นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1225

ความโลภในดวงตาของจักรพรรดิชัดเจนถึงเพียงนี้ หากเฟิ่งชิงเฉินมองไม่ออก เช่นนั้นนางก็คงไม่ต่างอะไรกับคนไร้สมอง คิดจะแย่งมันไปเหมือนกับปิ่นเฟิ่ง นำแผ่นป้ายคำสั่งนี้ไปครอบครอง จักรพรรดิฝันไปเถอะ เรื่องราวที่คล้ายคลึงกัน นางยอมให้ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินจับแผ่นป้ายคำสั่งไว้ในมือแน่น ถอยหลังมาหนึ่งก้าว กล่าวออกมาด้วยความระมัดระวัง “ฝ่าบาท แผ่นป้ายคำสั่งที่อยู่ในมือของข้าเป็นของแท้แน่นอน ข้าได้สัญญากับเสด็จอาเก้าเอาไว้ หลังจากเขากลับมา ข้าจะคืนแผ่นป้ายคำสั่งนี้ให้กับเขา เสด็จอาเก้าเองก็พูดออกมา แผ่นป้ายคำสั่งนี้อย่าให้เป็นเหมือนกับปิ่นเฟิ่ง อย่าให้มันถูกนำไปวางไว้เพื่อบูชาบนหน้าแท่นจักรพรรดิและจักรพรรดินีองค์ก่อนผู้ล่วงลับไปแล้วเป็นอันขาด”

คำพูดประโยคนี้ของเฟิ่งชิงเฉินชัดเจนเป็นอย่างมาก ต่อให้จักรพรรดิจะหน้าด้านสักแค่ไหน ต่อหน้าขุนนางและแม่ทัพมากมายถึงเพียงนี้ จักรพรรดิก็ทำได้เพียงตอบรับอย่างเขินอาย

“ในเมื่อแผ่นป้ายคำสั่งนี้เป็นของจริง เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร” ในฐานะจักรพรรดิ เขาเองก็ต้องไว้หน้าผู้อื่นบ้าง แม้เขาจะอยากได้แผ่นป้ายคำสั่งในมือของเฟิ่งชิงเฉินมาครอบครองมากเพียงใด แต่เวลานี้มันก็ไม่เหมาะที่จะเปิดเผยหรือแสดงออกมา

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” เฟิ่งชิงเฉินทำความเคารพอีกครั้ง จากนั้นก็แขนแผ่นป้ายคำสั่งไว้ที่คอของนางต่อหน้าของจักรพรรดิ

ทูตแห่งซีหลิงเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินเองก็เตรียมตัวมาเป็นอย่างดี พวกเขาก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ต่อให้พวกเขาอยากจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตงหลิงมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่อยากพาตัวปัญหาอย่างเฟิ่งชิงเฉินผู้นี้กลับไปที่ซีหลิง

ไม่ได้แผ่นป้ายคำสั่งมาครอบครอง จักรพรรดิก็ไม่ยอมปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินได้เป็นสุข เขาพูดถึงเรื่องสำคัญออกมาโดยตรง “เฟิ่งชิงเฉิน วันนี้ที่ข้าเรียกเจ้าเข้ามาในพระราชวังก็เพราะข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้า เกี่ยวกับเรื่องการตายของพระชายาชุนอ๋อง”

“เรื่องการตายของพระชายาชุนอ๋อง? เรื่องนั้นมันเกี่ยวอะไรกับข้าอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินแสร้งทำเป็นผู้บริสุทธิ์อีกครั้ง

ในความเป็นจริง นางก็เป็นผู้บริสุทธิ์อยู่แล้ว คนพวกนี้รู้ดีเสียยิ่งกว่าใคร แต่ทุกคนกลับทำตัวเหมือนเป็นคนตาบอด โยนความผิดทั้งหมดมาให้กับนาง มันช่างเป็นความไร้ยางอายอย่างถึงที่สุด

เรื่องแบบนี้ จักรพรรดิแค่เพียงเป็นผู้เริ่มต้นก็พอแล้ว จักรพรรดิไม่มีความจำเป็นต้องเข้าร่วมด้วยตนเอง หลังจากที่จักรพรรดิเปิดหัวเรื่องขึ้นมา เจ้ากรมอาญาก็รับเรื่องและกล่าวออกมาโดยตรง “จะไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าได้อย่างไร ความขัดแย้งระหว่างเจ้ากับพระชายาชุนอ๋อง ทุกคนในใต้หล้าต่างรู้ดี ตอนนั้นเจ้าทำให้พระชายาชุนอ๋องต้องแท้งบุตร เวลานี้พระชายาชุนอ๋องจากไปแล้ว เจ้าจะบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าได้อย่างไร”

“ข้าเป็นคนทำให้พระชายาชุนอ๋องแท้งบุตร? ใต้เท้า คำพูดประโยคนี้ของท่าน ข้าไม่เข้าใจมันจริง ๆ พระชายาชุนอ๋องตั้งครรภ์ตั้งแต่เมื่อใด?” เฟิ่งชิงเฉินแสร้งทำเป็นคนโง่เขลาต่อไป เมื่อทูตแห่งซีหลิงเห็นเช่นนั้นก็แอบคิดในใจว่าเรื่องราวเริ่มจะไม่ค่อยดีนัก

