นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1266

ข้อเสียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโต้วโต้วคืออะไร?

หลงทาง!

แค่ในเมืองจักรพรรดิยังหลงทาง คงไม่ต้องพูดถึงหากต้องเดินทางออกจากเมืองจักรพรรดิ แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับต้องการให้โต้วโต้วออกจากเมืองจักรพรรดิไปเพื่อตามหาจั่วอั้น

“เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการให้ข้าไปตามหาจั่วอั้น?” โต้วโต้วชี้มาที่จมูกของตนเองด้วยใบหน้าที่ตกใจ

เขาไม่เคยตามหาใครมาก่อน มีเพียงคนอื่นเท่านั้นที่ต้องตามหาเขา

“ไม่เช่นนั้นเจ้าจะให้ข้าไปเองอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินชี้มาที่ตนเองพร้อมกับกล่าวว่า “มีแค่เจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าจั่วอั้นอยู่ที่ไหน หากเจ้าไม่ไป ใครจะไป? จั่วอั้นมอบเด็กให้เจ้ามา ตอนนี้ก็ผ่านมาจะครบหนึ่งเดือนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่กลับมา จะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นแน่ เจ้าไม่ออกไปตามหาเขา หากเขาตายอยู่ด้านนอกเช่นนั้นจะทำอย่างไร?”

“ตายอยู่ข้างนอกถึงจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด” โต้วโต้วเกือบจะปรบมือออกมาเพราะความสุข “จั่วอั้นตาย ข้าก็จะกลายเป็นมือสังหารอันดับหนึ่งของโลกนักสังหาร”

อ่า......ถือว่านางไม่ได้พูดอะไรออกไปก็แล้วกัน

นางคิดมาโดยตลอดว่าโต้วโต้วมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจั่วอั้น ที่แท้ก็เป็นนางที่เข้าใจผิดไปเอง

เอาล่ะ ใช้อารมณ์ในการตัดสินโต้วโต้วไม่ได้ เช่นนั้นก็เปลี่ยนวิธี “จั่วอั้นคือองครักษ์ของข้า ความเป็นตายของเขา ข้าไม่อาจเพิกเฉย หากเกิดอะไรขึ้นกับเขา ข้าจะไปหาองครักษ์ที่เก่งกาจขนาดนี้ได้อีกที่ไหน”

“ข้าไง ก็ข้าไง ข้าสามารถเป็นองครักษ์ให้กับเจ้าได้” โต้วโต้วเสนอตัวทันที เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการเข้ามาแทนที่ของจั่วอั้น

เฟิ่งชิงเฉินปาดเหงื่อของนางอีกครั้ง แอบมองท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ นางเข้าใจแล้ว นางไม่สามารถใช้วิธีการทั่วไปในการพูดคุยกับโต้วโต้วได้ เนื่องจากเขาฟังไม่รู้เรื่อง

เฟิ่งชิงเฉินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ระงับความโกรธในหัวใจ ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “โต้วโต้ว เจ้าฟังนะ......ข้าอยากให้เจ้าทำในทันที รีบออกไปจากเมือง ไปหาที่อยู่ของจั่วอั้นมาให้ข้าเร็วที่สุด หากเกิดอะไรขึ้นกับจั่วอั้น ข้าจะจับเจ้าโยนไปที่เป่ยหลิง ข้าอยากจะรู้เหมือนกันว่า ถึงเวลานั้นเจ้าจะกลับมาอย่างไร”

โต้วโต้วตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว จากนั้นก็ถามออกมาว่า “ชิงเฉิน ตอนนี้เจ้าสามารถส่งข้าไปยังเป่ยหลิงได้อย่างนั้นหรือ? ดูเหมือนว่าอาจารย์ของข้าเองก็เดินทางไปที่เป่ยหลิง ข้าจะได้ไปพบกับเขาที่นั่น”

เฟิ่งชิงเฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป ทุบโต๊ะออกมาด้วยความโกรธ “ไม่ได้ แต่เวลานี้ข้าสามารถส่งเจ้าไปยังสนามรบระหว่างซีหลิงกับตงหลิงได้”

“อย่า อย่า อย่า แม้ว่าข้าชอบสังหารผู้คน แต่ข้าไม่ชอบการต่อสู้ ในสนามรบมีศพอยู่มากเกินไป ข้าไม่ชอบภาพเช่นนั้นเลย ไม่มีความงดงามเลยแม้แต่น้อย ก็แค่ไปตามหาจั่วอั้นไม่ใช่หรือไง ข้าจะไป ข้าก็แค่ไปตามหาก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง เพียงแต่......เมื่อข้าตามหาเขาพบแล้ว ข้าจะกลับมาอย่างไร?” โต้วโต้วผายมือทั้งสองข้างออก บ่งบอกว่าเขาจนปัญญาจริง ๆ

เฟิ่งชิงเฉินรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าจะเป็นเช่นนี้ จู่ ๆ นางก็ยิ้มหวานออกมา “ไม่มีปัญหา ข้าจะให้คนนำทางแก่เจ้า จั่วอั้นสามารถหาคนทำให้เจ้ากลับมาที่นี่ได้ ข้าเองก็สามารถหาคนนำทางให้เจ้าได้เช่นกัน ใช่แล้ว เมื่อเจอตัวจั่วอั้น ขอแค่เขายังมีลมหายใจอยู่ เจ้าต้องบอกให้เขาเขียนเล่าเรื่องราวของเด็กคนนั้นกลับมาให้กับข้า”

เอาล่ะ เฟิ่งชิงเฉินยอมรับว่านางยังคงหมกมุ่นอยู่กับตัวตนของเด็กคนนั้น แต่นางก็ไม่กล้าถามเสด็จอาเก้าออกไปโดยตรง เกรงว่าจะมีความเข้าใจผิดอะไรบางอย่างอยู่ เมื่อถามออกไป อาจทำให้เสด็จอาเก้าโกรธขึ้นมาก็เป็นได้ สุดท้ายแล้วนางก็ต้องเป็นคนรับความโกรธนั้นไว้ สิ่งที่ได้กลับมามันไม่คุ้มกับการที่นางต้องไปเกลี้ยกล่อมเสด็จอาเก้า

เฟิ่งชิงเฉินสงสัย การที่เสด็จอาเก้าจงใจไม่ยอมบอกถึงตัวตนของเด็กคนนี้ออกมา มันจะต้องมีอะไรบางอย่างเป็นแน่ มันอาจจะเพื่อสร้างโอกาสให้นางทำความผิด จากนั้นก็ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเสด็จอาเก้า

บ้าที่สุด เสด็จอาเก้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก เฟิ่งชิงเฉินคนพบความจริงด้วยตัวของนางเอง

เมื่อไล่โต้วโต้วออกไปได้ เตรียมการเรื่องของซุนซือสิงเรียบร้อย ผู้ป่วยเด็กในจวนเฟิ่งตอนนี้ นอกจากเด็กที่โต้วโต้วเป็นคนพามา เด็กคนอื่น ๆ ก็มีพ่อแม่มารับไปหมดแล้ว เวลานี้จวนเฟิ่งเต็มไปด้วยความว่างเปล่า พ่อบ้านที่มองไปเห็นลานที่ว่างเปล่ายังหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว

ไม่แปลกเลยว่าเหตุใดครอบครัวที่ร่ำรวยถึงเลือกจะมีลูกหลานจำนวนมาก แม้ว่าจะมีคนจำนวนมาก ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ยังรู้สึกมีความสุข ในบ้านที่มีแค่นายท่านเพียงคนเดียว มันช่างเป็นบ้านที่เงียบเหงายิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินเองก็รู้สึกว่าจวนของนางเงียบเหงาเกินไป ตอนแรกนางก็รู้สึกชินกับการอยู่คนเดียว แต่เนื่องจากความวุ่นวายก่อนหน้านี้ การที่จู่ ๆ จวนก็เงียบไป มันก็ทำให้นางรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย