นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1222

แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะโกรธเรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินเลือกที่จะอาศัยอยู่ในจวนชุนอ๋องแม้รู้ความคิดของชุนอ๋อง แต่เขาก็ไม่มีทางไม่สนใจเฟิ่งชิงเฉินจริง ๆ ในตอนที่ลงจากรถม้า เสด็จอาเก้ายังคงปฏิบัติเหมือนกับที่ผ่านมา พยุงเฟิ่งชิงเฉินลงมาจากรถม้าด้วยตัวเอง

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าตนเองได้รับความรัก ในที่สุดเสด็จอาเก้าก็สนใจนาง ในที่สุดเฟิ่งชิงเฉินก็หันมามองนาง ทำให้นางรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

รอยยิ้มแวบขึ้นมาในดวงตาของเสด็จอาเก้า ก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว สางผมที่ร่วงลงมาขึ้นไปทัดหูของเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง “ช่วงนี้ด้านนอกเต็มไปด้วยความวุ่นวาย หากไม่มีเรื่องสำคัญ เจ้าห้ามออกไปด้านนอกเป็นอันขาด การจากไปขององค์หญิงเหยาหวา เจ้าห้ามไปสืบหาอีกเป็นอันขาด ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก อาจจะไม่มีเวลามาคอยดูแลเจ้า เจ้าจะต้องดูแลตัวเองให้ดี มีเรื่องอะไรก็ส่งคนไปบอกข้าที่จวนอ๋องเก้า แม้ว่าข้าจะไม่อยู่ ข้าก็จะมอบแผ่นป้ายคำสั่งของข้าให้กับเจ้า ทุกคนในจวนอ๋องเก้าพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือเจ้า”

อบอุ่นมาก นี่คือความเป็นห่วงที่เขามีต่อนางงั้นหรือ?

“อื้อ อื้อ” เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟังราวกับเด็กน้อย ดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองมาที่เสด็จอาเก้าเปล่งประกาย ทำให้หัวใจของเสด็จอาเก้าหวั่นไหว หากไม่ใช่เพราะสถานที่ไม่เอื้ออำนวย เขาจะต้องกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็หอมแก้มนางสักครั้ง

ท่าทางของนางช่างดึงดูดอารมณ์ของเขายิ่งนัก

สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เสด็จอาเก้าระงับความตื่นเต้นของอารมณ์เอาไว้ในหัวใจ เขาใช้ปลายนิ้วลูบแก้มของเฟิ่งชิงเฉินเบา ๆ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าจะต้องปกป้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าทำให้ข้าต้องเป็นห่วง ข้าขอไม่เข้าไปส่งเจ้า เจ้ากลับไปพักผ่อนให้ดี อย่าไปสนใจกับเรื่องไร้สาระเหล่านั้นให้มาก”

ครั้งนี้เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พยักหน้าอย่างโง่เขลา แต่จ้องมองไปที่เสด็จอาเก้าอย่างว่างเปล่า คำพูดของเสด็จอาเก้าในวันนี้มันช่างแปลกหูยิ่งนัก ราวกับว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เฟิ่งชิงเฉินจึงถามออกไปด้วยความระมัดระวัง “เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ?”

ช่างเป็นคนที่ไวต่อความรู้สึกยิ่งนัก

เสด็จอาเก้าส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “ ไม่มีอะไร แค่ในช่วงบ่ายวันนี้ ข้าต้องออกเดินทางไปยังหนานหลิง”

จักรพรรดิได้รับคำขอร้องจากหนานหลิงแล้ว แต่กลับเก็บเป็นความลับไม่เปิดเผย เนื่องจากต้องการโจมตีเขาโดยไม่ทันตั้งตัว

ตอนแรกก็ไม่อยากจะบอกกับเฟิ่งชิงเฉิน เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้นางโกรธ แต่เวลานี้คิดไปคิดมาก็บอกไปจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากับเฟิ่งชิงเฉินจริง ๆ หากตามตัวไปพบคงจะเป็นเรื่องลำบาก

“ไปหนานหลิง? ไม่พาข้าไปงั้นหรือ? เจ้าจะไปทำอะไรที่หนานหลิง?” เฟิ่งชิงเฉินคุ้นชินกับการที่ไม่ว่าเสด็จอาเก้าจะไปไหน เขามักจะพานางไปด้วย แต่ครั้งนี้เสด็จอาเก้ากลับบอกนางว่าจะออกนอกเมือง แต่กลับไม่พานางไปด้วย

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“ครั้งนี้ข้าพาเจ้าไปไม่ได้ เมื่อช่วงเช้าข้าเพิ่งจะได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิว่าให้ข้าไปหนานหลิงเพียงลำพัง” เรื่องนี้กะทันหันเป็นอย่างมาก อย่าว่าแต่เฟิ่งชิงเฉินเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้

ถือว่าหนานหลิงจิ่นฝานเป็นคนฉลาด รีบจับแยกตัวเขาออกไปแต่เนิ่น ๆ ส่วนเรื่องที่จักรพรรดิกลับเห็นด้วยอย่างง่ายดาย เกรงว่าครั้งนี้หนานหลิงจิ่นฝานคงต้องการเอาชีวิตของเขา

ทั้งสองคนจึงได้ร่วมมือกันโดยบังเอิญ

“รับคน? มีใครอยู่ในหนานหลิงที่คู่ควรแก่การส่งให้เจ้าไปรับด้วยตัวเอง?”

“เจ้าสำนักศึกษาจี้เซี่ย เขาต้องการมาศึกษาที่ตงหลิง” ท่าทางของเสด็จอาเก้าดูสงบเป็นอย่างมาก แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับสัมผัสและมองเห็นความเย้ยหยันในสายตาของเขา

“คนของสำนักศึกษาจี้เซี่ย เหตุใดถึงต้องส่งเจ้าไปรับ? หากไปรับคนจริง ๆ ควรจะเป็นจิ่นหลิงคงจะเหมาะสมมากกว่า?” เฟิ่งชิงเฉินรู้จักชื่อเสียงของสำนักศึกษาจี้เซี่ยในแผ่นดินจิ่วโจวอันกว้างใหญ่เป็นอย่างดี เพราะมันคือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของบัณฑิตทุกคน

“หนานหลิงกำหนดให้ข้าเป็นคนไปรับ และจักรพรรดิก็เห็นด้วยกับความเห็นของพวกเขา” หรือพูดอีกอย่างก็คือ การที่เสด็จอาเก้าเดินทางไปหนานหลิง เปรียบเสมือนการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศ ในการเชื่อมความสัมพันธ์ครั้งนี้ หากเสด็จอาเก้ามีความสุขเช่นนั้นก็คงบ้าไปแล้ว

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็เข้าใจว่าเรื่องนี้นั้นสำคัญและหนักหนามากเพียงใด “เจ้าต้องระวังตัวให้ดี”

เจ้าสำนักศึกษาจี้เซี่ย เป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงระดับโลก มีลูกศิษย์อยู่ทั่วทั้งสี่ประเทศในดินแดนจิ่วโจว หวังจิ่นหลิงเองก็เป็นลูกศิษย์ของเขา หากเกิดเรื่องอะไรกับเขาขึ้นมา บัณฑิตทุกคนบนโลกใบนี้คงโยนความผิดทั้งหมดมาที่เสด็จอาเก้าแต่เพียงผู้เดียว

“ข้าจะไม่เป็นไรอย่างแน่นอน ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย เจ้าเองก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี” เสด็จอาเก้าไม่อยากดึงมือของเขากลับไป แต่เขาก็ต้องตัดใจและกลับขึ้นไปบนรถม้า ทิ้งไว้ให้เฟิ่งชิงเฉินเพียงแค่เงาของแผ่นหลัง

