นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1325

ฮองเฮาส่งคนมารับองค์หญิงหมิงเว่ย เรื่องนี้คนของเสด็จอาเก้ารู้ตั้งแต่แรกแล้ว แม้ว่าจะไม่พอใจวิธีการของฮองเฮา แต่ก็แอบชื่นชมวิธีการขององค์หญิงหมิงเว่ยอยู่ในใจ

ภายใต้การดูแลของพวกเขา องค์หญิงหมิงเว่ยสามารถติดต่อกับฮองเฮาและลั่วอ๋องได้ นี่แสดงให้เห็นแล้วว่าองค์หญิงหมิงเว่ยนั้นไม่ใช่คนโง่ เพียงแต่......คนที่มารับนางนั้นโง่เขลาเกินไป เนื่องจากอีกฝ่ายกล้าพูดจาดูถูกพวกเขาในอาณาเขตของพวกเขาเอง

แคก แคก......คนของเสด็จอาเก้าลืมไป ที่นี่คือชายแดน ไม่ใช่อาณาเขตของพวกเขา ผู้ที่คุ้มกันชายแดนก็ไม่ใช่คนของเสด็จอาเก้า แต่เป็นคนของจักรพรรดิ

เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบรักษาความปลอดภัยของชายแดนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เนื่องจากคนที่เสียชีวิตคือผู้อาวุโสเหวินหยวน พวกเขาไม่อยากถูกลากไปเกี่ยวข้อง แต่ถึงกระนั้นคนของเสด็จอาเก้าก็ยังรู้สึกไม่พอใจกับคนที่จักรพรรดิส่งมาเป็นอย่างมาก

“ท่านอ๋อง ความโกรธในครั้งนี้พวกเราไม่อาจกล้ำกลืนมันไปได้จริง ๆ ก่อนที่จะพูดอะไร คนพวกนั้นก็ควรจะตรวจสอบให้ชัดเจนเสียก่อน ไม่ใช่พูดจาเพ้อเจ้อเช่นนี้”

“ท่านอ๋อง พวกข้ายอมรับว่าการตายของผู้อาวุโสเหวินหยวนนั้นอาจจะเกี่ยวข้องกับการละเลยของพวกข้า แต่ไอ้พวกสารเลวที่มาจากเมืองหลวงนั่น อยู่ดี ๆ ก็มากล่าวหาว่าพวกข้าไร้ความสามารถ พวกข้ารับไม่ได้จริง ๆ”

......

มู่เหลียวและหัวหน้าองครักษ์ รวมถึงทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลซื่อต่างแสดงออกถึงความไม่พอใจของตนเองต่อหน้าเสด็จอาเก้า บอกว่าต้องการสั่งสอนทหารคนสนิทของลั่วอ๋อง

หลังจากที่เสด็จอาเก้าจัดการเรื่องราวทั้งหมดแล้ว เขาก็จ้องมองไปยังฝูงชนด้วยสายตาอันเย็นชา “พวกเขาพูดอะไรผิดอย่างนั้นหรือ? ในความเป็นจริง ผู้อาวุโสเหวินหยวนเสียชีวิตลงภายใต้การคุ้มกันที่ล้มเหลวของพวกเจ้า”

“ท่านอ๋อง พวกข้า......” เหล่าองครักษ์หน้าดำ ตอนนั้นไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมาอย่างไรดี นี่คือความจริง เนื่องจากพวกเขารับผิดชอบเรื่องนี้มาเป็นเวลานาน แต่กลับมาถูกทหารคนสนิทของลั่วอ๋องกล่าวหาว่าไร้ความสามารถ พวกเขาจะรับได้อย่างไร มันแสดงให้เห็นว่าความสามารถของพวกเขานั้นด้อยกว่าทหารที่มาจากเมืองหลวงกลุ่มนั้น

“ในเมื่อเป็นความจริง เช่นนั้นพวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรไปโกรธพวกเขา?” เสด็จอาเก้าเหลือบมองคนพวกนั้นด้วยสายตาอันเย็นชา จนกระทั่งคนพวกนั้นก้มหน้ายอมรับความผิด เขาถึงจะเก็บสายตาของเขากลับคืนมา

