นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1246

เฟิ่งชิงเฉินคิดไม่ถึงว่าซู่ชินอ๋องจะเดินทางมาด้วยตัวเอง นางคิดว่าตี๋ตงหมิงจะกลับไปพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับซู่ชินอ๋องเป็นการส่วนตัว

ไม่รู้ว่าซู่ชินอ๋องเดินทางมีที่นี่ด้วยเหตุผลอันใด ก่อนที่จะพบหน้ากับซู่ชินอ๋อง เฟิ่งชิงเฉินจึงไปถามตี๋ตงหมิงให้แน่ในเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพื่อป้องกันไม่ให้พูดอะไรผิดออกไป

และที่ซู่ชินอ๋องเดินทางมาที่นี่ก็เพราะตี๋ตงหมิงจริง ๆ เนื่องจาก......

“ข้าไม่รู้ว่าข้าควรจะพูดกับท่านปู่ของข้าอย่างไร เจ้าช่วยข้าพูดกับท่านปู่ของข้าหน่อยเถิด” ตี๋ตงหมิงกล่าวออกมาด้วยท่าทีน่าสงสาร

“ข้า? ข้าเป็นหมอ ไม่ใช่เทพเจ้า นี่เป็นเรื่องของเจ้า จะให้ข้าพูดออกมาอย่างไร” เฟิ่งชิงเฉินทำไม่ได้ มองไปที่ตี๋ตงหมิงด้วยใบหน้าไม่พอใจ

บ้าที่สุด......นางไม่อาจเห็นใจคนผู้นี้ได้ หากรู้ว่าเป็นเช่นนี้ นางคงไม่สนใจเหมือนกับปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี รักษาได้หรือไม่ก็ไม่สนใจ

“ข้า ข้าพูดไม่ได้ ข้ากลัวท่านปู่จะเสียใจ” ตี๋ตงหมิงพูดถึงตรงนี้ ดวงตาคู่นั้นของเขาก็กลายเป็นสีแดง

เฟิ่งชิงเฉินยอมรับว่าตนเองใจอ่อน เมื่อเห็นท่าทีที่น่าสงสารและดวงตาที่เป็นสีแดงจากความอ้อนวอน ทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าปกติ ซึ่งเป็นเหตุให้เฟิ่งชิงเฉินตอบตกลงที่จะไปพบกับซู่ชินอ๋อง

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฟิ่งชิงเฉินได้พบกับซู่ชินอ๋อง เมื่อเผชิญหน้ากับซู่ชินอ๋อง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รู้สึกกดดันแต่อย่างใด นางเพียงรู้สึกกังวลเล็กน้อย เกรงว่าซู่ชินอ๋องจะสะเทือนใจเรื่องการมีบุตรยากของตี๋ตงหมิง

หลังจากที่ทำความเคารพซู่ชินอ๋อง เฟิ่งชิงเฉินก็หมกมุ่นอยู่กับความคิดที่ว่าจะพูดออกมาอย่างไรดีถึงทำให้เกิดความสูญเสียน้อยที่สุด เฟิ่งชิงเฉินนึกอยู่หลายประโยค แต่ก็หาประโยคที่ถูกใจไม่ได้ เดี๋ยวก็พยักหน้า เดี๋ยวก็ส่ายหน้า

ซู่ชินอ๋องมีความอดทนที่ดี แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้าเช่นกัน หลังจากได้รับข่าวจากตี๋ตงหมิง เขาก็รีบเดินทางมายังจวนเฟิ่งในทันใด แต่ที่เขามาที่นี่ มันไม่ได้มาเพื่อเฝ้าดูเฟิ่งชิงเฉินที่อยู่ในสภาพงุนงงเช่นนี้

“แคก แคก......” ซู่ชินอ๋องกระแอมออกมา แจ้งเตือนเกี่ยวกับท่าทางงุนงงของเฟิ่งชิงเฉิน “แม่นางเฟิ่ง ตงหมิงบอกว่าเจ้ามีเรื่องอยากจะคุยกับข้า ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอันใดอย่างนั้นหรือ?”

ซู่ชินอ๋องไม่ได้โกรธหรือมีความสุขแต่อย่างใด แต่แม้จะระงับรัศมีแห่งการสังหารเอาไว้แล้ว แต่มันก็ยังสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน เฟิ่งชิงเฉินตื่นตัวขึ้นมาทันใด จ้องไปที่ซู่ชินอ๋องด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “ท่านซื่อจื่อบอกว่าข้ามีเรื่องจะคุยกับท่าน?”

บ้าที่สุด ตี๋ตงหมิงนี่มันพึ่งพาไม่ได้เอาเสียเลย

“ทำไม? เจ้าไม่ได้ต้องการพบข้าอย่างนั้นหรือ?” น้ำเสียงของซู่ชินอ๋องเปลี่ยนไปเล็กน้อย รัศมีรอบกายของเขาชัดเจนขึ้น มันเหมือนกับความรู้สึกที่เฟิ่งชิงเฉินเผชิญหน้ากับจักรพรรดิ นางรีบลุกขึ้นมาในทันใด ส่ายหน้าและกล่าวออกมาว่า “หากชิงเฉินต้องการเข้าเฝ้าท่านอ๋อง ข้าจะกล้าให้ท่านอ๋องมาหาข้าถึงบ้านได้อย่างไร”

นางต้องมีความกล้ามากแค่ไหนถึงจะให้ท่านอ๋องอาวุโสมาหาตนเองถึงที่ เจ้าเด็กบ้าตี๋ตงหมิง มันไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ ที่ให้ความช่วยเหลือเขา

แน่นอน ซู่ชินอ๋องเองก็เข้าใจเหตุผลนี้ดี เขาพยักหน้าเงียบ ๆ จากนั้นก็กล่าวออกมาว่า “พูดมาเถอะ ตงหมิงมีเรื่องอะไรถึงให้ข้ารีบร้อนเดินทางมากที่นี่? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับตงหลิง?”

คนมีอายุมาก มักจะมาพร้อมกับประสบการณ์ เมื่อเห็นท่าทีของเฟิ่งชิงเฉิน ซู่ชินอ๋องก็กล่าวเสริมออกมาอีกว่า “มีอะไรก็พูดออกมาตามตรง ข้าไม่ใช่คนที่ไม่เคยเห็นลมเห็นคลื่นมาก่อน”

คำพูดนี้ของเขาแสดงให้เห็นแล้วว่าเขาสามารถต้านทานการโจมตีได้

เฟิ่งชิงเฉินเห็นใบหน้าที่เปล่งประกายของซู่ชินอ๋อง ดูเหมือนว่าซู่ชินอ๋องจะเป็นคนที่มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงเป็นอย่างมาก นางกัดฟันและพูดออกมา “ท่านอ๋อง ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านซื่อจื่อถูกวางยาตอนที่ยังเป็นเด็ก?”

“วางยา?” ลมหายใจของซู่ชินอ๋องเริ่มไม่มั่นคง เขารีบถามออกมาอย่างร้อนรน “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับตงหมิง?”

“ท่านอ๋องวางใจ ยาชนิดนี้ไม่ได้มีผลกับชีวิต เพียงแต่......”

“เพียงแต่อะไรอย่างนั้นหรือ?” ซู่ชินอ๋องรู้สึกโล่งอกเล็กน้อย แต่ท่าทางของเขายังคงไม่ผ่อนคลาย ถูกคนวางยา มันจะดีได้อย่างไร

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าต่อให้มีไหวพริบมากเพียงใดก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงของเรื่องนี้ได้ นางจึงกล่าวออกไปโดยตรง “คือว่า ร่างกายของท่านซื่อจื่อถูกทำลาย ทำให้อยากที่จะให้กำเนิดทายาทผู้สืบทอด”

การนอนหลับครั้งนี้ ดำเนินไปจนกระทั่งตะเกียงสว่าง ซู่ชินอ๋องฟื้นขึ้นมา แม้ท่าทีของเขาจะดูแกชราลงไปมาก แต่เขาก็ไม่ได้ยอมแพ้หรือทุกข์ใจเพราะเรื่องนี้ เขาไปหาปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี ชื่อเลี่ยนฉุ่ยและกัวเป่าจี้เพื่อพูดคุยถึงวิธีการแก้ปัญหา

ทั้งสามคนนี้เป็นใคร พวกเขาให้เกียรติเฟิ่งชิงเฉินก็เพราะเห็นว่าทักษะทางการแพทย์ของเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่ธรรมดา ที่พวกเขาถูกใจในตัวซุนซือสิงก็เพราะว่าซุนซือสิงเป็นต้นกล้าที่ดี ส่วนซู่ชินอ๋อง?

ขอโทษด้วย ทั้งสามคนไม่ไว้หน้าซู่ชินอ๋องเลยแม้แต่น้อย ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกล่าวออกมาโดยตรง ต่อให้สามารถรักษาได้ พวกเขาก็ไม่มีความสนใจที่จะรักษา เพราะมันเสียเวลา โรคที่ตี๋ตงหมิงเป็นอยู่ในตอนนี้ หากไม่ใช้ระยะเวลาสามถึงห้าปีมันก็ไม่มีทางรักษาหายอย่างแน่นอน

การขอร้องให้ผู้อื่นช่วยเหลือจำเป็นต้องใช้ทัศนคติของผู้ขอร้อง ซู่ชินอ๋องไม่อยากให้ตี๋ตงหมิงสิ้นทายาทในการสืบทอด เขาพยายามพูดออกมาให้ดีที่สุด แต่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีบอกไปแล้วว่าไม่รักษา เขาก็ไม่รักษา ท่าทางของพวกเขาน่ารังเกียจเป็นอย่างมาก ทำให้ซู่ชินอ๋องโกรธเป็นอย่างมาก จะเรียกทหารเข้ามาเพื่อจับตัวทั้งสามคนนี้อยู่หลายครั้ง

สุดท้ายเป็นซุนซือสิงที่ทนดูไม่ไหวอีกต่อไป เข้ามาพูดกับซู่ชินอ๋องสองสามประโยค ทำให้ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกล่าวออกมาว่า “หากเจ้าตามหายาที่ใช้ในตอนนั้นได้ พวกข้าจะทำการรักษาให้”

เมื่อเทียบกับอาการป่วยของตี๋ตงหมิง พวกเขาสนใจในตัวยาลับที่ใช้กับตี๋ตงหมิงเสียมากกว่า

ซู่ชินอ๋องตะลึงงัน จ้องมองทั้งสามคนด้วยใบหน้าที่จริงจัง จากนั้นก็ถามออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าหากรู้ตัวยาที่ใช้กับตี๋ตงหมิงในตอนนั้น พวกเขาจะสามารถรักษาอาการป่วยของตี๋ตงหมิงได้จริงหรือไม่?

หลังจากได้รับคำตอบที่แน่ชัด ซู่ชินอ๋องก็พาทหารคนสนิทของตัวเองเข้าไปในพระราชวังโดยไม่ลังเล

เห็นได้ชัดว่า ซู่ชินอ๋องรู้แล้วว่าใครเป็นคนวางยาตี๋ตงหมิงในตอนนั้น

เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้าและไว้ทุกข์ให้แก่จักรพรรดิ!

ช่วงนี้จักรพรรดิโชคร้ายเป็นอย่างมาก ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็มักจะมารวมตัวกัน การที่ซู่ชินอ๋องเข้าไปในพระราชวังครั้งนี้ มันจะต้องเกิดการทะเลาะวิวาทกับจักรพรรดิเป็นแน่......