นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1309

ข่าวการตายของผู้อาวุโสเหวินหยวนนั้นสามารถปกปิดคนทั่วไปได้ชั่วคราว แต่ไม่อาจปกปิดคนที่มีใจได้ ทุกการเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้า มีคนคอยจับตาดูนับไม่ถ้วน และสิ่งซึ่งเกิดขึ้นในช่วงระยะเวลากลางวันแสก ๆ จะไปปกปิดสายตาของคนเหล่านั้นได้อย่างไร

ทันทีที่หนานหลิงจิ่นฝานได้รับข่าว เขานอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ไม่ค่อยยิ้ม ดวงตาแคบของเขาเหมือนสุนัขจิ้งจอกเห็นเนื้อ เย็นชา และละโมบ

“ฮ่าฮ่าฮ่า......เสด็จอาเก้า นี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น อย่าคิดว่าเจ้าช่วยหนานหลิงจิ่นสิงให้ขึ้นสู่ตำแหน่ง แล้วเขาจะปกป้องเจ้า เวลานี้เจ้ารอการดูหมิ่นและเหยียดหยามจากผู้คนได้เลย”

ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขามีรอยแดงเนื่องจากรอยยิ้ม และมีแสงที่ดุร้ายส่องประกายในดวงตา หนานหลิงจิ่นฝานกล่าวกับผู้รับใช้ของเขา “ไป ไปเรียกเย่เย่มา ให้คนไปตามหมอผี หากเขายังรักษาข้าไม่หาย ข้าจะเอางูยัดปากของเขา”

“เพค่ะ” หญิงสาวหนึ่งคนปีนลงมาจากเตียงด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย นางก็ค่อย ๆ ถอยออกไปด้วยความเคารพ แต่เมื่อลองสังเกตดูให้ดี แม้การกระทำของหญิงสาวผู้นั้นจะเต็มไปด้วยความเคารพ แต่ดวงตาของนางนั้นไร้ความรู้สึก สภาพของนางราวกับศพที่ตายแล้ว

นอกจากหนานหลิงจิ่นฝาน ก็มีคนจำนวนไม่น้อยจากตงหลิงและซีหลิงที่จับตาดูเรื่องนี้อยู่ หวังจิ่นหลิงเป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหวินหยวน การตายของผู้อาวุโสเหวินหยวนอาจจะปกปิดสายตาคนทั่วไปได้ แต่ไม่อาจปกปิดจากสายตาเขาได้

หวังจิ่นหลิงทราบข่าวเรื่องนี้ เขาไม่สนใจท่าทีของตระกูลหวัง เขาออกเดินจากไปยังชายแดนในค่ำคืนนั้นทันที

ในฐานะลูกศิษย์ เขาจะต้องไปส่งอาจารย์ของเขา ในฐานะลูกศิษย์ เขาจะต้องไปทวงความยุติธรรมให้อาจารย์ของเขา คนพวกนั้นเอาอาจารย์ของเขามาใช้ประโยชน์จากการวางแผน เช่นนั้นก็ต้องรอรับการแก้แค้นจากลูกศิษย์ผู้นี้

คุณชายใหญ่ผู้อ่อนโยนไม่บิดบังเจตนาฆ่าของตนเองอีกต่อไป ต่อหน้าคนภายนอก เขาอาจจะดูสงบ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ในซีหลิง คนที่คอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้าอยู่ก็คือองค์หญิงใหญ่ ตั้งแต่เสด็จอาเก้าลงมือทำการแผนการในการร่วมมือระหว่างนางกับหนานหลิงจิ่นฝาน หลังจากทำลายหนานหลิงจิ่นฝาน องค์หญิงใหญ่ก็ยิ่งจับตาดูการเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้ามากยิ่งขึ้น

