นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1289

มันเป็นกับดักที่ยิ่งใหญ่ ด้านล่างของหลุมเต็มไปด้วยดาบ ต่อให้ไม่สามารถจัดการกับกลุ่มของเสด็จอาเก้าได้ทุกคน แต่มันก็สามารถสร้างความเสียหายให้กับทหารในส่วนแนวหน้าของเสด็จอาเก้าได้เป็นแน่ เพียงแต่......

มีเสียงที่เร็วกว่าผู้หญิงชุดแดงอยู่ก้าวหนึ่งดังขึ้นมา “ทิ้งม้า หยุดเดิน ถอยกลับ”

หนึ่งคำสั่ง หนึ่งการเคลื่อนไหว เสียงอันเยือกเย็นของเสด็จอาเก้าพุ่งผ่านหน้าต่างเข้าไปในหูของทหารทุกคน ทหารในส่วนของแนวหน้าไม่คิดอะไรทั้งนั้น ทิ้งม้าและกระโดดลงทันใด

ส่วนทหารที่อยู่ด้านหลังก็ดึงสายบังเหียนทันที หันหัวม้ากลับ ทหารกว่าสองร้อยคนปฏิบัติทุกอย่างได้อย่างพร้อมเพรียง ไม่มีร่องรอยของความสับสน ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ทหารของเสด็จอาเก้ากลุ่มนี้ได้รับการฝึกฝนมามากน้อยเพียงใด

ทหารในส่วนของแนวหน้ากระโดดลงมาจากหลังม้า แต่ละคนนำมือขึ้นมากุมศีรษะและกลิ้งไปบนพื้น การเคลื่อนไหวของพวกเขานั้นนำมาซึ่งความโชคดี มีเพียงม้าของพวกเขาเท่านั้นที่โชคร้าย พวกมันตกลงไปในหลุมกับดัก เสียงกระแทกพื้นดังลั่น ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้องแห่งความทุกข์ทรมาน

“อีกฝ่ายรู้ตัวแล้ว” ผู้หญิงชุดแดงลุกขึ้นยืนจากความมืดพร้อมกับโบกมือแล้วผิวปาก “ลงมือ”

ทันใดนั้น กลุ่มสตรีในชุดแดงเขียวก็ปรากฏตัวออกมา ผู้หญิงเหล่านี้ล้วนแต่งการด้วยชุดสีแดงอ่อน ดูอ่อนช้อย มีเสน่ห์ การปรากฏตัวของพวกนางเป็นการสร้างสีสันให้กับวันที่มีสภาพอากาศมืดมนเช่นนี้

“ท่านอ๋อง เป็นคนของศาลาเสวียนชิง” มู่เหลียวเห็นกลุ่มสตรีที่มารอซุ่มโจมตีพวกเขา ก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นคนของใคร

“ศาลาเสวียนชิง? ศาลาเสวียนชิงเข้ามายุ่งกับเรื่องในราชสำนักตั้งแต่เมื่อใด?” เสด็จอาเก้าขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แต่เขาก็เข้าใจเป็นอย่างดี ไม่ง่ายเลยกว่าจะใช้งานคนของศาลาเสวียนชิงได้ ดังนั้นวันนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้นเป็นแน่ และสำนักที่มีอักษรเสวียนก็ไม่อาจเอาไปเทียบกับมือสังหารทั่วไปได้

“ท่านอ๋อง พวกเราควรทำเช่นไรดี?” ใบหน้าของมู่เหลียวแสดงถึงความกังวล ทหารคนสนิทอย่างพวกเขาไม่สามารถรับมือกับคนของยุทธจักรได้

“ให้สายลับเป็นผู้ลงมือ” เวลานี้ เขาไม่สามารถเก็บซ่อนพลังไว้ได้อีกต่อไป

ดังนั้น ในตอนที่สตรีกลุ่มนี้เข้ามาเพื่อสังหารพวกเขา ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏตัวออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ การปรากฏตัวของพวกเขาราวกับว่าเป็นภูตผีวิญญาณ

ชายชุดดำกลุ่มนี้เต็มไปด้วยจิตสังหาร ในมือของพวกเขาถืออาวุธครบมือ พร้อมที่จะพุ่งไปด้านหน้าทุกเมื่อ......

เมื่อคนของทั้งสองฝ่ายปะทะกัน สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ก็มีเพียงการต่อสู้เท่านั้น เมื่อเห็นว่าดาบของทั้งสองฝ่ายกำลังจะกระทบกัน ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ฟ้าก็ร้องขึ้นมา เสียงดังสนั่นกึกก้องไปทั่ว ราวกับว่าแผ่นดินที่พวกเขากำลังยืนอยู่นั้นกำลังสั่นสะเทือน

สายลับและคนของศาลาเสวียนชิงผงะในเวลาเดียวกัน จากนั้นสายฟ้าก็ฟาดลงมา แสงที่สุกใสส่องประกายไปทั่วพื้นที่ ทำให้สายลับและคนของศาลาเสวียนชิงไม่กล้าเคลื่อนไหวอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า

ทั้งสองฝ่ายจับดาบในมือไว้แน่น จ้องไปที่ฝ่ายตรงข้าม พวกเขาต่างกำลังหาโอกาสที่จะโจมตีพร้อมกับระมัดระวังไปพร้อม ๆ กัน

