นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1344

น้ำเสียงที่ดูจริงจังของเสด็จอาเก้า ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

เฟิ่งชิงเฉินกะพริบตา นางพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะเพิกเฉยต่อความไม่สบายใจ จากนั้นกล่าวออกมาว่า “มีเหตุผลงั้นหรือ นี่ก็แค่เป็นเรื่องที่พวกเราคุยเล่นกัน ข้าก็แค่แต่งขึ้นมาเท่านั้น ประวัติศาสตร์นั่นอยู่ห่างไกลจากสิ่งที่เขียนเอาไว้ ตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้อความที่เขียนไว้ในประวัติศาสตร์ไม่ใช่สิ่งที่นำมาพิสูจน์ได้

สำหรับพวกเราแล้ว ประวัติศาสตร์เป็นเพียงแค่สิ่งที่ถูกเขียนไว้ในหนังสือ แต่คนที่ได้ประสบกับเรื่องราวเหล่านี้คือความจริง ความที่เหี้ยมโหด ความคิดและแรงจูงใจในการทำสิ่งต่าง ๆ ของพวกเรา มันไม่ได้ตัดสินจากคำพูดไม่กี่คำของประวัติศาสตร์พวกนี้”

ยิ่งพูดเฟิ่งชิงเฉินก็ยิ่งรู้สึกเบื่อหน่ายกับเรื่องพวกนี้ แต่ไม่รู้ว่าคิดมากเกินไปหรือเปล่า ในใจของนางกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินพูดออกมานั้น ไม่ได้เป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระ

ความไม่สบายใจในใจของนางเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง เฟิ่งชิงเฉินหยุดพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ หันกลับเข้าไปในอ้อมแขนของเสด็จอาเก้า ดึงชายเสื้อของเสด็จอาเก้า จากนั้นกล่าวออกมาอย่างดุร้าย “เอาล่ะ หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว มันไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับพวกเรา ตอนนี้เจ้าพูดออกมาได้แล้ว เหตุใดจึงรั้งข้าไว้ที่นี่? อย่าคิดว่าเอาแต่พูดเรื่องอื่นแล้วจะทำให้ข้าลืมเรื่องสำคัญ”

“ข้าไม่ได้ลืม เรื่องของเจ้า ข้าจำทุกอย่างได้ดี” เสด็จอาเก้าลองถามความเห็นเรื่องความแค้นระหว่างตระกูลเฟิ่งหลี ตระกูลฝู่และตระกูลหลานจากปากของเฟิ่งชิงเฉิน ก้อนหินในใจของเขาก็เหมือนถูกยกออกไป

จากคำตอบของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้ารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เช่นนี้หากความจริงถูกเปิดเผยออกมา ระหว่างเขากับเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่มีความขัดแย้งต่อกัน และเขาไม่มีทางยอมให้เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนคำพูดเป็นอันขาด

ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งเจ็บมาก!

ประโยคนี้จะไม่มีทางปล่อยให้เกิดขึ้นกับเขาและเฟิ่งชิงเฉินเป็นอันขาด หากในอนาคต เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ข้างตระกูลเฟิ่งหลี และเป็นศัตรูกับเขา เขาจะพูดทุกคำพูดที่ได้ยินในวันนี้ทั้งหมดให้กับเฟิ่งชิงเฉินฟังอีกรอบทีละคำ และไม่มีทางปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนใจเป็นอันขาด

เสด็จอาเก้าอารมณ์ดีมาก ใบหน้าของเขาดูอ่อนโยนลงไม่น้อย เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นเอาแต่ใจของเฟิ่งชิงเฉิน น้ำเสียงของเขาก็ลดลงไปโดยไม่รู้ตัว “ที่รั้งเจ้าไว้ที่นี่ เพราะว่าในคืนนี้ชุนอ๋องจะเดินทางไปหาเจ้า” และเขาก็ไม่อยากให้ชุนอ๋องได้พบกับเฟิ่งชิงเฉิน แน่นอนว่าเขาไม่มีวันพูดเหตุผลดังกล่าวออกไป

“ชุนอ๋องจะมาหาข้า? เขาจะมาหาเพื่ออะไร?” เมื่อพูดถึงชุนอ๋อง ความเยือกเย็นก็ปรากฏออกมาจากแววตาของเฟิ่งชิงเฉิน

สำหรับผู้ชายที่มีนิสัยวิปริตอย่างชุนอ๋อง นางทำใจให้ชอบอีกฝ่ายไม่ได้จริง ๆ เนื่องจากคนที่ทำให้เขามีนิสัยวิปริตเช่นนั้นก็คือนาง!

“เจ้าเป็นหมอ แน่นอนว่ามาหาเจ้าเพื่อรักษาอาการป่วย ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าจะเป็นเรื่องใด?” เมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายอันแข็งทื่อของเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าก็รู้สึกปวดใจ

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ได้พูดออกมา แต่เขาก็รู้ว่าเรือนหลังของชุนอ๋องนั้นสร้างความรังเกียจให้กับเฟิ่งชิงเฉินมากเพียงใด แต่เขาก็ยุ่งมาโดยตลอดจนไม่มีเวลาเข้าไปจัดการ จนกระทั่งไม่นานมานี้ เขาถึงได้จัดการเรื่องเรือนหลังไปในที่สุด

“รักษาอาการป่วย? ใครป่วย?” คงไม่ใช่ผู้หญิงในเรือนหลังเหล่านั้นใช่ไหม?

เมื่อนึกถึงผู้หญิงในเรือนหลังที่มีหน้าตาคล้ายกับตนเองในจวนชุนอ๋อง ขนบนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินก็ลุกซู่ เผชิญหน้ากับเรื่องเช่นนี้ นางไม่รู้สึกว่าตนเองมีเสน่ห์เลยแม้แต่น้อย นางรู้สึกเพียงแค่ความน่ารังเกียจอันเยือกเย็นเท่านั้น

“นางสนมคนหนึ่งของเขา” เสด็จอาเก้าค่อย ๆ กอดเฟิ่งชิงเฉินให้แน่นขึ้น “เรื่องราวได้รับการแก้ไขแล้ว ชุนอ๋องไร้ซึ่งอำนาจในการคุกคาม อีกไม่นานเขาจะต้องเดินทางออกจากเมืองหลวงเพื่อไปยังดินแดนแห่งศักดินา”

“ออกจากเมืองหลวง? จักรพรรดิจะให้เขาไปอย่างนั้นหรือ?” ด้วยความรักที่จักรพรรดิมีต่อชุนอ๋อง ขอแค่ชุนอ๋องไม่ก่อนกบฏ ชุนอ๋องก็สามารถมีชีวิตอย่างเป็นสุขได้ตลอดไป

“ถึงจะไม่ให้ เขาก็ต้องไปอยู่ดี ชุนอ๋องสร้างปัญหาและหายนะมามากมาย จักรพรรดิสามารถปกป้องเขาได้หนึ่งครั้ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถปกป้องได้ทุกครั้งไป” ในฐานะจักรพรรดิ เขาไม่อาจทำทุกสิ่งอย่างได้ตามที่ใจต้องการ

“ชุนอ๋องทำอะไรลงไปอย่างนั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินถามออกมาด้วยความระมัดระวัง นางรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับนาง