นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1306

ตราประทับจักรพรรดิของเป่ยหลิงถูกขโมยไปเมื่อสองเดือนก่อน ทหารม้าที่เก่งที่สุดของเป่ยหลิงติดตามมันไปจนถึงชายแดนหนานหลิง

จากการต้องขอสันนิษฐานของนายพลหั่นฟั่ง คนกลุ่มนั้นเป็นทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ตราประทับของจักรพรรดิเป่ยหลิง ถูกคนกลุ่มนั้นขโมยไปและคนกลุ่มนั้นอยู่ที่หนานหลิงในขณะนี้

แม้ว่าทหารในเป่ยหลิงจะเก่งในการต่อสู้ แต่ความมั่นคงของชาตินั้นไม่แข็งแกร่งเลย พวกเขาไม่พร้อมที่จะทำสงครามกับหนานหลิง พวกเขาหวังว่าจะพบคนที่ขโมยตราหยกจากหนานหลิงและเรื่องจบลงอย่างสงบ

เพื่อขจัดข้อสงสัยของพวกเขา หนานหลิงจึงอนุญาตให้คนหลายร้อยคนจากเป่ยหลิงเข้าไปในหนานหลิงเพื่อค้นหาบุคคลที่ขโมยตราประทับหยกภายใต้การดูแลของหนานหลิง

จดหมายรับรองของทั้งสองอาณาจักรถูกแปะไปบนท้องถนน ทั้งสองฝ่ายต้องการได้ผลสรุปที่เร็ว แต่กลับกินเวลาไปเป็นเดือน เมื่อทหารจากเป่ยหลิงเข้าสู่หนานหลิงเพื่อค้นหากองกำลังที่ขโมยตราประทับหยกแต่กลับไม่พบแม้กระทั่งร่องรอย

เป่ยหลิงไม่พอใจ โดยคิดว่าหนานหลิงจงใจล่าช้าเพื่อไม่ให้พบตราประทับของจักรพรรดิ หนานหลิงก็โกรธเช่นกัน โดยคิดว่าเป่ยหลิงกำลังใช้ตราประทับของจักรพรรดิที่ถูกขโมยมาเป็นข้ออ้างในการก่อปัญหาที่ชายแดน

ทั้งสองอาณาจักรค่อนข้างมีเหตุมีผลและยังไม่เริ่มทะเลาะกันจริง ๆ แค่พูดถึงเรื่องนี้ หนังสือแสดงความประณามกันก็ออกมาทุกวัน แต่ขณะนี้...

ทหารที่ขโมยตราประทับหยกของเป่ยหลิงปรากฏตัวที่หนานหลิง เป่ยหลิงพบหลักฐานและขอให้หนานหลิงคืนตราประทับหยกทันทีและส่งมอบให้ทหารเป่ยหลิง

แน่นอนว่าหนานหลิงปฏิเสธ พวกเขาไม่รู้จักกองกำลังนั้น นี่เป็นแผนการของเป่ยหลิงอย่างแน่นอน โดยใช้ตราประทับของจักรพรรดิเป็นข้ออ้างในการปฏิบัติการทางทหารต่อหนานหลิง

ชาวเป่ยหลิงฉุนเฉียว เมื่อเห็นคนจากหนานหลิงก็เข้าไปทุบตี และเมื่อตราจักรพรรดิหายไปอยู่ใต้จมูก พวกเขารู้สึกโกรธ พวกเขาจะเข้าไปในหนานหลิงเพื่อปล้นกลับคืนมา แต่ผลที่ตามนั้น.....

ทั้งสองอาณาจักรเริ่มต่อสู้กัน ทหารม้าที่ขโมยตราประทับของเป่ยหลิง ก็แยกย้ายกันออกจากหนานหลิง ด้วยความช่วยเหลือขององค์ชายล่องหนหนานหลิงจินซิงและมุ่งหน้าไปยังชายแดนของตงหลิง ส่วนตราประทับนั่นน่ะหรือ?

สิ่งนั้นคืออะไร? มันกินได้หรือไหม? ถ้าไม่ใช่ก็โยนมันทิ้งไป

ทันทีที่ทหารม้ามาถึงทางแยกของตงหลิงกับหนานหลิง ทหารของตงหลิงและทหารม้าก็มาพบพวกเขา พวกเขาสวมชุดทหารของตงหลิงและผสมผสานกองกำลังเข้ากับกองทัพตงหลิง แม้ว่าเป่ยหลิงและหนานหลิงจะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์เพื่อสอบสวน เสด็จอาเก้าก็ไม่กลัว .

ดังนั้นการเป็นมิตรกับองค์ชายของอาณาจักรอื่นจึงไม่ได้หมายความว่าจะต้องร่วมมือกับศัตรู ตราบใดที่ทั้งสองฝ่ายได้ประโยชน์ก็ไม่จำเป็นต้องร่วมมือกับศัตรู

เมื่อเสด็จอาเก้าได้รับข่าวสงครามระหว่างเป่ยหลิงและหนานหลิง เขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เป็นคำชมที่แทบไม่เคยกล่าวออกมา ซึ่งทำให้พวกเขาน้ำตาแทบไหล

ในที่สุดเสด็จอาเก้าก็กลับมาเป็นปกติแล้ว!

