นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1248

ในตอนที่หยุนเซียวมาถึง พวกของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีทั้งสามคนกำลังคุยอยู่กับหวังจิ่นหลิง ทั้งสามคนเอาแต่ถามสิ่งต่าง ๆ กับหวังจิ่นหลิง และไม่มีใครสนใจหยุนเซียวเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ หยุนเซียวไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด เขาคุ้นชินกับมันตั้งนานแล้ว ที่ซึ่งมีหวังจิ่นหลิงอยู่ มันก็ไม่จำเป็นต้องมีเขา หลังจากกล่าวทักทายกับเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็หาที่นั่งและฟังทั้งสี่คนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีและชื่อเลี่ยนฉุ่ยล้วนไม่ใช่คนที่สามารถพึ่งพาได้ แม้ว่ากัวเป่าจี้จะดูปกติที่สุด แต่ก็เป็นคนที่ไม่ค่อยน่าเชื่อถือพอ ๆ กัน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ทั้งสามคนเอาแต่พูดคุยกับหวังจิ่นหลิง ทำให้เฟิ่งชิงเฉิน หยุนเซียว และหวังชีทำได้เพียงนั่งอยู่กับพวกเขาจนฟ้าสว่าง

เฟิ่งชิงเฉินต้องไปตรวจที่ห้องผู้ป่วย นางจึงต้องออกไปก่อน ขณะเดียวกันก็พาชุนฮุ่ย เซี่ยหว่านและชิวฮว่าออกไปด้วย เพื่อให้พวกนางได้พักผ่อนบ้าง

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินฉีดยาให้กับเหล่าผู้ป่วยตัวน้อย และตรวจสอบอาการของพวกเขาเป็นที่เรียบร้อย ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยียังคงพูดคุยกับหวังจิ่นหลิงไม่จบสิ้น เฟิ่งชิงเฉินเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของหวังจิ่นหลิง นางจึงจำเป็นต้องกล่าวออกมาเพื่อขัดจังหวะ “ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยี วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล พวกท่านพูดคุยกันมาทั้งคืนแล้ว พักผ่อนเสียบ้างเถิด”

เฟิ่งชิงเฉินกล่าวออกมาด้วยความหวังดี แต่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกลับไม่พอใจ “มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเจ้า พวกข้าพูดคุยกัน ไม่ได้คุยกับเจ้าเสียหน่อย เจ้าไปทำหน้าที่ของเจ้าเถอะ”

หวังจิ่นหลิงไม่ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินต้องอับอาย เขายิ้มและกล่าวออกมาว่า “คุยกับพวกท่านสามคนอย่างสนุกสนานจนลืมวันลืมคืน ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว จิ่นหลิงขอตัวลา”

“ขอตัวลาได้อย่างไร ยังคุยกันไม่จบเลย ช่างเถอะ......ไม่พูดแล้ว เจ้าเดินทางไปเจียงหนานพร้อมกับพวกข้า ส่วนแผนการทั้งหมดก็ยกให้เจ้าเป็นคนจัดการ” ชื่อเลี่ยนฉุ่ยขมวดคิ้วขึ้นมา ท่าทางของเขาเหมือนกับทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของข้า

เฟิ่งชิงเฉินหัวเราะออกมาอย่างหยาบคาย “จิ่นหลิงเป็นถึงผู้นำตระกูลหวัง ต่อให้เจียงหนานดีแค่ไหน มันก็เป็นเพียงสถานที่เล็ก ๆ จะให้จิ่นหลิงทิ้งหน้าที่ผู้นำตระกูลหวังอันยิ่งใหญ่ และเดินทางไปยังเจียงหนานเพื่ออะไร”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่ง” ชื่อเลี่ยนฉุ่ยจ้องมองมาที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยสายตาอันดุร้าย จากนั้นก็หันไปพูดกับหวังจิ่นหลิงด้วยน้ำเสียงที่รื่นหู “ผู้นำตระกูลหวังอะไรนั่น เจ้าไม่ต้องไปเป็นมันแล้ว พยายามแทบตาย สุดท้ายก็ไม่ได้อะไร เดินทางไปเจียงหนานกับพวกข้า ข้าสัญญาว่าจะทำให้เจ้าเป็นหนึ่งในเจียงหนาน”

ตอนนี้เจียงหนานเป็นดินแดนขององค์รัชทายาทคนก่อน แต่ชื่อเลี่ยนฉุ่ยไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา เนื่องจากในเจียงหนานไม่มีใครสามารถควบคุมเขาได้

“ตอนนี้จิ่นหลิงก็เป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ เหตุใดจะต้องเดินทางไปถึงเจียงหนาน” เห็นได้ชัดว่าเฟิ่งชิงเฉินพยายามบ่อนทำลายเขา ซึ่งทำให้ชื่อเลี่ยนฉุ่ยโกรธมาก

หวังจิ่นหลิงยิ้มและจ้องมองมาที่ทั้งสองคน จนกระทั่งชื่อเลี่ยนฉุ่ยพูดไม่ออกเพราะคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน เขาถึงพูดออกมาว่า “ขอบคุณสำหรับความหวังดีของผู้อาวุโสทั้งสามท่าน ตอนนี้จิ่นหลิงมีเรื่องราวเกี่ยวพันอยู่มากมาย รอหลังจากที่จัดการเรื่องพวกนี้เรียบร้อย จิ่นหลิงจะต้องไปทักทายผู้อาวุโสทั้งสามท่านถึงเจียงหนานเป็นแน่”

หวังจิ่นหลิงไม่ได้ให้คำมั่นสัญญา เขาเหลือทางออกไว้ให้ตัวเอง และมันก็ไม่ได้เป็นการทำลายเกียรติของพวกปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีทั้งสามคนแต่อย่างใด ทั้งสามคนจึงพยักหน้าด้วยความพอใจ และเดินออกมาส่งหวังจิ่นหลิงด้วยตัวเอง

หลังจากหวังจิ่นหลิงจากไปแล้ว หยุนเซียวและหวังชีก็คือสองคนที่จะเดินทางไปยังเจียงหนานอย่างแท้จริง พวกเขาถึงมีโอกาสได้พูดคุยกับพวกปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีทั้งสามคน

ความประทับใจแรกที่พวกของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีทั้งสามคนมีต่อหยุนเซียวและหวังชีนั้นดีมาก เมื่อครู่หวังจิ่นหลิงเอาแต่พูดคุยถึงเรื่องของทั้งสองคน เล่าเรื่องความคิดของหยุนเซียวและหวังชีให้กับพวกของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีทั้งสามคนได้รับรู้

ความประทับใจแรกของทั้งสองฝ่ายเป็นไปได้ด้วยดี เฟิ่งชิงเฉินรู้ได้ทันทีว่าเรื่องสำนักศึกษาหมอในเจียงหนานน่าจะไม่มีปัญหาอะไรให้ต้องเป็นห่วง

หลังจากนั่งมาหนึ่งคืนเต็ม หยุนเซียวและหวังชีก็รู้สึกเหนื่อยล้าเช่นกัน มีพวกของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีทั้งสามคนอยู่ ทั้งสองจึงไม่อาจพูดเรื่องพวกนี้ออกมาได้ หลังจากทานอาหารมื้อเช้าในจวนเฟิ่งเป็นที่เรียบร้อย พวกเขาก็เข้าไปพักผ่อนในห้องรับแขกเป็นการชั่วคราว

เฟิ่งชิงเฉินเองก็อยากจะพักผ่อน แต่ซู่ชินอ๋องที่เข้าไปในพระราชวังตั้งแต่เมื่อคืนก็กลับมาอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของซู่ชินอ๋อง นางก็เดาได้ว่าเรื่องระหว่างจักรพรรดิกับซู่ชินอ๋องคงเป็นไปในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก