นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1216

ช่วงนี้เสด็จอาเก้ายุ่งมาก ยุ่งจนไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา เฟิ่งชิงเฉินต้องการตรวจสอบเกี่ยวกับเรื่องการตายของเหยาหวา แต่ตอนนี้ก็ยังไม่พบช่องทางในการสืบหา เฟิ่งชิงเฉินเริ่มร้อนรน นี่ก็ผ่านไปสองวันแล้ว หากปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปมากกว่านี้ หลักฐานที่หลงเหลืออยู่ก็คงไม่หลงเหลืออีกต่อไปแล้ว

หากไม่ไหวจริง ๆ เฟิ่งชิงเฉินวางแผนที่จะไปสืบหาเรื่องราวจากทางด้านของหวังจิ่นหลิง สุดท้ายนางยังไม่ทันออกไปจากจวน โอกาสก็เข้ามาหานาง......

สนมในจวนชุนอ๋องแท้งบุตร น้ำคาวปลาไหลออกมาไม่ยอมหยุด ทำให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส หมอหลวงต่างเป็นผู้ชาย หากมองไม่เห็นก็ไม่สามารถจ่ายยารักษาได้ ดังนั้นจึงต้องมอบให้เป็นหน้าที่ของเฟิ่งชิงเฉิน

ชุนอ๋องได้ยินเช่นนั้นก็ให้คนรีบเตรียมรถม้าทันที บอกว่าจะมาเชิญเฟิ่งชิงเฉินไปด้วยตัวของเขาเอง

คนที่ไม่รู้เรื่องราวอาจคิดว่าชุนอ๋องเป็นห่วงนางสนมผู้นั้น แต่คนที่รู้เรื่องราวต่างเข้าใจดีว่าในที่สุดชุนอ๋องก็สามารถหาเหตุผลที่จะออกมาเจอกับเฟิ่งชิงเฉินจนได้

สิ่งที่ไม่เคยได้มาครอบครองนั้นมักจะหอมหวานที่สุด ความรู้สึกที่ชุนอ๋องมีต่อเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่เคยจางหาย แต่เนื่องจากเป็นคำสั่งขององค์จักรพรรดิ ชุนอ๋องจึงไม่กล้าออกมาหาเฟิ่งชิงเฉิน เห็นได้ชัดว่านี่คือโอกาสอันยิ่งใหญ่ เช่นนั้นชุนอ๋องจะปล่อยให้มันหลุดมือไปได้อย่างไร

ตอนแรกเฟิ่งชิงเฉินก็อยากรู้สาเหตุการตายของเหยาหวาอยู่แล้ว ชุนอ๋องมาเชิญนางด้วยตัวเอง แม้ว่าจะรู้จุดมุ่งหมายของชุนอ๋อง แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังตัดสินใจที่จะไป

“ท่านอาจารย์ ท่านอย่าไปเลย ชุนอ๋องผู้นั้นแค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดี” ซุนซือสิงกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง

มีใครที่ไหนเข้ามาแล้วไม่พูดถึงเรื่องของคนป่วย แต่กลับจ้องมองมาที่หมอตาเป็นมัน ชุนอ๋องผู้นั้นไม่ใช่คนดีอย่างแท้จริง

“วางใจ อาจารย์ไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน ชุนอ๋องไม่กล้าทำอะไรข้า” องค์ชายแห่งตงหลิง จนถึงเวลานี้ก็ยังไม่กล้าที่จะแตะต้องนาง และต่อให้เป็นลั่วอ๋องเองก็ไม่มีความกล้าที่จะทำเช่นนั้นกับนาง

“แต่ว่าเขา......” ซุนซือสิงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างของชุนอ๋อง

จั่วอั้นและโต้วโต้วก็ไม่อยู่ หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับอาจารย์ในจวนชุนอ๋องขึ้นมา เช่นนั้นจะทำอย่างไร

“หากเจ้ากังวล เช่นนั้นเจ้าก็ไปด้วยกันกับอาจารย์”

“ตกลง” ซุนซือสิงพยักหน้าโดยเร็ว

ดังนั้นอาจารย์และศิษย์ทั้งสองคนจึงนั่งอยู่บนรถม้าของจวนชุนอ๋อง ชุนอ๋องแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบใจในตัวของซุนซือสิง เพราะตั้งแต่ที่เฟิ่งชิงเฉินขึ้นมาอยู่บนรถม้า นางก็ไม่เคยให้ความสนใจเขาเลย เอาแต่พูดคุยกับซุนซือสิงเท่านั้น

ชุนอ๋องเริ่มที่จะพูดคุยกับเฟิ่งชิงเฉิน แต่ก็ถูกซุนซือสิงเข้ามารบกวน แต่ชุนอ๋องเองก็ไม่กล้าทำอะไรซุนซือสิงต่อหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน เขาทำได้เพียงระงับความหดหู่ที่มีอยู่ในใจเอาไว้เท่านั้น

เขาแค่อยากเห็นหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน อยากพูดคุยกับเฟิ่งชิงเฉิน เหตุใดจึงยากเย็นถึงเพียงนี้? เหตุใดทุกคนจะต้องเข้ามาขัดขวางเขา?

จักรพรรดิบอกว่ารักและเป็นห่วงเขามากที่สุด แต่เขาแค่อยากเห็นหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน จักรพรรดิยังไม่อนุญาต จักรพรรดิบอกว่าทุกอย่างที่ทำลงไปก็เพื่อเขา แต่กลับบังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่อยากแต่งงานด้วย

ความเกลียดชัง!

