นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1296

ชีวิตของเฟิ่งชิงเฉินนั้นโชคดีจริงๆ เธอคาดเดาได้ถูกต้อง ทั้งสิบสองคนนี้ไม่ใช่คนของหนานหลิงจิ่นฝาน แต่พวกเธอเป็นศิษย์ของศาลาเสวียนชิง

ชุดสีม่วงเป็นสัญลักษณ์ว่าพวกเขาเป็นคนของสำนักเสื้อสีม่วง เป็นสำนักผู้หญิงที่ถูกผู้ชายทำร้าย พวกเธอมีความเห็นอกเห็นใจต่อเพื่อนร่วมชะตากรรมด้วยกัน เมื่อเห็นสภาพของเฟิ่งชิงเฉิน พวกเธอก็ไม่มีทางนิ่งดูดายได้

จินตการของผู้หญิงมักเหนือการคาดหมาย เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเป็นลมสลมไปโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ พวกเธอก็จินตนาการไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉินต่างๆนาๆ

เมื่อพวกเธอเห็นเสื้อผ้าของเฟิ่งชิงเฉินขาด มุมปากของเธอก็บวมแดงและมีแผลหมือนถูกกัด จึงสรุปว่าเธอน่าจะเจอเข้ากับคนร้ายและเกือบถูกล่วงละเมิด

“ช่างน่าสงสารจริง ๆ ”

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ พวกเธอไม่ได้ระแวงเฟิ่งชิงเฉินเลย ผู้หญิงที่รูปร่างแข็งแกร่งคนหนึ่งถึงกับก้าวไปและแบกเฟิ่งชิงเฉินขึ้นบนหลังของเธอโดยไม่ได้รังเกียจเลย

“ผู้หญิงคนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัส เราต้องส่งเธอไปหาหมอ”

“ไปในเมืองกัน ที่นั่นเรามีบ้านพักอยู่” หญิงชราคนหนึ่งพยักหน้าเห็นด้วย

ดังนั้น เฟิ่งชิงเฉินจึงถูกแบกไว้บนหลังอย่างสบาย เธอถูกพาไปที่บ้านพักลึกลับแห่งหนึ่งในเมือง

เฟิ่งชิงเฉินแสร้งทำเป็นสลมมาตลอดทาง โดยหวังว่าจะได้รับข่าวสารอะไรบ้างจากการสนทนาของพวกเธอ แต่ทั้งสิบสองคนนี้ไม่ได้พูดอะไรเลยตลอดทาง มีแต่เร่งฝีเท้าในการเดินทางเท่านั้น จะมีพูดบ้างเพียงสองสามคำแต่ก็ล้วนเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของเธอ

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกละอายใจและขอโทษผู้หญิงทั้งสิบสองคนนี้อยู่ในใจเธออย่างเงียบ ๆ เธอไม่ได้ตั้งใจจะโกหกจริงๆ เพียงแค่...

เธอเพิ่งหนีออกมาจากถ้ำหมาป่า และเธอก็กลัวจริงๆ!

มีคนแบกไว้บนหลังและไม่ได้มีอันตรายอะไร เฟิ่งชิงเฉินก็ผ่อนคลายอย่างรวดเร็ว จากนั้น... เธอก็หลับตาและเผลอหลับหลับไปจริง ๆ

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ก็มีคนช่วยทำความสะอาดเนื้อตัวและใส่เสื้อผ้าที่สะอาดให้เธอเรียบร้อย แผลบนตัวก็ได้รับการรักษาทำแผลแล้วเช่นกัน

เฟิ่งชิงเฉินแอบต่อว่าตัวเองที่ไม่ระมัดระวังเลย แต่เธอก็เข้าใจว่าเธอได้รับบาดเจ็บไม่ใช่น้อย ไม่เช่นนั้นเธอคงจะไม่หมดสติไปนานขนาดนี้

เฟิ่งชิงเฉินขยับตัวเล็กน้อย คนที่คอยดูแลเธอสังเกตเห็น: "น้องสาว เจ้าตื่นแล้วเหรอ อย่าเพิ่งขยับนะ ท่านหมอบอกว่าเจ้ามีเลือดออกในปอด เจ้าต้องพักรักษาตัว"

“แค๊ก ๆ …” เฟิ่งชิงเฉินไอเบา ๆ แล้วเอามือขวาวางที่หัวใจ

ให้ตายเถอะ มันเจ็บมาก บาดเจ็บสาหัสจริง ๆ

“ขอบคุณ ขอบคุณแม่นาง ต้องลำบากพวกเจ้าแล้ว ข้าควรเรียกเจ้าว่าอะไร?” แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ได้อ่อนเพลียมากนัก แต่ก็แสร้งทำเป็นอ่อนแอมาก แต่อันที่จริงเธอก็ได้รับบางเจ็บจริงๆ

“ข้าชื่อจื่อฉิง เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ในเมื่อเราเจอเจ้าแล้ว ก็ต้องดูแลเจ้าจนกว่าจะหายดีหรือคนในครอบครัวของเจ้ามารับ”

“ขอบคุณ” เฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความสับสน คนๆ นี้ช่างใจดีจริง ๆ เดิมทีเธออยากจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดว่าตัวเองก็เป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง และยังได้รับบาดเจ็บถ้าไม่มีคนดูแลอยู่ข้าง ๆ มันก็อันตรายอย่างมาก จึงนิ่งเงียบสงบลง

ดังนั้น ภายใต้การดูแลของผู้หญิงทั้งสิบสองคนจากสำนักเสื้อสีม่วงแห่งศาลาเสวียนชิง เฟิ่งชิงเฉินจึงพักรักษาอาการบาดเจ็บของเธอด้วยความสบายใจ ในขณะที่เธอรู้สึกสบายใจแต่คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้รู้สึกสบายใจไปด้วย

ไม่ต้องพูดถึงทหารม้าสิบแปดคนของตระกูลซือจะตำหนิตัวเองมากแค่ไหน ยังมีเหวินหยวนและจั่นเหยียนจะเป็นกังวลแค่ไหนนั่นก็ไม่ต้องไปพูดถึง แค่พูดถึงเสด็จอาเก้าคนเดียวก็พอ ว่าหลังจากที่เขาระเบิดพระราชวังของหนานหลิงจิ่นสิงแล้วหาตัวเฟิ่งชิงเฉินไม่เจอนั้น เขาเป็นกังวลแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว