นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1213

ในร่างกายของเสด็จอาเก้ามีพลังอันน่าเหลือเชื่อ แค่คำพูดสั้น ๆ เพียงไม่กี่คนก็สามารถทำให้เฟิ่งชิงเฉินสงบใจลงได้ ในคืนนั้นนางหลับลึก ทำให้เหล่าคนรับใช้ที่อยู่ในจวนเฟิ่งต่างรู้สึกโล่งใจ

คุณหนูมีความสุข พวกเขาก็มีความสุข

วันต่อมา ท่าทางของเฟิ่งชิงเฉินดูสดชื่นว่าเดิมเป็นอย่างมาก นางเห็นว่าซุนซือสิงเองก็สดชื่นขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน ท่าทางของเขาดูเป็นปกติ บอกว่าจะไปห้องผ่าตัดเผื่อฝึกฝน เฟิ่งชิงเฉินรีบพยักหน้า และแอบท่องอยู่ในใจเป็นร้อยเป็นพันครั้งถึงความรู้สึกขอบคุณที่มีต่อเสด็จอาเก้า

ศีรษะของซุนเจิ้งเต้านำมาซึ่งความวุ่นวาย แม้ว่ามันจะยังไม่จบลง แต่มันก็ไม่ได้รู้ให้ความรู้สึกหดหู่เช่นเดิมอีกต่อไป แต่เพื่อดูแลความรู้สึกของซุนซือสิง พ่อบ้านจึงตกแต่งจวนด้วยโทนสีเรียบ และเสื้อผ้าที่คนรับใช้ในจวนเฟิ่งสวมใส่ก็เป็นโทนสีเรียบเช่นกัน

การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่กลับทำให้คนรู้สึกอบอุ่นใจ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกพอใจกับพ่อบ้านมากขึ้นเรื่อย ๆ

หลังจากจัดการเรื่องในจวนเฟิ่งเสร็จเรียบร้อย เฟิ่งชิงเฉินจึงเรียกทงจือและทงเหยาเข้ามา สาวใช้ทั้งสองไม่ได้นอนมาทั้งคืน สภาพของพวกนางไม่ได้ต่างอะไรกับสภาพของเฟิ่งชิงเฉินเมื่อวานนี้

เฟิ่งชิงเฉินเห็นเช่นนั้นก็อดไม่ได้ปล่อยให้พวกนางรับผิดชอบเรื่องเดิมอีกต่อไป เพียงแค่ให้พวกนางไปตรวจสอบเกี่ยวกับคนที่มีความสัมพันธ์กับซุนเจิ้งเต้าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าในตอนที่ซุนเจิ้งเต้าออกไปจากเมืองหลวงจะค่อนข้างลึกลับ แต่ก็น่าจะมีคนรับรู้ เฟิ่งชิงเฉินจะต้องสืบหาข้อมูลจากคนเหล่านั้น

ทงจือและทงเหยารีบน้อมรับคำสั่ง ทั้งสองรับปากว่าจะหาข้อมูลให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขอให้เฟิ่งชิงเฉินเชื่อใจพวกนาง

สาวใช้สองคนนี้ เฟิ่งชิงเฉินใช้พวกนางอย่างราบรื่นมาโดยตลอด เรื่องส่วนตัวหลาย ๆ เรื่องก็ปล่อยให้พวกนางเป็นคนจัดการ แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางผิดใจกับพวกนางเพียงเพราะเรื่องนี้ หลังจากปลอบใจพวกนางอยู่พักหนึ่ง นางก็ปล่อยให้พวกนางทั้งสองออกไป

นั่งอยู่ในห้องหนังสือ เฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิด สุดท้ายก็ตัดสินใจเขียนจดหมายไปหาหนานหลิงจิ่นสิงหนึ่งฉบับ ให้หนานหลิงจิ่นสิงช่วยนางตรวจสอบว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหนานหลิงจิ่นฝานและเย่เย่หรือไม่

สองคนนี้ทำได้แม้กระทั่งเอากระดูกพ่อแม่ของนางมาระบายความเกลียดชังที่มีต่อนาง เรื่องศีรษะของซุนเจิ้งเต้าแน่นอนว่าสองคนนี้เองก็ทำได้เช่นกัน

ในตอนที่ยกพู่กันขึ้นมา คนรับใช้ก็เข้ามารายงานว่าคุณชายเซี่ยซานมาเยี่ยม

เซี่ยซาน?

เฟิ่งชิงเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจออกไปพบหน้า

เวลานี้ที่นางไปมาหาสู่กับตระกูลเซี่ย ก็มีแค่สนมเอกเซี่ยและเซี่ยซาน เซี่ยซานรู้ว่าความสัมพันธ์ของนางกับตระกูลเซี่ยนั้นตึงเครียดเป็นอย่างมาก หากไม่มีเรื่องเดือดร้อนหรือเร่งด่วนอะไรก็ไม่มีทางมาหานางตามลำพัง

ไม่ได้เจอกันนาน เซี่ยซานดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก เขาละทิ้งรูปลักษณ์ของนายน้อยผู้สูงศักดิ์ ทิ้งท่าทางก้าวร้าวของนายน้อยแห่งตระกูลขุนนาง ทำให้เซี่ยซานดูสงบลงไม่น้อย

เฟิ่งชิงเฉินสงสัยว่าเซี่ยซานไปเจอกับเรื่องอะไรมา แต่ไม่ได้ถามออกไป เพียงแค่กล่าวทักทายออกไปเท่านั้น “คุณชายสาม”

“ชิง......แม่นางเฟิ่ง” เซี่ยซานลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เรียกอีกฝ่ายออกมาเช่นนั้นจะดีกว่า เฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

ความเป็นปรปักษ์ระหว่างตระกูลเฟิ่งและตระกูลเซี่ย นั้นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ จะดีกว่าหากเซี่ยซานตีตัวออกหากจากนาง เช่นนี้แล้วในอนาคตจะได้ลงมือย่างไม่มีเยื่อใย

แต่ครั้งนี้เซี่ยซานมาเพื่อขอบคุณเฟิ่งชิงเฉินที่ช่วยชีวิตขององค์ชายแปดเอาไว้ ตระกูลเซี่ยมอบของขวัญอันล้ำค่ามาให้ แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินก็รับมันไว้อย่างไม่เกรงใจ

ที่ตระกูลเซี่ยส่งของขวัญมาให้ในเวลานี้ มันไม่น่าจะใช่เพราะจักรพรรดิเห็นองค์ชายแปดอยู่ในสายตาเพียงอย่างเดียว ในตอนที่จักรพรรดิรังเกียจองค์ชายแปด ตระกูลเซี่ยยังไม่ได้เห็นหน้าขององค์ชายแปดเลยด้วยซ้ำ

หลังจากกล่าวคำทักทายและพูดคุยกันไปเล็กน้อย ทั้งสองก็เงียบไปทันใด ราวกับหาหัวข้อที่จะมาพูดคุยกันไม่พบ

บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด เฟิ่งชิงเฉินกระแอมออกมาเบา ๆ ในตอนที่กำลังหาหัวข้อการสนทนา เซี่ยซานก็เอ่ยปากขึ้นมาก่อนว่า “แม่นางเฟิ่ง ที่ข้ามาที่นี่ครั้งนี้ นอกจากจะมากล่าวขอบคุณเจ้าที่ช่วยชีวิตองค์ชายแปดของตระกูลเซี่ยของพวกเราไว้ ข้ายังมาเพื่อบอกลาเจ้าเพื่อเตรียมที่จะออกเดินทาง”