นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1214

องค์ชายแปดช่วยขัดขวางปัญหาที่จะเกิดขึ้นกับจักรพรรดิ รับพิษแทนจักรพรรดิ ดังนั้นจักรพรรดิจึงเชื่อคำทำนายของสำนักหอดูดาวหลวง เชื่อว่าองค์ชายแปดสามารถปัดเป่าความยากลำบากให้เขาได้

และนี่ก็คือเหตุผลที่จักรพรรดิไม่อยากให้องค์ชายแปดจากไป

หลังจากเฟิ่งชิงเฉินได้ยินเช่นนั้น นางรู้สึกโกรธมาก โกรธจนอยากจะสาปแช่งจักรพรรดิออกมาในทันใด

บ้าที่สุด นี่จักรพรรดิคิดจะใช้ลูกชายของตนเองเป็นโล่ป้องกัน เป็นวัตถุที่เอาไว้ปัดเป่าหายนะ หากเป็นเช่นนี้ การปรนนิบัติที่เหมือนกับบุตรแห่งมังกรก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป การที่องค์ชายแปดต้องมาพบกับพ่อผู้ให้กำเนิดเช่นนี้ มันช่างเป็นโชคร้ายขององค์ชายแปดยิ่งนัก

เห็นท่าทางที่โกรธเกรี้ยวของเฟิ่งชิงเฉิน สนมเอกเซี่ยที่กลั้นน้ำตามาโดยตลอดก็ไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้อีกต่อไป

ผู้หญิงในพระราชวัง แต่ละคนต่างอิจฉานางที่ให้กำเนิดลูกชายออกมา แต่มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ว่าสิ่งนี้มันทำให้ตนเองรู้สึกอึดอัดและทุกข์ทรมานเพียงใด

นางไม่ได้ต้องการชะตากรรมของผู้มีฐานะสูงศักดิ์เลยแม้แต่น้อย นางแค่อยากให้ลูกชายของนางสบายดี แต่นางไม่สามารถพูดเช่นนี้ออกไปได้ หากนางพูดออกไป อย่าว่าแต่ผู้หญิงในพระราชวังเลย แม้แต่จักรพรรดิเองก็ไม่มีทางปล่อยเขาไป

เมื่อต้องมาเผชิญกับเรื่องเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่รู้ว่าจะต้องปลอบใจสนมเอกเซี่ยเช่นไร สำหรับองค์ชายแปดแล้ว นี่มันไม่ใช่โอกาสหรือเส้นทางในการขึ้นสู่บัลลังก์เลยแม้แต่น้อย

ในเรือนหลังของพระราชวัง หากไม่ได้รับความรักและความโปรดปรานจากจักรพรรดิ ต่อให้เป็นสนมเอกของจักรพรรดิ สิ่งที่สนมเอกเซี่ยทำให้องค์ชายแปดได้ก็มีข้อจำกัด ตัวอย่างเช่นเมื่อองค์ชายแปดป่วย หมอหลวงเหล่านั้นเห็นว่าองค์ชายแปดไม่ใช่บุตรแห่งมังกร พวกเขาก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องให้การรักษาอย่างสุดความสามารถ

ในเรื่องหลังของพระราชวัง นอกจากฮองเฮา ผู้หญิงคนอื่นไม่มีใครเห็นคุณค่าของตำแหน่ง พวกนางเห็นเพียงความโปรดปรานของจักรพรรดิ สนมเอกเซี่ยและองค์ชายแปดได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิ พวกนางเองก็สามารถรับมันได้เช่นกัน

เฟิ่งชิงเฉินกล่าวปลอบโยนออกไป ทำให้สนมเอกเซี่ยรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในพระราชวังแห่งนี้ ฝนตก ฟ้าร้อง พายุเข้า หรือหายนะใด ๆ ก็ตาม ในฐานะสนมของจักรพรรดิ พวกนางไม่มีสิทธิ์เลือก พวกนางทำได้เพียงยอมรับเท่านั้น

ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินเดินออกมาจากตำหนักจาวเยี่ยน นางได้รับคำเชื้อเชิญจากสนมอีกหลายคนให้ไปดูแลครรภ์ของพวกนาง รวมถึงดูแลเรื่องร่างกายของพวกนางด้วย แต่ละคนปฏิบัติกับเฟิ่งชิงเฉินราวกับพระเจ้า ขอร้องด้วยความกรุณา หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเฟิ่งชิงเฉินจะให้ความช่วยเหลือและมอบยาปลุกเร้าอารมณ์ให้กับพวกนาง

ยาปลุกเร้าอารมณ์ต่าง ๆ พวกนางไม่สามารถนำมันเข้ามาในพระราชวังได้ ทำได้เพียงรับมันมาจากมือของเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้น เนื่องจากกล่องยาที่เฟิ่งชิงเฉินถือเข้ามา เป็นสิ่งที่ละเว้นจากการตรวจสอบ

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเดินออกมาจากพระราชวัง เหงื่อก็ไหลไปทั่วใบหน้าของนาง

หมาป่ามีมากกว่าเนื้อ จักรพรรดิเองก็อายุมากแล้ว เพื่อรักษาความโปรดปรานของจักรพรรดิ ผู้หญิงเหล่านี้เป็นเหมือนหมาป่าและเสือร้ายที่พยายามอย่างเต็มที่ในการใช้กลอุบายทุกประเภทเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ตนเองต้องการออกมา ดังนั้นการใช้ยาจึงเป็นเพียงเรื่องปกติ

เฮ้อ......เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจเป็นอย่างยิ่ง หากจักรพรรดิเข้ามาในเรือนหลังของพระราชวังบ่อย ๆ ร่างกายของเขาจะต้องไร้เรี่ยวแรงไปในไม่ช้า

เผชิญหน้ากับผู้หญิงมากมายถึงเพียงนี้ ต่อให้เป็นเหล็กก็สามารถบดให้เป็นเข็มได้!

ช่วงเวลานี้ ทุกคนเหมือนกำลังยุ่งเป็นอย่างมาก โจ่วอั้นและโต้วโต้วไม่เคยปรากฏตัวออกมาเลย และหลังจากที่เสด็จอาเก้าเสด็จมาเพื่อต่อว่าเฟิ่งชิงเฉินในวันนั้น เจ็ดแปดวันที่ผ่านมา เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้เห็นหน้าเสด็จอาเก้าอีกเลย นางรู้สึกคิดถึงเขาบ้างเป็นบางครั้ง แต่ในเวลาส่วนมาก เฟิ่งชิงเฉินก็ยุ่งจนไม่รู้ว่าจะเอาเวลาที่ไหนมาคิดเรื่องพวกนี้

ตั้งแต่กลับมาจากพระราชวัง เฟิ่งชิงเฉินเรียกซุนซือสิงเข้ามาพบ พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการผ่าตัดของจักรพรรดิน้อยที่จะเกิดขึ้นอีกไม่กี่วันข้างหน้า

หากเป็นเมื่อสองวันก่อน ซุนซือสิงอยากอยู่ในสภาพแสร้งทำ แต่หลังจากสองวันที่ผ่านมา ซุนซือสิงได้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดอย่างแท้จริง แม้ว่าเรื่องดังกล่าวจะทำให้เขาดูหม่นหมองลงไปบ้าง แต่เวลานี้เขาก็มีสภาพจิตใจที่ยอดเยี่ยม

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกพอใจกับสิ่งที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้เป็นอย่างมาก

เฟิ่งชิงเฉินเล่าเกี่ยวกับสถานการณ์ของจักรพรรดิน้อยออกมาโดยละเอียด ร่วมถึงเรื่องตำแหน่งที่ปากแหว่ง จากนั้นก็หารือเกี่ยวกับเรื่องการผ่าตัดกับซุนซือสิง หลังจากทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ พ่อบ้านก็รีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

“คุณหนู ตี๋ ตี๋......”

