นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1299

ไม่สนว่าศาลาเสวียนชิงจะภักดีกับตระกูลหลานหรือไม่ หลานจิ่วชิงได้เปิดเผยตัวตนของตนเองไปแล้ว เสวียนชิงเองก็ยอมรับหลานจิ่วชิงในฐานะเจ้านาย ดังนั้นหลานจิ่วชิงจึงต้องอยู่ในการควบคุมของพวกเขา

เจ้าเมืองเหลียนเฉิงกล่าวออกมาว่า “ฝ่าบาท ท่านกำลังคิดจะส่งคนเข้าไปในศาลาเสวียนชิง หรือว่าวางยาเจ้าสำนักงั้นหรือ?”

แม้จะบอกว่าการใช้ยาในการควบคุมให้คนอื่นทำตามความต้องการของตนเองเป็นวิธีที่ต่ำช้า แต่สำหรับคนอย่างเสวียนชิงแล้ว มันก็เป็นวิธีที่ดีที่สุด

“ไม่จำเป็น ข้ากับเสวียนชิงตกลงกันแล้ว ข้าจะส่งคนไปยังศาลาเสวียนชิง” การส่งคนไปอย่างเปิดเผยและซื่อสัตย์นั้นจะแสดงประสิทธิภาพได้มากกว่าการแอบเข้าไป เมื่อถึงเวลานั้น หากหมากของใครเหนือกว่าก็จะสามารถควบคุมศาลาเสวียนชิงได้อย่างสมบูรณ์

และจากการพูดคุยกันในค่ำคืนนั้น หลานจิ่วชิงสามารถตัดสินใจได้เลยว่า การควบคุมของศาลาเสวียนชิงนั้นอ่อนแอมาก ผู้หญิงหลายคนไม่พอใจและไม่ได้อยู่ใต้อำนาจของเสวียนชิง

“นางเห็นด้วยอย่างนั้นหรือ?” ปู้จิงหยุนถามออกมาด้วยความตกใจ

ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีภักดีกับหลานจิ่วชิงเสียขนาดนั้น แต่ก็ไม่ยอมให้จิ่วชิงเข้าไปแทรกแซงในหุบเขาซวนยี แต่ศาลาเสวียนชิงกลับยินยอม

หลานจิ่วชิงยิ้มอย่างเยือกเย็น “ศาลาเสวียนชิงขาดแคลนเงินจำนวนมาก”

ไม่ว่าผู้ใดก็มีจุดอ่อนกันทั้งนั้น และจุดอ่อนของศาลาเสวียนชิงก็ชัดเจนถึงเพียงนี้ หากเขายังไม่ใช้ประโยชน์จากมัน เช่นนั้นเขาก็คงไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป

“อ่า......แม้ว่าจะเป็นเงินเพียงจำนวนเล็กน้อย แต่หากไม่มีมันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ศาลาเสวียนชิงตกที่นั่งลำบากแล้ว” ปู้จิงหยุนคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเพราะเหตุผลนี้

“ไม่ทราบว่าฝ่าบาทได้เลือกคนผู้นั้นแล้วหรือยัง?” หลังจากเจ้าเมืองเหลียนเฉิงได้ลองไตร่ตรองดูในใจแล้ว เขาก็ไม่พบคนที่เหมาะสมกับเรื่องนี้

สถานที่อย่างศาลาเสวียนชิง ผู้ที่ส่งไปจะต้องเป็นผู้หญิง และในมือของพวกเขาก็ไม่มีผู้หญิงที่เก่งหรือเชี่ยวชาญในด้านของการค้า

“ฉินเป่าเอ๋อ” หลานจิ่วชิงเอ่ยชื่อนี้ออกไปอย่างเฉยเมย ไม่รอให้หลานจิ่วชิงพูดอะไรไปมากกว่านี้ ปู้จิงหยุนก็ขัดคำพูดของเขาอย่างร้อนรน “ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด จะส่งเป่าเอ๋อไปไม่ได้ จะปล่อยให้เป่าเอ๋อไปทำเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร และร่างกายของเป่าเอ๋อเองก็ไม่ค่อยแข็งแรง ไม่อาจวางใจได้ เจ้าจะส่งเป่าเอ๋อไปไม่ได้เป็นอันขาด”

