นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1287

คนที่รู้จักเขาดีที่สุดนั้นไม่ใช่ญาติแต่เป็นศัตรูของเขาเอง เสด็จอาเก้าไม่รู้แผนการของหนานหลิงจิ่นฝาน แต่เขารู้ดีว่างูพิษอย่างหนานหลิงจิ่นฝาน จะไม่มีวันปล่อยเขาไปง่าย ๆ และไม่ยอมปล่อยเขาเดินทางกลับไปตงหลิงได้อย่างราบรื่นแน่นอน

ทันทีที่เขาเดินออกจากเมืองจักรพรรดิหนานหลิง เสด็จอาเก้าก็วางแผนให้กองทหารม้าสิบแปดคนของตระกูลซืออารักขา เฟิ่งชิงเฉินและเหวินหยวนให้เดินทางไปก่อน เขาและองครักษ์ส่วนตัวเดินทางไปอีกทางหนึ่ง เพื่อดึงดูดความสนใจคนของหนานหลิง

เฟิ่งชิงเฉินได้รับคำสั่งกระทันหันแต่เธอก็ไม่ได้ตื่นตระหนก และไม่ได้โกรธเสด็จอาเก้า ยอมรับคำสั่งที่ยากลำบากนี้อย่างใจเย็น

หลังจากอธิบายสั้น ๆ ให้เหวินหยวนฟังแล้ว ก็นำทหารม้าทั้งสิบแปดคนเดินทางไปด้วยกัน ตลอดทางเธอจัดการได้เรียบร้อยดี เมื่อต้องเผชิญหน้ากับทหารม้าสิบแปดคนเธอก็ไม่ได้ประหม่าแต่อย่างใด เธอออกคำสั่งอย่างเป็นระบบ แม้ตลอดทางทหารม้าสิบแปดคนจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือมากนักก็ตาม แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้อารมณ์เสียและโต้เถียงกับพวกเขาแต่อย่างใด

เฟิ่งชิงเฉินและพรรคพวกไม่ทันเข้าไปในเมืองในคืนนั้น พวกเขาจึงต้องพักค้างคืนในป่า ในเวลานี้พวกเขาตั้งค่ายและกางเต็นท์ แต่ทหารม้าสิบแปดนายของตระกูลซือกลับนิ่งเฉยไม่ทำอะไรเลย โดยพวกเขาให้เหตุผลว่าทำไม่เป็น

ทำไมทหารจะตั้งค่ายกางเต็นท์ไม่เป็น พวกเขาแค่ใช้วิธีนี้เพื่อระบายความไม่พอใจก็เท่านั้น

ทหารม้าสิบแปดนายแห่งตระกูลซือได้รับคำสั่งจากซือเฉิงให้มาคุ้มครองเสด็จอาเก้าเท่านั้น พวกเขารับรู้และยินยอมคำสั่งเพียงแค่นั้น แต่เสด็จอาเก้ากลับสั่งให้พวกเขามาคุ้มครองเฟิ่งชิงเฉิงและคนอื่น ๆ ทำให้พวกเขาไม่พอใจอย่างมาก

แม้ว่าจะเป็นคำสั่งของซือเฉิงว่าพวกเขาต้องฟังคำสั่งของเสด็จอาเก้า แต่เสด็จอาเก้าไม่ใช่เจ้านายของพวกเขา จะมาสั่งให้พวกเขาทำอะไรเช่นนี้ ก็ไม่แปลกที่ทหารม้าสิบแปดคนของตระกูลซือจะไม่ยอมรับ

ทหารม้าสิบแปดคนของตระกูลซือมีความแข็งแกร่งที่ไม่ธรรมดา พวกเขาก็ทะนงตัวพอ ๆ กับซือเฉิง พวกเขาเชื่อมั่นในความแข็งแกร่ง และมุ่งมั่นปกป้องเสด็จอาเก้า แต่จะให้พวกเขามาคุ้มครองเฟิ่งชิงเฉิง ฟังคำสั่งของผู้หญิงที่ชื่อเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขายอมรับไม่ได้จริง ๆ

พวกเขาสามารถปกป้องเฟิ่งชิงเฉินได้ แต่ถ้าให้เฟิ่งชิงเฉินสั่งพวกเขาทำทุกอย่างตามที่สั่ง นั่นมันย่อมเป็นไปไม่ได้!

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าคนทั้งสิบแปดคนนี้จงใจกลั่นแกล้งเธอ เธอจึงยิ้มหนึ่งครั้งแล้วไม่พูดอะไรต่อ เธอเรียกองครักษ์ทั้งสองคนที่เสด็จอาเก้าให้ไว้มาช่วยกันกางเต็นท์

ผู้หญิงในยุคนี้แต่ล่ะคนถูกดูแลประคบประหงมอย่างดี แต่เธอที่อยู่ในสนามรบมานาน และเรียนรู้ที่จะพึงพาตัวเองได้ เฟิ่งชิงเฉิงเลยไม่รู้สึกลำบากเลยเมื่อต้องกางเต็นท์ด้วยตัวเอง

เธอนำเต็นท์สามหลังออกมาจากรถม้า เต็นท์เหล่านี้ทำขึ้นมาโดยเสด็จอาเก้า ตามแบบเต็นท์กลางแจ้งในกระเป๋าแพทย์ของเฟิ่งชิงเฉิน พวกมันมีขนาดกะทัดรัดและใช้งานง่าย

เฟิ่งชิงเฉินบอกวิธีให้องครักษ์ทั้งสองคนฟังหนึ่งรอบ แล้วจึงกางเต็นท์ออกแล้วให้องครักษ์ทั้งสองคนคอยช่วย

ในหมู่คณะมีคนร่วมเดินทางมากกว่ายี่สิบ แต่มีผู้หญิงแค่สามคนเท่านั้น หมิงเว่ยและจั่นเหยียนยืนอยู่ข้างหลังของเหวินหยวนทางซ้ายและขวา ในขณะที่ทหารม้าสิบแปดคนของตระกูลซือก็ล้อมรอบเป็นวงกลมเพื่อปกป้องพวกเขา เฟิ่งชิงเฉินก็มั่วแต่ยุ่งกับการกางเต็นท์ของเธอภายใต้การจ้องมองของทุกคน

“ท่านพ่อ ข้าจะไปช่วยชิงเฉิน” จั่นเหยียนทนดูไม่ได้ จึงลงจากรถม้าไป

ต่างก็เป็นผู้หญิงเหมือน พวกเธอกลับยืนเพลิดเพลินกับสายลมและทิวทัศน์อยู่ที่นี่ แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับวุ่นอยู่กับการจัดเตรียมที่พักค้างคืนสำหรับพวกเขา นี่มันช่างแตกต่างกันมาก เฟิ่งชิงเฉิงไม่ใช่คนของพวกเขา สถานะของเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ด้อยไปกว่าพวกเขา

“เจ้าจะไปช่วยทำอะไรได้?” เหวินหยวนมองลูกสาวของเขาด้วยรอยยิ้ม: “แล้วเจ้าทำเป็นเหรอ?”