นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1362

หลักฐานการปองร้ายจักรพรรดิของฮองเฮานั้นชัดเจน ทำให้นางถูกพาตัวเข้าไปในคุกฟ้าในคืนนั้น ฝู่หลินนำหลักฐานทั้งหมดที่สืบหามาได้จากตำหนักของฮองเฮามาวางเรียงไว้ด้านหน้าของจักรพรรดิ

จักรพรรดิพักผ่อนมาหลายวัน สีหน้าของเขาดูดีขึ้นไม่น้อย แต่ตอนที่เขาได้เห็นหลักฐานที่ฝู่หลินนำเข้ามา เขาโกรธจนใจสั่นและหมดสติไปอีกครั้ง

“หมอหลวง เรียกหมอหลวงมาเร็ว”

พระราชวังของจักรพรรดิตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย มันเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้วแต่เหล่าหมอหลวงยังคงเหงื่อตก ไม่ง่ายเลยกว่าจะทำให้จักรพรรดิฟื้นกลับมาได้ สุดท้ายหมอหลวงก็พาก่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ฝ่าบาท ได้โปรดปกป้องร่างกายมังกรไว้”

“ฝ่าบาท ท่านห้ามโกรธอีกเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นสิ่งที่ตามมาคงไม่อาจคาดเดาได้”

ฝู่หลินและเหล่าหมอหลวงคุกเข่าอยู่บนพื้น อ้อนวอนจักรพรรดิให้รักษาร่างกายมังกรของเขาไว้ และไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม ห้ามโกรธอีกเป็นอันขาด

“ภรรยาของข้าหวังจะเอาชีวิตข้า พวกเจ้าจะให้ข้ารักษาร่างกายมังกรนี้ไว้ได้อย่างไร?” ดวงตาทั้งสองข้างของจักรพรรดิจับจ้องไปที่ตุ๊กตาแม่มดตัวนั้น “ฝู่หลิน นำมันมาให้ข้า”

“ฝ่าบาท......” ฝู่หลินลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อจักรพรรดิกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง ฝู่หลินก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก รีบถวายตุ๊กตาแม่มดตัวนั้นขึ้นไปทันที แน่นอน เขาไม่ลืมที่จะถวายสิ่งที่อยู่ในกล่องไปด้วย

เข็มเงินเจ็ดแปดเข็มปักอยู่บนตุ๊กตาแม่มด แต่ละเข็มปักอยู่ตรงจุดสำคัญ ด้านหลังเขียนวันเดือนปีเกิดของจักรพรรดิเอาไว้ จักรพรรดิทำลายตุ๊กตาแม่มดด้วยฝ่ามือ เข็มที่ปักอยู่ทิ่มแทงเข้าไปในมือ แต่จักรพรรดิกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด แววตาของเขาเยือกเย็นและเต็มไปด้วยจิตสังหาร

เห็นว่าตุ๊กตากำลังจะถูกทำลาย ฝู่หลินรีบกล่าวเตือนออกมา “ฝ่าบาท ปกป้องร่างกายมังกรของพระองค์ ตุ๊กตาแม่มดตัวนี้ยังจำเป็นต้องใช้ในการทำนายสภาพร่างกายของท่าน”

จักรพรรดิถึงจะยอมปล่อยมือ ขว้างตุ๊กตาแม่มดลงกับพื้นอย่างแรง จากนั้นก็ชี้ไปยังธูปสีดำในกล่องไม้และถามออกมาว่า “นี่คืออะไร?”

