นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1294

หากเจ้ากลายเป็นผู้หญิงของชายนับร้อย เสด็จอาเก้าจะยังต้องการเจ้าอยู่หรือไม่!

ไร้สาระ เรื่องนี้......จะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้เป็นอันขาด!

ต่อให้เฟิ่งชิงเฉินจะไร้ความสามารถเพียงใด นางก็ไม่ยอมปล่อยให้ชีวิตของนางดำเนินไปถึงขั้นนั้น

ริมฝีปากอันเยือกเย็นของหนานหลิงจิ่นฝานประกบกับริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินพูดอะไรไม่ออก ความรังเกียจผุดขึ้นมาในหัวใจของเฟิ่งชิงเฉินอย่างท่วมท้น แต่นางก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ปล่อยให้หนานหลิงจิ่นฝานจูบตามที่ใจต้องการ แววตาของนางเยือกเย็น จิตสังหารแผ่ซ่าน จ้องมองไปยังหนานหลิงจิ่นฝานด้วยความโกรธ

หนานหลิงจิ่นฝานเพลิดเพลินกับท่าทางสิ้นหวังของเฟิ่งชิงเฉิน เขาใช้แรงกัดริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉิน เลือดที่ไหลออกมากระตุ้นความต้องการของเขา มือของเขาจับไปที่บั้นท้ายของเฟิ่งชิงเฉิน และบีบมันอย่างแรง

เฟิ่งชิงเฉินทั้งอับอายและโกรธแค้น มีดที่อยู่ในมือเล็งไปที่ด้านหลังของหนานหลิงจิ่นฝานเรียบร้อยแล้ว ที่ก่อนหน้านี้ไม่ยอมลงมือ ทั้งหมดก็เป็นเพราะนางต้องการหาตำแหน่งที่แน่นอน ตำแหน่งที่เมื่อโจมตีไปแล้ว หนานหลิงจิ่นฝานจะไม่มีโอกาสได้โต้กลับ

มือทั้งสองข้างของหนานหลิงจิ่นฝานเลื่อนขึ้นไปที่เอวของเฟิ่งชิงเฉิน มีดในมือของเฟิ่งชิงเฉินอยู่ตรงกลางหลังของหนานหลิงจิ่นฝาน มันเป็นจุดที่ตรงกับกระดูกสันหลังของหนานหลิงจิ่นฝาน นางค่อย ๆ รวบรวมพลัง จากนั้นก็เตรียมพร้อมที่จะแทงเข้าไปอย่างสุดแรง

หากมีดเล่มนี้แทงเข้าไปยังกระดูกสันหลังของหนานหลิงจิ่นฝานได้สำเร็จ ต่อให้หนานหลิงจิ่นฝานจะไม่ตาย แต่เขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนไร้ประโยชน์

ในตอนที่มือของหนานหลิงจิ่นฝานเลื่อนขึ้นมาถึงหน้าอกของเฟิ่งชิงเฉิน แสงแห่งความโหดร้ายก็ปรากฏขึ้นมาจากแววตาของเฟิ่งชิงเฉิน มีดในมือของนางแทงลงไปด้วยความรวดเร็ว

“หนานหลิงจิ่นฝาน ตายซะ”

เจือก......มีดแทงทะลุเข้าไปในกระดูกสันหลังของหนานหลิงจิ่นฝาน หนานหลิงจิ่นฝานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินเสียงที่เกิดขึ้น นางยังคงขยับมีดและกดเข้าไปด้วยแรงที่มี จนกระทั่งเฟิ่งชิงเฉินได้ยินเสียงกระดูกสันหลังที่แหลกสลายของหนานหลิงจิ่นฝาน

ความกระหายเลือดปรากฏออกมาจากการกระทำของเฟิ่งชิงเฉิน

เยี่ยมมาก ต่อให้หนานหลิงจิ่นฝานไม่ตาย เขาก็ต้องกลายเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต

“เฟิ่งชิงเฉิน รนหาที่ตาย” หนานหลิงจิ่นฝานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขาแข็งทื่อ จ้องมองมาที่เฟิ่งชิงเฉินอย่างเหี้ยมโหด ยกมือขึ้นมาบีบคอเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขากลับพบว่า ร่างกายของเขาไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

หนานหลิงจิ่นฝานมองมาที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยความหวาดกลัว เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น ดึงมีดออก จากนั้นก็แทงกลับเข้าไปอีกครั้งอย่างรุนแรง

มีดผ่าตัดนั้นเล็กเกินไป เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ต้องแทงเข้าไปอีกหลายครั้งเพื่อเพิ่มความปลอดภัย

“อ่า......” หนานหลิงจิ่นฝานร้องครวญคราง โยนเฟิ่งชิงเฉินออกไปให้ห่างจากเขา

เฟิ่งชิงเฉินกระเด็นไปด้านข้าง หนานหลิงจิ่นฝานชักดาบออกมา ต้องการจะปลิดชีวิตของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขายังไม่ได้ทันทำตามความปรารถนาของตัวเอง เสียงกระทบพื้นก็ดังขึ้นมา ร่างของหนานหลิงจิ่นฝานล้มลงกับพื้น ไร้เรี่ยวแรงและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

เป็นยังไง?

