นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1305

บางเรื่องแม้รู้ว่าจะมีอันตรายก็ตามและรู้ว่าเสด็จอาเก้าจะเป็นห่วง เฟิ่งชิงเฉินก็จะยังคงทำพร้อมกับรับความเสี่ยงนั้น แม้จะให้เลือกทำใหม่ได้อีกครั้ง เธอก็คงจะเลือกทำแบบเดิม

การทำตามหัวใจของตนเองคือวิธีที่เฟิ่งชิงเฉินยึดถือ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเพื่อใครได้ เช่นเดียวกับที่เสด็จอาเก้าจะไม่หยุดต่อสู้เพื่อแผ่นดินนี้ เพียงเพราะเฟิ่งชิงเฉินเป็นห่วง

“ข้ารู้ว่าการยึดครองตำแหน่งนั้นเป็นเรื่องอันตราย แต่ข้าไม่เคยคิดที่จะขอให้ท่านยอมแพ้หรือขอให้ท่านไปอยู่กับข้าที่ชนบท ท่านคิดว่าข้าจะไม่ห่วงท่านบ้างเลยหรือ?

เสด็จอาเก้า ข้าไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องงานของท่าน ข้าไม่เคยบังคับให้ท่านทำตามเจตจำนงของข้า ข้าไม่เคยบังคับสิ่งที่ข้าคิดว่าถูกต้องกับท่าน และปล่อยให้ท่านทำตามความต้องการของข้า เพราะข้ารู้ว่าท่านมีขอบเขต ข้าก็เคารพการตัดสินใจของท่านไม่ว่าจะถูกหรือผิด โปรดให้เกียรติข้าสักนิดเถิด ข้าไม่อยากใช้ชีวิตต่อจากนี้แบบหุ่นเชิด” เฟิ่งชิงเฉินพูดเรื่องนี้กับเสด็จอาเก้าอย่างจริงจัง

เฟิ่งชิงเฉิน ชี้ให้เห็นชัดเจนว่าสถานะปัจจุบันของเสด็จอาเก้าบังคับให้เธอคิดจริงๆว่าทุกสิ่งที่เขาทำ ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกไม่ปลอดภัย

เสด็จอาเก้าไม่เห็นด้วย แต่เพียงพูดว่า: “ต่อไปข้าจะคิดให้รอบคอบ”

เขารู้ว่าเขาเป็นกังวลหากเกิดอะไรขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเฟิ่งชิงเฉินจะกังวลแค่ไหนเมื่อรับรู้เรื่องราวของเขาที่เขากำลังทำ รู้ว่าสิ่งที่เขาทำเหมือนการเดินเข้าลานประหาร

เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับธุระของเขาหรือบอกให้ล้มเลิกเพียงเพราะเป็นห่วง เฟิ่งชิงเฉินมักจะเดินตรงเข้ามาหาเขาพร้อมกล่องยาเสมอ หลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บและดูแลเขาอย่างดี แต่เขากลับ...

ชายผู้หยิ่งยโสที่เป็นคนชนชั้นสูง คุ้นเคยกับทุกคนที่ต้องฟังเขาและปฏิบัติตามเจตจำนงของเขา แต่เขากลับลืมคิดไปว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่ลูกน้อง

ไม่มีความบาดหมางระหว่างสามีและภรรยาในชั่วข้ามคืน มีเรื่องก็เปิดปากได้พูดออกมา แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินยังมีความขุ่นเคืองอยู่ในใจ แต่เธอพยายามมองข้ามไปก่อน ท้ายที่สุดทั้งสองยังคงมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง แต่...

บางสิ่งต้องใช้เวลาในการปรับเข้ากัน ทั้งสองเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน ค่านิยมและจิตสำนึกตวามรับผิดชอบที่แตกต่างกัน พวกเขาจะต้องเข้าหากันอย่างช้าๆ เพื่อพยายามมั่นคงต่อกัน

ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ทั้งสองคนจะไม่ได้ทะเลาะกันใหญ่โต แต่ก็เป็นไปได้ยากที่พวกเขาที่จะกลับสู่สภาวะแห่งความหอมหวานทันทีหลังจากเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้โต้เถียงกับเสด็จอาเก้า เธอไม่ยอมโอนอ่อนเหมือนก่อน เสด็จอาเก้าพยายามให้เฟิ่งชิงเฉินยอมจำนน เฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธความปรารถนาของเสด็จอาเก้าเนื่องด้วยอาการไม่สบายทางร่างกาย แต่เธอไม่ได้ปฏิเสธ ที่จะเข้านอนกับเสด็จอาเก้า

บางสิ่งไม่สามารถเรียนรู้ได้หากไม่มีบทเรียนด้วยตนเอง เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอมีความคิดและมีความสามารถในการตัดสินใจสิ่งต่าง ๆด้วยตนเอง เธอหวังว่าเสด็จอาเก้าจะเคารพในการตัดสินใจของเธอ เช่นที่เธอเคารพในการตัดสินใจของเขา

วันรุ่งขึ้นเฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นแต่งตัวเสด็จอาเก้าตามปกติ แต่มีความใกล้ชิดน้อยกว่าปกติ ส่วนใหญ่เป็นเพราะเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้วุ่นวายกับเสด็จอาเก้ามากเท่าเช่นเดิม

เสด็จอาเก้านั่งมองดูเฟิ่งชิงเฉินที่ทำราวกับว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ เขารู้สึกเสียใจมากเกินที่จะพรรณนาออกมา เขาอยากเปลี่ยนบรรยากาศที่อยู่ตอนนี้ แต่เขาไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ

เมื่อทั้งสองทะเลาะกันเฟิ่งชิงเฉินจะเป็นคนง้อคืนดีเขาเกือบตลอด แต่แม้ว่าเขาจะง้อบ้าง เขาก็ยังคงมีความทนงตัว

แม้แต่องครักษ์มองเห็นบรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างคนทั้งสอง เมื่ออัศวินม้าทั้งสิบแปดแห่งตระกูลซือ และท่านเหวินหยวนออกมา แน่นอนว่าพวกเขายังสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับคนทั้งสอง แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามคำถามเพราะสีหน้าเย็นชา ของเสด็จอาเก้ามีเพียงองค์หญิงหมิงเว่ยเท่านั้นที่มองเฟิ่งชิงเฉินอย่างมีความหมายก่อนจะขึ้นรถม้า

เฟิ่งชิงเฉิน ยิ้มอย่างจริงใจกลับไปหาองค์หญิงหมิงเว่ยโดยไม่พูดอะไร เมื่อเห็นเสด็จอาเก้าขึ้นรถม้า เฟิ่งชิงเฉินก็หันหลังกลับและเดินไปที่ม้าด้านหลัง ไม่ว่าองครักษ์จะห้ามปรามอย่างไร เธอก็ยืนกรานที่จะขี่ม้าไป

เสด็จอาเก้ารออยู่นาน แต่ก็ยังไม่เห็นเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมา เมื่อเขากำลังจะถาม ก็คนพูดว่าขึ้นมา: “ฝ่าบาท ทุกอย่างพร้อมแล้วและเราสามารถออกเดินทางได้ขอรับ”