นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1297

ศาลาเสวียนชิงตั้งอยู่บนแม่น้ำอ้ายเหอแห่งหนานหลิง กระท่อมเล็ก ๆ อยู่รอบ ๆ ห้องโถงขนาดใหญ่อย่างเป็นระเบียบ ทุกอย่างอยู่ในสัดส่วนที่ดี เหมือนกับเมืองที่ลอยอยู่ในน้ำ วิธีการเดินทางกลับคือการใช้เรือ

เนื่องจากทุกคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ทั้งหมดเป็นผู้หญิง กระท่อมแต่ละหลังจึงมีความวิจิตรงดงามเป็นหลัก แสงจันทร์ที่พร่ามัวปกคลุมกระท่อม ก่อตัวเป็นรัศมีจาง ๆ ราวกับแดนสวรรค์บนโลก

แต่น่าเสียดายที่หลานจิ่วชิงไม่มีเวลามาชื่นชมความงดงามดังกล่าวของศาลาเสวียนชิง เขามาที่นี่เพื่อทำเรื่องสำคัญ

หลานจิ่วชิงหาเรือลำเล็ก ๆ ซึ่งจอดอยู่ริมชายฝั่ง เขากระโดดลงไป เมื่อได้กลิ่นแป้งที่ชัดเจน คิ้วของหลานจิ่วชิงก็ขมวดขึ้นมา

นี่เป็นครั้งแรกที่หลานจิ่วชิงใช้เรือประเภทนี้ ตอนแรกก็ไม่พบสิ่งผิดปกติแต่อย่างใด แต่เมื่อลงเรือ เรือก็วนไปวนมาอยู่บนผิวน้ำ หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นยอดฝีมือ เรือลำนี้จะต้องพุ่งไปชนกระท่อมเล็กเป็นแน่ และคงทำให้คนของศาลาเสวียนชิงตกใจไม่น้อย

เมื่อทำความคุ้นเคยกับมันแล้ว หลานจิ่วชิงก็สามารถควบคุมเรือดังกล่าวได้อย่างรวดเร็ว บังคับเรือไปด้านหน้า คลื่นน้ำสาดกระเซ็น หลานจิ่วชิงยังคงกังวลว่าตนเองจะถูกผู้อื่นตรวจพบ สุดท้าย......

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนของศาลาเสวียนชิงมั่นใจในตัวเองมากเกินไปหรือว่าเป็นเรื่องปกติที่คนจะเดินทางโดยเรือในตอนกลางคืน เสียงเรือที่แล่นตัดคลื่นไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่มีผู้ใดตรวจพบแม้แต่คนเดียว

หลานจิ่วชิงไม่กล้าที่จะปล่อยวาง เพราะเกรงว่านี่อาจจะเป็นกับดัก เนื่องจากการเดินทางของเขานั้นราบรื่นจนเกินไป ราบรื่นเกินไปจนทำให้เขารู้สึกว่านี่คือศาลาเสวียนชิงที่ไม่เหมือนกับศาลาเสวียนชิงเลยแม้แต่น้อย

เมื่อนึกถึงกลับดักตอนที่เดินทางไปยังเผ่าเสวียนเซียวกง การเดินทางมายังศาลาเสวียนชิงครั้งนี้ช่างสงบสุขยิ่งนัก ทำให้หลานจิ่วชิงอดสงสัยไม่ได้ว่าตนเองมาผิดทาง

ในความเป็นจริงทั้งหมดเป็นเพียงเพราะหลานจิ่วชิงคิดมากเกินไป ศาลาเสวียนชิงไม่เหมือนกับเผ่าเสวียนเซียวกง แม้ว่าจะเป็นสำนักที่มีอักษรเสวียนเช่นเดียวกัน แต่ในศาลาเสวียนชิงนั้นไม่ได้มีสิ่งของล่อตาล่อใจ จึงไม่มีความจำเป็นต้องเดินทางมาที่นี่

ผู้หญิงส่วนใหญ่ในศาลาเสวียนชิงล้วนแต่เป็นคนที่ถูกผู้ชายทอดทิ้ง คนทั่วไปไม่อยากที่จะย่างกรายเข้ามาที่แห่งนี้ เพราะเกรงว่าจะต้องเผชิญกับโชคร้าย

ศาลาเสวียนชิงตั้งอยู่บนพื้นที่เล็ก ๆ ตามลำพัง ต่อให้ผู้หญิงเหล่านี้จะมีความสามารถมากเพียงใด แต่ก็ไม่มีใครอยากเข้ามายุ่งกับพวกนาง โลกใบนี้ให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่า ผู้ชายไม่มีทางชอบสถานที่แห่งนี้ และไม่มีทางชอบผู้หญิงที่อยู่ในศาลาเสวียนชิง

ศาลาเสวียนชิงจึงแทบจะถูกตัดขาดกับโลกภายนอก และผู้หญิงในศาลาเสวียนชิงก็ไม่ชำนาญเรื่องการเชื่อมความสัมพันธ์หรือค้าขายกับโลกภายนอก ต่อให้พอมีคนที่มีความสามารถในเรื่องการค้าขายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้เชี่ยวชาญถึงเพียงนั้น และพ่อค้าผู้ชายพวกนั้น ก็ไม่มีทางปล่อยให้ผู้หญิงของศาลาเสวียนชิงค้าขายได้ร่ำรวยกว่าพวกเขา

ทุกวันนี้ศาลาเสวียนชิงจึงเริ่มทรุดโทรมลงเรื่อย ๆ อาจจะเคยได้ยินว่าเป็นหนึ่งในสี่สำนักแห่งอักษรเสวียนผู้ยิ่งใหญ่ แต่ยิ่งวันเวลาผ่านไปความจริงเหล่านั้นก็ยิ่งเลือนราง การเป็นอยู่ของพวกเขาแย่ลง แม้แต่โจรยังไม่อยากมาที่แห่งนี้เลยด้วยซ้ำ

และด้วยเหตุนี้เอง ช่วงเวลาที่ผ่านมา ทำให้ผู้คุ้มกันของศาลาเสวียนชิงหละหลวมตามธรรมชาติ และก็เป็นข้อได้เปรียบของหลานจิ่วชิง

เรือลำเล็กแล่นไปอย่างรวดเร็ว มาถึงด้านนอกของห้องโถงหลัก หลานจิ่วชิงกระโดดโดยใช้ปลายเท้าแตะพื้นน้ำสองสามครั้ง จากนั้นก็ขึ้นมายืนอยู่บนพื้นด้านนอกของห้องโถงหลักอย่างมั่นคง ก่อนที่จะเข้าไปด้านใน เขาก็ได้ยินเสียงดังออกมาเสียก่อน

“พวกของหงกู่ถูกสังหารอย่างน่าอนาถ ข้อตกลงครั้งนี้ พวกเราจะยังดำเนินไปต่อหรือไม่?”

“เราไม่สามารถคืนเงินจำนวนนั้นให้กับพวกเขาได้ และพวกเราก็สูญเสียคนไปมากมาย การชดเชยจึงเป็นสิ่งจำเป็น”

“แม้ว่าจะสามารถยกเลิกข้อตกลงครั้งนี้ได้ แต่พวกของหงกู่ล่ะ? จะปล่อยให้พวกนางต้องตายไปโดยเปล่าประโยชน์งั้นหรือ? พวกเราต้องแก้แค้นให้นาง”

“ชิงอี้ ข้ารู้ว่าเจ้ากับหงกู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่เจ้าต้องสงบสติอารมณ์ อีกฝ่ายไม่ใช่คนที่พวกเราสามารถเข้าไปยั่วยุได้”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของโม่อี้ ยอมรับข้อตกลงเพราะได้รับเงินจำนวนมาก แต่กลับไปสืบหาสถานการณ์ของอีกฝ่ายให้แน่ชัดเสียก่อน ทำให้พวกเราต้องสูญเสียคนจำนวนมากไปโดยเปล่าประโยชน์”

ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งกำลังคุยกันและกล่าวโทษซึ่งกันและกัน หลานจิ่วชิงฟังอยู่นานก็ไม่รู้ว่าข้อสรุปของผู้หญิงกลุ่มนี้คืออะไร สุดท้ายเจ้าสำนักก็ทนฟังต่อไปไม่ได้ จึงกล่าวออกมาว่า “เอาล่ะ ทุกคนหยุดพูดก่อน เรื่องนี้เดี๋ยวข้าเป็นคนจัดการเอง พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

คนพวกนี้ถึงยอมหยุดปากอย่างไม่พอใจ แต่ละคนลุกขึ้นและเดินจากไป นั่งเรือลำเล็ก ๆ ของตนเองกลับไปยังกระท่อมส่วนตัวโดยไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามีเรือเข้ามาจอดเพิ่มอีกหนึ่งลำ