เป็นอย่างที่คิด เจ้ากรมอาญากล่าวออกมาว่า “ในวันฝังศพพ่อกับแม่ของเจ้า พระชายาชุนอ๋องปรารถนาที่จะไปส่งวิญญาณจากใจจริง แต่เจ้ากลับสาปแช่งพระชายาชุนอ๋อง ทำให้พระชายาชุนอ๋องต้องคุกเข่าลงต่อหน้าเจ้าเพื่อขอโทษ และเป็นผลทำให้พระชายาชุนอ๋องต้องแท้งบุตร”

“วันฝังศพพ่อแม่ของข้า? ข้าจำได้ว่ามันเป็นฤดูหนาว เป็นเรื่องเมื่อปีที่แล้ว และดูเหมือนว่าพระชายาชุนอ๋องกับชินอ๋องเพิ่งจะอภิเษกสมรสกันในฤดูใบไม้ผลิของปีนี้ เช่นนั้นพระชายาชุนอ๋องจะตั้งครรภ์ได้อย่างไร? และนางจำแท้งบุตรได้อย่างไร? ใต้เท้า......ท่านอย่างกล่าวหาอย่างไม่มีเหตุผลจะได้ไหม หากคนในใต้หล้าคิดว่าพระชายาชุนอ๋องตั้งครรภ์ก่อนที่จะอภิเษก อุ้มท้องลูกของคนอื่นมาเพื่ออภิเษกกับชินอ๋อง เช่นนั้นจะทำให้คนทั่วทั้งใต้หล้าดูถูกและเย้ยหยันชินอ๋องก็เป็นได้” เฟิ่งชิงเฉินรู้อยู่แล้วว่าคนพวกนี้ไม่มีหลักฐานที่แท้จริงอยู่ในมือ พวกเขาแค่กล่าวหานางด้วยความแค้นเก่าที่นางเคยมีกับพระชายาชุนอ๋องเท่านั้น

หากเป็นเช่นนี้ นางไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ายังกล้า เล่นสำบัดสำนวน เรื่องราวในตอนนั้น เจ้าเองก็รู้ดี” ใบหน้าของเจ้ากรมอาญากลายเป็นสีแดง เฟิ่งชิงเฉินคิดจะแสร้งทำเป็นโง่เขลาอย่างนั้นหรือ ไม่มีทาง

“ข้าเองก็รู้ดีงั้นหรือ? ข้ารู้อะไรอย่างนั้นหรือ? ใต้เท้าช่วยอธิบายออกมาให้ชัดเจนอีกสักเล็กน้อย ข้าเป็นคนโง่เขลา ข้าไม่เข้าใจ” เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลง พูดออกมาด้วยใบหน้าของความหงุดหงิด “ใต้เท้าอย่าเอาเรื่องราวในวันเก่ามาอ้างโดยไม่มีมูลเหตุจะดีกว่า ใต้เท้าบอกว่าข้ามีความเกี่ยวข้องกับการตายของพระชายาชุนอ๋อง ขออยากรู้ว่าข้าเกี่ยวข้องกับการตายของพระชายาชุนอ๋องอย่างไร?”

ไม่พูดถึงเรื่องที่องค์หญิงเหยาหวาแท้งบุตร คนของตงหลิงและซีหลิงก็ต่างโล่งใจ เนื่องจากเรื่องนี้มันช่างขายหน้ายิ่งนัก

เจ้ากรมอาญาเองก็ยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อของตนเอง จากนั้นกล่าวออกมาอีกว่า “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ามีแรงจูงใจที่จะสังหารพระชายาชุนอ๋อง และมีเหตุผลเพียงพอที่จะสังหารพระชายาชุนอ๋อง สุดท้ายความสามารถของเจ้าไม่ธรรมดา ในวันนั้นที่หน้าประตูเมือง เจ้าสามารถทำร้ายชายร่างใหญ่ได้มากกว่าสิบคน และความสามารถของเจ้ามันก็มากพอที่จะสังหารพระชายาชุนอ๋อง”

“ดังนั้นพวกท่านจึงใช้เหตุผลนี้ตัดสินว่าข้าเป็นคนสังหารพระชายาชุนอ๋องอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินถามออกมาพร้อมกับหัวเราะ

หากต้องการปลอมแปลงคดี เช่นนั้นก็รบกวนทำให้มันเป็นมืออาชีพเสียหน่อย จริงจังกับมันมากกว่านี้อีกเสียหน่อย อย่างน้อยก็หาหลักฐาน พยานประกอบ และเหตุผลที่มันเข้ากับรูปคดีเพื่อมัดตัวนาง

“แน่นอนว่าไม่ใช่ พวกเรายังพบจดหมายลาตายขององค์หญิงเหยาหวาในห้องขององค์หญิงเหยาหวา และยังพบมีดที่เจ้าใช้เป็นประจำอยู่ด้านในนั้น” ใบหน้าของเจ้ากรมอาญาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ บอกให้คนไปหยิบหลักฐานมาด้วยตัวเอง