ดวงตาของสายลับนั้นเย็นชาและโหดเหี้ยมราวกับเครื่องจักรสังหาร แต่ผู้หญิงทางฝั่งของศาลาเสวียนชิงเองกลับมองมาที่พวกผู้ชายเหล่านั้นด้วยสายตาแห่งความรังเกียจ มือที่ถือดาบซีดขาว คนที่ไม่รู้เรื่องราวต่างคิดว่าพวกเขามีความแค้นที่ยิ่งใหญ่ต่อกัน

หลังจากที่สายฟ้าผ่าลงมา ความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันอย่างนิ่งเฉย สูดลมหายใจเข้าออกอย่างระมัดระวัง ในตอนนั้นไม่มีฝ่ายไหนแสดงท่าทีที่จะลงมือออกมาก่อน

สายลับและทหารคนสนิทรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นยอดฝีมือของโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ และทางฝั่งของศาลาเสวียนชิงเองก็รู้สึกหวั่นเกรงกับจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากสายลับและทหารคนสนิทเช่นกัน พวกนางก็คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายเองก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน

บูม......บูม...... ทั้งสองฝ่ายไม่เคลื่อนไหว เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมาอีกครั้ง อากาศเริ่มเบาบางลง แค่หายใจยังรู้สึกลำบาก ปัง......เม็ดฝนตกลงมาบนพื้นอย่างต่อเนื่อง ตกลงมากระจัดกระจายไปโดยรอบ ทำให้พื้นที่มีน้ำขังอยู่แล้วสาดกระเซ็น

ฝนตกลงมาอย่างต่อเนื่อง หลังจากที่ตกลงมาแล้ว ความรุนแรงของมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับฟ้ากำลังจะถล่มลงมา เวลานี้ฝนไม่ได้เป็นเม็ดอีกต่อไป แต่มันเชื่อมตัวกันจนกลายเป็นแผ่น ตกลงมากระทบร่างกายราวกับเม็ดถั่ว ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เสียงฝนที่ตกลงมาได้กลบเสียงทั้งหมดไว้อย่างสมบูรณ์ และในตอนนั้นเอง เสียงของเสด็จอาเก้าก็ดังผ่านสายฝน สะท้อนและกึกก้องอยู่ในหูของสายลับและเหล่าทหารคนสนิทอย่างชัดเจน

“ลงมือ!”

บูม บูม บูม......ไม่รู้ว่าพระเจ้าเป็นอะไร สายฟ้าฟาดลงมาอย่างต่อเนื่อง ต้นไม้หลายต้นถูกโค่นลง ประกายไฟแวบวับกวาดล้างทุกสิ่งอย่าง ด้วยฝนที่ตกหนัก ทำให้กลุ่มควันหนาทึบปรากฏขึ้น

ในตอนที่เสด็จอาเก้าเดินออกมาจากรถม้า สายฟ้ายังคงสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง แสงสีขาวพราวสร้างบรรยากาศที่ชวนอึดอัด ส่องสว่างกระทบหน้าของเสด็จอาเก้า ด้วยใบหน้าที่เยือกเย็นของเขา ภาพที่สะท้อนออกมาราวกับยมบาลที่ขึ้นมาจากขุมนรก น่ากลัวจนไม่อาจอธิบายออกมาได้

การเคลื่อนไหวของผู้หญิงชุดสีแดงหยุดชะงัก และในตอนนั้นเอง เสด็จอาเก้าชักดาบที่เอวของเขาออกมา ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ ดาบพุ่งตรงไปยังร่างของผู้หญิงชุดแดง แสงสีขาวกระทบใบดาบ หมอกสีเลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว ร่วงหล่นลงสู่พื้น ไหลไปตามกระแสน้ำที่พัดพา

ผู้หญิงชุดสีแดงมองมาที่เสด็จอาเก้าด้วยความตะลึงงัน ยื่นมือออกมาจับบาดแผลที่ท้องของตนเอง ดวงตาของนางเบิกกว้าง สุดท้ายก็ล้มลงพื้นอย่างไม่เต็มใจ

จนกระทั่งสิ้นลมหายใจ นางก็ยังไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าลงมือกับนางอย่างไรกันแน่

“หงกู่!” ในตอนที่ร่างของผู้หญิงชุดแดงล้มลงพื้น เหล่าสตรีแห่งศาลาเสวียนชิงต่างก็ตะโกนออกมาด้วยความเศร้าโศก

เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่จะชายตามอง ก้าวไปสู่แวดวงแห่งการต่อสู้ในทันที

“สังหารผู้ชายคนนั้น เขา เขาเป็นคนสังหารหงกู่”

“เจ้ามันเดรัจฉาน กล้าดียังไงมาสังหารหงกู่”

ความเกลียดชังที่เหล่าสตรีแห่งศาลาเสวียนชิงมีต่อเสด็จอาเก้าค่อย ๆ เพิ่มพูนยิ่งขึ้น แต่ละคนใช้กระบวนท่าออกมาโจมตีใส่เสด็จอาเก้า ท่าทางของพวกนางเหี้ยมโหดราวกับจะไม่มีวันยอมแพ้หรือหยุดมือหากไม่สามารถเอาชีวิตของเสด็จอาเก้าได้

สายลับและทหารคนสนิทต่างเตรียมตัวที่จะแทรกตัวไปด้านหน้า พวกเขาต้องการป้องกันการโจมตีของศาลาเสวียนชิง แต่เสด็จอาเก้ากลับสั่งออกมาว่า “ถอยไป”