นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1362

หลักฐานการปองร้ายจักรพรรดิของฮองเฮานั้นชัดเจน ทำให้นางถูกพาตัวเข้าไปในคุกฟ้าในคืนนั้น ฝู่หลินนำหลักฐานทั้งหมดที่สืบหามาได้จากตำหนักของฮองเฮามาวางเรียงไว้ด้านหน้าของจักรพรรดิ

จักรพรรดิพักผ่อนมาหลายวัน สีหน้าของเขาดูดีขึ้นไม่น้อย แต่ตอนที่เขาได้เห็นหลักฐานที่ฝู่หลินนำเข้ามา เขาโกรธจนใจสั่นและหมดสติไปอีกครั้ง

“หมอหลวง เรียกหมอหลวงมาเร็ว”

พระราชวังของจักรพรรดิตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย มันเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้วแต่เหล่าหมอหลวงยังคงเหงื่อตก ไม่ง่ายเลยกว่าจะทำให้จักรพรรดิฟื้นกลับมาได้ สุดท้ายหมอหลวงก็พาก่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ฝ่าบาท ได้โปรดปกป้องร่างกายมังกรไว้”

“ฝ่าบาท ท่านห้ามโกรธอีกเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นสิ่งที่ตามมาคงไม่อาจคาดเดาได้”

ฝู่หลินและเหล่าหมอหลวงคุกเข่าอยู่บนพื้น อ้อนวอนจักรพรรดิให้รักษาร่างกายมังกรของเขาไว้ และไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม ห้ามโกรธอีกเป็นอันขาด

“ภรรยาของข้าหวังจะเอาชีวิตข้า พวกเจ้าจะให้ข้ารักษาร่างกายมังกรนี้ไว้ได้อย่างไร?” ดวงตาทั้งสองข้างของจักรพรรดิจับจ้องไปที่ตุ๊กตาแม่มดตัวนั้น “ฝู่หลิน นำมันมาให้ข้า”

“ฝ่าบาท......” ฝู่หลินลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อจักรพรรดิกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง ฝู่หลินก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก รีบถวายตุ๊กตาแม่มดตัวนั้นขึ้นไปทันที แน่นอน เขาไม่ลืมที่จะถวายสิ่งที่อยู่ในกล่องไปด้วย

เข็มเงินเจ็ดแปดเข็มปักอยู่บนตุ๊กตาแม่มด แต่ละเข็มปักอยู่ตรงจุดสำคัญ ด้านหลังเขียนวันเดือนปีเกิดของจักรพรรดิเอาไว้ จักรพรรดิทำลายตุ๊กตาแม่มดด้วยฝ่ามือ เข็มที่ปักอยู่ทิ่มแทงเข้าไปในมือ แต่จักรพรรดิกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด แววตาของเขาเยือกเย็นและเต็มไปด้วยจิตสังหาร

เห็นว่าตุ๊กตากำลังจะถูกทำลาย ฝู่หลินรีบกล่าวเตือนออกมา “ฝ่าบาท ปกป้องร่างกายมังกรของพระองค์ ตุ๊กตาแม่มดตัวนี้ยังจำเป็นต้องใช้ในการทำนายสภาพร่างกายของท่าน”

จักรพรรดิถึงจะยอมปล่อยมือ ขว้างตุ๊กตาแม่มดลงกับพื้นอย่างแรง จากนั้นก็ชี้ไปยังธูปสีดำในกล่องไม้และถามออกมาว่า “นี่คืออะไร?”