รู้ว่าคนพวกนี้ระงับความโกรธอยู่ในใจ เสด็จอาเก้าก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาพูดออกไปเพียงแค่ว่า “ในเมื่อทหารคนสนิทของลั่วอ๋องมีความสามารถ เช่นนั้นก็ให้พวกเขาอารักขาความปลอดภัยขององค์หญิงหมิงเว่ย ไป ส่งคนไปแจ้งองค์หญิงหมิงเว่ย แจ้งว่าให้นางออกเดินทางภายใต้การคุ้มกันจากคนของลั่วอ๋องภายในหนึ่งชั่วโมง”

“หนึ่ง หลังจากนี้หนึ่งชั่วโมง?” มู่เหลียวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าเชื่อกับสิ่งที่ตนเองได้ยิน

เสด็จอาเก้าพูดอะไรผิดหรือเปล่า?

ทหารของลั่วอ๋องเพิ่งจะมาถึง การเดินทางที่ผ่านมาเต็มไปด้วยความยากลำบาก เส้นทางเต็มไปด้วยฝุ่นควัน ต้องใช้เวลาสามถึงห้าวันถึงจะสามารถออกเดินทางได้อีกครั้ง ไหนจะเรื่องเสบียงอาหาร ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่มีเรี่ยวแรงในการเดินทาง และหากไม่เตรียมพร้อม ระหว่างเส้นทางพวกเขาจะให้อะไรม้าและทหารในการอยู่หลับนอน?

“ทำไม? หนึ่งชั่วโมงมันมากเกินไปอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นก็ได้ อีกครึ่งชั่วโมง ให้ขนสิ่งของที่เป็นขององค์หญิงหมิงเว่ยออกมาจากโรงเตี๊ยมให้หมด ให้พวกเขารีบออกเดินทางโดยเร็วไว” เสด็จอาเก้าทิ้งประโยคนี้ไว้ หันหลังและเดินจากไป ทิ้งให้ทหารของเขามองหน้ากันอยู่ที่เดิม

เสด็จอาเก้าช่างโหดร้ายยิ่งนัก พวกเขาก็แค่อยากจะสั่งสอนทหารของอีกฝ่ายเพื่อขจัดความโอหังและระบายอารมณ์ แต่เสด็จอาเก้ากลับไล่อีกฝ่ายออกไปโดยตรง แม้แต่อาหารก็ไม่คิดจะมอบให้พวกเขา

แต่พวกเขาก็รู้สึกชอบในการกระทำนี้เป็นอย่างมาก

มู่เหลียวยิ้มออกมาอย่างโง่เขลา ถ่ายทอดคำสั่งของเสด็จอาเก้าออกไปยังทหารทุกคน และในขณะเดียวกันก็ส่งคนไปช่วยองค์หญิงหมิงเว่ยเก็บข้าวของเครื่องใช้ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เวลาล่วงเลยเกินกว่าครึ่งชั่วโมง

“เจ้าใช้วิธีการเช่นนี้ ไม่กลัวองค์หญิงหมิงเว่ยกับฮองเฮาจะโกรธ และสร้างปัญหาให้กับเจ้าอย่างนั้นหรือ?” ด้วยการกระทำเช่นนี้ คือการไล่ทุกคนออกไปให้หมด แม้แต่คนธรรมดาก็ไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้เมื่อเจอกับสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพูดถึงองค์หญิงหมิงเว่ย

“คนของเมืองจักรพรรดิรังแกข้าถึงเพียงนี้ หากข้าไม่ตอบโต้หรือทำอะไรสักอย่าง พวกเขาคงคิดว่าข้าจะยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำตลอดไป” เสด็จอาเก้ากล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น

ทหารคนสนิทของลั่วอ๋องกล้าพูดจาโอหังเช่นนี้ เบื้องหลังของเขาจะต้องมีผู้คอยชักใยเป็นแน่ ทั้งหมดก็ต้องการที่จะทดสอบเขา หากเขาไม่ตอบโต้กลับไปบ้าง คนพวกนั้นก็คงคิดว่าเขาเอาแต่จมปลักอยู่กับเรื่องการตายของผู้อาวุโสเหวินหยวน แต่อยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ย่ำแย่