นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1318

ลงมือได้ทันเวลา คนที่ลงมือช่วยเฟิ่งชิงเฉินก็คือจั่วอั้น

เนื่องจากการตายของผู้อาวุโสเหวินหยวน เสด็จอาเก้ากังวลเกี่ยวกับเรื่องอันตรายที่ซ่อนอยู่ในความมืด เขาจึงสั่งให้จั่วอั้นคอยปกป้องเฟิ่งชิงเฉินอย่างลับ ๆ ตอนแรกเมื่อจั่วอั้นเห็นเสด็จอาเก้าปรากฏตัว เขาคิดที่จะหายตัวไปสักช่วงระยะเวลาหนึ่ง แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อกลับมาแล้วจะได้พบกับฉากเช่นนี้

จั่วอั้นเป็นสุภาพบุรุษมาก หลังจากที่รอให้เฟิ่งชิงเฉินทรงตัวได้ เขาก็จากไปอย่างไร้ร่องรอย และมอบช่วงเวลาดังกล่าวให้เป็นของเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เสด็จอาเก้าจำเป็นต้องให้คำอธิบายกับเฟิ่งชิงเฉิน

เสด็จอาเก้าเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่เป็นอะไร หลังจากสงบสติอารมณ์ เขากล่าวออกมาว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ทั้งหมดเป็นความผิดพลาดของข้า”

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกตกใจมากจริง ๆ หากไม่มีจั่วอั้น ครั้งนี้นางคงได้เห็นเลือดเป็นแน่ ไม่ง่ายเลยว่าที่จะทำใจให้สงบลงได้ และเมื่อได้ยินคำพูดที่ไม่มีความห่วงใยหรือรู้สึกผิดของเสด็จอาเก้า นางก็อดไม่ได้ที่จะประชดกลับไป “เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นความผิดพลาด?”

นางเห็นความเกลียดชังและการปฏิเสธที่ชัดเจนในสายตาของเสด็จอาเก้า

นางรู้ว่าเสด็จอาเก้าไม่ชอบติดต่อกับผู้หญิง ในตอนแรกที่ได้พบนาง เสด็จอาเก้าก็แสดงสายตาที่น่ารังเกียจเช่นนี้กับนาง จะกระทั่งได้ใกล้ชิดกันหลายครั้ง สิ่งต่าง ๆ ก็ค่อย ๆ เริ่มเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น

เมื่อเวลาผ่านไป เฟิ่งชิงเฉินก็เกือบจะลืมไปแล้วว่าเสด็จอาเก้าก็เคยมองนางด้วยสายตาเช่นนี้

“ข้าก็แค่เสียสติไปครู่หนึ่ง” เสด็จอาเก้ารู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่เมื่อครู่เขาก็รู้สึกใจหวิวและหลงใหลในความงดงามไปจริง ๆ แต่เขาคิดไม่ถึงว่า มันจะถึงขั้นที่ตนเองจะลงมือทำร้ายเฟิ่งชิงเฉินจนได้รับบาดเจ็บ

“ช่วงนี้เจ้ายุ่งมากอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจข้ออ้างที่บอกว่าเสียสติของเสด็จอาเก้า ต่อให้ยุยงมากแค่ไหน แต่ด้วยจิตใจอันแน่วแน่ของเสด็จอาเก้า เขาไม่มีทางเสียสติเป็นแน่

เสด็จอาเก้าพยักหน้าโดยไม่คิดอะไร “ยุ่งมาก”

“ช่วงนี้เจ้าไปเจอใครมาบ้าง?” ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยความกังวล แต่ก่อนเสด็จอาเก้าไม่มีทางยอมตอบคำถามมากมายขนาดนี้ของเฟิ่งชิงเฉิน แต่เมื่อนึกถึงฉากที่ตนเองเกือบจะทำให้เฟิ่งชิงเฉินต้องบาดเจ็บ เขาก็พยายามนึกชื่อคนที่เขาได้พบเจอในช่วงนี้ออกมา และบอกให้เฟิ่งชิงเฉินรับรู้ทีละคน

