นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1361

พลังแห่งการเคลื่อนไหวของหวังจิ่นหลิงนั้นน่าประหลาดใจ หลังจากได้ข้อมูลและหลักฐานจากเฟิ่งชิงเฉินแล้ว เขาก็รีบติดต่อสนมเอกเซี่ยอย่างรวดเร็ว ชักชวนสนมเอกเซี่ยเพื่อจะโจมตีฮองเฮาไปด้วยกัน

เวลานี้ฮองเฮาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อสืบหาเรื่องอาการป่วยของจักรพรรดิ ไตร่ตรองว่าควรจะลงมืออย่างไรดีถึงสามารถทำให้จักรพรรดิสิ้นพระชนม์ และทำให้ลั่วอ๋องสามารถขึ้นครองบัลลังก์ได้อย่างราบรื่น

ต้องรู้ก่อนว่าหากจักรพรรดิจากไปในเวลานี้ คนที่ได้ประโยชน์สูงสุดก็คือลั่วอ๋อง ไม่รอให้ฮองเฮาลงมือ ราชองครักษ์จำนวนมากก็วิ่งกรูข้าไปในตำหนักของฮองเฮา

“เหนียงเหนียง แย่แล้ว แย่แล้ว” ขันทีน้อยในตำหนักของฮองเฮาตื่นตระหนกจนเสียสติ ยังไม่ทันวิ่งมาถึงหน้าของฮองเฮา เขากลับสะดุดล้มลงพื้น กลิ้งไปบนพื้นอยู่หลายตลบ

“เหตุใดถึงได้ตื่นตระหนกถึงเพียงนี้ ทหาร......” ฮองเฮายกมือขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ให้คนมาลากตัวขันทีน้อยออกไป แต่ยังไม่ทันพูดจบก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นอย่างหนาแน่น

“เกิดอะไรขึ้น? ออกไปดู?”ใช้ชีวิตอยู่ในพระราชวังมาหลายปี ทำให้ฮองเฮาไวต่อความรู้สึกอันตราย และไม่ต้องพูดถึงเหตุการณ์ที่ชัดเจนถึงเพียงนี้

เห็นได้ชัดว่าเสียงดังกล่าวมุ่งเป้ามาที่นาง

“เหนียงเหนียง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ราชองครักษ์ล้อมรอบตำหนักของท่านไว้หมดแล้ว” สาวใช้ที่ออกไปดูส่งเสียงกลับมาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าสิ่งที่กลับมาจะเป็นแค่เสียง แต่มันก็ทำให้ฮองเฮาแทบจะทรุดตัวลงกับพื้น

“เจ้าว่าอย่างไร? ราชองครักษ์ล้อมรอบตำหนักของข้าไว้อย่างนั้นหรือ?” ฮองเฮาตกใจเป็นอย่างมาก ในขณะเดียวกัน เสียงของฝู่หลินก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก “ล้อมเอาไว้ อย่าให้ใครเล็ดลอดออกไปได้เป็นอันขาด”

“เร็ว รีบออกไปดู มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” ฮองเฮาผลักสาวใช้ข้างกายของนางอย่างแรง ให้อีกฝ่ายรีบออกไปดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

อยู่ในเรือนหลังมานานหลายปี นางรู้ดีว่าการที่ถูกราชองครักษ์ล้อมไว้เช่นนี้นั้นหมายความว่าอย่างไร หากไม่มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ราชองครักษ์ไม่มีทางเข้ามาแตะต้องคนของเรือนหลัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เข้ามาล้อมตำหนักของฮองเฮาอย่างนาง

“เหนียงเหนียง ท่านจะต้องสงบสติอารมณ์ไว้” เหล่ามามาเห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกของฮองเฮา นางจึงส่งเสียงเตือนออกมา ใบหน้าที่ดูแก่ชราของนางไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกใด ๆ แม้แต่ดวงตาของนางก็ไม่เปลี่ยนแปลง

ฮองเฮาเปรียบเสมือนคนจมน้ำซึ่งกำลังจับเศษไม้ที่ลอยอยู่ นางจับแขนมามาผู้นั้นไว้แน่น พยักหน้าอย่างแรง “เจ้าพูดถูก ข้าจะตื่นตระหนกไม่ได้”

หลังจากฮองเฮาสงบสติอารมณ์ลงบ้างแล้ว นางมองผ่านประตูตำหนักออกไปด้านนอกเพื่อรอให้ฝู่หลินเดินเข้ามา

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง” ฝู่หลินพาคนบุกเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็ว หยุดลงเมื่ออยู่ห่างจากฮองเฮาพอสมควร จากนั้นก็เผชิญหน้ากับฮองเฮาในระยะไกล

“ใต้เท้าฝู่ นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร?” ข้อนิ้วของฮองเฮาเปลี่ยนเป็นสีขาว แม้ดวงตาของนางกลับแหลมคม นางรู้ว่าเวลานี้นางไม่อาจขลาดกลัวได้อีกต่อไป หากนางขลาดกลัว นางก็ไม่อาจพลิกตัวกลับมาได้ ไม่มีผู้หญิงคนไหนในเรือนหลังที่บริสุทธิ์ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถทนต่อการตรวจสอบได้ แม้แต่นางก็ไม่เว้น

“เหนียงเหนียงอย่าได้โกรธ ข้ามาที่นี่เพราะคำสั่ง เหนียงเหนียงได้โปรดให้ความร่วมมือ” ราชองครักษ์แสดงท่าทางของผู้ที่ทำตามหน้าที่ หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่สนใจสายตาที่ดูกินเลือดกินเนื้อของฮองเฮา โบกมือให้กับราชองครักษ์ที่อยู่ด้านหลัง “ค้น!”

“ขอรับ” ราชองครักษ์รับคำสั่ง รีบวิ่งเข้าไปด้านในตำหนักของฮองเฮา ฮองเฮาโกรธจนตัวสั่น “พวกเจ้าช่างกล้าดียิ่งนัก แม้แต่ตำหนักของข้ายังกล้าตรวจค้น พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้”

“เหนียงเหนียง ข้าทำตามหน้าที่ เหนียงเหนียงได้โปรดอย่าทำให้ข้าลำบากใจ” ฝู่หลินไม่ไว้หน้าฮองเฮาเลยแม้แต่น้อย ราชองครักษ์เองก็ไม่สนใจคำสั่งของฮองเฮา พวกเขาแค่ทำในสิ่งที่ควรทำ ชั่วพริบตาก็ทำให้ตำหนักของฮองเฮายุ่งเหยิง สาวใช้และขันทีถูกไล่มายังห้องโถงใหญ่ หวาดกลัวจนตัวสั่น จากสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังตกอยู่ในหายนะ

ฮองเฮาโกรธมาก โกรธจนร่างกายของนางชักกระตุก ปากของนางสั่นเทา พูดออกมาอย่างดุร้าย “ฝู่ ฝู่หลิน เจ้า เจ้าช่างกล้าดียิ่งนัก เจ้าไม่กลัวตายหรือไง”

“เหนียงเหนียงกล่าวเกินไปแล้ว ข้าไม่ได้อวดดีหรือล่วงเกินเหนียงเหนียง เหนียงเหนียงกล้าทำร้ายแม้แต่จักรพรรดิและทายาทของพระองค์ สิ่งที่ข้าทำลงไปยังเทียบไม่ได้กับความผิดหนึ่งในหมื่นของท่าน” ฝู่หลินบอกกับฮองเฮาอย่างเมตตาว่านางทำผิดเรื่องอะไร แต่ในความเป็นจริง เขาแค่อยากให้ฮองเฮาโกรธ