นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1372

เฟิ่งชิงเฉินทำอะไรจริงจังมาโดยตลอด เมื่อลองชั่งน้ำหนักความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่าย รู้ว่าตนเองไม่มีโอกาสชนะ เฟิ่งชิงเฉินก็เลือกที่จะยอมจำนน

อีกฝ่ายเป็นนักรบที่แข็งแกร่งจำนวนห้าคน นางเป็นแค่คนป่วย เป็นเพียงผู้หญิงที่ร่างกายได้รับบาดเจ็บ นางจะเอาอะไรไปสู้กับคนพวกนั้น

นางคิดว่าจะใช้อาวุธลับที่ซ่อนอยู่ที่ข้อมือในการสังหารอีกฝ่าย เพียงแต่ ยังไม่ต้องพูดว่าสามารถโจมตีทั้งห้าคนได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวหรือไม่ ต่อให้นางทำได้ นางก็ไม่กล้ารับประกันว่าอีกฝ่ายจะตายเพราะการโจมตีครั้งนี้

และหากอีกฝ่ายไม่ตาย นางก็ไม่มีทางหนีพ้น เนื่องจากร่างกายของนางในตอนนี้นั้นอ่อนแอมาก!

เพื่อหลีกเลี่ยงความทุกข์ยากเกินไปในวันต่อ ๆ ไป และเพื่อให้ยังมีกำลังที่จะหลบหนีในวันต่อ ๆ ไป เฟิ่งชิงเฉินเลือกที่จะไม่วิ่งหนี ยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอการมาถึงของอีกฝ่าย

เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ คนที่ไม่รู้คิดว่านางอาจจะมีแผนตุกติกอะไรบางอย่างไร องครักษ์ของลั่วอ๋องไม่กล้าเคลื่อนไหว เว้นระยะห่างและเผชิญหน้ากับเฟิ่งชิงเฉินในระยะสิบเมตร

ฮะ? สิ่งนี้ถือได้ว่าเป็นกลยุทธ์เมืองที่ว่างเปล่าหรือไม่?

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของนางสงบลง ความคิดที่ว่าตนเองยังมีโอกาสชนะอยู่หรือไม่เริ่มปรากฏขึ้นมา แต่หลังจากที่มันปรากฏขึ้นมาได้ไม่นาน มันก็ถูกเฟิ่งชิงเฉินลบล้างไปทันที

หากมือซ้ายของนางไม่ได้รับบาดเจ็บ ไม่ได้มีไข้แต่อย่างใด อย่าว่าแต่ห้าคนเลย ต่อให้เป็นสิบคนนางก็กล้าเดิมพัน แต่เวลานี้?

เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ

ช่างจะเถอะ นางไม่อยากที่จะถูกคนอื่นทุบตี ในตอนนี้ร่างกายของนางอ่อนแอเกินไป หากสู้ก็เป็นได้เพียงฝ่ายที่ถูกกระทำเท่านั้น

เฮ้อ......ป่วยตอนไหนไม่ป่วย ดันมาป่วยเอาตอนนี้ ช่างโชคร้ายยิ่งนัก!

องครักษ์ของลั่วอ๋องเผชิญหน้ากับเฟิ่งชิงเฉินอย่างสงบมาเป็นเวลานาน กำลังลังเลอยู่ว่าจะลงมือดีหรือไม่ แต่ในตอนที่องครักษ์ของลั่วอ๋องได้ยินเสียงที่ดังขึ้นในระยะไกล พวกเขาก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ทั้งห้าคนมองหน้ากัน พุ่งเข้าไปด้านหน้า นำดาบขึ้นมาจี้ไปที่คอของเฟิ่งชิงเฉิน

ฮะ? ราบรื่นถึงเพียงนี้เลยงั้นหรือ? เช่นนั้นเมื่อครู่พวกเขาจะลังเลไปเพื่ออะไร ทั้งห้าคนมองหน้ากัน พบว่าตนเองหลงกลแล้ว

“แม่นางเฟิ่ง ล่วงเกินแล้ว” คนที่ถือดาบออกแรงเล็กน้อย ทำให้ลำคอของเฟิ่งชิงเฉินเกิดบาดแผลและมีเลือดไหลออกมา

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร นางกล่าวออกมาว่า “ไม่ต้องรุนแรงถึงเพียงนี้ ข้าไม่หนี ลั่วอ๋องส่งคนมาเชื้อเชิญข้ามากมายขนาดนี้ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องไว้หน้าเขาบ้าง”

“ฮึฮึ แม่นางเฟิ่งรู้เช่นนี้ก็ดีแล้ว ในเมื่อแม่นางเฟิ่งให้ความร่วมมือถึงเพียงนี้ เช่นนั้นพวกเราก็จะไม่ทำให้แม่นางเฟิ่งต้องลำบากใจ” แม้ว่าองครักษ์จะพูดเช่นนี้ แต่พวกเขาก็ยังนำเชือกออกมาเพื่อมัดเฟิ่งชิงเฉินไว้

“แม่นางเฟิ่ง ต้องเสียมารยาทอีกครั้ง”

