นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1295

ไม่ต้องบอกว่าด้ายสีเงินนั้นเหนียวและคมมากแค่ไหน หนานหลิงจิ่นฝานยื่นมือออกไปจับมัน เสียงที่เกิดขึ้นดังอย่างชัดเจน มันเหมือนกับการนำไข่มากระทบหิน ในตอนที่หนานหลิงจิ่นฝานคว้าด้ายสีเงินไว้ มือทั้งสองข้างของเขาก็บาดด้วยด้ายสีเงิน เลือดไหลออกมาเต็มฝ่ามือ......

หนานหลิงจิ่นฝานรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าปล่อยมือ เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ด้านหลังของหนานหลิงจิ่นฝาน เมื่อเห็นฉากดังกล่าว รอยยิ้มของนางก็หวานฉ่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

หากหนานหลิงจิ่นฝานหันกลับมา เขาจะพบว่าเฟิ่งชิงเฉินเดินเข้ามาใกล้เขาขึ้นเรื่อย ๆ

“เอี๊ยด......” ด้ายรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ สีหน้าของหนานหลิงจิ่นฝานเองก็น่าเกลียดขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน ด้ายสีเงินได้ฝังลึกเข้ามาในชั้นเนื้อของเขาแล้ว หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป มือของเขาจะต้องถูกตัดขาดเป็นสองท่อน

“เฟิ่งชิงเฉิน รอข้าก่อนเถอะ” ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินบิดเบี้ยว มือทั้งสองข้างจับด้ายสีเงินเอาไว้แน่น เขาอยากจะดึงมันให้ขาด แต่ยิ่งทำเช่นนั้น บาดแผลบนฝ่ามือของเขาก็ยิ่งรุนแรงยิ่งขึ้น

“รอ? เกรงว่าองค์ชายจิ่นฝานคงต้องไปรอข้าที่โลกหน้า” เฟิ่งชิงเฉินหยิบมีดผ่าตัดเล่มใหม่ออกมา ใบมีดของนางสะท้อนแสง ภายใต้แสงแดดที่เจิดจ้า

หนานหลิงจิ่นฝานรับรู้ถึงเสียงแปลก ๆ ที่ดังขึ้น เขาจึงหันกลับไปมอง แต่ก็พบว่า......

เฟิ่งชิงเฉินถือมีดเข้ามายืนอยู่ด้านหลังของเขา พวกเขาทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น และมีดในมือของเฟิ่งชิงเฉินก็เล็งไปที่ศีรษะของเขาเป็นที่เรียบร้อย หากถูกแทงเข้ามา เขาก็หมดโอกาสที่จะร้องขอชีวิต

“อย่า......” หนานหลิงจิ่นฝานหวาดกลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงตาของเขากลมโต แทบจะทะลักออกมาจากเบ้าตา เหมือนกับคนทั่ว เมื่อความตายอยู่ตรงหน้า สิ่งที่มีก็มีแค่ความหวาดกลัวเท่านั้น

“องค์ชายจิ่นฝาน คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว!” เฟิ่งชิงเฉินยังคำทำในสิ่งที่ตนเองต้องการต่อไป

ตอนแรกนางอยากจะแทงไปที่ศีรษะของหนานหลิงจิ่นฝาน แต่เวลานี้ทำได้เพียงแค่เปลี่ยนจุด เปลี่ยนเป็นแทงไปที่หัวใจของหนานหลิงจิ่นฝาน

“อย่า......” หนานหลิงจิ่นฝานตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก เขาเลิกที่จะต่อต้านด้ายสีเงิน หันกลับมาผลักเฟิ่งชิงเฉินออกไป แต่น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินเตรียมพร้อมไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เอนกายหลบหนานหลิงจิ่นฝาน เฟิ่งชิงเฉินพุ่งเข้ามาถึงตัวของหนานหลิงจิ่นฝาน มีดที่อยู่ในมือแทงเข้าไปในหัวใจของหนานหลิงจิ่นฝาน

ในขณะเดียวกันเส้นด้ายสีเงินเองก็รัดแน่น แต่น่าเสียดายที่พลังชีวิตของเฟิ่งชิงเฉินนั้นยิ่งใหญ่ เขาไม่ได้ถูกด้ายสีเงินพันเอาไว้

มีดผ่าตัดขนาดเล็ก ไม่ได้แทงเข้าไปถึงหัวใจของหนานหลิงจิ่นฝานโดยสมบูรณ์ มันทำให้เลือดไหลออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้ทำให้บาดเจ็บอะไรมากมาย คิดจะใช้มีดผ่าตัดเล่มนี้สังหารหนานหลิงจิ่นฝานภายในครั้งเดียว นั่นคงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ในฐานะหมอผู้หนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าจุดไหนสามารถเอาชีวิตของหนานหลิงจิ่นฝานได้ การแทงไปยังหัวใจของหนานหลิงจิ่นฝานนั้นไม่ใช่การสังหารเขา มันเป็นเพียงการข่มขู่ ทำให้เขาตกใจจนลืมที่จะตอบโต้

เฟิ่งชิงเฉินดึงมีดออกมาอย่างรวดเร็ว เลือดไหลออกมาจากบาดแผล เฟิ่งชิงเฉินยกมีดขึ้นอีกครั้งและปาดที่ไปลำคอของหนานหลิงจิ่นฝาน......