หลานจิ่วชิงมองไปที่ปู้จิงหยุนอย่างเย็นชา “เหตุใดถึงเป็นเป่าเอ๋อไม่ได้?” เขาไม่ได้ต้องการให้ฉินเป่าเอ๋อไปทำอะไรที่เหน็ดเหนื่อย เขาแค่ต้องการให้นางไปนั่งเฉย ๆ อยู่ในศาลาเสวียนชิงเท่านั้น

“เป่าเอ๋อเป็นคู่หมั้นของเข้า เจ้าจะปล่อยให้นางไปทำเรื่องที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้ได้อย่างไร เจ้าต้องการลากนางให้จมดินเลยอย่างนั้นหรือ” ปู้จิงหยุนเองก็ไม่ยอมถอยให้หลานจิ่วชิงแม้แต่ครึ่งก้าว

เฟิ่งชิงเฉินเองก็เป็นผู้หญิงของข้าไม่ใช่หรือไง ตอนนี้นางก็ยังต้องทำทุกอย่างเพื่อเขาเช่นกัน

คำพูดนี้ หลานจิ่วชิงไม่ได้พูดมันออกไป แต่ปู้จิงหยุนก็เข้าใจความหมายที่เผยออกมาให้เห็นจากแววตาของหลานจิ่วชิง ความโกรธของปู้จิงหยุนสลายไป เปลี่ยนเป็นคำอ้อนวอน “จิ่วชิง ไม่ใช่ว่าข้าถือหางเป่าเอ๋อ แต่เป่าเอ๋อไม่เหมาะกับเรื่องนี้จริง ๆ พวกเราลองมาไตร่ตรองเรื่องนี้อีกรอบได้หรือไม่? เป่าเอ๋อไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉิน นางไม่อาจทนต่อความยากลำบากได้ อีกอย่าง ร่างกายของนางก็ไม่ค่อยแข็งแรง”

“สองปีที่ผ่านมานี้ นางได้รับการดูแลจากปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีเป็นอย่างดี ร่างกายและจิตใจของนางดีขึ้นไม่น้อย ข้าก็แค่ให้นางจัดการกับเรื่องบางอย่างเพื่อไม่ให้นางคิดเกี่ยวกับเรื่องที่นางเป็นกังวลจนมากเกินไป” หลานจิ่วชิงเองก็ไม่ยอมถอยแม้แต่ครึ่งก้าว

ศาลาเสวียนชิงเหมาะสมกับฉินเป่าเอ๋อเป็นอย่างมาก ฉินเป่าเอ๋อเปรียบเสมือนดอกไม้ นางจะเป็นต้องเติบโตอย่างถูกที่และถูกเวลา

“จิ่วชิง เป่าเอ๋อไม่อาจทำให้ศาลาเสวียนชิงยอมจำนนได้” ปู้จิงหยุนหมดหนทาง จ้องมองไปยังเจ้าเมืองเหลียนเฉิงเพื่อขอความช่วยเหลือ เจ้าเมืองเหลียนเฉิงรีบหาหนทาง จากนั้นเอ่ยปากออกมาว่า “ฝ่าบาท ที่จิงหยุนพูดออกมาก็มีเหตุผล แม่นางฉินไม่สามารถทำเรื่องพวกนี้ให้สำเร็จได้”

ไม่ใช่ไม่เหมาะสม แต่ไม่สามารถทำให้สำเร็จได้ เห็นได้อย่างชัดเจน แม้แต่เจ้าเมืองเหลียนเฉิงเองก็ประเมินค่าของฉินเป่าเอ๋อต่ำมากเช่นกัน

“นางไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น จัดสาวใช้มากความสามารถสองคนให้กับนาง” คำพูดนี้ของหลานจิ่วชิง มันบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่คิดที่จะเปลี่ยนใจ ดวงตาทั้งสองข้างของเจ้าเมืองเหลียนเฉิงเป็นประกาย และเข้าใจในความคิดของหลานจิ่วชิงทันใด

“ข้าจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้” คนอย่างฉินเป่าเอ๋อไร้ซึ่งอันตราย เมื่อเจ้าศาลาเสวียนชิงใกล้ชิดกับนางเป็นเวลานาน ความหวาดระแวงที่มีคนหมดสิ้น แต่กลับไม่รู้ว่าคนที่พวกเขาส่งไปเพื่อแฝงตัวอยู่ในศาลาเสวียนชิง แท้จริงแล้วไม่ใช่ฉินเป่าเอ๋อ แต่เป็นสาวใช้สองคนนั้น