“กราบทูลฝ่าบาท นี่คือธูปหอมลึกลับของราชวงศ์หนานหลิง หากจุดขึ้นมาจะให้ความรู้สึกที่เป็นสุขต่อผู้คน แต่หากถูกเจือปนด้วยกลิ่นอื่น มันจะเป็นผลเสียต่อร่างกายของคนเช่นกัน เท่าที่ข้ารู้มา นางสนมหลี่และนางสนมซีแท้งบุตรก็เพราะเหตุนี้ และร่างกายของฝ่าบาทเองก็......” คำพูดหลังจากนั้น ราชองครักษ์ไม่ได้พูดมันออกมา แต่ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็ต่างเข้าใจดี

“นางผู้หญิงอสรพิษ ยายผู้หญิงตัวดี ไม่เพียงแค่หวังจะเอาชีวิตของข้าเท่านั้น แม้แต่ทายาทของข้าก็ยังไม่เว้น” เนื่องจากความโกรธ ใบหน้าที่ดูป่วยของจักรพรรดิกลายเป็นสีแดง ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาก็สดใสขึ้นเล็กน้อย ดูมีพลังมากขึ้น

ฝู่หลินคิดว่าจักรพรรดิยังสามารถรับแรงกระตุ้นได้อีกสองสามครั้ง ดังนั้นเขาจึงยื่นจดหมายลับที่อยู่ด้านล่างของกล่องไม้ออกไป “ฝ่าบาท ตรงนี้ยังมีจดหมายที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงกับองค์หญิงหมิงเว่ยเขียนถึงกัน”

“ฮองเฮาอะไร? นางผู้หญิงอสรพิษผู้นั้นไม่คู่ควรที่จะเป็นฮองเฮาของข้า ถ่ายทอดพระราชโองการออกไป ปลดนางผู้หญิงอสรพิษผู้นั้นออกจากตำแหน่งฮองเฮา พร้อมกับมอบเหล้าพิษให้นางหนึ่งแก้ว” เวลานี้จักรพรรดิไม่สนใจจดหมายดังกล่าว โดยเฉพาะในตอนที่ได้ยินหมอหลวงบอกว่า เขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงไม่กี่ปี เขาก็แค้นจนอยากจะฉีกร่างของฮองเฮาด้วยมือของเขาเอง

หากไม่มีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ต่อให้เขาได้เป็นจักรพรรดิแล้วมันยังไง

“น้อมรับพระราชโองการ” ฝู่หลินรับคำสั่งและถอยออกไป

การไม่มีการซักถาม ไม่มีการสอบสวน มีเพียงแค่หลักฐานที่ฝู่หลินนำมาจากตำหนักของฮองเฮา และพยานที่เป็นสาวใช้ในตำหนักของฮองเฮาเหล่านั้น จักรพรรดิก็ถึงกับออกพระราชโองการเพื่อเอาชีวิตของฮองเฮา

ยังไม่ถึงค่ำคืนที่ยาวนาน และยังไม่ทันได้ฝันเลยด้วยซ้ำ หรือเกิดอุบัติเหตุชั่วคราว ฝู่หลินรีบนำพระราชโองการของจักรพรรดิไปยังคุกฟ้า ไม่สนใจเสียงกรีดร้องอันบ้าคลั่งของฮองเฮา ให้คนจับตัวฮองเฮาไว้ จากนั้นก็รินเหล้าพิษให้กับฮองเฮาระหว่างทางเดิน

คนตายเท่านั้นที่จะปลอดภัยที่สุด แม้ว่าจักรพรรดิอยากจะรู้ว่าเรื่องนี้มีการสมรู้ร่วมคิดกันหรือไม่ ถึงเวลานั้นมันก็สายเกินไปแล้ว เนื่องจากฮองเฮาได้ตายไปแล้ว!

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง หากจะโทษก็ต้องโทษที่ศัตรูของท่านเป็นผู้หญิงที่เหี้ยมโหดและชั่วร้าย นางไม่ปล่อยให้ท่านได้มีชีวิตรอดไปจากคืนนี้ และข้าก็ไม่มีวันปล่อยให้ท่านได้เห็นดวงอาทิตย์ในยามเช้าอีกต่อไป” ฝู่หลินจ้องมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของฮองเฮา พึมพำบางอย่างออกมา แต่มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่ได้ยินมัน