นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1304

ภายในเงียบสงบ ด้านนอกรกร้างเล็กน้อย สาวใช้ทำทีไม่มอง

เนื่องจากเสด็จอาเก้าไม่ชอบ สวนดอกไม้นอกสาวรับใช้ทำความสะอาดเรียบร้อย มีต้นไม้เล็ก ๆ ตกแต่งเพียงไม่กี่ต้นที่สูงครึ่งหนึ่งของคน ดูหดหู่ มีบรรยากาศแห่งความเสื่อมโทรมครอบคลุม

ต้นไม้เล็กๆ พวกนั้นคงได้รับการปลูกเมื่อไม่นานมานี้ ใบไม้เหี่ยวเฉา ให้ความรู้สึกแห้งเหี่ยว ดูใกล้ตายเข้าไปทุกที เป็นไปได้ยากที่จะชอบจริงๆ

ในลานเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงคนที่อารมณ์ไม่ดี แม้แต่คนที่อารมณ์ดีก็ยังรู้สึกหดหู่เมื่อเดินเข้ามา เสด็จอาเก้าหยุดชะลอความเร็ว

มีสาวใช้ของเฟิ่งชิงเฉินยืนเฝ้าไว้อยู่ด้านนอกประตู เมื่อเห็นเสด็จอาเก้าเดินเข้ามาใกล้ ก็กำลังจะเอ่ยทำความเคารพ แต่ก็ถูกเสด็จอาเก้าขัดจังหวะขึ้น ส่งสัญญาณให้พวกเขา “ออกไป” จากสายตา

ดูไม่ผิด เสด็จอาเก้ามองเพื่อให้พวกนางออกไป อย่าอยู่ที่นี่ให้เกะกะสายตา

หญิงสาวทั้งสองหลั่งน้ำตา พวกนางกำลังยั่วยุตามคำสั่งของใคร เสด็จอาเก้าก็จ้องมองพวกนางสายตาราวกับคมมีดที่เย็นชา พวกนางยังไม่ได้ทำอะไร กลับแต่งตัวเป็นสาวงามปีนขึ้นไปบนเตียงของเสด็จอาเก้า

เมื่อไม่มีคนนอก เสด็จอาเก้าจึงไม่ต้องกังวลมากนัก ความเย็นยะเยือกบนใบหน้าของเขาบรรเทาลงเล็กน้อย เขาเปิดประตูด้วยก้าวที่อ่อนโยนแล้วเดินไปรอบ ๆ ไปยังห้องด้านใน เขาเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังหลับสบาย....

เสด็จอาเก้าไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่ครู่หนึ่ง เขากังวลมากเกินไปจริงๆ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เป็นไร เมื่อเดินเข้าไปใกล้ เสด็จอาเก้าจึงก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินแดงบวมช้ำ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา

“เจ้าน้อยใจเพราะเหตุอันใด?” เสด็จาอเก้าอยู่ข้างเตียง ปลายนิ้วของเขาค่อยๆ เลื่อนไปบนแก้มของเฟิ่งชิงเฉินด้วยความสงสัยไม่เข้าใจในคำถาม

“เจ้าน้อยใจ ข้าก็น้อยใจเช่นกัน” นิ้วหยุดบนริมฝีปากซีดเล็กน้อยของเฟิ่งชิงเฉิน ลูบไล้อยู่ชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉิน ไม่ตอบสนอง เสด็จอาเก้าก็ถอนหายใจเบา ๆ หยิบผ้าห่มมาห่มให้เฟิ่งชิงเฉิน : “นอนหลับฝันดี”

เสด็จอาเก้าจูบริมฝีปากของเฟิ่งชิงเฉินเบา ๆ หันกลับมาแล้วเดินออกไป เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลงเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ลืมตา แต่ยื่นมือออกไปแตะริมฝีปาก และน้ำตาหยดหนึ่งก็ตกลงมาจากมุมหางตา

เสด็จอาเก้า เขาไม่เข้าใจจิตใจของผู้หญิงคนนั้นเลย เธอยอมรับว่าเสด็จอาเก้าทำได้ดีทำได้ดีมาตลอด แต่เสด็จอาเก้ากลับไม่ใส่ใจความรู้สึกของเธอ

เธอยอมรับคำดุด่าจากเสด็จอาเก้าได้ แต่เธอรับไม่ได้กับการปฏิบัติอย่างเย็นชาจากเสด็จอาเก้า เธอไม่ชอบท่าทีวางตัวของเสด็จอาเก้า ซึ่งทำให้รู้สึกราวกับว่าเธอเป็นเพียงของเล่น ที่สามารถจะมาจะไปเมื่อใดก็ได้

เมื่อตอนเธอมาที่นี่เต็มไปด้วยความสุขและเธอก็พอใจ ยามเสด็จอาเก้าเฝ้ามองเธอ สัมผัสเธอ หรือแม้แต่พูดว่า “ไม่เป็นไร” หลังจากนั้นเสด็จอาเก้าก็พยายามโหดร้ายกับเธอ ถึงกับอยากจะลงโทษเธอด้วยซ้ำ แต่เธอก็ยอมรับมัน

แต่กลับไม่มีอะไรตอบกลับมา ไม่มีความเอาใจใส่ ไม่มีคำทักทาย มีเพียงความรู้สึกเย็นชาในห้องเท่านั้น

เฟิ่งชิงเฉินบิดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มอันขมขื่น พลิกตัวแล้วขดตัวงอ จากนั้น... เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ก็หลับไปจริงๆ

เฟิ่งชิงเฉินนอนจนพลบค่ำ หลังอาหารเย็น เฟิ่งชิงเฉินไปพบท่านเหวินหยวนและจั่นเหยียนเพื่อให้ความมั่นใจแก่พวกเขา กลับมาก็ดึกเที่ยงคืนแล้วเพราะพรุ่งนี้จะเดินทางต่อ เฟิ่งชิงเฉินก็อยากเข้านอนเร็ว เพื่อไม่ให้รู้สึกขาดพลังงานในวันรุ่งขึ้น

แต่เธอนอนมากเกินไปแล้วในระหว่างวัน และเฟิ่งชิงเฉินก็นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน เมื่อกำลังจะลุกขึ้นนั่งก็ได้ยินเสียงประตูเปิด

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่ามีเพียงเสด็จอาเก้าเท่านั้นที่จะเข้ามาในเวลานี้ ดังนั้นเธอจึงรีบหลับตาแสร้งทำเป็นหลับ แต่คราวนี้เสด็จอาเก้าไม่ยอมจากไปง่ายๆ

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้หลับ ลืมตาเถอะ” นี่คือคำสั่ง หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินตื่นขึ้น ไปได้หันไปสบตากับเขา ทำให้เสด็จอาเก้าดูไม่มีความสุข

เมื่อเสด็จอาเก้าไม่มีความตั้งใจที่จะเห็นคุณค่าของมัน เขาโกรธมากเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้: “ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามีมากแค่ไหน เจ้าก็ไม่ควรทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย เฟิ่งชิงเฉิน โปรดสัญญากับข้า เจ้าไม่ใช่ตัวคนเดียว เจ้ามีข้าและครอบครัวเฟิ่งที่อยู่ข้างหลัง รู้ไหมว่าจะมีกี่คนที่เสียใจหากเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”

“ข้ารู้ ดังนั้นไม่ว่าจะเผชิญอะไรข้าก็จะพยายามเอาชีวิตรอดให้ได้ แต่... บางสิ่งสำคัญกว่าชีวิต สถานการณ์ในตอนนั้นทำให้ข้าคิดมากไม่ได้” เธอรู้ว่าทำไมเสด็จอาเก้าโกรธ แต่... เธอคือเฟิ่งชิงเฉิน เธอมีความพากเพียรและหลักการของตนเอง

“สำคัญกว่าชีวิต?” เสด็จอาเก้าหัวเราะเยาะ: “ในสายตาของเจ้า การปกป้องนายเหวินหยวนสำคัญกว่าชีวิต ชีวิตของเขาคือชีวิต แต่ชีวิตของเจ้าและชีวิตขององครักษ์เงา ไม่ใช่ชีวิตงั้นหรือ?”

เขายอมรับว่าเฟิ่งชิงเฉินทำงานได้ดีในเรื่องนี้ และเขาคงจะทำแบบเดียวกันในสถานการณ์นั้น แต่เขาสามารถเสี่ยงได้ แต่เฟิ่งชิงเฉินทำไม่ได้ หากเฟิ่งชิงเฉินเป็นอะไรไป เขาคงจะเป็นบ้าจริงๆแน่

“ไม่ใช่” เฟิ่งชิงเฉินส่ายหัว โดยไม่สนใจความโกรธในดวงตาของเสด็จอาเก้า และอธิบายอย่างชัดเจนและช้าๆ: “ข้าเคารพชีวิตของทุกคน และข้าก็รักชีวิตของตัวเองมาก ข้าเป็นหญิงที่เห็นแก่ตัว ในยามวิกฤติ ข้ายอมสละชีวิตผู้อื่นเพื่อความอยู่รอด แต่มีบางสิ่งที่สำคัญกว่าชีวิต เช่น หลักการและความยืนหยัด ข้าสัญญากับท่านว่าข้าต้องการปกป้องท่านเหวินหยวน ข้าต้องทำให้ด้ นี่คือความรับผิดชอบของข้า ข้าอยู่รอดแลกกับการเสียสละชีวิตของผู้อื่น แต่ไม่ละทิ้งความรับผิดชอบของตัวเองเพื่อความอยู่รอด ในสถานการณ์นั้น ข้าหลบหนี แต่นายเหวินหยวนไม่สามารถออกไปได้ และข้าจึงหนีไม่พ้น”

ท่าทางเธอดูสงบมาก แต่เธอกลับมีด้านที่ดื้อรั้น แม้ว่าสิ่งที่เธอยืนยันจะผิด แต่เธอก็ต้องยืนกรานที่จะทำเช่นนั้น

“ดังนั้น เพื่อที่จะปฏิบัติตามสัญญาของเจ้าและการรับผิดชอบในการปกป้องพวกเขา เจ้าสามารถเสี่ยงชีวิตของเจ้าเองได้หรือ?” ความโกรธของเสด็จอาเก้าหายไปทันที และคำพูดของเฟิ่งชิงเฉินทำให้หัวใจของเขาตกใจอย่างสุดซึ้ง

เฟิ่งชิงเฉินไม่ผิด แต่เขาเป็นคนผิด เขารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกระทำด้วยความเด็ดเดี่ยวและความอุตสาหะเหมือนทหาร แต่เขาไม่คาดคิดว่าเธอได้เรียนรู้หลักการของทหารในการทำงานเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ

นายพลเฟิ่งสอนลูกสาวของเขาอย่างไร? เลี้ยงลูกสาวเป็นทหารหรือ? สภาพแวดล้อมแบบใดที่หล่อหลอมเฟิ่งชิงเฉินให้เป็นเช่นนี้ได้

ผู้หญิงมีความรับผิดชอบมากกว่าผู้ชาย ซึ่งทำให้ผู้คนทั้งรักและชังเธอ