นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1291

ในระหว่างการเดินทาง พวกของเฟิ่งชิงเฉินได้เผชิญหน้ากับโจรภูเขา ในช่วงเวลาสำคัญ เฟิ่งชิงเฉินตัดสินใจอย่างเด็ดขาด นางสั่งให้ทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลซื่อปกป้องพวกของผู้อาวุโสเหวินหยวน และพาพวกเขาหนีไป ส่วนนางก็ถูกตัดขาดอยู่ด้านหลัง

สายลับทั้งหมดเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ ส่วนเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร!

“โจรภูเขา? สังหารสายลับของข้าจนสิ้น โจรภูเขาพวกนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ แถมยังซ่อนตัวอยู่ในภูเขาที่ทุรกันดาร” เสด็จอาเก้าเอนหลังเล็กน้อย ซ่อนใบหน้าทั้งหมดของเขาไว้ในความมืด

สำหรับคนที่เข้ามารายงาน เหงื่อของเขาหยดลงพื้นอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่กล้าเคลื่อนไหว เสด็จอาเก้าเอนกายพิงเก้าอี้อย่างสงบ ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เสด็จอาเก้าถึงจะโบกมือและสั่งให้ผู้ที่เข้ามารายงานออกไป......

เฟิ่งชิงเฉินเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ เป็นไปได้สูงว่านางน่าจะตกอยู่ในมือของโจรภูเขาเหล่านั้น ส่วนโจรภูเขาเหล่านั้นเป็นใคร เรื่องนี้เสด็จอาเก้าเองก็ยังไม่กล้ามั่นใจ

หลับตาลง เสด็จอาเก้าปกปิดความกังวลในดวงตาของเขาไว้......

ภูเขาลูกนี้อยู่ในอาณาเขตของหนานหลิง เป็นเพียงแค่ภูเขาธรรมดาทั่วไป บนภูเขาไม่มีต้นไม้ใหญ่และไม่มีสัตว์ป่าดุร้าย ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงก็เข้าไปเก็บผักและล่าสัตว์นาน ๆ ครั้ง แต่ภูเขาที่ดูปกติและเงียบสงบเช่นนี้ กลับซ่อนเอาไว้ซึ่งเรื่องที่แสนลึกลับ

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าตนเองหมดสติไปนานแค่ไหน ในตอนที่นางฟื้นขึ้นมา นางพบว่าเวลานี้นางกำลังนอนอยู่บนเตียงน้ำ มือและเท้าของนางถูกโซ่ล่ามไว้ ไม่สามารถลุกขึ้นมานั่งหรือเคลื่อนไหวได้แต่อย่างใด

เฟิ่งชิงเฉินดึงโซ่ตรวน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ก้มหน้าลงมองร่างกายของตนเอง พบว่ายังคงเป็นเสื้อผ้าชุดเดิม เฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

อย่างน้อยก็ยังไม่ถูกล่วงละเมิดทางเพศ

หลังจากที่ข้ามผ่านความตกใจเหล่านั้นไป เฟิ่งชิงเฉินก็เริ่มสังเกตสิ่งแวดล้อมรอบตัว

นี่ที่คือห้องว่างอันกว้างใหญ่ที่ว่างเปล่า นอกจากนางที่นอนอยู่บนเตียง ก็มีเพียงแต่โต๊ะไม้ขนาดใหญ่อีกตัวเดียวเท่านั้น หน้าต่างที่อยู่ทางด้านซ้ายและขวาถูกปิดไว้อย่างมิดชิด ประตูทางเข้าก็ดูใหญ่กว่าปกติ มองดูแล้วก็มีความคล้ายกับพระราชวัง แต่ความหรูหราของมันก็ไม่อาจเทียบกับพระราชวังได้เลย

ที่นี่คือที่ไหน?

หมู่บ้านโจรภูเขา? เฟิ่งชิงเฉินส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง

พวกที่นางเผชิญหน้าด้วยระหว่างการเดินทางไม่มีทางเป็นโจรภูเขาแน่นอน หากโจรเก่งกาจถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ไม่มีทางมาอยู่บนภูเขาเล็ก ๆ แห่งนี้ได้ ด้วยความสามารถของพวกเขา พวกเขาสามารถหากินได้ในทุกที่ การที่มารอดักปล้นอยู่บนภูเขาลูกนี้ก็มีแต่ทำให้อดตายเท่านั้น

“เอี๊ยด......”

ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังสงสัยว่าคนที่ลักพาตัวนางมาเป็นใคร จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลงและแสร้งทำเป็นว่ายังคงหมดสติอยู่

คนที่เปิดประตูเข้ามาก็เดินมาข้างเตียงด้วยฝีเท้าที่มั่นคง เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย รูปร่างของเขามีขนาดปานกลาง เขาน่าจะได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี เข้ามายืนอยู่ข้างเตียงโดยไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

“ลืมตา”

เสียงอันเยือกเย็นและแหบแห้ง เหมือนกับจงใจลดความกดดันลง คนผู้นั้นยืนจ้องนางอยู่ตลอดเวลา ทำให้นางรู้สึกไม่สบายเนื้อสบายตัว ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินถูกล้อมไว้ด้วยไอเย็น ราวกับถูกงูพิษเข้ามาพัวพัน

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนใจดี นางจึงเลิกเสแสร้งอีกต่อไป ลืมตาขึ้นมาอย่างให้ความร่วมมือ ภาพของชายชุดดำที่สวมหน้ากากสีขาวปรากฏออกมาในรูม่านตาของนาง

ร่างกายของชายผู้นี้สูงตระหง่าน เข้มงวดและเย็นชา หน้ากากสีเงินของเขาส่องประกายด้วยแสงเย็นจางๆ

เขาคือหลานจิ่วชิง?

ชายผู้นั้นมองมาด้วยสายตาอันเยือกเย็น การเคลื่อนไหวของเขารุนแรงเป็นอย่างมาก ข้อมือของเฟิ่งชิงเฉินถูกบีบรัดจนกลายเป็นสีแดงไปหมดแล้ว

“อ่า” เฟิ่งชิงเฉินตอบรับกลับไป แม้ภายนอกจะดูเหมือนสงบ แต่เวลานี้หัวใจของนางเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

นางรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน และก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใคร!

ในตอนที่ชายผู้นี้เข้ามาใกล้ นางได้กลิ่นดินที่เน่าเปื่อยจากร่างกายของอีกฝ่าย กลิ่นนี้เป็นกลิ่นที่เฟิ่งชิงเฉินเคยสัมผัสมาก่อน มันก็คือตอนที่นางถูกตี๋ตงหมิงโยนออกมานอกเมือง หลังจากนั้น......

นางถูกจับไปยังชั้นใต้ดินของพระราชวัง และเจ้าของพระราชวังใต้ดินก็คือหนานหลิงจิ่นฝาน ในตอนนั้นหนานหลิงจิ่นฝานเกือบจะสังหารนาง และเวลานี้ จากร่างกายของชายผู้นี้ นางได้กลิ่นของหนานหลิงจิ่นฝานในตอนนั้น

หากไม่มีอะไรผิดพลาด คนผู้นี้ก็คือหนานหลิงจิ่นฝาน

นางตกมาอยู่ในมือของหนานหลิงจิ่นฝานอย่างนั้นหรือ หัวใจของเฟิ่งชิงเฉินแทบจะหยุดเต้น นางพยายามควบคุมตนเองอย่างเต็มที่ ไม่ปล่อยให้ร่างกายของตนเองสั่นเทา จ้องมองไปที่ปลายเตียงอย่างแน่วแน่ เนื่องจากเกรงว่าหนานหลิงจิ่นฝานจะสังเกตเห็นความผิดปกติของนาง

บ้าที่สุด เหตุใดโลกนี้ถึงได้เลวร้ายเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินอยากจะร้องไห้ออกมา ในเวลานี้ หนานหลิงจิ่นฝานควรจะอยู่ในเมืองจักรพรรดิหนานหลิง เป็นองค์ชายผู้สง่างาม แย่งชิงตำแหน่งองค์รัชทายาทไม่ใช่หรือ เหตุใดเวลานี้ถึงได้มาอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครแยแส

และสิ่งที่สำคัญกว่านั้นก็คือ เขาคิดว่าตนเองเป็นคนตายอย่างนั้นหรือ ที่นั่นก็พระราชวังใต้ดิน ที่นี่ก็พระราชวังใต้ดิน สิ่งก็สร้างเหล่านี้ไม่ต่างอะไรกับสุสาน แล้วก็เตียงหลังนี้อีก มันช่างบ้าบอที่สุด แค่มองก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ของดีเลยแม้แต่น้อย

เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าจินตนาการ หากสิ่งที่นางทำอยู่ในตอนนี้ถูกเปิดเผย ทำให้หนานหลิงจิ่นฝานรับรู้ความจริงว่านางรู้แล้วเขาคือหลานจิ่วชิงตัวปลอม หนานหลิงจิ่นฝานจะจัดการกับนางอย่างไร?

ต้องรู้ก่อนว่า ชายผู้นี้ไม่เคยเป็นสุภาพบุรุษมาก่อน......