นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1212

“ปึ่ง” เสด็จอาเก้าถีบประตู ทำให้เกิดรูขนาดใหญ่บนประตูบานนั้น บานพับของมันแขวนไว้กับเสาประตูอย่างไม่มั่นคง เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดราวกับว่าจะหลุดออกไปหรือล้มลงได้ทุกเมื่อ

ในห้อง เฟิ่งชิงเฉินที่กำลังสติเลื่อนลอยอยู่ก็ได้สติกลับมาทันที ใช้ประโยชน์จากแสงเดือนทำให้เห็นผู้ที่มาเยือนอย่างชัดเจน เฟิ่งชิงเฉินกล่าวออกมาด้วยความตกใจ “เสด็จอาเก้า? เจ้ามาได้อย่างไร?”

“หากข้าไม่มาเกรงว่าเจ้าคงจะต้องใช้ชีวิตอย่างหดหู่เช่นนี้ต่อไปอย่างไม่รู้จบ” เสด็จอาเก้าเห็นสภาพในตอนนี้ของเฟิ่งชิงเฉินไม่ค่อยชัดเจนนัก แต่เมื่อได้ยินเสียงของเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเฟิ่งชิงเฉินในเวลานี้นั้นทุกข์ทรมานเพียงใด

“ข้า......” เฟิ่งชิงเฉินก้าวมาด้านหน้า ต้องการที่จะอธิบาย แต่ทันทีที่ก้าวออกมา ร่างกายของนางไม่มั่นคงและล้มลงไปด้านหน้า

เสด็จอาเก้าตกใจเป็นอย่างมาก รีบก้าวเข้าไปกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้ “ระวัง”

เฟิ่งชิงเฉินล้มลงในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้า นางยืนอยู่อย่างนั้นโดยไม่ขัดขืน เพียงกล่าวออกมาว่า “ยืนนานเกินไป ทำให้ข้ารู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย”

“หึ......ข้าคิดว่าเจ้ากำลังจะฆ่าตัวตายเสียอีก” เสด็จอาเก้าจัดการเฟิ่งชิงเฉินด้วยความไม่พอใจ ใช้แรงของเขายกร่างของเฟิ่งชิงเฉินขึ้นไปวางบนเตียง จากนั้นก็พูดกับคนรับใช้ที่อยู่ด้านนอกว่า “จะยืนงงอะไรกันอยู่ ไม่เห็นหรือว่าเจ้านายของพวกเจ้าไม่สบาย เหตุใดจึงยังไม่รีบเข้ามาปรนนิบัติ”

“เพคะ” ชิวฮว่าและชิวฮว่ารู้สึกว่าตนเองโชคร้าย ไม่เห็นหรือไงว่าพวกนางไม่กล้าเข้าไป

เสด็จอาเก้าไม่ชอบให้ผู้หญิงเข้าไปปรนนิบัติอยู่ข้างกาย ดังนั้นจะให้พวกนางเข้าไปหาความตายอย่างนั้นหรือ

เสด็จอาเก้าออกคำสั่ง ชิวฮว่าและชิวฮว่าทำได้เพียงปฏิบัติตาม ทั้งสองคนรีบเข้ามาและจุดตะเกียงในห้องทันที

ในห้องเต็มไปด้วยแสงสว่าง ในตอนนี้เสด็จอาเก้าถึงจะมองเห็นอย่างชัดเจนว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นมีสภาพเป็นอย่างไร ใบหน้าของนางซีดขาวไร้ซึ่งโลหิต ดวงตาของนางเป็นสีแดง เส้นผมของนางยุ่งเหยิง ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยต่าง ๆ เสื้อผ้าของนางเปื้อนเล็กน้อย

วันนี้เฟิ่งชิงเฉินบังเอิญสวมชุดสีอ่อน แม้น้ำที่หกรดเสื้อผ้าของนางจะแห้งไปแล้ว แต่ร่องรอยของมันก็ยังคงติดอยู่บนเสื้อผ้าอย่างชัดเจน ส่วนร่องรอยบนใบหน้า น่าจะเป็นผมที่เปียกของนางลงมาสัมผัสบนใบหน้า ทำให้เหมือนคราบน้ำตาของคนที่ร้องไห้ฟูมฟาย

“เจ้าลองดูสภาพของเจ้า โตขนาดนี้แล้ว แต่มีสภาพเหมือนกับแมวตัวลาย น่าเกลียดเป็นบ้า สกปรกที่สุด” เห็นสภาพที่น่าสมเพชของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าก็ไม่สามารถระบายความโกรธที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาได้

ชิวฮว่าและชิวฮว่าพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้ตนเองไร้ตัวคน พวกนางนำน้ำสะอาดเข้ามาเช็ดตัวให้เฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับเฟิ่งชิงเฉินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกนางทั้งสองก็รีบออกไปในทันที

ถือว่าสาวใช้ทั้งสองยังฉลาดอยู่บ้าง

เสด็จอาเก้าหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดหน้าและมือทั้งสองข้างให้กับเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นเก็บผมที่หลงเหลือไว้หลังหูของนาง

หลังจากจัดการเล็กน้อย เฟิ่งชิงเฉินก็กลับมามีสภาพเหมือนผู้เหมือนคน

หลังจากนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็กลับมาดูมีพลังขึ้นมาก เมื่อเผชิญหน้ากับแววตาอันเยือกเย็นของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินก็ทำได้เพียงก้มหน้าอย่างไม่สบายใจ

“เวลานี้เพิ่งจะมาอายอย่างนั้นหรือ มันไม่สายไปหน่อยหรือ?” เสด็จอาเก้ายังคงไม่ปล่อยเฟิ่งชิงเฉินไป เขาพูดออกมาด้วยปากของงูพิษ

“ข้า.....” เฟิ่งชิงเฉินพึมพำออกมา แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี

เสด็จอาเก้าลากเก้าอี้มาหนึ่งตัวแล้วนั่งลง “ไหนลองบอกมา เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าอย่างนั้นหรือ? รู้สึกผิดและต้องรับผิดชอบกับการตายของซุนเจิ้งเต้างั้นหรือ?”

เสด็จอาเก้าเข้าใจเฟิ่งชิงเฉินเป็นอย่างมาก

“เขาต้องมาตายเพราะข้า” เฟิ่งชิงเฉินพูดอย่างเศร้าโศก

“เช่นนั้นแล้วมันยังไง มีคนต้องตายเพราะเจ้าตั้งมากมาย หากเจ้าต้องการรับผิดชอบทุกคน เช่นนั้นชีวิตนี้ของเจ้าก็คงไม่ต้องทำอะไรแล้ว แค่รับผิดชอบและรู้สึกละอายใจอย่างเดียวก็หมดเวลาแล้ว” เสด็จอาเก้าพูดทั้งหมดออกมาด้วยความโกรธ

เขาโกรธมากที่ต้องเห็นเฟิ่งชิงเฉินล้อเล่นกับร่างกายของตนเองเช่นนี้

“ไม่เหมือนกัน ซุนเจิ้งเต้าไม่ใช่คนอื่น”