นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1307

ท่านเหวินหยวนตายแล้ว!

เมื่อได้ยินแบบนี้ไม่เพียงแต่เสด็จอาเก้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเฟิ่งชิงเฉินก็ตกใจมากเช่นกันรีบกระโดดลงจากรถม้าทันที

ไม่ว่าจะเกี่ยวกับเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับนายเหวินหยวนเลย

เสด็จอาเก้าฝ่าฝูงชน เดินไปยังจุดศูนย์กลางของเหตุการณ์ เขาที่ปกตินิ่งสงบอยู่เสมอ เร่งฝีเท้าอย่างเร่งรีบ เมื่อได้เจอเข้ากับแรงกระแทกของเสด็จอาเก้า บัณฑิตที่อยู่รอบๆ ก็เงียบเสียงลง ไม่มีใครกล้าปริปากพูดออกมาแม้จะโดนเหล่าองครักษ์ผลักออกก็ตาม

ทันทีที่เสด็จอาเก้าเข้ามาถึงจุดเกิดเหตุ ทหารม้าแห่งตระกูลซือก็คุกเข่าลงก้มหน้ากล่าวว่า “ฝ่าพระบาท ข้าพระองค์ทั้งหลายละเลยต่อการปฏิบัติหน้าที่”

ท่านเหวินหยวนนอนอยู่บนพื้น ตำแหน่งหัวใจแดงก่ำ ราวกับว่าถูกของบางอย่างกระแทกที่บริเวณหัวใจ

เกรงว่าอาการบาดเจ็บอย่างนี้ จะช่วยเหลือไม่ได้แน่!

“ไปเรียกทหารประจำการ ข้าจะขังทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้หลบหนี” กล่าวจบเขาก็ไม่ได้สนใจเหล่าทหารม้า เขานั่งยองๆ ข้างๆ ท่านเหวินหยวน ตรวจสอบว่าเหวินหยวนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

หากยังมีลมหายใจ สามารถรอเฟิ่งชิงเฉินกับปรมาจารย์กู่มาตรวจได้หรือไม่

“ขอรับ” พวกทหารรับคำสั่งและล้อมเหล่าบัณฑิตไว้ก่อน

“ทำไม ขังพวกเราไว้ทำไม พวกเราไม่ได้ฆ่าใครสักหน่อย”

“การลอบสังหารต้องชดใช้ด้วยชีวิต เราไม่ได้ฆ่าคนนั้น ถึงจะเป็นท่านอ๋องก็กักขังพวกเราไม่ได้”

“พวกเราไม่ได้ฆ่าท่านเหวินหยวน พวกเราต้องการพบทางการ”

“พวกท่านเอง พวกท่านเองที่ใส่ร้ายพวกเรา ท่านเหวินหยวนยังดีๆ จู่ๆเขาจะตายได้ยังไง?”

…....

บัณฑิตคลั่งกลุ่มนี้กลัวเสด็จอาเก้า แต่ตอนนี้เมื่อชะตากรรมของพวกเขาตกอยู่ในความเสี่ยง พวกเขาไม่อาจเพิกเฉยทั้งตะโกนและผลักกัน ทำให้สถานการณ์วุ่นวาย

ในที่สุดเฟิ่งชิงเฉินก็เบียดฝูงชนรีบเข้ามา เมื่อได้ยินเสียงตะโกน ก่อนจะตะโกนกลับด้วยความโกรธ: “หุบปากพวกเขาซะ หากใครยังส่งเสียงอยู่ หักกรามพวกเขาและขาคู่ใดที่ก่อความวุ่นวายก็จะหักทิ้งไปซะ”

คำพูดเล่านั้นหากเป็นคำเสด็จอาเก้าที่พูดในนามขององค์ชาย เฟิ่งชิงเฉินคาดว่าคงดีไม่นัก อาจเกิดการคาดโทษขึ้นมาได้

“ท่านทำสิ่งนี้ไม่ได้ แม้แต่ทางการก็ไม่สามารถทรมานเราโดยไม่ไต่สวนได้”

“ทางการระดับสูงและผู้มีอำนาจไม่คำนึงถึงชีวิตความเป็นเพื่อนมนุษย์ เป็นความจริงที่ว่าแผ่นดินี้กำลังถดถอยและจิตใจผู้คนนั้นไม่ได้งดงามเหมือนเมื่อก่อน”

คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินกระตุ้นให้เกิดความไม่พอใจในหมู่บัณฑิต พวกเขาทั้งหมดชี้ไปที่เฟิ่งชิงเฉินก่อนจะด่าทอ เฟิ่งชิงเฉิน ขี้เกียจเกินกว่าที่จะสนใจพวกเขา และนั่งยองๆ ข้างๆ ท่านเหวินหยวน เพื่อตรวจสอบว่าท่านเหวินหยวนสามารถรับการรักษาได้หรือไม่ ทหารรักษาการณ์ปฏิบัติตามคำสั่งของชิงเฉิน จัดการผู้ที่ส่งเสียงร้องโวยวาย

ลากบุคคลนั้นออกไป หักกรามของเขาทันที โยนบุคคลนั้นลงไปที่พื้นอย่างไม่แยแส แสดงให้เห็นถึงท่าทางที่กระปี้กระเปล่าของเหล่าทหาร

ในตอนแรก บางคนยังคงไม่พอใจ แต่เมื่อมีคนมากกว่าครึ่งหนึ่งคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด จนผู้รู้หนังสือที่หยิ่งผยองเหล่านี้ก็ต้องยอมแพ้ พวกเขาจึงเริ่มหวาดกลัวกัน

เสด็จอาเก้าเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าในกลุ่มฝูงชนไม่มีอะไรผิดปกติเขาขยิบตาให้ผู้สังเกตการณ์ให้พวกเขาจับตาดูอย่างใกล้ชิด

เจ้าหน้าที่พยักหน้าพบจุดตำแหน่งที่ดีในการตรวจสอบปฏิกิริยาของเหล่าบัณฑิต

“ท่านพ่อ ท่านพ่อของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?” จั่นเหยียนสะดุดล้มลงทหารองครักษ์หลายคนกันไว้ เมื่อเห็นท่านเหวินหยวนนอนนิ่งอยู่กับพื้น ดวงตาน้ำตาก็ไหลออกมา อยากจะรีบวิ่งไปเข้าไปดู แต่ถูกหยุดห้ามเข้าใกล้โดยเหล่าองครักษ์