นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1223

เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับหมอ หากผู้เป็นหมอต้องการฆ่าใคร แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้เห็นเลือดเป็นแน่

เฟิ่งชิงเฉินก้าวออกมาจากประตูพระราชวัง เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าสีคราม พึมพำกับตัวเองว่า “ท่านอาจารย์ นี่ข้าไม่ได้ใช้วิชาทางการแพทย์เพื่อสังหารผู้อื่น แต่ข้าใช้มันเพื่อช่วยผู้ป่วย ข้าเน้นย้ำกับพวกนางไปหลายครั้งแล้ว ว่าของสิ่งนี้ไม่สามารถใช้ได้บ่อย ๆ แต่พวกนางกลับไม่ฟังคำแนะนำของข้า ข้าเองก็จนปัญญา”

เฟิ่งชิงเฉินกางมือออกและแสดงว่านางพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แน่นอนว่านางเข้าใจอย่างชัดเจน ต่อให้นางสนมเหล่านั้นเชื่อฟังคำแนะนำของนางก็ไร้ประโยชน์ เนื่องจากเมื่อทุกคนใช้ยาชนิดเดียวกัน สุดท้ายมันก็เพียงพอที่จะสร้างผลกระทบต่อร่างกายของจักรพรรดิ......

เมื่อหาเหตุผลที่ไม่ใช่เหตุผลได้แล้ว ในฐานะหมอ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนเองทำลงไป นางเดินทางกลับไปยังจวนเฟิ่ง ในตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่คนของเสด็จอาเก้าพาซุนซือสิงกลับมาส่งพอดี อาจารย์และศิษย์ได้พบหน้ากัน และเดินเข้าไปในจวนพร้อมกัน

คนรับใช้ในจวนเฟิ่งเห็นเฟิ่งชิงเฉินกลับมาพร้อมกับซุนซือสิง เดินเข้ามา พูดคุยด้วยความยิ้มแย้ม แต่ละคนต่างขยี้ตาตัวเอง เมื่อสักครู่ใบหน้าของคุณหนูยังเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย แต่เมื่อได้เห็นคุณชายซุน อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมาทันที

คุณชายซุนคือสิ่งที่สำคัญที่สุด เวลานี้คนรับใช้ของจวนเฟิ่งต่างมั่นใจถึงสถานะของซุนซือสิงในจวนเฟิ่งอีกครั้ง

ในตอนที่คุณหนูอารมณ์ไม่ได้ แต่เมื่อได้เห็นคุณชายซุน อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน เมื่อคิดถึงความสุขของคุณหนู เช่นนั้นพวกเขาก็ต้องดูแลคุณชายซุนให้ดี!

เพราะคุณชายซุนคือคนที่สำคัญที่สุดในจวนเฟิ่ง!

นี่......นี่คือความเข้าใจผิดอย่างแท้จริง แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินและซุนซือสิงไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้ ชั่วพริบตา จู่ ๆ สถานะของพวกเขาสองคนในจวนเฟิ่งก็ตกต่ำลง

แต่ต่อให้รู้ เฟิ่งชิงเฉินก็ยังมีความสุขอยู่ดี

อาจารย์และศิษย์เพิ่งจะกลับมาถึงจวน พ่อบ้านจากจวนซู่ชินอ๋องก็มาขอเข้าพบ เขามาพร้อมกับกล่องที่งดงามในมือหนึ่งใบ บอกจากท่านซื่อจื่อสั่งให้เขาเป็นคนนำมามอบให้ และเน้นย้ำว่าเฟิ่งชิงเฉินจะต้องเป็นคนออกมารับมันด้วยตัวนางเอง

เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องดูก็รู้ว่ามันคืออะไร ยิ้มและรับมันไว้ จากนั้นก็ฝากคำพูดกับพ่อบ้านให้ไปส่งถึงตี๋ตงหมิง “กลับไปบอกท่านซื่อจื่อของพวกเจ้า ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่”

พ่อบ้านของจวนซู่ชินอ๋องไม่ได้สงสัยแต่อย่างใด เขาพยักหน้า จากนั้นก็เดินจากไป

มันเป็นกล่องที่เย็นมาก ตี๋ตงหมิงปฏิบัติตามคำขอของเฟิ่งชิงเฉินอย่างเชื่อฟัง ใช้น้ำแข็งแช่มาเป็นอย่างดี เฟิ่งชิงเฉินเดินถือกล่องเข้าไปในห้องผ่าตัด ตอนแรกอยากจะเรียกซุนซือสิงเข้ามา แต่เมื่อนึกถึงท่าทางที่เขินอายของซุนซือสิง เฟิ่งชิงเฉินก็ลบความคิดนั้นออกไป อยู่ในห้องผ่าตัดเพียงลำพัง เพื่อทำการตรวจสอบให้กับตี๋ตงหมิง

การประมาณการของเฟิ่งชิงเฉินนั้นถูกต้อง สเปิร์มของตี๋ตงหมิงนั้นอ่อนแอมาก คิดว่าหากต้องการทำให้ผู้หญิงตั้งครรภ์มันก็คงเป็นเรื่องยาก

หาสาเหตุของโรคพบแล้ว เพียงแต่......เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าจะทำการรักษาอย่างไร หยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ แต่ก็พบว่าไม่มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้อง เฟิ่งชิงเฉินจึงทำได้เพียงเขียนจดหมายหาปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเพื่อขอความช่วยเหลือ

ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินเดินออกมาจากห้องผ่าตัดมันก็เป็นเวลาประมาณพลบค่ำ เฟิ่งชิงเฉินเดินขึ้นไปบนศาลาที่สูงที่สุดของจวนเฟิ่ง จ้องมองไปที่ประตูเมืองด้วยความว่างเปล่า แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่เต็มใจที่จะดึงสายตาของนางกลับคืนมา

เวลานี้เสด็จอาเก้าน่าจะเดินทางออกจากเมืองไปแล้ว

ยืนอยู่เช่นนั้นจนท้องฟ้ากลายเป็นสีดำ เฟิ่งชิงเฉินถึงจะลงมาจากศาลาด้วยอารมณ์ที่ตกต่ำ

สามอารมณ์ในหนึ่งวัน ทำให้คนรับใช้ในจวนเฟิ่งรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ ：คุณหนู คุณหนูเป็นอะไรกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวเศร้าเดี๋ยวสุข คุณหนูกำลังทรมานพวกข้าให้ตายหรืออย่างไร

ยังดีที่ในตอนที่อารมณ์ของเฟิ่งชิงเฉินตกต่ำ นางไม่ได้มาระบายอารมณ์กับคนรับใช้ นางเพียงแค่ขังตัวเองอยู่ในห้องและหดหู่อยู่ในใจ แม้พวกของทงจือและชุนฮุ่ยจะเป็นห่วง แต่พวกนางก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวน

เฟิ่งชิงเฉินนอนพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็นอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็ใกล้จะรุ่งสาง แต่นางก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยฝันร้าย เหงื่อไหลออกมาเต็มร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่เคลื่อนไหว

นางฝันถึงวันที่เครื่องบินตกอีกครั้ง

เครื่องบินระเบิด นางถูกดีดออกมาจากห้องโดยสาร สายลมอันรุนแรงพัดเข้ามาหานางพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกโชนไปทั่วร่างกาย หลังจากนั้นก็ระเบิด......