“นี่คือหน้าที่ของพวกเจ้า” ตอนแรกแขนซ้ายของเฟิ่งชิงเฉินกลับมาต่อกันเหมือนเดิมแล้ว แต่เมื่อองครักษ์มัดมือนางเข้าด้วยกัน เสียงกระดูกหักก็ดังขึ้นมา และแขนซ้ายของนางก็หันอีกครั้ง

ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเฟิ่งชิงเฉิน น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของนาง

แขนซ้ายของนาง เกรงว่าคงจะแย่แล้ว

“ขอโทษแม่นางเฟิ่ง แขนของเจ้าอ่อนแอเกินไป” องครักษ์พูดออกมาด้วยความชั่วร้าย

เฟิ่งชิงเฉินกัดริมฝีปากของนางด้วยความเจ็บปวด ปากของนางเต็มไปด้วยเลือด แต่นางก็ยังคงยิ้มออกมา “ไม่เป็นไร ข้าเป็นหมอ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกข้าก็โล่งใจ” เมื่อเผชิญหน้ากับความร่วมมือเช่นนี้ องครักษ์ของลั่วอ๋องก็ไม่ใช้ความรุนแรงอีกต่อไป แบกเฟิ่งชิงเฉินไว้บนหัวไหล่ จากนั้นก็เดินไปยังหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ไกล

เมื่อถึงหมู่บ้าน องครักษ์บอกให้เฟิ่งชิงเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหมือนกับผู้หญิงในหมู่บ้าน จากนั้นก็ใช้ฝุ่นในการโปะหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเพื่อบดบังรูปลักษณ์ที่แท้จริง เมื่อมั่นใจแล้วว่ามองไม่ออกว่านางคือเฟิ่งชิงเฉิน ทั้งห้าคนก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

พวกเขาเองก็ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคุณชายใหญ่

“เจ้าว่าพวกเราควรปิดปากนางเพื่อป้องกันไม่ให้นางส่งเสียงระหว่างทางหรือไม่” องครักษ์ชำเลืองมองเฟิ่งชิงเฉิน เห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขาจึงแอบสงสัยว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นคนโง่หรือเปล่า

กรุบ กรุบ กรุบ......เสียงเกือกม้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เฟิ่งชิงเฉินได้ยินเสียงดังกล่าว นางแอบคำนวณอยู่ในใจ อีกไม่ถึงร้อยเมตร พวกเขาจะถูกตามทันเป็นแน่

“เป็นม้าของคุณชายใหญ่ ไม่เกินร้อยเมตร พวกเราจะถูกตามทันเป็นแน่ ทำอย่างไรดี?” องครักษ์ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก โชคดีที่องครักษ์ผู้นี้ไม่ได้มีนิสัยชอบทำร้ายคนอื่นตอนที่ตนเองตื่นตระหนกเหมือนกับคนเมื่อครู่ ไม่อย่างนั้นชีวิตของเฟิ่งชิงเฉินคงจบลงอย่างน่าอนาถ

“จะตามมาทันแล้ว” คนขับรถม้าตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก แต่ความตื่นตระหนกก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงได้ เหมือนกับที่พวกเขาตามหาเฟิ่งชิงเฉินจนเจอ

ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินเห็นพวกเขา นางเองก็รู้สึกตื่นตระหนก แต่ตื่นตระหนกแล้วมันยังไง สุดท้ายนางก็หนีไม่พ้นอยู่ดี

กรุบ กรุบ กรุบ......เสียงเกือกม้าดังขึ้นข้างหู เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่ามีคนมาช่วยนางแล้ว

ดีจริง ๆ

เฟิ่งชิงเฉินก้มหน้า หัวเราะออกมาโดยไม่ส่งเสียง

“พวกเราถูกล้อมไว้หมดแล้ว” องครักษ์ที่ขับรถม้าทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าสะบัดเชือกแรง ๆ เพราะกลัวว่าสิ่งที่เกิดอาจจะย่ำแย่กว่าเดิม

“ไม่ต้องไปสนใจ ฝ่าออกไปเลย มีเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในมือ คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวังไม่กล้าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า” ยังมีองครักษ์ที่มีสติอยู่ พวกเขายังมีตัวประกันอยู่ในมือ ไม่ว่าอย่างไรคุณชายใหญ่ก็ไม่กล้าลงมือกับพวกเขา

“เจ้าพูดถูก ฝ่าออกไปเลย” องครักษ์คนอื่น ๆ เองก็เห็นด้วยกับความคิดนี้ องครักษ์ที่ขับรถม้าได้ยินเช่นนั้นก็สงบลงเป็นอย่างมาก “ดี งั้นพวกเจ้าจับให้แน่น พวกเราจะฝ่ามันออกไป”

ฮี้ ฮี้ ฮี้......องครักษ์สะบัดแส้อย่างแรง ม้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด วิ่งไปด้านหน้าโดยไม่สนใจสิ่งใด

เฟิ่งชิงเฉินหลับตาและซ่อนเสียงหัวเราะ หวังจิ่นหลิงขี่ม้าออกมาด้วยตัวเอง คนพวกนี้คิดว่าจะหนีพ้นอย่างนั้นหรือ?

ฝันไปเถอะ!