พ่อบ้านยังไม่ทันพูดจบ ตี๋ตงหมิงก็แหกปากตะโกนออกมาจากด้านนอก “เฟิ่งชิงเฉิน เร็วเข้า ออกมาพันแผลให้ข้าหน่อย ข้าได้รับบาดเจ็บ”

ในขณะที่พูดออกมา ตี๋ตงหมิงเดินเข้ามาพร้อมกับแขนที่เต็มไปด้วยเลือดของเขา

“ได้ยินมาว่าฆ่าตัวตาย” ข่าวสารของตี๋ตงหมิงนั้นรวดเร็วมาก เขารู้ถึงช่องว่างระหว่างเฟิ่งชิงเฉินกับเหยาหวา ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องปิดบัง

“ฆ่าตัวตาย?” เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้าออกมาโดยไม่คิด “ไม่มีทางเป็นไปได้ องค์หญิงเหยาหวาไม่มีทางฆ่าตัวตายเป็นแน่” ต่อให้นางอยากตายจริง ๆ นางก็ไม่มีทางตายหลังจากที่ซีหลิงเทียนเหล่ยสูญเสียอำนาจ ยอมถอยซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากแต่งงานกับชุนอ๋อง ก็ต้องมาทำตัวต่ำต้อยเช่นนี้

องค์หญิงเหยาหวาไม่มีทางฆ่าตัวตาย และไม่มีความกล้าที่จะตายเป็นแน่

“ไม่ว่านางจะฆ่าตัวตายหรือไม่ เวลานี้ตงหลิงของพวกเรายืนกรานว่านางสมคบคิดในการสังหารลูกหลานของราชวงศ์ หลังจากเรื่องราวถูกเปิด นางยอมรับความผิดไม่ไหวจึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย” แม้ว่าเหยาหวาจะตายไปแล้ว แต่ก็อย่าคิดว่าจะได้ชื่อเสียงดี ๆ ติดตัวไป เวลานี้ตงหลิงยังโยนความผิดและกล่าวหานางอีกด้วยซ้ำ

“สมคบคิดสังหารลูกหลานของราชวงศ์? จวนชุนอ๋องมีอนุภรรยาคนไหนแท้งบุตรอีกแล้วอย่างนั้นหรือ?” สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินตอบสนองเป็นสิ่งแรกก็คือเรื่องนี้

“สนมคนหนึ่ง และอนุภรรยาอีกคนหนึ่ง ทั้งสองแท้งบุตรในเวลาเดียวกัน ครรภ์ของอนุภรรยามีอายุได้หกเดือนแล้ว มีรูปลักษณ์เป็นเด็กเพศชาย หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่องค์หญิงเหยาหวา และในคืนนั้นองค์หญิงเหยาหวาก็แขวนคอฆ่าตัวตาย” เพียงแต่ว่าในตอนกลางวันถึงมีคนสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ในตอนที่บุกเข้าไป ร่างกายขององค์หญิงเหยาหวาก็แข็งทื่อไปแล้ว

“มันคือเวรกรรมจริง ๆ” เฟิ่งชิงเฉินได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย

ไม่ใช่เพราะเหยาหวา แต่เป็นเพราะเด็กสองคนที่แท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ใช่ ช่างเป็นเวรกรรมของชุนอ๋อง หากไม่สามารถปกป้องเด็กในท้องของอนุภรรยาเอาไว้ได้ เช่นนั้นก็อย่าปล่อยให้ตั้งท้อง เวลานี้ยังทำให้ข้าต้องมาทุกข์ทรมานกับเวรกรรมครั้งนี้ไปด้วย” ตี๋ตงหมิงรู้สึกอิจฉาและเกลียดชังเป็นอย่างมาก

เหตุใดชุนอ๋องถึงได้สุดยอดขนาดนั้น สามารถทำให้ผู้หญิงในเรือนหลังของตนเองตั้งท้องได้ทุกคน เพื่อทิ้งลู่ทางไว้ให้กับตระกูลตี๋ เสพสุขกับผู้หญิงสิบกว่าคน ว่างก็ทำการบ้านตลอดไม่เคยขาด แต่เวลานี้กลับไม่เหลือผู้สืบทอดแม้แต่คนเดียว

ตี๋ตงหมิงมองมาที่เฟิ่งชิงเฉิน เขาลังเลว่าจะให้เฟิ่งชิงเฉินตรวจสอบให้ตนเองดีหรือไม่?

แต่เรื่องเช่นนี้......มันไม่ต่างอะไรกับเรื่องน่าอาย เขาจะกล้าเอ่ยปากออกมาได้อย่างไร!