นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1238

ใบหน้าของโยงหยิงโหวเต็มไปด้วยขี้เถ้าแห่งความสิ้นหวัง หมอหลวงทั้งสามคนนึกถึงตอนที่พวกเขาได้พบกับเฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงที่หน้าประตูก็เข้าใจในทันที พวกเขาถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้า กล่าวเตือนออกมาด้วยความหวังดี “ข้าเห็นหมอเฟิ่งเพิ่งจะออกไปจากจวนเมื่อครู่ หมอเฟิ่งเป็นคนที่มีจิตใจเมตตา หากท่านโหวไปขอร้องนาง บางทีอาจจะมีโอกาสรักษาได้”

ที่นี่ไม่มีใครเป็นคนโง่ แค่มองก็รู้แล้วว่าโยงหยิงโหวคงไม่ต้อนรับเฟิ่งชิงเฉิน และไม่ให้เกียรติเฟิ่งชิงเฉินเลยแม้แต่น้อย อาจจะถึงขั้นไม่ยอมให้อีกฝ่ายทำการรักษา ไม่อย่างนั้นเฟิ่งชิงเฉินและคุณชายใหญ่คงไม่จากไปเพียงลำพังเช่นนั้น

“ท่านว่าอย่างไร? หมอเฟิ่ง? หมอเฟิ่งสามารถช่วยลูกชายของข้าได้อย่างนั้นหรือ ทักษะในการรักษาของนางยอดเยี่ยมถึงเพียงนั้นเลยงั้นหรือ?” ใบหน้าของโยงหยิงโหวฮูหยินซีดเผือด หากเป็นเช่นนี้จริง ก็......

เช่นนั้นก็แปลว่าพวกเขาเป็นคนทำให้ลูกชายของตนเองต้องตายอย่างนั้นหรือ?

หมอหลวงกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ “หมอเฟิ่งชำนาญเรื่องบาดแผลภายนอก ข้ายังห่างชั้นกับนางอยู่มาก ขอแค่นางบอกว่าสามารถรักษาได้ แม้ว่าจะมีโอกาสเพียงหนึ่งส่วนก็มีความเป็นไปได้สูงว่าคุณชายจะมีโอกาสรอดชีวิตต่อไป”

“เร็ว เร็วเข้า รีบไปเชิญหมอเฟิ่งมาเร็ว” โยงหยิงโหวฮูหยินแทบคลั่ง เมื่อครู่นางไม่เชื่อในใจตัวของเฟิ่งชิงเฉินเลยแม้แต่น้อย แต่เวลานี้......

“ไม่ทันแล้ว มันไม่ทันแล้ว หมอเฟิ่งบอกว่าหลังจากที่ผ่านไปสิบห้านาที นางเองก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ เวลานี้มันได้เลยสิบห้านาทีไปแล้ว” โยงหยิงโหวมองดูลูกชายที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับเสียงคุกเข่าที่ดังขึ้นมา

ทั่วทั้งจวนโยงหยิงโหวเต็มไปด้วยความวุ่นวาย โยงหยิงโหวฮูหยินไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วิ่งออกมาด้านนอกด้วยผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิง แต่ก็เหมือนกับที่โยงหยิงโหวพูด มันสายเกินไปแล้ว......

เฟิ่งชิงเฉินได้จากไปแล้ว และลูกชายของนางก็สิ้นลมหายใจไปแล้วเช่นกัน!

แม้ว่าหมอจะเป็นผู้มีน้ำใจและเปี่ยมล้นไปด้วยความเมตตา แต่กลับขาดความเชื่อในจากพ่อแม่ของผู้ป่วย จึงเป็นการตัดโอกาสในการรอดชีวิต หลังจากโยงหยิงโหวฮูหยินกลับมาถึงจวน นางก็เอาแต่กอดศพของลูกชายและร้องไห้ออกมา พึมพำกับตัวเองว่านางเป็นคนฆ่าลูกชายด้วยเนื้อมือของตัวเอง

หมอที่ไม่มีฝีมือในการรักษานั้นทำร้ายผู้คน แต่การพลาดหมอที่ดีเพียงเพราะการเข้าใจผิดนั้นแย่กว่า เรื่องนี้ไม่มีใครถูกใครผิด โยงหยิงโหวฮูหยินเพียงแค่อยากให้ลูกชายของตนเองได้รับการรักษาจากหมอที่ดี ทำให้ลูกชายของตนมีโอกาสรอดชีวิตมากกว่าเดิม เพียงแค่เฟิ่งชิงเฉิน......