นี่เป็นครั้งแรกที่ชุนอ๋องเข้าใจว่าความเกลียดชังคืออะไร และในขณะเดียวกันก็เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใจถึงความสำคัญของอำนาจ

หาก......หากว่าเขาเหมือนกับเสด็จอาเก้า ไม่ต้องพึ่งพาความรักและความโปรดปรานจากจักรพรรดิ เช่นนั้นเขาก็สามารถทำในเรื่องที่ตนเองต้องการได้แล้วไม่ใช่หรือ?

ดวงตาของชุนอ๋องดูเหมือนกำลังหมกมุ่นอยู่กับอะไรบางอย่าง

เฟิ่งชิงเฉินและซุนซือสิงมองตากัน ทั้งสองคนเงียบและไม่พูดอะไร พวกเขาเพียงแค่เพิ่มความระมัดระวังที่มีต่อชุนอ๋องเท่านั้น

ดูเหมือนว่าชุนอ๋องจะแปลกไปเล็กน้อย

โชคดีที่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงจวนชุนอ๋อง จึงไม่ต้องนั่งอยู่ในรถม้าร่วมกับชุนอ๋องเป็นเวลานาน

เฟิ่งชิงเฉินแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และตัดสินใจแล้วว่าหลังจากนี้หากไม่จำเป็นจริง ๆ นางจะไม่ติดต่อกับชุนอ๋องอีกเป็นอันขาด ไม่ว่าชุนอ๋องจะทำอะไร เขามักจะถูกจักรพรรดิตามใจจนเสียนิสัย และเวลานี้ก็ดูเหมือนว่าเขายังทำอะไรสุดขั้วและตามใจตัวเองเหมือนที่เคยเป็น

เกลียดชังเป็นอย่างมาก

“แม้ข้าจะไม่พูด เจ้าเองก็รู้ตัวอยู่แล้วไม่ใช่หรือ หมอเฟิ่ง เจ้าลองไปดูอนุภรรยาที่เพิ่งจะแท้งผู้นั้น ด้านหลังของนางคล้ายกับเจ้าเป็นอย่างมาก ชุนอ๋องจะเข้าไปทางด้านหลังของนางทุกครั้ง และไม่เคยขึ้นเตียงกับเมื่อขณะที่นางหันหน้ามาหาเขาเลย” นางสนมชุนอ๋องยังคงพูดออกมาอย่างต่อเนื่อง ตอนแรกนางก็อ่อนแออยู่แล้ว เวลานี้ยังพูดออกมาไม่ยอมหยุด น้ำเสียงของนางก็ยิ่งไร้พลัง และยิ่งไม่น่าฟังขึ้นเรื่อย ๆ

“เรื่องพวกนี้มันเกี่ยวข้องอะไรกับข้า” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแห่งความดูถูก

นางยอมรับว่านางถูกเกลียดชัง แต่นางคิดไม่ถึงว่าภายใต้สถานการณ์ที่นางไม่รู้เรื่องรู้ราว ชุนอ๋องจะเหลวไหล......ไร้สาระถึงเพียงนี้ แต่นางก็ไม่สนใจความคิดเหล่านั้นของชุนอ๋อง เนื่องจากโศกนาฏกรรมของผู้หญิงเหล่านี้ไม่ได้เกิดจากนาง

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า? พวกข้าทุกคนล้วนมีชีวิตอยู่ภายใต้เงาของเจ้า หากต้องการครอบครองหัวใจของชุนอ๋องก็จำเป็นจะต้องเลียนแบบเจ้าให้มาก ทำให้ตนเองกลายเป็นเจ้าคนที่สอง เนื่องจากเจ้าพวกข้าจึงไม่มีอิสระ แต่เจ้ากลับมีชีวิตอย่างสุขสบาย ส่วนพวกข้าต้องมีชีวิตอย่างยากลำบาก” หากไม่ใช่เพราะร่างกายอ่อนแอเกินไป นางสนมชุนอ๋องคงลุกขึ้นมา ตบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินอย่างแรง

ใบหน้าใบนี้ ทำให้ชุนอ๋องหลงใหลเป็นอย่างมาก ทำให้พวกนางเป็นได้แค่สิ่งของทดแทน

ตอนแรกพวกนางเองก็เป็นคุณหนูของตระกูลใหญ่ แต่เมื่อมาอยู่ในจวนชุนอ๋อง พวกนางกลับเป็นได้แค่ตัวแทนของเฟิ่งชิงเฉิน เช่นนั้นแล้วพวกนางจะยอมรับได้อย่างไร

“นี่คือเส้นทางที่พวกเจ้าเป็นคนเลือกเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า” เฟิ่งชิงเฉินยอมรับ ตอนแรกนางก็รู้สึกเห็นใจผู้หญิงเหล่านี้ แต่เวลานี้......

ผู้หญิงเหล่านี้เป็นคนเลือกทางของตัวเอง มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาง ความรักที่วิปริตเช่นนี้ของชุนอ๋อง มันไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในการควบคุมของนาง นางเองก็เป็นผู้เสียหาย แค่นึกถึงคำพูดของผู้หญิงเหล่านี้ เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่างกาย

ให้ตายเถอะ นางอยากจะทุบชุนอ๋องให้ตายด้วยเนื้อมือของนางเอง นางไม่รู้ว่าเหตุใดชุนอ๋องจึง “รัก” นางถึงเพียงนี้ ความรักเช่นนี้ทำให้นางขนลุกไปทั้งตัว

เฟิ่งชิงเฉินไม่มีอารมณ์ที่จะพูดกับผู้หญิงคนนี้ เมื่อใส่ลงไปและมอบหมายหน้าที่ให้กับสาวใช้เรียบร้อยแล้ว นางก็เดินจากไปพร้อมกับกล่องยา

จวนชุนอ๋องแห่งนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก นางอยากจะไปจากที่นี่เต็มที แต่......