นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1217

ศพขององค์หญิงเหยาหวายังอยู่ในจวนชุนอ๋อง หากต้องการหาสาเหตุการตายขององค์หญิงเหยาหวา นางก็จำเป็นจะต้องอยู่ที่จวนชุนอ๋อง

ช่างเป็นงานที่น่าหนักใจยิ่งนัก!

“ชิงเฉิน เป็นอย่างไรบ้าง?” ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินเดินออกมา ชุนอ๋องก้าวออกมาด้านหน้าและถามออกมาเหมือนกับว่าเป็นห่วงภรรยาของเขา

แน่นอน หลักฐานก็คือสายตาของชุนอ๋องไม่ได้จับจ้องมาที่ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินตลอดเวลา

หากเป็นเมื่อก่อนเฟิ่งชิงเฉินอาจจะเชื่อว่าชุนอ๋องเป็นห่วงผู้หญิงของตนเอง แต่เวลานี้เฟิ่งชิงเฉินมีเพียงแค่ความรู้สึกรังเกียจ นางอยากจะตบหน้าใบนี้ของชุนอ๋องเป็นอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้หลานจิ่วชิงไม่ใช่คนเช่นนี้ แต่หลังจากแต่งงานกับองค์หญิงเหยาหวา เหตุใดหลานจิ่วชิงถึงได้มีเป็นสภาพเช่นนี้?

การเปลี่ยนแปลงของชุนอ๋องทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงเป้าหมายที่ตนเองมายังจวนหลานจิ่วชิง เฟิ่งชิงเฉินทำได้เพียงกัดฟันและเอ่ยปากออกมาเล็กน้อย

เฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่าอาการนางสนมของชุนอ๋องนั้นสาหัสเป็นอย่างมาก นางจำเป็นต้องพักฟื้นในจวนชุนอ๋องอีกสองวันเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดอันตรายขึ้นกับนางสนม

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเป็นคนบอกว่าต้องการอยู่ที่นี่ด้วยตัวเอง ชุนอ๋องดีใจจนแทบคลั่ง เขาสั่งให้คนไปจัดเตรียมที่พักให้กับเฟิ่งชิงเฉินทันที

เฟิ่งชิงเฉินต้องการอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าซุนซือสิงก็ไม่มีทางไปไหน เพียงแต่ซุนซือสิงเป็นผู้ชาย ทำได้เพียงอาศัยอยู่ด้านนอก ใบหน้าของซุนซือสิงเต็มไปด้วยความกังวล ก่อนที่จะแยกจากเฟิ่งชิงเฉิน เขาเน้นย้ำขึ้นมาว่า “ท่านอาจารย์ ข้ารู้สึกได้เลยว่าชุนอ๋องเป็นคนที่แปลกมาก ๆ ท่านจะต้องระวังเขาเอาไว้”

“ข้ารู้แล้ว เจ้าเองก็ดูแลตัวเองเถิด” แน่นอนว่าชุนอ๋องไม่ปกติ เขามีปัญหาทางด้านสมอง ไม่ต่างอะไรกับหนานหลิงจิ่นฝาน ทั้งสองคนล้วนเป็นคนวิปริต

ชุนอ๋องเตรียมตำหนักไว้ให้กับเฟิ่งชิงเฉิน มันคือตำหนักที่ใหญ่ที่สุดในจวนชุนอ๋อง เป็นตำหนักที่มีทิวทัศน์งดงามที่สุด ตอนแรกเหยาหวาอยากอยู่ที่นี่ แต่กลับถูกชุนอ๋องปฏิเสธ

ด้านในถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหรา มันดีกว่าตำหนักจาวเยี่ยนเสียอีก ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินก้าวเข้าไป นางสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันยิ่งใหญ่

นี่มันใช้ห้องรับแขกเสียที่ไหน มันคือพระราชวังไม่ใช่หรือ เมื่อนึกถึงความจริงใจที่ชุนอ๋องมีต่อตนเอง เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากอาศัยอยู่ที่นี่เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

ในคืนนั้น เฟิ่งชิงเฉินสั่งให้คนรับใช้ทั้งหมดออกไป นั่งอยู่ข้างหน้าต่างเพียงลำพัง

ไม่ใช่ว่านางเสแสร้งหรือแกล้งทำ แต่บนเตียงหลังนั้น นางนอนไม่หลับจริง ๆ

บ้าหรือเปล่า เตียงสีแดงขนาดใหญ่ คนที่ไม่รู้เรื่องราวคงคิดว่านี่เป็นงานแต่งงานของใคร

เมื่อนึกถึงความวิปริตทางด้านความรักของชุนอ๋อง เฟิ่งชิงเฉินกลัวว่าหลังจากที่ตนเองนอนหลับ เมื่อตื่นมาในวันรุ่งขึ้นแล้วจะเห็นภาพที่ตนเองกำลังถูกโอบกอดโดยชุนอ๋อง นางจึงไม่อาจข่มตานอนได้

ถูกคนอื่นรักนั้นไม่ใช่เรื่องที่เลวร้าย แต่การที่ถูกคนอื่นรักด้วยวิธีการและความคิดเช่นนี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขแต่อย่างใด

เฟิ่งชิงเฉินนั่งอยู่ข้างหน้าต่างอย่างว่างเปล่ามาเป็นเวลานาน สังเกตสถานการณ์ของผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านนอกเป็นครั้งคราว คิดอยู่ว่าควรจะแอบหนีออกไปเวลาไหนดี

ที่นางอยู่ในจวนชุนอ๋อง มันไม่ใช่เพราะว่านางต้องการตอบสนองความรักของชุนอ๋อง แต่นางต้องการสืบหาสาเหตุการตายขององค์หญิงเหยาหวา นางรู้สึกว่าองค์หญิงเหยาหวานั้นไม่ได้ฆ่าตัวตายเป็นแน่

หากไม่ใช่การฆ่าตัวตาย? เช่นนั้นใครเป็นคนฆ่านาง? แล้วเหตุใดถึงต้องฆ่านางด้วย?

เฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิดถึงปัญหานี้มาโดยตลอด คิดมากจนตอนนี้หลานจิ่วชิงมายืนอยู่ด้านหลังของนาง นางก็ยังคงไม่สังเกตเห็น

หลังจากหลานจิ่วชิงรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินพักแรมอยู่ที่จวนชุนอ๋อง เขาก็เป็นกังวลขึ้นมาทันใด เมื่อท้องฟ้าเปลี่ยนสีเขาก็รีบแอบเข้ามาในทันใด เมื่อพบว่าเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในจวนชุนอ๋องโดยไร้ซึ่งการระมัดระวังและการป้องกันที่ดี แววตาของเขาก็แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ ไม่รอให้เฟิ่งชิงเฉินสังเกตเห็นเขา หลานจิ่วชิงเป็นคนส่งเสียงออกมาด้วยตนเอง

“ใคร?” เฟิ่งชิงเฉินตอบสนองอย่างรวดเร็ว นางกระโดดออกไปไกล แต่หลานจิ่วชิงก็ยังคงไม่พอใจเหมือนเช่นเคย

หากเวลานี้มีคนต้องการทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายกับเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินคงตกอยู่ในมือของคนผู้นั้นไปตั้งนานแล้ว

“จู่ ๆ ข้าก็รู้สึกว่าเจ้าเหมือนกับเสด็จอาเก้าเป็นอย่างมาก” เฟิ่งชิงเฉินพูดสิ่งที่นางคิดอยู่ในใจออกมา เห็นแววตาของหลานจิ่วชิงที่จ้องมาที่นางกะทันหัน เฟิ่งชิงเฉินรีบอธิบายออกไปว่า “เจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น ข้าจะบอกว่า การที่เจ้าชอบมองผู้อื่นเหมือนกับเจ้าอยู่เหนือกว่าเขา ดูถูกผู้อื่นราวกับเป็นแค่หนอนแมลง จุดนี้เจ้าคล้ายกับเสด็จอาเก้ามาก”

มีเพียงแค่นี้จริง ๆ นางภักดีต่อเสด็จอาเก้าจากใจจริง ร้อยปีก็ไม่มีเปลี่ยนแปลง นางไม่มีความคิดอื่นใดกับหลานจิ่วชิงทั้งนั้น

“งั้นหรือ?” หลานจิ่วชิงบอกไม่ถูกว่าตนเองผิดหวังหรือดีใจ แต่น้ำเสียงของเขานั้นดูไม่มีแรงบันดาลใจอยู่เลย

ไม่อยากจะพูดเรื่องของจวนชุนอ๋องอีกต่อไป หลานจิ่วชิงพาเฟิ่งชิงเฉินออกไปด้านนอกเพื่อตรวจสอบศพขององค์หญิงเหยาหวา

มีหลานจิ่วชิงค่อยนำทาง เฟิ่งชิงเฉินสามารถเดินทางไปไหนมาไหนในจวนชุนอ๋องได้อย่างอิสระ องครักษ์ที่คอยดูแลความปลอดภัยโดยรอบเหมือนกับของตกแต่ง มีอยู่ชั่วขณะที่เฟิ่งชิงเฉินอยากจะถามออกมาจริง ๆ ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของหลานจิ่วชิงคืออะไรกันแน่?

คนที่สามารถเข้าออกพระราชวังได้อย่างอิสระ ความสามารถในการสังหารของเขาจะต้องไม่ธรรมดา

แต่เมื่อคิดว่าคิดไปมันก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรหลานจิ่วชิงก็ไม่มีทางเอาชีวิตของนาง ดังนั้นก็เลยระงับความคิดนี้เอาไว้

ศพขององค์หญิงเหยาหวาอยู่ในห้องโถงใหญ่ของจวนชุนอ๋อง ซึ่งตรงนั้นได้จัดไว้ให้เป็นห้องไว้ทุกข์ ดูจากมุมมองของจักรพรรดิและชุนอ๋อง พวกเขาน่าจะต้องการฝังร่างขององค์หญิงเหยาหวาลงไปในหลุมให้เร็วที่สุด เมื่อทำเช่นนี้แล้ว ต่อให้การตายขององค์หญิงเหยาหวามีปัญหาจริง ๆ ซีหลิงก็ไม่สามารถหาหลักฐานเหล่านั้นพบ

“มีคนอยู่ในห้องไว้ทุกข์” เฟิ่งชิงเฉินเห็นร่างของใครหลายคนจากไกล ๆ จากนั้นก็หันมาถามหลานจิ่วชิง ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่หลานจิ่วชิงโน้มตัวไปด้านหน้าพอดี......

เฟิ่งชิงเฉินสัมผัสเข้ากับหน้ากากอันเยือกเย็นของหลานจิ่วชิง นางรีบถอยกลับมาทันใด ด้วยความรีบร้อนทำให้สะดุดและล้มลงพื้น เฟิ่งชิงเฉินตกใจเป็นอย่างมาก ในตอนที่นางคิดว่าตนเองจะล้มลงไป หลานจิ่วชิงก็ยื่นมือออกมาประคองเอวของนางไว้

ช่างคล้ายกันยิ่งนัก!

เฟิ่งชิงเฉินตกตะลึงอีกครั้ง มองมาที่หน้ากากของหลานจิ่วชิงด้วยความงุนงง......