การเดินทางไปหนานหลิงครั้งนี้อันตรายเป็นอย่างมาก และมันก็กะทันหันมากเกินไป เขาไม่มีเวลาเตรียมตัวล่วงหน้า เพราะความปลอดภัย เขาไม่อาจพาเฟิ่งชิงเฉินไปร่วมการเดินทางครั้งนี้ได้

วิธีการที่หนานหลิงจิ่นฝานเลือกใช้ในครั้งนี้ช่างงดงามยิ่งนัก ใช้ประโยชน์จากบัณฑิตที่มีชื่อเสียงทั่วโลกเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของเขา ทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งกับเรื่องของตงหลิงได้

น่ารักมาก

ทุกคนที่เฟิ่งชิงเฉินได้เห็นจักรพรรดิน้อย หากจักรพรรดิน้อยไม่ป่วยก็ถูกวางยาพิษ นี่เป็นครั้งแรกที่เฟิ่งชิงเฉินได้เห็นจักรพรรดิน้อยในสภาพที่สมบูรณ์แข็งแรง ทำให้เฟิ่งชิงเฉินอดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า “ข้าขออุ้มได้ไหม?”

“แน่นอนว่าได้” สนมเอกเซี่ยยิ้มพร้อมพยักหน้า จากนั้นก็สั่งให้สาวใช้อุ้มจักรพรรดิน้อยมาให้เฟิ่งชิงเฉิน

จักรพรรดิน้อยไม่กลัวคนแปลกหน้า มุดศีรษะอยู่ในอ้อมแขนของเฟิ่งชิงเฉิน ยิ้มออกอย่างมีความสุข

ดูเหมือนว่าผู้หญิงจะเกิดมาพร้อมกับความเป็นแม่ เฟิ่งชิงเฉินอุ้มจักรพรรดิน้อยอย่างอ่อนโยน ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็มีความสุขและชื่นชอบ นางหอมฝ่ามือของเขาไปหนึ่งครั้ง จากนั้นก็อุ้มจักรพรรดิน้อยส่งไปให้สาวใช้อย่างไม่เต็มใจ

“หลังจากองค์ชายแปดเติบใหญ่ เขาจะต้องมีเสน่ห์ในการดึงดูดความสนใจของผู้คนเป็นจำนวนมาก” ต้องบอกว่าเชื้อสายของจักรพรรดินั้นดีมาก ลูกชายของเขาต่างหน้าตาดีกันทุกคน

“ตัวข้า ขอแค่เขามีชีวิตอยู่ได้อย่างสงบสุขก็เพียงพอแล้ว” ดวงตาของสนมเอกเซี่ยจับจ้องไปที่ร่างของจักรพรรดิน้อยพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

หากองค์ชายแปดมีความสุข นางก็มีความสุขเช่นกัน

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินออกมาจากตำหนักจาวเยี่ยน นางไม่จำเป็นต้องไปหาอีกฝ่ายด้วยตัวเอง เหล่านางสนมต่างส่งคนมาต้อนรับนาง แค่เฟิ่งชิงเฉินกะพริบตา ยาในกล่องทั้งหมดก็ว่างเปล่า เห็นท่าทางที่เหมือนกับได้เห็นสมบัติอันล้ำค่าของนางสนมเหล่านั้น เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

แม้ผลข้างเคียงของยาประเภทนี้นั้นจะน้อยนิด แต่มันก็มีประโยชน์เช่นกัน นั่นก็คือ ในช่วงระยะเวลาอันสั้น จักรพรรดิจะไม่รู้สึกตัว หมอหลวงเองก็ตรวจไม่พบ เมื่ออาการกำเริบออกมา เวลานั้นมันก็สายเกินไปแล้ว

เมื่อร่างกายหมดสภาพ ไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาให้เหมือนเดิมได้ เมื่อถึงเวลานั้น จักรพรรดิก็อยู่ห่างจากความตายเพียงแค่เอื้อม......

แม้จะค่อย ๆ เป็นค่อยไป แต่มันก็ปลอดภัยกว่า!