นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1310

โจ่วอั้นคิดมาโดยตลอดว่าชีวิตของเขานั้นเรียบง่ายและสงบสุข แม้ว่าจะไม่ได้เกิดมาเพียบพร้อม ไม่ได้เป็นเด็กที่โชคดี แต่เขาก็ได้พบกับอาจารย์ที่ดี ซึ่งทำให้เขามีชีวิตที่แตกต่างออกไป

อาจารย์ปฏิบัติกับเขาอย่างเข้มงวด แต่ก็สั่งสอนความรู้ให้กับเขามากมาย ในเส้นทางการเจริญเติบโตของเขา การที่มีอาจารย์คอยให้คำชี้นำ ทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตอยู่ในร่องรอย ไม่ได้เป็นคนเสเพล หรือเอาแต่เล่นไปวัน ๆ

โจ่วอั้นคิดมาโดยตลอดว่าตัวเองเป็นคนโชคดี แม้ว่าจะโตมาเป็นมือสังหาร แต่เขาก็เป็นที่หนึ่งในสายอาชีพนี้ กฎเกณฑ์ของอาชีพมือสังหารไม่อาจผูกมัดเขาเอาไว้ได้ จนกระทั่ง......

เขาได้มาพบกับโต้วโต้ว!

หลังจากที่ได้พบกับโต้วโต้ว ชีวิตของเขาก็ได้พบกับปัญหามากมายที่เข้ามา

ในใจของอาจารย์ เขาไม่ใช่คนที่สำคัญที่สุดอีกต่อไป เนื่องจากถูกโต้วโต้วเข้ามาแทนที่

ในพันธมิตรนักฆ่า ไม่ว่าเขาจะทำดีแค่ไหน เขาก็ไม่อาจเทียบกับเด็กโง่เขลาอย่างโต้วโต้วได้ แต่เขาก็ทำได้แค่ทน

ในตอนที่ออกไปปฏิบัติภารกิจ มีหลายครั้งที่เขาต้องยอมปล่อยวางภารกิจของตัวเองเพื่อไปสนับสนุนโต้วโต้ว แต่เขาก็ทำได้แค่ทน

ในช่วงเวลาพักผ่อน เขาก็มักจะได้ภารกิจให้ไปพาโต้วโต้วที่หลงทางกลับมา แต่เขาก็ทำได้แค่ทน

แต่เวลานี้ เขาทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว!

เขาอาศัยอยู่ในป่าลึกเป็นระยะเวลาเดือนกว่า ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะรักษาบาดแผลของเขาให้หายดี และไม่ง่ายเลยกว่าจะหลบหนีจากการไล่ล่าอันเหี้ยมโหดขององค์หญิงใหญ่ แต่เหตุใดเข้าต้องมาพบกับโต้วโต้วก่อนที่เขาจะลงจากภูเขา

“เหตุใดเจ้าถึงอยู่ที่นี่?” ใบหน้าของโจ่วอั้นเต็มไปด้วยความตกใจ ไม่รอให้โต้วโต้วตอบคำถาม เขาก็ถามออกมาอีกว่า “เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน?”

ด้วยความสามารถของโต้วโต้ว หากเด็กคนนั้นยังอยู่ในมือของโต้วโต้ว คงมีชีวิตได้ไม่เกิน 7 วัน ดังนั้นจากการคำนวณเรื่องเวลาของเขา โต้วโต้วจะต้องนำเด็กไปส่งให้ถึงมือของเฟิ่งชิงเฉินภายในระยะเวลาเจ็ดวัน

“ฮือ ฮือ ฮือ โจ่วอั้น ในที่สุดข้าก็ตามหาเจ้าจนพบ กว่าข้าจะหาเจ้าเจอ ข้าลำบากแทบแย่” โต้วโต้วไม่เคยฟังในสิ่งที่โจ่วอั้นพูดออกมา เมื่อเห็นแสงสว่างจากดวงตาของโจ่วอั้น เขาก็เอาแต่กระโจนเข้าใส่

โจ่วอั้นหลบ โต้วโต้วคว้าความว่างเปล่า เสียงกระทบพื้นดังขึ้นมา แต่โต้วโต้วก็ไม่ได้ใส่ใจ วิ่งเข้าไปกอดขาของโจ่วอั้นเอาไว้ “โจ่วอั้น ข้าคิดถึงเจ้าแทบแย่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าตามหาเจ้ามานานแค่ไหน หากยังตามหาเจ้าไม่พบ ข้าก็ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไรต่อไป”

น้ำตาไหลพรากออกมาบนใบหน้าของโต้วโต้ว เขาไม่สนใจใบหน้าอันดำคล้ำของโจ่วอั้น ร้องออกมาพร้อมอธิบายถึงความยากลำบากที่ผ่านมาในช่วงเวลาหนึ่งเดือน

เฟิ่งชิงเฉินส่งคนมานำทางให้เขา แต่ผ่านไปยังไม่ถึงครึ่งทาง เขาดันไม่ระวังและทิ้งคนนำทางไป เขาจึงเดินทางเพียงลำพัง เดินทางมาเรื่อย ๆ จนไม่เหลือเงินติดตัว และเขาก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ยิ่งเดินทางก็ยิ่งรู้สึกมืดมน

สิบวันที่ผ่านมา เขาไม่เคยพบเห็นผู้คนเลยแม้แต่คนเดียว หากโจ่วอั้นยังไม่ปรากฏตัวออกมา เขาก็ไม่รู้ว่าเขาจะต้องกลายเป็นซากศพที่เหม็นเน่าอยู่ที่ไหน

“โจ่วอั้น หากไม่มีเจ้าข้าจะอยู่อย่างไร ข้า......”

“เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน?” โจ่วอั้นถามออกมาอีกครั้ง โต้วโต้วหยุดร้องไห้กลางคัน ตอบคำถามด้วยความร้อนรน “ให้เฟิ่งชิงเฉินไปแล้ว”

หลังจากนั้นก็ร้องไห้ออกมาต่อ พรรณนาถึงการเดินทางอันยากลำบาก เล่าว่าตนเองต้องเสียน้ำตาและหยาดเหงื่อมากเพียงใดกว่าจะหาโจ่วอั้นเจอ ชื่นชมถึงความเก่งของตัวเอง

“โจ่วอั้น ข้ารู้แล้วว่าตัวข้านั้นช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก เพื่อออกตามหาเจ้า ข้าเกือบจะ......”

“ปล่อยข้า” ใบหน้าของโจ่วอั้นเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดำ ยกเท้าขึ้นเพื่อจะถีบโต้วโต้วออกไป แต่โจ่วอั้นก็ปราดเปรียวราวกับสัตว์ร้าย ทันทีที่โจ่วอั้นเคลื่อนไหว เขาก็รีบกอดขาของโจ่วอั้นไว้แน่นกว่าเดิม

“โจ่วอั้น เจ้าช่างเป็นคนดีจริง ๆ ข้ารู้อยู่แล้วถึงได้ออกตามหาเจ้า เจ้าไม่มีทางปล่อยให้ข้าตายระหว่างทาง สิ่งที่อาจารย์พูดมานั้นทั้งหมดเป็นความจริง ขอแค่ตามหาเจ้าจนพบ ข้าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะตายระหว่างการเดินทาง โจ่วอั้น เจ้าวางใจ หลังจากนี้ข้าจะไม่รังแกเจ้าอีก และจะไม่ฟ้องในสิ่งที่เจ้าทำต่อกับต่อหน้าของท่านอาจารย์......”

โต้วโต้วกล่าวออกมาด้วยความซาบซึ้ง แต่เมื่อโจ่วอั้นได้ยินเช่นนั้นกลับยากจะสังหารโต้วโต้ว มันเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร เขาเป็นคนตามหาโต้วโต้ว? เขาออกตามหาโต้วโต้วตั้งแต่เมื่อไหร่?

เนื่องจากโจ่วอั้นหันกลับมาอย่างกะทันหัน โต้วโต้วไม่ทันระวัง ร่างกายของเขาจึงชนเข้ากับร่างกายของโจ่วอั้น “ข้าเจ็บ โจ่วอั้น เจ้าจะหยุดเพื่ออะไร?”

โต้วโต้วขยี้จมูกที่เป็นสีแดงของเขา น้ำตาคลอออกมา

ฮือ ฮือ ฮือ ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว......

โจ่วอั้นไม่สนใจว่าโต้วโต้วจะเป็นหรือตาย เขาถามออกมาต่อว่า “เจ้ารีบตอบคำถามข้า เจ้าพูดอะไรกับเฟิ่งชิงเฉินกันแน่?” เฟิ่งชิงเฉินคงไม่ได้โกรธจนสังหารน้องชายของเขาหรอกใช่ไหม?

พระเจ้า!

โจ่วอั้นรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก หากสามารถย้อนกลับไปได้อีกครั้ง เขาไม่มีวันพาโต้วโต้วออกมาด้วยเป็นแน่ และไม่มีทางมอบเด็กคนนั้นให้กับโต้วโต้ว แม้ว่าโต้วโต้วจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดก็ตาม

เนื่องจากคนพวกนั้นไม่มีทางเชื่อว่าคนที่โง่เขลาอย่างโต้วโต้ว จะมีวรยุทธ์สูงส่ง และ “สัมภาระ” ที่เขาแบกอยู่ด้านหลังจะเป็นเด็กคนหนึ่ง

“อะไรนะ? ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเสด็จอาเก้างั้นหรือ การที่ข้าบอกเฟิ่งชิงเฉินไปเช่นนั้นมันผิดอะไร? เฟิ่งชิงเฉินดีกับข้าถึงเพียงนี้ ข้าไม่มีวันโกหกนางได้ลงคอ” โต้วโต้วกล่าวออกมาอย่างกล้าหาญ ไม่รู้สึกถึงความผิดของตนเองเลยแม้แต่น้อย

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตำหนิเขา สิ่งที่เขาทำจะต้องเป็นสิ่งที่ถูกอย่างแน่นอน โต้วโต้วพยักหน้าอย่างรุนแรง บอกว่าตนเองที่เป็นฝ่ายถูก!

“เฟิ่งชิงเฉินเคยทำดีกับเจ้าด้วยงั้นหรือ?” โจ่วอั้นกล่าวออกมาด้วยความโกรธ เมื่อเทียบกับเฟิ่งชิงเฉิน เขาถึงเป็นคนที่ทำดีอย่างแท้จริง เหตุใดโต้วโต้วจึงจำว่าเฟิ่งชิงเฉินทำดีกับเขา แต่จำไม่เรื่องตลอดหลายปีที่ผ่านมา เรื่องที่เขาช่วยเหลือโต้วโต้วจากความตายเหล่านั้น?

“แน่นอน เฟิ่งชิงเฉินดีกับข้าที่สุดแล้ว” โต้วโต้วตอบกลับมาอย่างไม่ลังเล ดวงตาคู่นั้นของเขาเป็นประกาย ขาวสะอาดปราศจากความมืดใด ๆ

โจ่วอั้นโกรธจนพูดอะไรไม่ออก เขาอยากจะผ่าสมองของโต้วโต้วออกมาดูจริง ๆ อยากรู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรอยู่บ้าง เหตุใดถึงได้โง่เขลาถึงเพียงนี้ เหตุใดถึงมีชีวิตอยู่มาได้ นี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเอาเสียเลย......