นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1249

สายลับส่งจดหมายด้วยความยากลำบาก เมื่อเสด็จอาเก้าได้อ่านจดหมายแล้ว ท่าทางของเขาก็ดูบึ้งตึงเป็นอย่างมาก

กระดาษห้าแผ่นเต็ม ทั้งหมดมีแต่เรื่องไร้สาระ เสด็จอาเก้าไม่เห็นใจความสำคัญเลยแม้แต่น้อย นี่เฟิ่งชิงเฉินเขียนเรื่องราวที่น่าเบื่อหน่ายเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร เสด็จอาเก้ารู้สึกนับถือนางยิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินคงไม่ได้คิดว่า สายลับของตนว่างจนไม่มีอะไรทำ เลยใช้ให้พวกเขามาส่งจดหมายเล่น ๆ หรอกใช่ไหม?

หลังจากข้ามผ่านเรื่องราวไร้สาระไปอย่างรวดเร็ว เสด็จอาเก้าก็อ่านมาถึงเนื้อหาในย่อหน้าสุดท้าย มันคือบทกวีเล็ก ๆ ที่ถูกเขียนอยู่ เมื่อเสด็จอาเก้าได้อ่านมัน นิ้วมือของเขาก็สั่นไหวเล็กน้อย

เมื่ออ่านบทกวีดังกล่าวจนจบ รอยยิ้มอันภาคภูมิใจก็ปรากฏออกมาจากแววตาของเสด็จอาเก้า และดูเหมือนว่าเนื้อหาที่ไร้สาระก่อนหน้านี้จะไม่ไร้สาระอีกต่อไป

หลังจากอ่านบทกวีบทนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า คราวนี้เสด็จอาเก้าได้เริ่มอ่านเนื้อหาทั้งหมดในจดหมายของเฟิ่งชิงเฉินอีกครั้ง มันยังคงเป็นเรื่องราวไร้สาระเช่นเคย แต่คราวนี้เสด็จอาเก้ากลับอ่านมันอย่างหน้าชื่นใจบาน เหมือนกับเฟิ่งชิงเฉินตอนที่ได้เห็นจดหมายของเสด็จอาเก้า

“ในขณะที่ข้าไม่อยู่ ดูเหมือนว่าชีวิตของเจ้าจะมีความสุขยิ่งนัก” ปลายนิ้วของเขาเลื่อนตามตัวอักษรบนแผ่นกระดาษ และเสด็จอาเก้าก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคนที่อยู่ห่างไกลอีกครั้ง

ยิ่งห่างไกลจากตงหลิงมากเท่าไหร่ มันก็แสดงว่ามันก็ใกล้ช่วงเวลาที่เขาจะกลับไปมากขึ้นเท่านั้น

อีกไม่นานแล้ว อีกไม่นานก็จะได้พบกัน

เสด็จอาเก้าอ่านจดหมายเสร็จอีกรอบ แววตาของเขายังคงจับจ้องไปยังบทกวีเล็ก ๆ ในส่วนท้าย รอยยิ้มปรากฏในดวงตาของเขา แต่ในตอนนั้นเอง รถม้าของเขาก็หยุดลง

“ท่านอ๋อง มี......” องครักษ์ยังไม่ทันพูดจบ เสด็จอาเก้าก็ได้ยินเสียงลูกธนูพุ่งผ่านอากาศ ตรงเข้ามายังทิศทางที่เขานั่งอยู่ พุ่งผ่านหน้าต่างของรถม้า และเฉียดผ่านข้างหูของเขาไป

ลูกธนูดอกนี้เหมือนกับสัญญาณ เมื่อลูกธนูดังกล่าวพุ่งออกมา มือธนูที่อยู่รอบ ๆ ก็เริ่มทำการเคลื่อนไหว......

แววตาของเสด็จอาเก้าส่องแสงอันริบหรี่ แต่เขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อย่างใด

มีการลอบสังหาร!

“ปกป้องท่านอ๋อง” องครักษ์เข้ามาล้อมรถม้าของเสด็จอาเก้าไว้อย่างรวดเร็ว แต่ลูกธนูที่พุ่งมาจากทุกทิศทางก็ราวกับว่ามีลูกตา แต่ละดอกพุ่งตรงมายังรถม้าของเสด็จอาเก้าอย่างไม่มีพลาดเป้า

เสียงกรีดร้องดังขึ้น เสด็จอาเก้านำจดหมายที่อยู่ในมือเก็บไว้ในแขนเสื้อ จากนั้นก็ชักดาบที่อยู่ตรงเอวของเขาออกมา ในตอนที่เสด็จอาเก้าเตรียมที่จะเดินออกมา ลูกธนูขนาดใหญ่ก็พุ่งตรงเข้ามาจากทางด้านหน้าของเขา

ความรุนแรงของลูกธนูดอกนี้นั้นมากเสียกว่าลูกธนูทั้งหมดรวมตัวกันเสียอีก ดูเหมือนมันหลอมรวมมาด้วยพลังแห่งสวรรค์และโลก จากนั้นก็ได้ยินเสียงกระทบระหว่างลูกธนูกับรถม้าดังขึ้น บูม......รถม้าแตกกระจายเป็นชิ้น ๆ

ในตอนที่รถม้าถูกทำลาย เสด็จอาเก้าพุ่งถอยไปทางด้านหลัง ภายใต้แรงระเบิดของรถม้า มันก็ช่วยเสริมแรงให้เสด็จอาเก้าถอยไปได้ไกลยิ่งขึ้น

“ยิ่ง!” บนที่สูง คนที่ต้องการสังหารเสด็จอาเก้า ในที่สุดเขาก็ได้เห็นร่างของเสด็จอาเก้า ดังนั้นจึงออกคำสั่งด้วยความเยือกเย็น

ลูกธนูจำนวนมากพุ่งเข้าหาเสด็จอาเก้าในทุกทิศทาง ลูกธนูที่พุ่งเข้ามาปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า องครักษ์ที่คอยคุ้มกันเสด็จอาเก้าอยู่ก็ลดจำนวนลงเรื่อย ๆ แต่สายลับที่คอยให้การสนับสนุนเสด็จอาเก้าอยู่ด้านหลัง พวกเขาไม่ได้เข้ามาพัวพันกับการต่อสู้แต่อย่างใด

ลูกธนูที่ราวกับห่าฝนเมื่ออยู่รวมกันแล้วมันก็เหมือนกับตาข่ายขนาดใหญ่ กักขังเสด็จอาเก้าไว้ด้านใน ไม่เปิดโอกาสให้กับเสด็จอาเก้าได้หนี และไม่ยอมให้ผู้คนที่อยู่ภายนอกยื่นมือเข้าไปให้ความช่วยเหลือ

ดาบในมือของเสด็จอาเก้ากลายเป็นโล่ เขากวัดแกว่งลูกธนูที่ยิงเข้ามาไปรอบข้าง แม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บจากลูกธนูเหล่านี้ แต่เสด็จอาเก้าก็ไม่อาจทะลวงออกไปได้ ลูกธนูพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและดุดัน ซึ่งมันไม่เปิดโอกาสให้เขาได้หายใจเลยแม้แต่น้อย

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ต่อให้วรยุทธ์ของเขาจะสูงส่งเพียงใดก็ไม่อาจจะรับมือต่อไปได้!

เสด็จอาเก้ากวัดแกว่งลูกธนูไว้ด้านข้างและมองหาทางออก

จากตงหลิงมาหนานหลิง ตลอดทางไม่มีการซุ่มโจมตีแต่อย่างใด แต่เมื่อจะเดินทางเข้าสู่ดินแดนหนานหลิง เขากลับพบการซุ่มโจมตีอันยิ่งใหญ่ หากบอกว่าไม่ใช่ฝีมือของตงหลิงหรือหนานหลิง ต่อให้ตายเสด็จอาเก้าก็ไม่เชื่อ

จากจำนวนลูกธนูและความรุนแรงของการโจมตีในวันนี้ นอกจากกองทัพทหารแล้วก็ไม่มีใครสามารถทำได้

ครั้งที่แล้วหนานหลิงจิ่นฝานใช้กองทัพจำนวนสองแสนนายในการจับกุมเขา และผู้ที่ลงมือในครั้งนี้ก็ใช้กองกำลังทหารเช่นเดียวกัน ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะให้เกียรติเขาเป็นอย่างมาก

“คิดจะเอาชีวิตของข้า คนอย่างเจ้า ยังไม่คู่ควร!”

รอบ ๆ เต็มไปด้วยความเงียบสงบ เวลานี้ดวงตาของเสด็จอาเก้ามีเพียงแค่ภาพของซื่อเฉิงในระยะไกล และลูกธนูอีกสามดอกที่กำลังพุ่งเข้ามาเท่านั้น ไม่เคยมีใครเคยหลบลูกธนูของซื่อเฉิงได้มาก่อน ซื่อเฉิงมั่นใจเป็นอย่างมาก หากไม่สามารถเอาชีวิตของเสด็จอาเก้าได้ เสด็จอาเก้าก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส เพียงแต่......

สิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปในทิศทางที่แปลกประหลาด แสงสีเงินพุ่งออกมาจากข้อมือของเสด็จอาเก้า พุ่งตรงไปยังโขดหินที่อยู่ด้านข้าง วินาทีถัดมาก็เห็นร่างของเสด็จอาเก้าบินขึ้นไปบนอากาศโดยปราศจากสิ่งซึ่งให้การช่วยเหลือใด ๆ

หวด หวด หวด......ลูกธนูทั้งสามดอกของซื่อเฉิงพลาดเป้า จมเข้าไปในพื้นดิน ส่วนที่เหลืออยู่มีความยาวเพียงแค่ครึ่งนิ้วเท่านั้น

นี่มัน......เป็นไปได้อย่างไร?

ดวงตาของซื่อเฉิงเบิกกว้าง เขาไม่กล้าเชื่อกับสิ่งที่ตนเองได้เห็น

เสด็จอาเก้าสามารถหลบลูกธนูของเขาได้ นี่มัน......

น่าทึ่งเป็นอย่างมาก!

ซื่อเฉิงไม่ได้โกรธแต่อย่างใด มีเพียงความตื่นเต้นและความปีติยินดีเท่านั้น

ผู้ที่แข็งแกร่งเคารพผู้แข็งแกร่ง และบูชาผู้แข็งแกร่ง ซื่อเฉิงคือผู้แข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เมื่อเทียบกับเสด็จอาเก้าแล้ว ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งกว่ามาก

“หยุด!” ซื่อเฉิงโบกมือ ลูกธนูที่พุ่งไปบนฟ้าราวกับห่าฝนได้หยุดตัวลง เห็นได้ชัดว่าการควบคุมของเขาเข้มงวดแค่ไหน

ซื่อเฉิงไม่สนใจการคุ้มกันของทหารคนสนิทที่อยู่ข้างกาย เขาควบม้าของเขาพุ่งไปด้านหน้า......

ในเวลานี้ เสด็จอาเก้ากระโดดลงมาจากด้านข้าง ยืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคง มือทั้งสองข้างไขว้ไว้ด้านหลัง รอการมาถึงของซื่อเฉิงอย่างสงบ......