นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1277

เฟิ่งชิงเฉินอยากจะถามเกี่ยวกับเด็กคนนั้นมาโดยตลอด เวลานี้โอกาสมาอยู่ตรงหน้า แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางปล่อยให้มันหลุดมือไป นางพูดถึงเรื่องเด็กคนดังกล่าวออกมาทันที รวมถึงประโยคที่โต้วโต้วกล่าวว่า “เด็กคนนี้เป็นของเสด็จอาเก้า”

“โอวหยางโต้วโต้วบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นของข้า?” เสด็จอาเก้าลุกขึ้นมานั่งบนเตียงในทันใด ความเยือกเย็นปรากฏออกมาจากแววตาของเขา

สงสัยโอวหยางโต้วโต้วกลัวว่าชีวิตของตนเองจะยืนยาวเกินไป ถึงได้กล้าพูดจาถึงเขาเช่นนี้

เสด็จอาเก้าตอบสนองชัดเจนถึงเพียงนี้ เด็กคนนั้นคงไม่ใช่ลูกของเสด็จอาเก้าเป็นแน่

เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก และแอบสงสารโต้วโต้วอยู่ในใจ “โต้วโต้ว เจ้าช่างน่าสงสารยิ่งนัก เขาเห็นใจเจ้า!”

แต่เห็นใจก็คือเห็นใจ เฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางช่วยพูดให้โต้วโต้ว เฟิ่งชิงเฉินกล่าวคำพูดของโต้วโต้วออกมาอีกครั้ง “โต้วโต้วบอกว่าเด็กคนนี้เป็นของเจ้า เป็นเด็กที่เจ้าบอกให้เขากับจั่วอั้นไปนำมาให้ข้า ให้ข้าดูแลเลี้ยงดูเป็นอย่างดี”

เฟิ่งชิงเฉินนอนพิงหัวเตียง หาวออกมาหนึ่งครั้ง ไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใด เสด็จอาเก้ากล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่ดูไม่ได้ “เจ้าเลยก็คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของข้า?”

ดังนั้นถึงไม่ส่งจดหมายมาถามเขา หรือก็คือเขียนแล้ว แต่ขีดฆ่าด้วยหมึกดำ

ต้องบอกเลยว่า เสด็จอาเก้าแทบจะบ้าตาย

“แน่นอนว่าไม่ใช่” เฟิ่งชิงเฉินรีบส่ายหน้า ตอนนี้ต่อให้ตายก็พูดออกไปไม่ได้ว่านางเคยสงสัยว่าเด็กคนนั้นคือลูกของเสด็จอาเก้า

เกรงว่าเสด็จอาเก้าจะไม่เชื่อ เฟิ่งชิงเฉินจึงพูดด้วยใบหน้าที่จริงใจ “โต้วโต้วมีนิสัยอย่างไร เจ้าไม่รู้หรือไง คำพูดของเขา ข้าจะไปเชื่อง่าย ๆ ได้อย่างไร หากเจ้าอยากมีลูก เจ้าคงมีไปตั้งนานแล้ว เหตุใดจะต้องไปแอบมีเช่นนี้ด้วย แถมยังเอามาให้ข้าเลี้ยงดูอีก”

โชคดีจริง ๆ โชคดีมาก ๆ โชคดีที่นางขีดฆ่าด้วยหมึกสีดำ โชคดีที่ความอยากรู้อยากเห็นของนางไม่มากพอ ไม่อย่างนั้นคงน่าอนาถใจอย่างมากเป็นแน่ ด้วยหัวใจที่เล็กเสียยิ่งกว่ารูเข็มของเสด็จอาเก้า หากนางถามเรื่องนี้ออกมา เกรงว่าคงทำให้เสด็จอาเก้าสะเทือนใจไม่เบา

“ไม่เชื่อก็ดีแล้ว เพียงแต่เหตุใดเจ้าจึงไม่เขียนจดหมายมาถามข้า?” เสด็จอาเก้ามองไปที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยความสงสัย เขารู้สึกว่าน้ำเสียงของเฟิ่งชิงเฉินนั้นดูเข้มแข็งกว่าปกติ จึงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย

เฟิ่งชิงเฉินตอบกลับไปทันทีโดยไม่คิด “เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเจ้า เช่นนั้นข้าจะเขียนจดหมายมาถามเจ้าเพื่ออะไร เด็กคนนั้นน่าจะเป็นของจั่วอั้น เวลานี้ข้าได้ให้โต้วโต้วไปตามจั่วอั้นกลับมาแล้ว”

มันเป็นความรอบคอบอย่างแท้จริง เหตุผลนี้ช่างสมบูรณ์แบบยิ่งนัก เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าอย่างรุนแรง พึมพำประโยคที่ตนเองพูดออกไปเมื่อครู่ในใจของตนเองอีกครั้ง และก็มั่นใจว่ามันไม่มีปัญหา

ความเชื่อใจของเฟิ่งชิงเฉินทำให้เสด็จอาเก้ามีความสุขเป็นอย่างมาก แม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ในใจก็เต็มไปด้วยความสุข อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาตรงมุมปาก

หากมีคนอุ้มเด็กมาและบอกว่าเป็นลูกที่เกิดจากเฟิ่งชิงเฉินและผู้ชายคนอื่น เขาคงจะทุบเด็กคนนั้นให้ตายด้วยมือของเขาเอง ส่วนจะใช่หรือไม่ใช่นั้น เขาคงจะสืบหาความจริงในภายหลัง

“ไม่ได้ทำอะไรหุนหันพลันแล่นก็ดีแล้ว ทำได้ดีมาก” เสด็จอาเก้ากล่าวชื่นชมออกมา จากนั้นก็กล่าวออกมาอีกว่า “เพียงแต่ เจ้าใช้ให้โต้วโต้วไปตามหาจั่วอั้น เช่นนั้นจะไม่เป็นการสร้างปัญหาให้กับจั่วอั้นอย่างนั้นหรือ?”