ก่อนหน้านั้น องค์หญิงใหญ่ไม่เคยเห็นเสด็จอาเก้าอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย ผู้ชายที่ไม่อาจขึ้นไปอยู่บนตำแหน่งนั้นได้ ต่อให้มีชื่อเสียงมากแค่ไหนแล้วอย่างไร แต่เวลานี้......องค์หญิงใหญ่เข้าใจ สามารถทำให้หนานหลิงจิ่นฝานไร้ประโยชน์ได้โดยไม่ส่งเสียง เสด็จอาเก้านั้นน่ากลัวกว่าที่นางจินตนาการไว้มาก

ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าทุกคนจะคิดว่าชื่อเสียงของเสด็จอาเก้านั้น เป็นเพราะแผนการที่จักรพรรดิตงหลิงต้องการสังหารเขา แต่เวลานี้ดูเหมือนจะเป็นการมีไว้เพื่อปกป้องตัวเอง

คนในตระกูลราชวงศ์คิดว่าสุนัขที่เห่านั้นไม่กัด คนที่เอาแต่คิดเรื่องครอบครองบัลลังก์นั้น เป็นคนที่ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ตรงกันข้าม พวกที่ทำอะไรเงียบ ๆ สร้างความสัมพันธ์ที่กับเหล่าขุนนาง พวกนี้ถึงเป็นพวกที่น่ากลัวอย่างแท้จริง

เสด็จอาเก้าผู้นี้วางแผนได้ดีจริง ๆ เขาทำตรงกันข้ามกับทุกอย่าง เขาทำทุกอย่างด้วยความเปิดเผย จึงไม่มีใครสนใจเขา และในตอนที่ทุกคนตระหนักได้ ทุกอย่างก็สายไปแล้ว

องค์หญิงใหญ่แห่งซีหลิงมองหาโอกาสมาโดยตลอด นางต้องการที่จะโจมตีเสด็จอาเก้า ตอนนี้ได้ยินว่าผู้อาวุโสเหวินหยวนเสียชีวิตลงภายใต้การป้องกันของเสด็จอาเก้า นางจึงรู้สึกดีใจจนอธิบายไม่ได้

“แม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยข้า ไป นำเรื่องนี้ไปกระจายให้ศิษย์ของสำนักศึกษาจี้เซี่ยได้รับรู้ ช่วยนำพาเหล่าบัณฑิตของสำนักศึกษาจี้เซี่ยไปยังชายแดน” สิ่งต่าง ๆ จะวุ่นวายก็ต่อเมื่อพวกเขาสร้างสถานการณ์ เมื่อบัณฑิตที่มีชื่อเสียงออกหน้า นางก็ไม่จำเป็นต้องทำสิ่งใดทั้งนั้น ชื่อเสียงของเสด็จอาเก้าก็จะถูกทำลายโดยปริยาย ถึงเวลานั้นก็มาดูกันว่าจะมีใครที่ยังภักดีต่อเขา

“ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” คนสนิทขององค์หญิงใหญ่เข้าใจเรื่องราวในทันใด ทันทีที่ออกมาผู้อาวุโสหยินหลี่ก็ได้รับข่าวในทันที

การเป็นสามีภรรยากันก็มีข้อดีเหมือนกัน หากผู้อาวุโสหยินหลี่ไม่ได้อาศัยอยู่รอบ ๆ หรือใกล้ชิดกับองค์หญิงใหญ่ เขาก็คงไม่ได้รับรู้ข่าวสารรวดเร็วถึงเพียงนี้

ผู้อาวุโสเหวินหยวนเป็นผู้นำทางจิตวิญญาณในหัวใจของบัณฑิตทั่วโลก ผู้อาวุโสหยินหลี่ให้ความเคารพกับผู้อาวุโสเหวินหยวนเป็นอย่างมาก เมื่อได้ทราบข่าวการตายของผู้อาวุโสเหวินหยวน ผู้อาวุโสหยินหลี่รีบเดินทางไปยังเรือนดอกไม้ ดื่มสุราในยามค่ำคืนที่นั่นเพื่อน้อมส่งนักปราชญ์อันเป็นที่เคารพรักในใจของเขา