นี่คือเป้าหมายที่แท้จริงของเฟิ่งชิงเฉิน ขอแค่มีดปาดไปถูกหลอดเลือดใหญ่ของหนานหลิงจิ่นฝาน เขาก็อยู่ห่างจากความตายไม่มากแล้ว

มีดลงไปถึงคอของหนานหลิงจิ่นฝาน ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะก้าวข้ามความคิดของตนเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา

“มีคนมา!” เฟิ่งชิงเฉินตกใจ การเคลื่อนไหวของนางหยุดชะงัก หนานหลิงจิ่นฝานที่หวาดกลัวต่อการกระทำของเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่รู้ว่าจะตอบโต้กลับไปอย่างไร แต่เขาก็สามารถควบคุมสติของตนเองได้ดี ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากที่ไหน เขาผลักร่างของเฟิ่งชิงเฉินออกไป จากนั้นก็กลิ้งไปยังอีกด้านหนึ่ง

“บ้าที่สุด!” เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกอับโชคอยู่ในใจ เห็นหนานหลิงจิ่นฝานกลิ้งออกไปในสภาพที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด เฟิ่งชิงเฉินกัดฟันแน่น เก็บกรงเล็บเสือบิน เฟิ่งชิงเฉินจำใจปล่อยหนานหลิงจิ่นฝานไป นางฉีกกระโปรงของนาง นำมารัดบาดแผลที่ขา จากนั้นก็วิ่งหนีไปอย่างทุรนทุราย

ต่อให้หนานหลิงจิ่นฝานไม่ตาย เขาก็กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ นางไม่มีความจำเป็นต้องเสี่ยงอันตราย

หนานหลิงจิ่นฝานบังเอิญตกลงไปในหลุม เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเฟิ่งชิงเฉินหนีไปแล้ว ความโกรธทำให้ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

เฟิ่งชิงเฉิน ถือว่าเจ้าหนีได้เร็ว!

โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินเลือกที่จะหนีออกไป ไม่อย่างนั้นนางคงต้องกลับมาอยู่ในมือของหนานหลิงจิ่นฝานอีกครั้งเป็นแน่ เสียงฝีเท้าที่เฟิ่งชิงเฉินได้ยิน คนพวกนั้นก็คือคนของหนานหลิงจิ่นฝาน

“ช่างมันเถอะ ปล่อยให้ศพของพวกเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ก็แล้วกัน”

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น อีกอย่างหนานหลิงจิ่นฝานก็ยังอยู่แถว ๆ นี้ และขาที่ได้รับบาดเจ็บของนางก็ต้องได้รับการรักษาและพันแผลอย่างรวดเร็ว แทนที่จะมากังวลเกี่ยวกับเรื่องทำลายศพ เกรงว่าเอาที่มีไปใช้สำหรับหารหลบหนีคงจะมีประโยชน์มากกว่า

สกปรกและมอมแมม เลือดไหลออกมาเปื้อนไปทั่วร่างกาย ขาซ้ายของนางเป็นส่วนที่มีเลือดไหลออกมามากที่สุด บนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินไม่มีจุดใดที่ยังสะอาดอยู่เลย จากกลิ่นเลือดบนร่างกายของนาง ทำให้สามารถรับรู้ที่อยู่ของนางได้จากระยะไกล

ด้วยสภาพในตอนนี้ของเฟิ่งชิงเฉิน หากมีใครมาพบนาง ต่อให้อีกฝ่ายไม่สังหารนาง พวกเขาก็ต้องจับนางส่งกลับไปยังพระราชวังเป็นแน่ แต่เฟิ่งชิงเฉินก็โชคดีเป็นอย่างมากที่ได้พบกับกลุ่มสตรีแห่งยุทธจักร

คนกลุ่มนี้มีประมาณยี่สิบคน สวมชุดสีม่วง แต่ละคนดูสง่างามและน่าเลื่อมใส เฟิ่งชิงเฉินเห็นคนกลุ่มนี้จากระยะไหล ตอนแรกก็คิดจะซ่อนตัว แต่อีกฝ่ายก็เห็นและรับรู้ถึงการมีอยู่ของนางในทันที

ช่วยไม่ได้ หนีไม่พ้น มันก็ทำได้เพียงออกมามอบตัวเท่านั้น

เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ที่เดิม มองดูผู้หญิงกลุ่มนี้อย่างเงียบ ๆ คนกลุ่มนี้ดูเป็นคนใจร้ายเล็กน้อย ทุกคนจ้องมองมาด้วยแววตาอันเยือกเย็น แต่มันก็ไม่ได้มีเจตนาฆ่าแต่อย่างใด

ผู้หญิงยี่สิบคนนี้ แม้ว่าท่าทางจะดูเป็นคนที่เชื่อมสัมพันธ์ได้ยาก แต่เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินได้รับบาดเจ็บ พวกนางก็ถามออกมาด้วยความกระตือรือร้น “แม่นาง เจ้าเป็นอะไรงั้นหรือ?”

“ข้า ช่วยข้าด้วย......” เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ดังนั้นจึงไม่กล้าเปิดเผยตัวตนและพลังของตนเอง สุดท้ายจึงหลับตาและแสร้งทำเป็นหมดสติ

นางไม่เชื่อว่านางจะโชคร้ายถึงเพียงนั้น โชคร้ายถึงขั้นที่ตกอยู่ในมือของหนานหลิงจิ่นฝานอีกครั้ง

ต่อให้คนกลุ่มนี้เป็นคนของหนานหลิงจิ่นฝาน นางก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับ ไม่ต้องพูดถึงสภาพของนางในตอนนี้ ต่อให้เป็นช่วงเวลาที่รุ่งเรืองที่สุดของนาง นางก็ไม่อาจต่อกรกับผู้หญิงทั้งยี่สิบคนกลุ่มนี้ได้......