นางได้ทำในสิ่งที่หมอคนหนึ่งควรทำแล้ว ไม่ได้เกินหรือขาดไปแต่อย่างใด

ห่างไปหลายพันลี้ เสด็จอาเก้าได้รับรายงานจากเมืองหลวง รอยยิ้มแห่งความเย้ยหยันอันเยือกเย็นปรากฏออกมา: นี่คือสิ่งที่โยงหยิงโหวสมควรได้รับ ข้ามอบโอกาสให้กับโยงหยิงโหว แต่โยงหยิงโหวกลับไม่คว้าโอกาสนั้นเอาไว้!

ดาบนั้น ขอแค่โยงหยิงโหวยอมให้เฟิ่งชิงเฉินทำการรักษา อย่างน้อยโยงหยิงโหวซื่อจื่อก็มีโอกาสรอดถึงหกส่วน แต่โยงหยิงโหวกลับลังเลไม่ยอมตัดสินใจ และทำให้ชีวิตของลูกชายต้องจากไปด้วยมือของตัวเอง

เสด็จอาเก้าไม่รู้สึกเห็นใจโยงหยิงโหวเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่เขาควรได้รับ

ชิงเฉินของเขา ไม่ว่าใครก็ห้ามมาดูถูกทั้งนั้น!

เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เสด็จอาเก้าทำลงไปเมื่อไม่นานมานี้ เสด็จอาเก้าค่อย ๆ เขียนข้อความลงไปในจดหมาย หลับตาลง หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันผลิบานของเฟิ่งชิงเฉิน

แม้เขาจะได้รับข่าวสารเกี่ยวกับเรื่องของเฟิ่งชิงเฉินในทุกวัน แต่มันก็ยังทำให้เขาอดคิดถึงนางไม่ได้เลย

เสด็จอาเก้าลุกขึ้น เดินไปยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เงยหน้ามองดูพระจันทร์ที่สุกสกาว......

ไม่รู้ว่าตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินกำลังทำอะไรอยู่ นางจะคิดถึงเขาบ้างไหม?

เรื่องนี้......แน่นอนว่าไม่! ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึง แต่ไม่มีเวลาให้คิดถึง คืนนี้เฟิ่งชิงเฉินยุ่งเป็นอย่างมาก สนมเอกเซี่ยและองค์ชายแปดจะเสด็จมาแล้ว นางจะต้องเตรียมการทุกอย่างให้พร้อม ไม่อย่างนั้นเมื่อถึงเวลาแล้วนางลุกลี้ลุกลน หรือว่าเกิดความผิดพลาดขึ้นมา เช่นนั้นคงไม่อาจชดใช้ให้กับจักรพรรดิได้

เวลานี้คือช่วงเวลาที่ ชุนฮุ่ย เซี่ยหว่าน ชิวฮว่าและตงชิงจะได้แสดงศักยภาพออกมา พวกเขาได้รับการฝึกฝนมาจากจวนอ๋องเก้า ดังนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกนางที่จะต้องรับและปรนนิบัติพระสนมกับองค์ชาย

เนื่องจากเรื่องของเซี่ยหว่านก่อนหน้านี้ ทำให้ชุนฮุ่ยตกใจเป็นอย่างมาก เวลานี้เซี่ยหว่านกลับมาอย่างปลอดภัย ทำให้พวกของชุนฮุ่ยทั้งสามคนดีใจจนแทบคลั่ง

เซี่ยหว่านกลับมาแล้ว นั่นแสดงว่าพวกนางจะปลอดภัย พวกนางยังคงเป็นสาวใช้ที่ได้รับความไว้วางใจจากคุณหนู แต่หลังจากที่ผ่านเรื่องราวในครั้งที่แล้ว สาวใช้ทั้งสี่ฤดูก็ไม่กล้าละเลยอีกต่อไป เมื่อได้ยินว่าสนมเอกเซี่ยจะเสด็จมา ทั้งสี่คนก็เสนอสิ่งต่าง ๆ ในการเตรียมการรวมถึงเรื่องราวที่เกี่ยวข้อง

พวกนางจะต้องแสดงออกมาให้ดี ไม่จำเป็นต้องเหมือนกับทงจือและทงเหยา แต่ก็ห้ามต่างกันจนมากเกินไป