นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1223

เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับหมอ หากผู้เป็นหมอต้องการฆ่าใคร แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่มีทางได้เห็นเลือดเป็นแน่

เฟิ่งชิงเฉินก้าวออกมาจากประตูพระราชวัง เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าสีคราม พึมพำกับตัวเองว่า “ท่านอาจารย์ นี่ข้าไม่ได้ใช้วิชาทางการแพทย์เพื่อสังหารผู้อื่น แต่ข้าใช้มันเพื่อช่วยผู้ป่วย ข้าเน้นย้ำกับพวกนางไปหลายครั้งแล้ว ว่าของสิ่งนี้ไม่สามารถใช้ได้บ่อย ๆ แต่พวกนางกลับไม่ฟังคำแนะนำของข้า ข้าเองก็จนปัญญา”

เฟิ่งชิงเฉินกางมือออกและแสดงว่านางพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แน่นอนว่านางเข้าใจอย่างชัดเจน ต่อให้นางสนมเหล่านั้นเชื่อฟังคำแนะนำของนางก็ไร้ประโยชน์ เนื่องจากเมื่อทุกคนใช้ยาชนิดเดียวกัน สุดท้ายมันก็เพียงพอที่จะสร้างผลกระทบต่อร่างกายของจักรพรรดิ......

เมื่อหาเหตุผลที่ไม่ใช่เหตุผลได้แล้ว ในฐานะหมอ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตนเองทำลงไป นางเดินทางกลับไปยังจวนเฟิ่ง ในตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่คนของเสด็จอาเก้าพาซุนซือสิงกลับมาส่งพอดี อาจารย์และศิษย์ได้พบหน้ากัน และเดินเข้าไปในจวนพร้อมกัน

คนรับใช้ในจวนเฟิ่งเห็นเฟิ่งชิงเฉินกลับมาพร้อมกับซุนซือสิง เดินเข้ามา พูดคุยด้วยความยิ้มแย้ม แต่ละคนต่างขยี้ตาตัวเอง เมื่อสักครู่ใบหน้าของคุณหนูยังเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย แต่เมื่อได้เห็นคุณชายซุน อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมาทันที

คุณชายซุนคือสิ่งที่สำคัญที่สุด เวลานี้คนรับใช้ของจวนเฟิ่งต่างมั่นใจถึงสถานะของซุนซือสิงในจวนเฟิ่งอีกครั้ง

ในตอนที่คุณหนูอารมณ์ไม่ได้ แต่เมื่อได้เห็นคุณชายซุน อารมณ์ของนางก็ดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน เมื่อคิดถึงความสุขของคุณหนู เช่นนั้นพวกเขาก็ต้องดูแลคุณชายซุนให้ดี!

เพราะคุณชายซุนคือคนที่สำคัญที่สุดในจวนเฟิ่ง!

นี่......นี่คือความเข้าใจผิดอย่างแท้จริง แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินและซุนซือสิงไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้ ชั่วพริบตา จู่ ๆ สถานะของพวกเขาสองคนในจวนเฟิ่งก็ตกต่ำลง

แต่ต่อให้รู้ เฟิ่งชิงเฉินก็ยังมีความสุขอยู่ดี

อาจารย์และศิษย์เพิ่งจะกลับมาถึงจวน พ่อบ้านจากจวนซู่ชินอ๋องก็มาขอเข้าพบ เขามาพร้อมกับกล่องที่งดงามในมือหนึ่งใบ บอกจากท่านซื่อจื่อสั่งให้เขาเป็นคนนำมามอบให้ และเน้นย้ำว่าเฟิ่งชิงเฉินจะต้องเป็นคนออกมารับมันด้วยตัวนางเอง

เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องดูก็รู้ว่ามันคืออะไร ยิ้มและรับมันไว้ จากนั้นก็ฝากคำพูดกับพ่อบ้านให้ไปส่งถึงตี๋ตงหมิง “กลับไปบอกท่านซื่อจื่อของพวกเจ้า ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่”

พ่อบ้านของจวนซู่ชินอ๋องไม่ได้สงสัยแต่อย่างใด เขาพยักหน้า จากนั้นก็เดินจากไป

มันเป็นกล่องที่เย็นมาก ตี๋ตงหมิงปฏิบัติตามคำขอของเฟิ่งชิงเฉินอย่างเชื่อฟัง ใช้น้ำแข็งแช่มาเป็นอย่างดี เฟิ่งชิงเฉินเดินถือกล่องเข้าไปในห้องผ่าตัด ตอนแรกอยากจะเรียกซุนซือสิงเข้ามา แต่เมื่อนึกถึงท่าทางที่เขินอายของซุนซือสิง เฟิ่งชิงเฉินก็ลบความคิดนั้นออกไป อยู่ในห้องผ่าตัดเพียงลำพัง เพื่อทำการตรวจสอบให้กับตี๋ตงหมิง

การประมาณการของเฟิ่งชิงเฉินนั้นถูกต้อง สเปิร์มของตี๋ตงหมิงนั้นอ่อนแอมาก คิดว่าหากต้องการทำให้ผู้หญิงตั้งครรภ์มันก็คงเป็นเรื่องยาก

หาสาเหตุของโรคพบแล้ว เพียงแต่......เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าจะทำการรักษาอย่างไร หยิบหนังสือออกมาจากกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ แต่ก็พบว่าไม่มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้อง เฟิ่งชิงเฉินจึงทำได้เพียงเขียนจดหมายหาปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเพื่อขอความช่วยเหลือ

ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินเดินออกมาจากห้องผ่าตัดมันก็เป็นเวลาประมาณพลบค่ำ เฟิ่งชิงเฉินเดินขึ้นไปบนศาลาที่สูงที่สุดของจวนเฟิ่ง จ้องมองไปที่ประตูเมืองด้วยความว่างเปล่า แม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่เต็มใจที่จะดึงสายตาของนางกลับคืนมา

เวลานี้เสด็จอาเก้าน่าจะเดินทางออกจากเมืองไปแล้ว

ยืนอยู่เช่นนั้นจนท้องฟ้ากลายเป็นสีดำ เฟิ่งชิงเฉินถึงจะลงมาจากศาลาด้วยอารมณ์ที่ตกต่ำ

สามอารมณ์ในหนึ่งวัน ทำให้คนรับใช้ในจวนเฟิ่งรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้ ：คุณหนู คุณหนูเป็นอะไรกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวเศร้าเดี๋ยวสุข คุณหนูกำลังทรมานพวกข้าให้ตายหรืออย่างไร

ยังดีที่ในตอนที่อารมณ์ของเฟิ่งชิงเฉินตกต่ำ นางไม่ได้มาระบายอารมณ์กับคนรับใช้ นางเพียงแค่ขังตัวเองอยู่ในห้องและหดหู่อยู่ในใจ แม้พวกของทงจือและชุนฮุ่ยจะเป็นห่วง แต่พวกนางก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวน

เฟิ่งชิงเฉินนอนพลิกตัวไปมาตลอดทั้งคืน ไม่ว่าจะทำเช่นไรก็นอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็ใกล้จะรุ่งสาง แต่นางก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยฝันร้าย เหงื่อไหลออกมาเต็มร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่เคลื่อนไหว

นางฝันถึงวันที่เครื่องบินตกอีกครั้ง

เครื่องบินระเบิด นางถูกดีดออกมาจากห้องโดยสาร สายลมอันรุนแรงพัดเข้ามาหานางพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกโชนไปทั่วร่างกาย หลังจากนั้นก็ระเบิด......

ใบหน้าของผู้นำเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ จากนั้นก็ยื่นสาส์นของทางการออกมา “ทุกอย่างถูกเขียนอยู่ในนี้ แม่นางเฟิ่งลองอ่านดูให้ชัดเจน ข้าเพียงแค่ปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้น แม่นางเฟิ่งตามพวกข้ามาแต่โดยดีเสียเถิด ไม่อย่างนั้นพวกข้าอาจจะต้องใช้ความรุนแรง”

นี่คือการข่มขู่ การข่มขู่อย่างเปิดเผย

เฟิ่งชิงเฉินกัดฟันด้วยความโกรธ แต่......

คนธรรมดาไม่ควรมีเรื่องกับเจ้าหน้าที่ ต่อให้คนในจวนของนางขับไล่ราชองครักษ์เหล่านี้ออกมา แต่......เมื่อคนกลุ่มนี้จากไปแล้ว พวกเขาจะกลับมาใหม่ในจำนวนที่มากกว่า และสิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ต่อให้นางทำร้ายราชองครักษ์ ต่อให้สิ่งที่เป็นอยู่นั้นไร้ซึ่งความผิด มันก็สามารถสร้างความผิดให้กับนางได้

เมื่อชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสีย เฟิ่งชิงเฉินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธในใจ พยักหน้าพร้อมกล่าวออกมา “ตกลง ข้าจะไปกับพวกเจ้า”

“คุณหนู ท่านจะไปไม่ได้”

“ท่านอาจารย์ ท่านอย่าไปกับพวกเขา”

เมื่อได้ยินข่าว คนรับใช้ซุนซือสิงก็รีบเข้ามาทันที และเมื่อเฟิ่งชิงเฉินพูดออกมาเช่นนี้ พวกเขาก็เข้ามาปกป้องเฟิ่งชิงเฉินอยู่ด้านหลัง จากนั้นซุนซือสิงก็รีบพูดออกมาว่า “ท่านอาจารย์ ท่านห้ามไปเด็ดขาด พวกเขาจงใจใส่ร้ายท่าน หากท่านตามพวกเขาไป ท่านก็ไม่อาจกลับมาได้อีก”

“โอหังยิ่งนัก เจ้ากล้าตั้งคำถามกับคำตัดสินคดีของจักรพรรดิอย่างนั้นหรือ” ความเหี้ยมโหดปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหัวหน้าราชองครักษ์ในทันใด เขาต้องการกล่าวหาซุนซือสิงว่าดูหมิ่นจักรพรรดิ

ความโกรธของเฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ผลักซุนซือสิงออกไปพร้อมกล่าวว่า “ลูกไม้ตื้น ๆ เช่นนี้ คิดจะมาข่มขู่ข้า พวกเจ้าต้องการให้ข้าตามไป แค่ข้าตามไปก็เพียงพอแล้ว ส่วนคนในจวนของข้า ทางที่ดีพวกเจ้าอย่าไปแตะต้องพวกเขาจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน”

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าช่างโอหังยิ่งนัก เจ้าถึงกับกล้าข่มขู่ข้าเลยอย่างนั้นหรือ” ราชองครักษ์เองก็โกรธขึ้นมาเช่นกัน เจ้าเคยเห็นผู้ต้องสงสัยที่โอหังต่อเจ้าหน้าที่อย่างนั้นหรือ?