ไม่สนว่าปู้จิงหยุนพอใจหรือไม่พอใจ นี่คือคำสั่งของหลานจิ่วชิง เขาไม่อาจปฏิเสธได้ และหลังจากที่ฉินเป่าเอ๋อรู้ว่านี่คือคำสั่งของหลานจิ่วชิง นางไม่เพียงแต่จะไม่กังวลเท่านั้น แต่นางยังมีความสุขมากอีกด้วย

“ท่านพี่ดีกับข้ามากจริง ๆ ท่านพี่เชื่อในตัวข้า ข้าจะไม่มีวันทำให้ท่านพี่ต้องผิดหวัง” ใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีแต่ความโศกเศร้า เวลานี้กลับเต็มไปด้วยความสดใส ทำให้ปู้จิงหยุนปวดใจและสุขใจไปพร้อมกัน

ดังนั้นเรื่องที่สั่งให้ฉินเป่าเอ๋อเดินทางไปยังศาลาเสวียนชิงจึงจบลงเช่นนี้ ก่อนที่ฉินเป่าเอ๋อจะออกเดินทางไปยังศาลาเสวียนชิง นางขอได้พบหน้ากับหลานจิ่วชิงสักครั้ง แต่คำขอดังกล่าวก็ถูกปฏิเสธในทันใด เรื่องจากหลานจิ่วชิงได้ออกจากเมืองไปแล้ว

ความผิดหวังปรากฏบนใบหน้าของฉินเป่าเอ๋อ แต่เมื่อนึกได้ว่าตนเองเป็นประโยชน์ต่อหลานจิ่วชิง นางก็มีพลังขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข เตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง

ปู้จิงหยุนเห็นฉินเป่าเอ๋อที่เต็มไปด้วยพลัง เขาก็หวังว่าฉินเป่าเอ๋อจะสามารถทำทุกอย่างออกมาได้ดี ดังนั้นจึงอธิบายสถานการณ์เกี่ยวกับศาลาเสวียนชิงให้นางฟัง และนั่งเป็นสิ่งที่ทำให้ฉินเป่าเอ๋อรู้สึกสับสน “จิงหยุน เลิกพูดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว ข้าไม่เข้าใจ”

“ไม่เป็นไร เจ้าไม่เข้าใจตรงไหน ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังอีกรอบ หลังจากเจ้าเข้าใจสถานการณ์ในศาลาเสวียนชิง เจ้าก็จะได้รู้ว่าต้องจัดการกับมันอย่างไร” ความอดทนที่ปู้จิงหยุนมีต่อฉินเป่าเอ๋อนั้นน่านับถือยิ่งนัก

คิ้วบนใบหน้าน้อย ๆ ของฉินเป่าเอ๋อขมวดเป็นวงกลม กล่าวออกมาอย่างเอาแต่ใจ “จิงหยุน ที่เจ้าพูดออกมา ข้าไม่เข้าใจสักอย่าง ส่วนเรื่องของศาลาเสวียนชิง ไม่ใช่ว่ามีเจ้าอยู่อย่างนั้นหรือ ข้าเชื่อใจในตัวเจ้า”

ประโยคหลัง ฉินเป่าเอ๋อพูดมันออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เปล่งประกาย รอยยิ้มดังกล่าวมันทำให้ปู้จิงหยุนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาทุบหน้าอกของเขาตามสัญชาตญาณพร้อมกับให้คำมั่นสัญญาว่า “เจ้าวางใจ ข้าจะต้องช่วยเจ้าจัดการกับศาลาเสวียนชิงให้จงได้”

เมื่อหลานจิ่วชิงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหน้า

ในความเป็นจริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากใช้ประโยชน์จากปู้จิงหยุน แต่ปู้จิงหยุนกลับทำตัวน่าใช้ประโยชน์จนมากเกินไป

ต้องการสาวงาม ไม่ต้องการเป็นใหญ่ในยุทธจักร เช่นนั้นหลังจากนี้เจ้าก็จงวิ่งตามสาวงามต่อไป......