วันเวลาล่วงเลยไปในแต่ละวัน แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่เข้าใจในเรื่องของการสืบสวนคดี แต่นางก็รู้ว่าช่วงเวลา 72 ชั่วโมงคือช่วงเวลาที่สำคัญในการจับฆาตกร หลังจากผ่านไปแล้ว 72 ชั่วโมง ไม่ว่าจะเป็นเบาะแสหรือหลักฐาน ทุกอย่างจะค่อย ๆ ลดลงไป ทำให้ยากที่จะจับตัวฆาตกรมา

“ไม่ต้องกังวล เรื่องราวมันไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดที่เจ้าคิด” ผ่านมาเพียงแค่สามวัน เสด็จอาเก้าเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินผอมแห้งลงมาก เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

เขาดีใจมากที่เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ข้างกายของเขาในเวลาเช่นนี้ เผชิญหน้ากับปัญหาไปพร้อมกับเขา เขารู้ แม้ว่าเขาจะถูกเหยียบย้ำจนจมดิน ผู้หญิงคนนี้ก็พร้อมที่จะถูกเหยียบย้ำไปพร้อมกับเขา อยู่กับเขาไปจนวันที่เขาจะกลับมามีอำนาจอีกครั้ง อยู่กับเขาไปจนชีวิตจะหาไม่

“แต่ว่า นี่ก็ผ่านไปสามวันแล้ว หากยังตามหาฆาตกรไม่พบ เจ้าจะเอาอะไรไปชดใช้แก่จนตระกูลจ้าน?” จริงอยู่ว่าเฟิ่งชิงเฉินเหนื่อยมาก ดวงตาทั้งสองข้างของนางเป็นสีแดง เห็นเสด็จอาเก้าที่ยืนอยู่ข้างกายของนาง ยื่นมือออกมาโอบกอดนาง จับศีรษะของนางซบลงไปในอ้อมแขนของเขา

ผู้ชายคนนี้ แม้ว่าจะเย็นชาและไร้ความรู้สึก แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร เฟิ่งชิงเฉินกลับรู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่เคียงข้างเขา ต่อให้ฟ้าถล่มหรือดินทลาย ชายผู้นี้ก็สามารถยืนหยัดต่อไปได้โดยไม่หวั่นเกรง

เสด็จอาเก้าลูบหลังของเฟิ่งชิงเฉินเบา ๆ กล่าวออกมาด้วยเสียงต่ำ “คนตระกูลจ้านเป็นคนฉลาด เจ้าวางใจ”

เพียงแต่คนฉลาดมักจะใช้เหตุผลในการพูดคุย ดังนั้นจึงไม่ง่ายที่จะถูกผู้ใดหลอก คิดจะโยนความผิดไปให้ใครคนหนึ่ง เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องง่าย

“ต่อให้เป็นคนฉลาดและมีเหตุผลแค่ไหน เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับเรื่องเช่นนี้ก็ไม่มีทางสงบอยู่ได้ เนื่องจากมีผู้อาวุโสเหวินหยวนอยู่ ตระกูลจ้านถึงขึ้นมาอยู่ในจุดนี้ได้ เวลานี้ผู้อาวุโสเหวินหยวนจากไปแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดในตระกูลจ้านสามารถก้าวขึ้นมาแทนที่เขาได้ เวลานี้ตระกูลจ้านไม่ต่างอะไรกับไม้ใกล้ฝั่ง และพวกเขาก็ไม่มีวันยอมแพ้” สามวันนี้ เฟิ่งชิงเฉินอยู่กับจ้านหยานมาโดยตลอด และก็ใช้โอกาสดังกล่าวในการสอบถามเรื่องของตระกูลจ้าน

คนของตระกูลจ้านไม่ได้พูดง่ายขนาดนั้น และด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ สำหรับเสด็จอาเก้าแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่าย หากไม่สามารถตามหาฆาตกรตัวจริงได้ คนของตระกูลจ้านจะต้องโยนความผิดทั้งหมดให้กับเสด็จอาเก้าเป็นแน่