ทั้งหมดมีเพียงแค่มู่เหลียวและสายลับที่ติดตามอยู่ข้างกายของเสด็จอาเก้ามามากกว่าห้าปี และ “คนนอก” คนเดียวที่เสด็จอาเก้าได้พบก็คือ หวังจิ่นหลิง

“เช่นนั้นเจ้าไปกินอะไรมา? ต่างจากปกติหรือไม่?” เฟิ่งชิงเฉินยังไม่วางใจ นางยังคงตามออกมาเรื่อย ๆ

เสด็จอาเก้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้าออกมา “ชิงเฉิน เจ้ากำลังสงสัยสิ่งใดอย่างนั้นหรือ? เมื่อครู่ข้าก็แค่เสียสติไปเท่านั้น” อย่างน้อยตัวเขาเองก็ไม่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ

“ด้วยท่าทางเช่นนี้ของเจ้า มันทำให้ข้ารู้สึกได้ถึงความผิดปกติอย่างชัดเจน ในตอนที่เจ้าเหวี่ยงข้าออกไป แววตาของเจ้าแสดงความรังเกียจและการปฏิเสธ เหมือนกับแววตาที่เจ้ามองผู้หญิงคนอื่น” แม้จะเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาที แต่มันก็ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจเป็นอย่างมาก

ไม่ว่าใคร เมื่อเห็นชายที่ตนเองชอบมองมาด้วยสายตาแห่งความรังเกียจต่างก็รู้สึกปวดใจกันทั้งนั้น แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาที แต่เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดแล้ว เฟิ่งชิงเฉินกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเสด็จอาเก้ามากกว่า

“เป็นไปไม่ได้” เสด็จอาเก้าปฏิเสธทันทีโดยไม่คิด ในใจของเขา ตำแหน่งของเฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่เหมือนใคร เขาจะไปมองนางด้วยสายตาเช่นนั้นได้อย่างไร

“เรื่องเช่นนี้ ข้าไม่มีความจำเป็นต้องหลอกเจ้า หากเป็นไปได้ ข้าอยากให้เจ้าตรวจสอบคนและสิ่งของที่อยู่รอบกายของเจ้า เมื่อสักครู่ตอนที่เจ้าเหม่อลอย มันเป็นระยะเวลานานมาก” แม้แต่ตอนอยู่บนเตียง เสด็จอาเก้ายังเงียบและดูขาดสติเป็นเวลานาน แถมยังปล่อยให้ตนเองขาดสติจนถึงขั้นจะทำร้ายนางเช่นนี้

ไม่รอให้เสด็จอาเก้าได้ตอบคำถาม เฟิ่งชิงเฉินก็หันหลังและเดินจากไป

ฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้นางตกใจเป็นอย่างมาก เวลานี้หัวใจของนางยังคงเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว

“เจ้าจะไปไหน?” เสด็จอาเก้ายื่นมือออกไปจับเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ เขาไม่อยากให้เฟิ่งชิงเฉินเดินหนีเขาไปเช่นนี้ เพราะเรื่องราวทั้งหมดยังไม่ได้อธิบายออกมาอย่างชัดเจน

“โอ้ย......” เฟิ่งชิงเฉินร้องออกมา สะบัดแขนของเสด็จอาเก้า “ปล่อยข้า”

“ทำไมงั้นหรือ?” เสด็จอาเก้าไม่ยอมปล่อยเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขากลับจับมือของเฟิ่งชิงเฉินไว้ เมื่อเห็นรอยช้ำบนข้อมือของเฟิ่งชิงเฉิน ความตกใจก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเสด็จอาเก้า “นี่คือสิ่งที่ข้าเพิ่งทำลงไปเมื่อครู่งั้นหรือ?”

“ปล่อยข้า” เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว หากไม่ใช่เพราะว่ารู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหว นางคงไม่มีทางพูดออกมา