ดวงตาของหนานหลิงจิ่นฝานเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก พยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อที่จะลุกขึ้นมา แต่ก็พบว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าทำอะไรลงไป?” ในตอนนั้นความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาในใจของหนานหลิงจิ่นฝาน ความรู้สึกที่ไม่สามารถควบคุมร่างกายของตนเองได้ มันช่างไร้ประโยชน์ยิ่งนัก

“ก็แค่ลงโทษเจ้าเล็กน้อย” เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นมาจากพื้น เช็ดเลือดที่ริมฝีปาก จากนั้นก็ถ่มน้ำเลือดออกมา “มันช่างสกปรกและน่ารังเกียจสิ้นดี!”

นึกถึงฉากที่ถูกหนานหลิงจิ่นฝานจูบ เฟิ่งชิงเฉินอยากล้างฟันด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ ไม่รู้ว่าจากจูบเมื่อครู่จะถูกพิษไปด้วยหรือไม่

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าทำอะไรกับร่างกายของข้ากันแน่ หากเจ้ายังอยากมีชีวิตรอด เจ้าปล่อยข้าไปดีกว่า” หนานหลิงจิ่นฝานลูบแผลที่ด้านหลังของตนเอง

บาดแผลก็ไม่ได้ลึก ตามเหตุผลแล้วไม่น่าจะเป็นเช่นนี้ หรือว่าเฟิ่งชิงเฉินวางยาพิษเขา?

เฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายก็หาวิธีได้วิธีหนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจคำพูดหว่านล้อมของหนานหลิงจิ่นฝาน เดินมาข้างกายของหนานหลิงจิ่นฝาน เปรียบเทียบความสูง เฟิ่งชิงเฉินนั่งลงไป ดวงตาทั้งสองข้างของนางจับจ้องไปยังต้นไม้ มองหาเป้าหมายที่ตนเองต้องการ

หนานหลิงจิ่นฝานขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ลางสังหรณ์อันเลวร้ายผุดขึ้นมาในใจ การที่เฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมหนีไปในตอนนั้น นั่นก็แสดงว่านางต้องการเอาชีวิตของเขา และการเคลื่อนไหวนี้ของนาง เขาจำเป็นต้องระวังให้มากที่สุด

แต่เวลานี้เขาไม่อาจเคลื่อนไหวได้ เช่นนั้นจะป้องกันได้อย่างไร?

ปัง......เฟิ่งชิงเฉินกดข้อมือของนาง แสงสีเงินพุ่งออกมาจากข้อมือ แสงดังกล่าวพุ่งตรงไปยังกิ่งไม้ขนาดใหญ่ ปักเข้าไปด้านใน และในตอนนั้นเอง หนานหลิงจิ่นฝานก็เพิ่งจะรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินยิ่งของสิ่งนั้นออกมาจากข้อมือ

“บนตัวเจ้ามีของเช่นนี้อยู่ด้วยอย่างนั้นหรือ? และมีดก่อนหน้านี้ เจ้าไปเอามันมาจากที่ไหน?” หนานหลิงจิ่นฝานเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เห็นได้ชัดว่าเขาให้คนตรวจสอบเฟิ่งชิงเฉินแล้ว ให้คนเอาของทั้งหมดบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินออกไป เวลานี้นางไม่น่าจะมีของพวกนี้อยู่ถึงจะถูก

เฟิ่งชิงเฉินหันไปยิ้มให้หนานหลิงจิ่นฝาน แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรออกมา

หลังจากดึงเชือกเพื่อทำให้แน่ใจว่าปลายอีกด้านหนึ่งนั้นติดเน้น เฟิ่งชิงเฉินก็ลุกขึ้นยืน ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย “องค์ชายจิ่นฝาน เวลานี้ถึงคราวของข้าที่จะเป็นคนส่งเจ้า”

เฟิ่งชิงเฉินเดินวนรอบตัวของหนานหลิงจิ่นฝาน แม้ว่าด้ายสีเงินจะตกลงพื้น แต่เมื่อดึงขึ้นมามันก็สามารถรัดคอของเขาได้พอดี เวลานี้ต่อให้หนานหลิงจิ่นฝานโง่เขลามากเพียงใด เขาก็รู้จุดประสงค์ของเฟิ่งชิงเฉิน

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าคิดว่าวิธีการนี้จะสามารถสังหารข้าได้อย่างนั้นหรือ?” สีหน้าของหนานหลิงจิ่นฝานน่าเกลียดเป็นอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เขาคงพุ่งไปด้านหน้าและสังหารเฟิ่งชิงเฉินไปตั้งนานแล้ว

“ไม่ลองดูแล้วจะรู้ได้อย่างไร” เฟิ่งชิงเฉินเดินมาอยู่ด้านหลังของหนานหลิงจิ่นฝาน ค่อย ๆ กดไปบนกรงเล็บเสือบินที่อยู่บนข้อมือ เสียงด้านถูกดึงดังขึ้น เส้นด้ายสีเงินถูกดึงกลับมากลายเป็นเส้นตรงอยู่ด้านหน้าของหนานหลิงจิ่นฝาน

หนานหลิงจิ่นฝานยื่นมือออกมาจากด้ายสีเงินโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น

เขาไม่มีทางยอมให้ของบ้า ๆ แบบนี้มาทำให้ชีวิตของเขาต้องจบลงไปทั้งแบบนี้เป็นแน่