สุดท้ายแล้วจะคงเป็นจั่วอั้นที่ต้องตามหาโต้วโต้ว นี่คือปัญหาที่ยิ่งใหญ่ของจั่วอั้น เสด็จอาเก้าสงสัยว่าเฟิ่งชิงเฉินจงใจจะทำให้มันเป็นเช่นนี้

“เจ้าวางใจ ข้าให้คนนำทางไปกับโต้วโต้วด้วย เขาไม่มีวันหลงทางเป็นแน่” หากหลงทางขึ้นมา เช่นนั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง นางทำสิ่งที่สมควรทำไปหมดแล้ว นั่นคือความโชคร้ายของโต้วโต้ว และแน่นอน มันก็คือความโชคร้ายของจั่วอั้น

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้โต้วโต้วสร้างความวุ่นวายในเมืองจักรพรรดิ เพราะช่วงนี้เมืองจักรพรรดิไม่ค่อยสงบเสียเท่าไหร่นัก” แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ได้อยู่ในเมืองจักรพรรดิ แต่รายงานข่าวของเขาก็รวดเร็วเป็นอย่างมาก

“ใช่แล้ว ข้ามีเรื่องหนึ่งที่อยากจะถามเจ้า” เมื่อพูดถึงความวุ่นวายในเมืองจักรพรรดิ เฟิ่งชิงเฉินก็นึกถึงลู่เส้าหลินขึ้นมาทันใด จากนั้นก็เล่าเรื่องราวที่ลู่เส้าหลินต้องการร่วมมือกับเสด็จอาเก้าออกไป รวมถึงเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับฝู่หลินด้วย

นางไม่อยากจะให้เป็นเช่นนั้น แต่นี่เป็นเรื่องของเสด็จอาเก้า นางไม่อาจตัดสินใจแทนเสด็จอาเก้าได้

“ลู่เส้าหลิน? เขาเป็นคนของใคร เวลานี้ข้ายังสืบหาไม่พบ เช่นนั้นข้าจะไปร่วมมือกับเขาได้อย่างไร” เสด็จอาเก้าปฏิเสธออกมาโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น และเฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกอีกครั้ง

ไม่ว่าจะพูดอย่างไรฝู่หลินก็มีมิตรภาพเล็ก ๆ กับพวกเขา เพียงแค่ฝู่หลินนั้นยืนอยู่ข้างจักรพรรดิ ไม่ได้มาสร้างความวุ่นวายให้กับพวกเขาแต่อย่างใด หากให้นางไปลงมือหรือเป็นศัตรูกับฝู่หลิน เฟิ่งชิงเฉินคงทำใจได้ยาก

ใครกันที่ป่วยถึงขั้นให้องค์ชายมาเยี่ยมด้วยตัวเอง?

เรื่องนี้......มู่เหลียวก้มหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่อยากคายเรื่องราวตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาออกจากปากของเขา ใบหน้าของเสด็จอาเก้ากลายเป็นสีดำ พูดกับมู่เหลียวว่า “ไปบอกองค์ชายจิ่นฝาน ร่างกายของข้าไม่ค่อยดี ไม่สะดวกที่จะพบเขา”

“ขอรับ” มู่เหลียวหลีกเลี่ยงหายนะอย่างรวดเร็ว รับคำสั่งและออกไปทันที

“เจ้าป่วยอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินอ้าปากกว้าง ผ่านไม่นานก็ยังไม่ยอมหุบ

หรือว่านางพลาดอะไรบางอย่างไป?

“ข้าไม่ได้ป่วย ข้าเพียงแค่ได้รับบาดเจ็บ” เสด็จอาเก้ากัดฟันแน่น จากนั้นก็พูดเรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินสร้างขึ้นเมื่อวานนี้

อ่าคือ......เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างเขินอาย “หรือว่าจะเป็นเรื่องที่เจ้าหกล้ม?”

“นอกจากเรื่องนั้น ยังจะมีเรื่องอีกอยู่อีกงั้นหรือ? ข้าเป็นแขกคนสำคัญของหนานหลิง คนในหนานหลิงมีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทำให้ข้าบาดเจ็บได้” เสด็จอาเก้าเน้นคำว่า “บาดเจ็บ” สองคำนี้

การที่หนานหลิงจิ่นฝานทำเช่นนี้ นั่นเพราะเขาต้องการประกาศเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานออกไปยังโลกภายนอก ให้ทุกคนในหนานหลิงได้รู้ว่าเมื่อวานเขาถูกเฟิ่งชิงเฉินเตะจนทำให้ล้มลง

เรื่องเช่นนี้คือความเสื่อมเสียชื่อเสียงและเกียรติยศของผู้ชาย แม้ว่าวิธีการจะค่อนข้างต้อยต่ำ แต่มันก็ใช้งานได้อย่างแท้จริง หากเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่น ช่วงระยะเวลาอันสั้น คงไม่มีทางออกไปร่วมงานหรือเปิดเผยตัวต่อโลกภายนอกเป็นแน่ นั่นก็เพราะป้องกันไม่ให้ตนเองต้องขายหน้าไปมากกว่านี้

ตอนแรกจักรพรรดิหนานหลิงเชิญเฟิ่งชิงเฉินไปงานเลี้ยงต้อนรับ หลังจากนั้นหนานหลิงจิ่นฝานก็มาเยี่ยมเขาเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ เห็นได้ชัดเลยว่า อีกฝ่ายไม่อยากให้เขาไปร่วมงานเลี้ยงที่จะจัดขึ้นในค่ำคืนนี้

งานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นเป็นแน่!