แต่ว่ามันแปลก!

คืนนั้นเสด็จอาเก้ารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินและจั่นเหยียนกำลังนอนหลับอยู่ในกระโจมเดียวกัน ใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขาดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดสามารถเข้าใกล้เขาได้ในระยะสิบก้าว แม้แต่ม้าก็ยังร้องอย่างไม่สบายใจ เหล่าองครักษ์เป็นกังวลจึงแจ้งแก่เหล่าองครักษ์ด้วยกันว่า: “พรุ่งนี้เราก็จะเข้าไปในตงหลิงได้ ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ไป เมื่อเราไปถึงตงหลิง พี่น้องทั้งหลาย เป็นให้กำลังใจให้กัน นี่เป็นคืนสุดท้ายของเราที่หนานหลิง โปรดอย่านอนหลับใหล คอยจับตาดูพวกเขาเอาไว้”

“รับทราบ” องครักษ์และทหารม้ากระสับกระส่ายคิดว่าคืนนี้อาจจจะมีอะไรเกิดขึ้นจึงไม่กล้านอน ผลก็คือ...

สามารถนอนหลับฝันดีได้ ไม่ต้องพูดถึงคน แม้แต่กระต่ายก็ไม่เข้ามา

ทำให้เรื่องวุ่นวายไปเอง......

องครักษ์ยอมรับความผิดพลาด ทหารม้าดำของตระกูลซือ มองหน้ากันยอมรับเพียงว่าพวกเขาช่างโชคร้าย พวกเขาอยู่เฝ้าหญ้าและต้นไม้บริเวณนั้นทั้งหมดด้วยตัวเอง แม้เสด็จอาเก้าไม่ได้ขอให้อยู่เฝ้ายามตลอดทั้งคืนก็ตาม

เป็นเรื่องปกติมากที่เหล่าบัณฑิตที่คลั่งไคล้และขอพบท่านเหวินหยวน ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้ามาในเขตตงหลิง หากว่าต้องจะอยากพบคุณเหวินหยวนจริงๆ เขาก็ไม่สามารถหยุดได้

“ขอรับ” ผู้สังเกตการณ์รับคำสั่งแล้วออกไป

“ชิง....” เสด็จอาเก้าพูดอีกครั้ง เฟิ่งชิงเฉินมองไปยังเสด็จอาเก้าด้วยความคาดหวัง แต่คราวนี้เขาถูกขัดจังหวะหลังจากเขาพูดได้เพียงคำเดียว

“ฝ่าบาท ท่านเหวินหยวนเพิกเฉยต่อคำห้ามและลงจากรถไปพบบัณฑิตเหล่านั้น” ผู้สังเกตการณ์พูดอย่างเร่งรีบโดยไม่รู้ว่าเขากำลังรบกวนเรื่องส่วนตัวของเจ้านายเข้า

สีหน้าของเสด็จอาเก้าเปลี่ยนไปก่อนจะพูดว่า: “เราจะคุยกันเรื่องนี้ทีหลัง ข้าจะลงไปดูก่อน”

“ตกลง” เฟิ่งชิงเฉินยิ้มเบา ๆ พยายามปกปิดความผิดหวังในดวงตา

เสด็จอาเก้าลงจากรถม้า เห็นท่านเหวินหยวนรายล้อมไปด้วยบัณฑิตที่กระตือรือร้น องครักษ์และทหารม้าทั้งสิบแปดคนก็อัดแน่นไปด้วยเหล่าบัณฑิตเช่นกัน ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป: “รีบปกป้องท่านเหวินหยวน อย่าปล่อยให้คนเหล่านั้นเข้าใกล้ท่านเหวินหยวน ใครฝ่าฝืนคำสั่งจะถูกฆ่า!”

เหล่าบัณฑิตน่ารำคาญเป็นที่สุด ไม่สามารถทุบตีหรือดุด่าได้ ถ้าหากทำรุนแรงจะโดนกล่าวโทษว่ารังแกประชาชน

เมื่อทหารองครักษ์และทหารม้าได้ยินคำสั่งจากเสด็จอาเก้า พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที พวกเขาไม่สนใจคนอ่อนแอเหล่านี้ ผลักพวกเขาออกไปอย่างรุนแรงทีละคน เมื่อเผชิญกับการดุด่าของเหล่าบัณฑิต ทหารองครักษ์และทหารม้ายังคงเฉยเมย ปกป้องท่านเหวินหยวนที่อยู่ตรงกลางเท่านั้น

แต่พวกเขายังคงช้ากว่าหนึ่งก้าว บัณฑิตหลายคนมารุมล้อมนายเหวินหยวนไว้แล้ว ในช่วงชุลมุนก็มีคนตะโกนขึ้น: “เฮ้ย... ท่านเหวินหยวนตายแล้ว!”