“กราบทูลฝ่าบาท นี่คือธูปหอมลึกลับของราชวงศ์หนานหลิง หากจุดขึ้นมาจะให้ความรู้สึกที่เป็นสุขต่อผู้คน แต่หากถูกเจือปนด้วยกลิ่นอื่น มันจะเป็นผลเสียต่อร่างกายของคนเช่นกัน เท่าที่ข้ารู้มา นางสนมหลี่และนางสนมซีแท้งบุตรก็เพราะเหตุนี้ และร่างกายของฝ่าบาทเองก็......” คำพูดหลังจากนั้น ราชองครักษ์ไม่ได้พูดมันออกมา แต่ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็ต่างเข้าใจดี

“นางผู้หญิงอสรพิษ ยายผู้หญิงตัวดี ไม่เพียงแค่หวังจะเอาชีวิตของข้าเท่านั้น แม้แต่ทายาทของข้าก็ยังไม่เว้น” เนื่องจากความโกรธ ใบหน้าที่ดูป่วยของจักรพรรดิกลายเป็นสีแดง ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาก็สดใสขึ้นเล็กน้อย ดูมีพลังมากขึ้น

ฝู่หลินคิดว่าจักรพรรดิยังสามารถรับแรงกระตุ้นได้อีกสองสามครั้ง ดังนั้นเขาจึงยื่นจดหมายลับที่อยู่ด้านล่างของกล่องไม้ออกไป “ฝ่าบาท ตรงนี้ยังมีจดหมายที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงกับองค์หญิงหมิงเว่ยเขียนถึงกัน”

“ฮองเฮาอะไร? นางผู้หญิงอสรพิษผู้นั้นไม่คู่ควรที่จะเป็นฮองเฮาของข้า ถ่ายทอดพระราชโองการออกไป ปลดนางผู้หญิงอสรพิษผู้นั้นออกจากตำแหน่งฮองเฮา พร้อมกับมอบเหล้าพิษให้นางหนึ่งแก้ว” เวลานี้จักรพรรดิไม่สนใจจดหมายดังกล่าว โดยเฉพาะในตอนที่ได้ยินหมอหลวงบอกว่า เขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงไม่กี่ปี เขาก็แค้นจนอยากจะฉีกร่างของฮองเฮาด้วยมือของเขาเอง

หากไม่มีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ต่อให้เขาได้เป็นจักรพรรดิแล้วมันยังไง

“น้อมรับพระราชโองการ” ฝู่หลินรับคำสั่งและถอยออกไป

การไม่มีการซักถาม ไม่มีการสอบสวน มีเพียงแค่หลักฐานที่ฝู่หลินนำมาจากตำหนักของฮองเฮา และพยานที่เป็นสาวใช้ในตำหนักของฮองเฮาเหล่านั้น จักรพรรดิก็ถึงกับออกพระราชโองการเพื่อเอาชีวิตของฮองเฮา

ยังไม่ถึงค่ำคืนที่ยาวนาน และยังไม่ทันได้ฝันเลยด้วยซ้ำ หรือเกิดอุบัติเหตุชั่วคราว ฝู่หลินรีบนำพระราชโองการของจักรพรรดิไปยังคุกฟ้า ไม่สนใจเสียงกรีดร้องอันบ้าคลั่งของฮองเฮา ให้คนจับตัวฮองเฮาไว้ จากนั้นก็รินเหล้าพิษให้กับฮองเฮาระหว่างทางเดิน

คนตายเท่านั้นที่จะปลอดภัยที่สุด แม้ว่าจักรพรรดิอยากจะรู้ว่าเรื่องนี้มีการสมรู้ร่วมคิดกันหรือไม่ ถึงเวลานั้นมันก็สายเกินไปแล้ว เนื่องจากฮองเฮาได้ตายไปแล้ว!

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง หากจะโทษก็ต้องโทษที่ศัตรูของท่านเป็นผู้หญิงที่เหี้ยมโหดและชั่วร้าย นางไม่ปล่อยให้ท่านได้มีชีวิตรอดไปจากคืนนี้ และข้าก็ไม่มีวันปล่อยให้ท่านได้เห็นดวงอาทิตย์ในยามเช้าอีกต่อไป” ฝู่หลินจ้องมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของฮองเฮา พึมพำบางอย่างออกมา แต่มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่ได้ยินมัน

