นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1367

เสด็จอาเก้าได้รับจดหมาย “ด่วน” จากปู้จิงหยุน บอกว่าเขาพบสิ่งของที่เหมือนกับแผนที่จิ่วโจวในศาลาเสวียนชิง เพียงแต่......

เจ้าศาลาเสวียนชิงไม่มีวี่แววว่าจะนำแผนที่จิ่วโจวออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่ยังวางแผนที่จะใช้แผนที่จิ่วโจวแผ่นนี้ในการดึงดูดกองกำลังต่าง ๆ เพื่อทำให้ตนเองหลุดพ้นจากการควบคุมของตระกูลหลาน

ปู้จิงหยุนรับรู้ถึงความรุนแรงของเรื่องนี้ มันไม่ได้อยู่ในขอบเขตที่เขาสามารถจัดการได้ หวังว่าเสด็จอาเก้าจะสามารถเดินทางมายังศาลาเสวียนชิงเพื่อควบคุมสถานการณ์ หาวิธีต่อไปว่าควรจะทำเช่นไร เพราะแม้ว่าศาลาเสวียนชิงจะใกล้ล่มสลายเต็มทีแล้ว แต่อย่างน้อยแผ่นป้ายของพวกเขาก็ยังมีอักษรเสวียนเขียนอยู่

หากเป็นเพียงแค่ศาลาเสวียนชิง เสด็จอาเก้าไม่มีทางละทิ้งเรื่องราวในเมืองหลวงเพื่อเดินทางมาที่นี่ แต่เนื่องจากเรื่องนี้นั้นเกี่ยวข้องกับแผนที่จิ่วโจว เสด็จอาเก้าจึงต้องระมัดระวังให้มากขึ้น

แผนที่จิ่วโจวไม่อาจขาดหายไปได้แม้แต่แผ่นเดียว ทุกแผ่นล้วนมีความสำคัญ เขาไปไม่สามารถแผนที่จิ่วโจวถูกเปิดเผยเพราะศาลาเสวียนชิงได้ หากถึงคราวจำเป็น เขาก็ไม่ลังเลที่จะกำจัดศาลาเสวียนชิงให้สิ้นซาก

เสด็จอาเก้าเดินทางตลอดทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดก็เดินทางมาถึงศาลาเสวียนชิง ชุดสีดำ หน้ากากสีเงิน ใช้ตัวตนของหลานจิ่วชิงเพื่อเข้าไปในศาลาเสวียนชิง ไม่ได้แจ้งเตือนหรือดึงดูดผู้ใด เขาเข้าไปติดต่อกับปู้จิงหยุนอย่างลับ ๆ

“เจ้ามั่นใจหรือว่าแผนที่จิ่วโจวอยู่ในศาลาเสวียนชิง?” หลานจิ่วชิงไม่ได้อ้อมค้อมแต่อย่างใด เขาถามออกไปตามตรง

“ข้ามีความมั่นใจถึงเก้าส่วน ของสิ่งนั้นจะต้องเป็นศาลาเสวียนชิงอย่างแน่นอน” แม้ว่าปู้จิงหยุนจะเลอะเลือนไปบ้าง แต่เขาก็รู้จักความหนักเบาของเรื่องต่าง ๆ เป็นอย่างดี และไม่มีทางล้อเล่นกับเรื่องเช่นนี้

แผนที่จิ่วโจวนั้นมีอยู่จริง แต่จำเป็นจะต้องให้หลานจิ่วชิงปรากฏตัวออกมาด้วยตัวเองหรือไม่ เรื่องนี้ก็ยากที่จะพูด เพราะแม้ว่าศาลาเสวียนชิงจะเป็นหนึ่งในสี่สำนักอักษรเสวียน แต่มันก็เหี่ยวเฉาไปตั้งนานแล้ว และไม่มีทางต่อต้านยอดชุมชนอันดับหนึ่งได้เป็นอันขาด

แม้ว่าปู้จิงหยุนจะขอให้เสด็จอาเก้าเดินทางมายังศาลาเสวียนชิงเพื่อเรื่องสำคัญ แต่เขาก็มีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัวอยู่มากกว่า

“ซ่อนอยู่ที่ไหน?” หลานจิ่วชิงวางแผนที่จะเข้าไปขโมย ปู้จิงหยุนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “หากข้ารู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ข้าก็คงไม่ส่งจดหมายไปหาเจ้า แผนที่จิ่วโจวถูกเป่าเอ๋อพบโดยไม่ตั้งใจ และจากที่ข้าได้ทำการสืบเรื่องราวอย่างลับ ๆ ข้าก็ได้ยินศิษย์ของศาลาเสวียนชิงหลายคนบอกว่ามันมีแผนที่อยู่แผ่นหนึ่งจริง ๆ แต่ไม่รู้ว่ามันถูกซ่อนอยู่ที่ไหน ท้ายที่สุดแล้วศาลาเสวียนชิงก็ไม่ใช่สำนักเล็ก ๆ มันถูกสร้างขึ้นมาหลายร้อยปีแล้ว และโครงสร้างของมัน คนภายนอกก็ไม่มีทางรับรู้เป็นอันขาด”

แม้ว่าผู้หญิงทุกคนในศาลาเสวียนชิงจะถูกทำร้ายด้วยความรัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนอกหัก มีเพียงไม่กี่คนที่ไม่ถูกล่อลวง ปู้จิงหยุนจึงทำการสืบหาข้อมูลเรื่องของแผนที่จิ่วโจวผ่านจากคนเหล่านี้

“คนของศาลาเสวียนชิงรู้ตัวหรือไม่?” หลานจิ่วชิงถามออกมาด้วยความกังวล หากอีกฝ่ายรู้ตัว แบบนั้นคงยากกว่าเดิม

ปู้จิงหยุนส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “เจ้ายังมาไม่ถึง ข้าจะกล้าแหวกหญ้าให้งูตื่นได้อย่างไร”

“ดีมาก” ถือว่าเขาทำได้ดี

หลานจิ่วชิงพยักหน้าอย่างพอใจ “เจ้าไปได้แล้ว ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า เจ้าแค่ปกป้องเป่าเอ๋อไว้ให้ดี อย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนางเป็นอันขาด” และที่สำคัญที่สุดก็คือ อย่าปล่อยให้คนของศาลาเสวียนชิงมีโอกาสใช้ฉินเป่าเอ๋อในการข่มขู่พวกเขา

“คือว่า จิ่วชิง เจ้าจะไม่ไปพบเป่าเอ๋อหน่อยหรือ? นางอยากเจอเจ้ามาโดยตลอด นางลงจากเขามาปีกว่าแล้ว แต่เจ้ากลับไม่ยอมไปพบหน้านางสักครั้ง” ปู้จิงหยุนใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง เห็นว่าหลานจิ่วชิงไม่ได้โกรธ เขาก็รวบรวมความกล้าและกล่าวเสริมออกมา “จิ่วชิง เจ้าเองก็มาถึงที่นี่แล้ว เหตุใดจึงไม่ยอมไปพบหน้ากับเป่าเอ๋อสักครั้ง เป่าเอ๋อน่าจะมีเรื่องอยากคุยกับเจ้ามากมาย”

หลานจิ่วชิงไร้ซึ่งความลังเล ปฏิเสธออกไปอย่างไร้เยื่อใย “ไม่พบ” เขาไม่ใช่หมอ ไปเจอแล้วยังไง อาการป่วยของเป่าเอ๋อจะดีขึ้นอย่างนั้นหรือ

“แต่ นาง......ยังไงนางก็เป็นคู่หมั้นของเจ้า เจ้าสัญญากับอาจารย์ของเจ้าว่าจะดูแลเป่าเอ๋อ แต่จากท่าทางของเจ้าในตอนนี้ มันเรียกว่าดูแลตรงไหน” เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย ปู้จิงหยุนก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย

หลานจิ่วชิงช่างขาดความรับผิดชอบยิ่งนัก หลังจากให้เป่าเอ๋อลงเขา เขาก็ไม่ถามถึงสารทุกข์สุกดิบเลยแม้แต่น้อย หากพวกเขาไม่เอ่ยถึงนางตอนที่พูดคุยกับจิ่วชิง เขาก็เกรงว่าจิ่วชิงคงจะลืมคู่หมั้นคนนี้ของเขาไปแล้ว

การกระทำของหลานจิ่วชิงเป็นการทำร้ายผู้หญิงสองคนอย่างสมบูรณ์แบบ เขาให้เฟิ่งชิงเฉินติดตามเขาโดยไร้ชื่อเสียงและสถานะ ปล่อยให้เป่าเอ๋อยึดติดเกี่ยวกับสถานะโดยไม่มีอะไรเลย

เขายอมรับ สำหรับคำพูดของเสด็จอาเก้า เป่าเอ๋อไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นภรรยา แต่นางจะเอาชื่อเสียงของนางไปไว้ที่ไหน จิ่วชิงก็ไม่อาจปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปได้

เป่าเอ๋อไม่อาจทนรับแรงโจมตีได้อีกต่อไป หากนางได้รับแรงโจมตีจากคำพูดอีกครั้ง ร่างกายของนางจะต่อแย่ลงเป็นแน่

“ไม่ต้องทำอะไร ขอแค่เป่าเอ๋อรักเจ้า ทุกอย่างก็จบ” หลานจิ่วชิงยอมรับว่าตนเองนั้นโหดร้ายและเจ้าเล่ห์ แต่นี่ก็เป็นความต้องการส่วนตัวของปู้จิงหยุน

ใบหน้าของปู้จิงหยุนเต็มไปด้วยความขมขื่น “เป่าเอ๋อไม่เคยเห็นข้าอยู่ในสายตา ในสายตาของนางมีเพียงเจ้า นางไม่มีทางรับรักจากข้า”

เวลาผ่านมาเนิ่นนานถึงเพียงนี้ มีเพียงแค่ตอนที่เขาพูดถึงเสด็จอาเก้าเท่านั้น เป่าเอ๋อถึงจะยอมใกล้ชิดกับเขา

“น้ำหยดลงหินทุกวัน หินยังกร่อน เป่าเอ๋อจะต้องเห็นความจริงใจของเจ้าเป็นแน่” หลานจิ่วชิงพูดออกมาพร้อมกับแอบถอนหายใจ

และนี่ก็เป็นหนึ่งเหตุผลที่เขาไม่อาจเปิดเผยตัวตนของเขาให้เฟิ่งชิงเฉินรับรู้ เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเขาคือหลานจิ่วชิง ไม่นานนางก็จะรู้ว่าเขามีคู่หมั้นที่ชื่อฉินเป่าเอ๋อซ่อนอยู่ เมื่อถึงเวลานั้น......

เขาไม่กล้าจินตนาการ หากเฟิ่งชิงเฉินรู้เรื่องนี้ นางจะโกรธเขาสักแค่ไหน

“เป่าเอ๋อเองก็พูดออกมาเช่นนี้ น้ำหยดลงหินทุกวัน หินยังกร่อน นางจะรอ ต่อให้ต้องใช้เวลาทั้งชีวิตนางก็จะรอ รอจนกว่าเจ้าจะหันมามองนาง รอจนกว่าเจ้าจะมาขอนางแต่งงาน” ปู้จิงหยุนน้ำตาคลอเบ้า เงยหน้ามองท้องฟ้าเงียบ ๆ

เขาและเป่าเอ๋อต่างกำลังเฝ้ารอ เป่าเอ๋อเฝ้ารอให้หลานจิ่วชิงหันกลับมามองนาง ส่วนเขาเฝ้ารอให้เป่าเอ๋อเปลี่ยนใจ แต่เขาและเป่าเอ๋อต่างเป็นคนที่มุ่งหมั้น พวกเขาไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ......