นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1243

แม้ว่าสถานการณ์ขององค์ชายแปดจะไม่ได้รุนแรง แต่มันก็ลำบากเป็นอย่างมาก เฟิ่งชิงเฉินยุ่งอยู่กับเรื่องนี้ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ จึงจะสามารถทำให้บาดแผลขององค์ชายแปดกลับมาดีเช่นเดิมได้ ไม่รอให้สนมเอกเซี่ยเอ่ยปากออกมา เฟิ่งชิงเฉินก็กล่าวโทษตัวเอง

“เหนียงเหนียง เป็นเพราะความละเลยของชิงเฉิน เหนียงเหนียงได้โปรดลงโทษด้วย” เฟิ่งชิงเฉินตรงไปตรงมา นางไม่มีวี่แววว่าจะอธิบายออกมาเพื่อแก้ตัว แม้สนมเอกเซี่ยต้องการกล่าวโทษเฟิ่งชิงเฉินจากใจจริง แต่เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินยอมรับผิดเร็วถึงเพียงนี้ นางก็สงบลง

“ชิงเฉินอย่าพูดเช่นนี้เลย ตั้งแต่ยุคโบราณ ไม่มีใครมาคอยป้องกันภัยอยู่ตลอดเวลา เจ้าไม่สามารถมาคอยดูแลเสี่ยวปาได้ตลอดทั้งวัน หากสาวใช้สองคนนี้ทำผิด เจ้าจะมัวจับตาดูพวกนางตลอดเวลาก็ไม่ได้ เป็นข้าเองที่ไม่ไตร่ตรองให้ดีพอ” แม้จะสงบลงแล้ว แต่ลูกชายของนางต้องทุกข์ทรมาน ความโกรธยังคงติดอยู่ในใจของสนมเอกเซี่ย ไม่เช่นนั้นคงไม่กล่าวคำพูดที่ดูเหมือนประชดประชันออกมา

เฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่ได้ต้องการจะอธิบาย นางเพียงบอกว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นางและซือสิงจะผลัดกันมาดูอาการของจักรพรรดิน้อยในทุกชั่วโมง

สนมเอกเซี่ยได้ยินคำพูดที่น่าฟังก็พยักหน้า ไม่ได้โกรธหรือดีใจแต่อย่างใด เฟิ่งชิงเฉินเดาไม่ออกว่าสนมเอกเซี่ยกำลังคิดเช่นไรอยู่ แต่นางก็สามารถเข้าใจในอารมณ์ของสนมเอกเซี่ยในเวลานี้ได้

ลูกชายของตนเองต้องทุกข์ทรมานถึงเพียงนี้ ในฐานะผู้เป็นแม่ จะไม่ให้รู้สึกโกรธได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินลูบจมูกของตนเอง ทำได้เพียงยอมรับความโชคร้ายเอาไว้

ฝากฝังไว้กับหมอหลวงสองสามประโยค เฟิ่งชิงเฉินก็ยกกล่องยาและเดินออกมา หลังจากเฟิ่งชิงเฉินจากไปแล้ว สาวใช้ที่อยู่ข้างกายของสนมเอกเซี่ยก็กระซิบออกมา “เหตุใดเหนียงเหนียงจึงไม่ให้หมอเฟิ่งดูแลอยู่ข้างกายจักรพรรดิน้อยตลอดทั้งวันทั้งคืน?”

สำหรับเฟิ่งชิงเฉิน นางเอาแต่ยุ่งอยู่กับการดูแลลูกหลานของชาวบ้านพวกนั้น ทำให้สาวใช้เหล่านี้ไม่พอใจ ในสายตาของนาง เด็กพวกนั้นมีค่าเทียบกับนิ้วมือเพียงหนึ่งนิ้วขององค์ชายแปดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เฟิ่งชิงเฉินหมกมุ่นเกินไป ละเลยองค์ชายแปด ไม่ยอมเข้ามาดูแลอย่างใกล้ชิด ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการดูแลเด็กเหล่านั้น

“หลังจากนี้ ห้ามพูดเช่นนี้อีกเป็นอันขาด” สนมเอกเซี่ยจ้องมองไปที่สาวใช้ผู้นั้นด้วยสายตาอันเยือกเย็น

เจ้าคิดว่านางไม่อยากทำเช่นนั้นอย่างนั้นหรือ แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่คนที่นางจะออกคำสั่งได้ อีกอย่างองค์ชายแปดก็ไม่ได้เป็นอะไร หากให้เฟิ่งชิงเฉินมาดูแลทั้งวันทั้งคืน เช่นนี้คงเป็นความต้องการที่มากจนเกินไป

อย่าว่าแต่องค์ชายแปดเลย ในตอนที่องค์รัชทายาทล้มป่วย หมอหลวงในราชสำนักก็ไม่ได้เข้ามาดูแลเข้าตลอดทั้งวัน

สาวใช้ก้มหน้ายอมรับความผิด สนมเอกเซี่ยโบกมือด้วยความหงุดหงิด “เจ้าไปย้ายข้าวของทั้งหมดของข้ามาที่นี่ ข้าจะนอนด้านนอก”

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา สนมเอกเซี่ยไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น นางตัดสินใจที่จะดูแลองค์ชายแปดด้วยตัวเอง

“เหนียงเหนียง นี่มันไม่เหมาะสมเพคะ” สาวใช้ส่ายหน้าด้วยความกังวล แต่สนมเอกเซี่ยได้ตัดสินใจไปแล้ว “นอกพระราชวัง ไม่จำเป็นต้องมากพิธีถึงเพียงนั้น ทำตามที่ข้าบอกก็พอแล้ว”

ในพระราชวังนางยังพอทนได้ แต่เมื่อออกมานอกพระราชวังแล้ว อย่าคิดจะให้นางทนอีกต่อไป ลูกชายของนางคือสิ่งซึ่งสำคัญที่สุด

เฟิ่งชิงเฉินเดินออกมาจากตำหนักขององค์ชายแปด บีบไหล่ของตนเองด้วยความเหนื่อยล้า ยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นก็เดินไปยังห้องผู้ป่วย เมื่อตรวจทุกอย่างเป็นอันเรียบร้อย นางถึงจะเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง

เกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้น มันทำให้เฟิ่งชิงเฉินมีความสุขไม่ได้จริง ๆ แม้นางจะรู้ว่ามีพยาบาลบางคนใช้ความรุนแรงเพื่อแก้ปัญหากับคนไข้ แต่ก็คิดไม่ถึงว่าสาวใช้สองคนนี้จะให้ประโยชน์จากองค์ชายแปดเพื่อใส่ร้ายนาง

โชคดีที่นางรับมือกับมันได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นหากบาดแผลขององค์ชายแปดเปิดออก เกิดปัญหากับรอยเย็บ นางกับซือสิงคงต้องประสบกับความโชคร้าย

เฟิ่งชิงเฉินพยุงร่างกายอันเหนื่อยล้าของตนเองไปอาบน้ำให้สบายตัว จากนั้นก็เตรียมเข้านอน แต่คิดไม่ถึงว่า ในตอนที่กลับมา บนโต๊ะเครื่องแป้งของนางจะมีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่ มองไปที่จดหมายฉบับนั้น......

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมาอย่างเลือนราง ทิ้งความหดหู่ที่มีอยู่ในสายตา เปิดซองจดหมายอย่างมีความสุข

ต่อให้เป็นจดหมายที่เขียนมาเพื่อดุนาง เฟิ่งชิงเฉินก็จะไม่โกรธ เพียงแต่ได้เห็นลายมือที่คุ้นเคย เท่านี้นางก็มีความสุขมากแล้ว

เปิดซองจดหมาย......เฟิ่งชิงเฉินแทบรอไม่ไหวที่จะอ่านมัน เมื่อเห็นเนื้อหาที่อยู่ด้านนอก ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

ไม่ใช่คำด่า มันคือคำชมเชย เสด็จอาเก้ากำลังกล่าวชมนางอยู่!

ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินเห็นประโยคสุดท้าย ร่างทั้งร่างของนางตะลึงงัน รอยยิ้มบนใบหน้าของนางเองก็แข็งทื่อเช่นกัน นำมือขึ้นมาขยี้ตาของนาง ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้เห็น

คำพูดที่ดูเปิดเผยเช่นนี้ เสด็จอาเก้าเป็นคนเขียนมันอย่างนั้นหรือ?