นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1308

“ลายนิ้วมือ? เจ้าต้องการสิ่งนั้นเพื่ออะไร?” เสด้จอาเก้ามองเฟิ่งชิงเฉินด้วยความงุนงง

เฟิ่งชิงเฉินมอบกล่องที่บรรจุอาวุธสังหารให้กับเสด็จอาเก้า: “เพื่อไม่ให้โดนเปิดเผยตนเอง ผู้สังหารจะไม่ใช้กลไกหรืออะไรทำนองนั้นอย่างแน่นอน เพราะมันตรวจจับได้ง่ายเกินไป ลูกปัดเงินนี้ถูกดีดออกมาด้วยมือ ข้าเห็นลายนิ้วมือบนนั้น ข้าจึงเก็บมาเพื่อเอาลายนิ้วมือออกมาเปรียบเทียบกับคนพวกนั้น เราปิดเมืองแล้ว คนสังหารต้องอยู่ในเมือง เขาหนีไปไหนไม่ได้อย่างแน่นอน”

ทันทีที่เกิดเหตุก็ปิดประตูเมืองไม่มีใครหนีรอดไปได้ แน่นอน... ต่อให้ใครทำก็ไม่สำคัญ อีกฝ่ายหนีจากจุดตรงนี้ได้ แต่ก็ต้องอยู่ในเมืองเป็นแน่

ด้วยเหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้น ทหารจึงสั่งให้ปิดเมืองและปิดข่าวโดยไม่ต้องรอคำสั่งจากเสด็จอาเก้า

“เจ้าสามารถเอาลายนิ้วมือ หาคนร้ายได้งั้นหรือ?” ดวงตาของเสด็จอาเก้าเป็นประกาย เห็นได้ชัดว่าเขาอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่อทางการต้องการกองกำลังพวกเขาจะประทับลายนิ้วมือ ลายนิ้วมือนั้นชัดเจน และแม้ว่าจะมีรอยประทับบนลูกปัดเงินก็ยากที่จะระบุได้

“ท่านรู้ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับข้า” เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่ถุงยาบนข้อมือ เสด็จอาเก้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ และเรียกผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทันทีและขอให้พวกเขาจัดการเรื่องนี้ ส่วนเรื่องสอบปากคำ?

หากมีเวลาควรตรวจสอบคนที่อยู่เบื้องหลัง แม้จะหาคนที่อยู่เบื้องหลังไม่ได้ ก็ยังต้องตรวจสอบเพื่อดูว่าใครได้รับผลประโยชน์จากการตายครั้งนี้

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไปที่โรงเตี๊ยมด้วยกัน ทั้งสองคุยกันถึงคดีนี้ระหว่างทางและต่างแสดงความคิดเห็นของตนเอง

ไม่มีที่ว่างสำหรับอารมณ์ขุ่นมัวเหมือนก่อนหน้านี้ของทั้งสองคน แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉิง จะยังไม่สบายใจ แต่เธอก็ควรมั่นใจในเวลานี้และให้ความสำคัญกับสถานการณ์โดยรวมของทุกสิ่งเป็นอันดับแรก

กลับมาที่โรงเตี๊ยมทั้งสองแยกทางกัน เฟิ่งชิงเฉินแยกไปหาจั่นเหยียนก่อน หลังจากยืนยันว่าจั่นเหยียนกำลังโศกเศร้า จึงกลับไปที่ห้องและเตรียมที่จะลอกลายนิ้วมือบนลูกปัดเงิน

เสด็จอาเก้าเรียกหน่วยองครักษ์เงามาและให้พวกเขาสอบสวนสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ คนที่น่าสงสัยในเมือง และ...

“ตรวจดูว่ามีใครในตระกูลจั่น ที่เจตนาพุ่งเป้าไปที่ท่านเหวินหยวนหรือไม่?”

“ตรวจสอบรองเจ้าหน้าที่สถาบันบัณฑิตจีเซี่ย ข้าอยากรู้ว่าพวกเขาติดต่อกับใครในช่วงหลายปีที่ผ่านมา และมีการเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นรอบตัวพวกเขา อย่าให้พลาดแม้แต่คนเดียว”

“ขอให้ซู่เหวินชิงส่งข่าวหนานหลิง เป่ยหลิงและซีหลิงทันที”

…..............

หลังจากสั่งการทุกอย่างกับทุกคนแล้ว เสด็จอาเก้าก็ขอให้หน่วยองครักษ์เงาออกไป และทหารมาติดๆ เข้ามารายงานว่า: “ฝ่าบาท ข่าวทั้งหมดถูกปิดเรียบร้อยแล้วขอรับ ข่าวการเสียชีวิตของนายเหวินหยวนจะไม่แพร่กระจาย ออกมาชั่วคราวขอรับ.......”

“บัณฑิตที่เข้าร่วมได้รับการระบุแล้ว มีทั้งหมดห้าสิบหกคน สามคนมาจากตงหลิง สิบคนมาจากหนานหลิง แปดคนมาจากซีหลิง สองคนมาจากเป่ยหลิง และอีกหกคนที่เหลือมาจากจิ่วเฉิง ต้นกำเนิดของทุกคนได้รับการจดบันทึกไว้ และบางคนก็เป็นคุณชายจากเมืองเรา”

“ร่างกายของท่าเหวินหยวนได้รับการตรวจสอบแล้ว นอกจากอาการบาดเจ็บสาหัสที่บริเวณหัวใจ ก็ไม่มีอาการบาดเจ็บอื่นใดอีก”

“ทุกคนอยู่ภายใต้การดูแล แต่ละคนอยู่ในห้องเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่สารภาพใดๆ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการฆ่าตัวตายขอรับ”

“ในช่วงเวลาที่เกิดเหตุการณ์ ได้ส่งคนไปติดตามเหตุการณ์พ่อค้าแม่ค้าและประชาชนโดยรอบเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครออกไปข้างนอก”

“นี่คือลายนิ้วมือของบัณฑิตเหล่านั้น ถูมือทั้งสองข้าง เป็นห้าสิบหกสำนวน เมื่อลายนิ้วมือถูกทับลง ลูกน้องของกระหม่อมตรวจดูมือของนักศึกษาเหล่านั้นทีละคน พบว่าหนังมือไม่มีร่องรอยการฝึกฝน ไม่มีใครรู้จักวิทยายุทธการต่อสู้ขอรับ” นายทหารก้าวไปข้างหน้าและวางกระดาษที่เต็มไปด้วยรอยมือต่อหน้าลุงเก้าจักรพรรดิ จากนั้นก้าวถอยหลัง

มีทั้งหมดห้าสิบหก แต่ละคนมีลายนิ้วมือสีแดงสดสองข้าง และถัดจากนั้นคือตัวตนของบุคคลที่เกี่ยวข้อง ข้อมูลแต่ละชิ้นค่อนข้างละเอียด เสด็จอาเก้าพลิกผ่านมันสั้น ๆ แล้วหยิบไปหาเฟิ่งชิงเฉิน

“เรื่องนี้สำคัญมาก ข้าอยากทำเอง เมื่อท่านหญิงจั่นมีสติดีกว่านี้ข้าก็จะขอให้นางช่วย ข้าคิดว่านางคงจะรู้สึกดีหากได้รู้ว่าฆาตกรฆ่าพ่อของนางคือใครด้วยฝีมือของนางเอง” การเสียชีวิตของท่านเหวินหยวน คนที่เศร้าที่สุดคือจั่นเหยียนหาอะไรให้นางทำ เพื่อไม่ให้นางคิดฟุ้งซ่าน

“เอาล่ะ ข้าจะให้คนไปช่วย จะดึกแล้วกินข้าวก่อนเถอะ” หลังจากยุ่งมาทั้งวัน เขาไม่กินอาหารเมื่อกลางวัน เสด็จอาเก้ากลัวว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ไหว

“ข้าอยากไปหาท่านเหวินหยวนก่อน” เฟิ่งชิงเฉินยุ่งอยู่กับการติดตามตัวฆาตกรมาก่อน ดังนั้นจึงไม่มีเวลาที่จะรู้สึกเศร้าเสียใจ ตอนนี้เมื่อหยุดทำสิ่งต่างๆแล้ว เฟิ่ง ชิงเฉิน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเกี่ยวกับการตายของท่านเหวินหยวน

“ไปเถอะ แต่อย่าอยู่นาน” เฟิ่งชิงเฉิน เป็นคนแข็งแกร่งและมีจิตวิญญาณของดป็นแพทย์สูง เธอเคยเห็นชีวิตและความตายได้ แต่เธอไม่สามารถมองเห็นความตายของคนรอบข้างได้ ทำไม่ได้จริงๆ

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินไปที่ห้องเก็บศพ เขาได้พบกับองค์หญิงหมิงเว่ยและจั่นเหยียน

เฟิ่งชิงเฉินจึงปลอบใจจั่นเหยียนอีกครั้ง และทั้งสามคนก็ไปที่ห้องเก็บศพด้วยกันและจัดการศพนายเหวินหยวน เพื่อที่เขาจะได้สะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเรียบร้อยแม้หลังความตาย

เมื่อกลับมาเฟิ่งชิงเฉินก็พาองค์หญิงหมิงเว่ยออกไป บอกจั่นเหยียนเกี่ยวกับการตรวจสอบลายนิ้วมือ และขอให้จั่นเหยียนหยานร่วมค้นหาการตายของนายเหวินหยวนด้วยกัน

จั่นเหยียนโกรธเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่านางจะเข้าใจว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้า แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวโทษเสด็จอาเก้า ที่ไม่ปกป้องพ่อของนาง แม้ว่าจะประสบปัญหา แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ความใจดีของเฟิ่งชิงเฉิน

“ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้ฆาตกรลอยนวล” ใบหน้าเรียบเฉยเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เฟิ่งชิงเฉิน รู้ดีว่าการตายของนายเหวินหยวนส่งผลกระทบอย่างมากต่อจั่นเหยียน แต่ไม่อยากให้นางรู้สึกความเกลียดชัง ดังนั้นจึงไม่บอกนางเกี่ยวกับสถานการณ์ที่ซับซ้อนจากการเสียชีวิตของนายเหวินหยวน

หากจั่นเหยียนรู้ว่าท่านเหวินหยวนเสียชีวิตเนื่องจากการแย่งชิงอำนาจ นางคงเป็นสติแตกไปแล้ว เช่นเดียวกับที่เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เมื่อได้ยินสาเหตุการตายของพ่อแม่ของเธอ...