การโจมตีของนาง น้อยมากที่นางจะเป็นคนเริ่ม ทำให้ฝู่หลินคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นเป็นพวกหัวอ่อน มักจะยอมจำนนให้ผู้อื่น คิดไม่ถึงว่านางแค่ไม่อยากโต้ตอบเท่านั้น และเมื่อโต้ตอบก็เป็นการโจมตีถึงชีวิต ทำลายศัตรูจนไม่เหลือร่องรอย เป็นการลงมือที่เหี้ยมโหดและไม่ทำให้ใครเกลียดชัง

เนื่องจากหากเป็นเขา เขาก็เลือกที่จะทำเช่นนี้

“เจ้าประเมินข้าสูงเกินไป ข้าไม่ได้รังเกียจที่จะใช้แผนร้าย แต่แค่ยังไม่มีโอกาสเท่านั้น การที่จะใช้แผนร้าย จำเป็นต้องใช้ในช่วงเวลาที่เหมาะสม และศัตรูของข้า ส่วนใหญ่ก็แทบจะไม่เคยมีเวลาให้ข้าเลย

เอาล่ะ เลิกพูดเรื่องพวกนี้ได้แล้ว การที่ฮองเฮาจากไป มันไม่ได้แปลว่าเรื่องราวทุกอย่างจะสิ้นสุดลง ลั่วอ๋องไม่มีทางปล่อยให้เรื่องราวจบลงแบบนี้ หลังจากนี้ข้าคงยุ่งมาก คิดว่าเจ้าเองก็คงไม่ต่างอะไรกัน รีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจข้า......” เฟิ่งชิงเฉินโบกมือ บ่งบอกว่าฝู่หลินสามารถไปได้แล้ว

แม้นางจะซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังมาโดยตลอด แต่หากมีร่องรอย ลั่วอ๋องจะต้องตรวจสอบความจริงเป็นแน่ ต่อให้ไม่มีหลักฐาน มันก็ใช้ว่าเขาจะร่องรอยเหล่านั้นไม่เจอ

เฟิ่งชิงเฉินคิดว่ากว่าลั่วอ๋องจะสืบสาวเรื่องราวมาถึงนาง จำเป็นจะต้องใช้เวลานานพอสมควร แต่คิดไม่ถึงว่านางจะดูถูกพลังของลั่วอ๋องมากเกินไป หลังจากฮองเฮาจากไปได้เพียงห้าวัน ลั่วอ๋องก็มาหานางถึงจวน

เวลานี้ลั่วอ๋องถูกจักรพรรดิลงโทษโดยการกักขังบริเวณ แน่นอนว่าไม่อาจปรากฏตัวออกมาได้อย่างเปิดเผย ในช่วงกลางดึก เขาให้คนหลอกล่อสายลับออกไป จากนั้นก็ปรากฏตัวออกมาในห้องของเฟิ่งชิงเฉิน

ภายในระยะเวลาสิบวัน ลั่วอ๋อง ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ดวงตาของเขาขุ่นมัว หนวดเคราของเขารุงรัง ใบหน้าของเขาเสื่อมโทรม ดูไม่สง่างามและองอาจเหมือนเมื่อก่อน เขาดูเหมือนนักรบที่สิ้นหวัง

“เฟิ่งชิงเฉิน!” ตงหลิงจื่อลั่วหันหลังชิดประตู ดวงตาที่แดงก่ำคู่นั้นของเขาจ้องมองมาที่เฟิ่งชิงเฉิน ดาบในมือของเขาชี้มาที่หว่างคิ้วของเฟิ่งชิงเฉิน “เพราะเหตุใด? เพราะเหตุใดเจ้าถึงสังหารเสด็จแม่ของข้า?”

“ท่านลั่วอ๋องมาเยี่ยมเยือนข้ายามดึกก็เพื่อมาถามข้าว่าเพราะเหตุใดงั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด เพิกเฉยต่อดาบที่เล็งมาที่ตนเอง นั่งลงอย่างสงบ เงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับลั่วอ๋อง จากนั้นก็กล่าวออกมาทีละคำ “ที่จริงข้าอยากจะได้ชีวิตของเจ้ามากกว่า”