราวกับเลือดไม่สูบฉีดขึ้นมาบนใบหน้าของทงจือและทงเหยา พวกนางรีบวิ่งออกไปโดยเร็ว ทั้งสองคนมองหน้ากัน ในสายตาของพวกนางเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและความหวาดกลัว และมีน้ำตาซ่อนอยู่ในส่วนลึก

เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ในห้องเพียงลำพัง จ้องมองน้ำในอ่างด้วยความงุนงง เงาที่สะท้อนออกมาบนผิวน้ำ นางมองไม่เห็นมันเลยแม้แต่น้อย

สายลับที่เป็นฝ่ายชนะไม่ยอม แต่ในตอนที่เขากำลังจะส่งเสียงออกมา แต่เขาก็ถูกสายลับอีกสองคนปิดปากไว้ “ฉู่ ๆ เบาหน่อย เจ้าอยากให้ทุกคนรู้ว่าพวกเราอยู่ที่นี่งั้นหรือ”

“ฮือ อือ อือ......” สายลับผู้ที่ได้รับชัยชนะยังคงไม่ยอมแพ้ ข้าเป็นฝ่ายชนะ อย่างไรก็ไม่ไป

“คนน้อยย่อมแพ้คนมาก สองต่อหนึ่ง เจ้าจะต้องเป็นฝ่ายไป” สายลับสองคนนั้นเองก็ไม่ยอมง่าย ๆ ภายใต้สถานการณ์สองต่อหนึ่ง สายลับผู้หนึ่งแบกรับแรงกดดันอันมหาศาล มุ่งหน้าตรงไปยังจวนอ๋องเก้า

จวนอ๋องเก้าเต็มไปด้วยความเงียบงัน บรรยากาศภายในน่าหดหู่ยิ่งเสียยิ่งกว่าจวนเฟิ่ง สายลับผู้นั้นค่อย ๆ เช็ดเหงื่อที่ไหลลงมา พูดคุยกับสายลับในจวนอ๋องเก้า บอกถึงวัตถุประสงค์ของตนเอง จากนั้นก็ยืนรออยู่เงียบ ๆ

สายลับในจวนอ๋องเก้าไม่กล้าชักช้า รีบเข้าไปรายงานเกี่ยวกับสถานการณ์ในจวนเฟิ่งทันที ตอนแรกคิดว่าเสด็จอาเก้าจะโกรธ แต่คิดไม่ถึงว่า......

สายลับรออยู่เนิ่นนานก็ไม่ได้รับคำสั่งกลับมาแต่อย่างใด เขาเงยหน้าขึ้น ไม่เห็นเงาของเสด็จอาเก้าอยู่ในห้องแล้ว สายลับแทบจะร้องไห้ออกมา......

เสด็จอาเก้าควบม้าตรงไปยังจวนเฟิ่ง เขาผ่านหน้าบ้านของขุนนางหลายคน ผู้เฝ้าประตูบ้านของขุนนางเหล่านั้นได้เห็นฉากดังกล่าว ทุกคนต่างขยี้ตาของตนเองอย่างดุเดือด

ผู้ที่ผ่านไปเมื่อครู่......เสื้อผ้าบนร่างกายของเขา เหมือนกับว่าจะเป็นท่านอ๋อง?

เร็วมาก เร็วจนมองไม่ทัน......

เสด็จอาเก้ามาถึงจวนเฟิ่ง พ่อบ้านก้าวไปด้านหน้าด้วยความกลัว ไม่รอให้เสด็จอาเก้าพูดอะไรออกมา เขารีบรายงานเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นหลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินกลับมาออกไปอย่างรวดเร็ว

เจ้าคนบัดซบ

เสด็จอาเก้าแอบสาปแช่งอยู่ในใจ

เขารู้อยู่แล้ว เรื่องที่สามารถทำให้เฟิ่งชิงเฉินโกรธได้ถึงเพียงนี้ เวลานี้มันก็มีแต่เรื่องของซุนซือสิง มีแค่ความทุกข์ทรมานของซุนซือสิงเท่านั้นถึงจะสามารถทำให้เฟิ่งชิงเฉินเสียสติได้ถึงเพียงนี้

เสด็จอาเก้าก้าวเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว เสื้อคลุมของเขาปลิวไปตามสายลม ราวกับทุกย่างก้าวของเขา......