นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1278

หนานหลิงจิ่นฝานไม่ได้มาเพื่อ “เยี่ยมผู้ป่วย” จริง ๆ เสด็จอาเก้าจะยอมพบเขาหรือไม่ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เขาจงใจมาที่นี่เพื่อต้องการส่งสัญญาณ และสร้างแนวทางให้กับตัวเองเท่านั้น

การกระทำเช่นนี้ของเขาเป็นการบ่งบอกเหล่าขุนนางของหนานหลิง เสด็จอาเก้าที่ผ่านเข้าประตูเมืองหนานหลิงผู้นั้น ถูกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหน้าเตะและล้มลงจริง ๆ เรื่องนี้ไม่มีความจำเป็นต้องปิดบัง และทุกคนก็ไม่จำเป็นแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้เพื่อให้เกียรติเสด็จอาเก้า

ตราบใดผู้มีอำนาจเหล่านั้นมีสมองแม้เพียงเล็กน้อย พวกเขาก็จะรู้ได้ทันทีว่าหนานหลิงจิ่นฝานนั้นต้องการทำให้เสด็จอาเก้าอับอาย ในฐานะขุนนางผู้จงรักภักดี แน่นอนว่าพวกเขาต้องทำตามสิ่งที่เจ้านายของพวกเขาวางเอาไว้

หลังจากหนานหลิงจิ่นฝานกลับไปได้ไม่นาน ขุนนางใหญ่แห่งหนานหลิงต่างก็พากันมายังที่พักของเสด็จอาเก้า พวกเขานำยาบำรุงและอาหารเสริมล้ำค่ามามอบให้กับเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าปฏิเสธที่จะพบกับหนานหลิงจิ่นฝาน แน่นอนว่าเขาไม่มีทางยอมออกมาพบกับคนพวกนี้ คนพวกนี้เองก็ไม่ได้สนใจ แต่ละคนแสร้งทำเป็นห่วงและถามถึงอาการของเสด็จอาเก้า จากนั้นก็แอบสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเสด็จอาเก้ากับเฟิ่งชิงเฉิน

แน่นอน จุดประสงค์ของคนพวกนี้ก็คือ พวกเขาต้องการบอกกับเสด็จอาเก้าว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานนั้นไม่อาจปกปิดเอาไว้ได้ พวกเขารู้กันหมดแล้ว

มู่เหลียวเองก็ส่งเหล่าผู้ที่มา “เยี่ยมไข้” เหล่านั้นกลับไป จนตัวเองแทบจะป่วยจริง ๆ อยู่แล้ว

“นี่มันจะไม่จบสิ้นจริง ๆ อย่างนั้นหรือ” มู่เหลียวเช็ดเหงื่อของตนเองอย่างไม่หยุดพัก ถอนหายใจออกมา ทันทีที่คนหนึ่งจากไป อีกคนหนึ่งก็เข้ามา วนไปวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ใช่ คนพวกนี้ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปจริง ๆ” ในที่สุดมู่เหลียวก็เข้าใจถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของเหล่าขุนนางแห่งหนานหลิง พวกเขามาที่นี่เพราะต้องการเย้ยหยันและเห็นเสด็จอาเก้าเป็นเพียงตัวตลก

ไม่ว่าเจ้าจะสูงศักดิ์เพียงใด เย่อหยิ่งแค่ไหน ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา แต่สุดท้ายกลับไม่สามารถควบคุมผู้หญิงของตนเองได้ ถูกผู้หญิงของตนเองเตะจนล้มลงพื้น ในหนานหลิง นี่คือความอับอายอย่างแท้จริง

แม้ว่าพวกเขาเหล่านี้จะไม่ได้ดีเท่ากับเสด็จอาเก้า แต่พวกเขาก็ไม่เคยถูกผู้หญิงเตะและทำให้อับอายถึงเพียงนี้ พวกเขาเหล่านี้อยากเห็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นของเสด็จอาเก้า อยากเห็นความอับอายของเสด็จอาเก้า แม้ว่าจะไม่เกิดประโยชน์อะไรกับพวกเขา แต่มันก็ทำให้พวกเขามีความสุข

ข่าวลือแผ่กระจายออกไปหนาหูยิ่งขึ้น บ้างก็ว่ากลัวเมีย ไม่ได้เรื่อง ไม่ใช่ลูกผู้ชาย ขี้ขลาด ทุกอย่างล้วนถาโถมมาที่เสด็จอาเก้า

คนรับใช้เอาข่าวเหล่านั้นมารายงานให้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินฟังอย่างละเอียด เฟิ่งชิงเฉินเช็ดเหงื่อของนางอย่างต่อเนื่อง และรู้สึกเสียใจจนอยากจะตาย

หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ นางอดทนไว้จะดีกว่า รอเข้ามาด้านในก่อนแล้วค่อยเตะ แต่ตอนนั้นนางจะไปรู้ได้อย่างไรว่ามันจะเกิดเหตุการณ์บ้าบอเช่นนี้ขึ้น แค่เห็นเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกโกรธ นางจึงเตะออกไปอย่างไม่รู้สึกตัว

คนรับใช้รายงานจบ ไม่รอให้เสด็จอาเก้าออกคำสั่ง พวกเขาก็จากไปด้วยตัวเอง เสด็จอาเก้ายิ้มและมองมาที่เฟิ่งชิงเฉิน กล่าวออกมาว่า “คราวนี้พอใจเจ้าแล้วหรือยัง?”

เขาถูกคนทั่วทั้งหนานหลิงกล่าวหาว่าไม่ใช่ลูกผู้ชาย หนานหลิงจิ่นฝานใช้วิธีการชั่วร้าย กระจายข่าวลือให้เลวร้ายเกินความเป็นจริง และมุ่งเป้ามาที่เขา

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ” เฟิ่งชิงเฉินมองมาที่เสด็จอาเก้าด้วยความรู้สึกผิด และสาปแช่งคนสกปรกอย่างหนานหลิงจิ่นฝานตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้

บ้าที่สุด ตอนแรกเสด็จอาเก้าก็ไม่ได้โกรธหรือคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เจ้าบ้านั้นกลับขุดคุ้ยเรื่องนี้ออกมา ทำให้เสด็จอาเก้าเสื่อมเสียชื่อเสียง

“ข้าก็ไม่ได้บอกว่าเจ้าตั้งใจ หนานหลิงจิ่นฝานต้องการใช้โอกาสนี้ในการทำลายชื่อเสียงของข้า เจ้าว่าควรจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร?” เขาต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนจัดการกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ด้วยตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้เป็นครั้งที่สอง

เรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่ก็ห้ามให้คนอื่นไม่ใส่ใจไม่ได้ และลูกน้องของเขาก็คงคิดเช่นนี้เหมือนกัน หากเขาต้องการสร้างบารมี เขาจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้อีกเด็ดขาด อย่างน้อยก็ให้ที่เปิดเผย เฟิ่งชิงเฉินห้ามทำให้เขาเสียหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง

“เรื่องนี้จัดการได้ไม่ยาก แค่คืนนี้เจ้าพาข้าไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับ ทำให้เหล่าขุนนางของหนานหลิงเห็นว่าระหว่างพวกเราไม่ได้มีอะไรขัดแย้งกัน ข่าวลือพวกนั้นก็จะเงียบหายไปเอง” เมื่อเสียงของเฟิ่งชิงเฉินเงียบลง เสียงแห่งความเย้ยหยันของเสด็จอาเก้าก็ดังขึ้นมา “เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าหลังจากข้าพาเจ้าไปร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้แล้วจะไม่ทำให้ข่าวลือมันรุนแรงไปยิ่งกว่าเดิม? ถึงเวลานั้น ข้าก็ไม่ใช่แค่คนที่กลัวเมียธรรมดา ๆ ข้าอาจจะถูกสงสัยว่าอยู่ภายใต้บารมีของเจ้า”