นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1374

ในตอนที่สบตากัน เห็นได้ชัดว่าทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน แต่หวังจิ่นหลิงก็เข้าใจทันทีว่าเฟิ่งชิงเฉินต้องการจะทำอะไร และเฟิ่งชิงเฉินเองก็รู้ว่าหวังจิ่นหลิงนั้นเข้าใจความหมายของนาง และสามารถร่วมมือกับนางได้

หวังจิ่นหลิงพยักหน้าให้กับเฟิ่งชิงเฉินเบา ๆ เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลงเพื่อส่งสัญญาณว่าตนเองเข้าใจแล้ว

ทั้งสองคนสื่อสารกันโดยไม่ใช้เสียง ไม่มีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขา และเวลานี้แผนการในการช่วยเหลือก็ได้ถูกวางไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าหวังจิ่นหลิงสามารถร่วมมือกับแผนการของตนเองได้ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่คิดอะไรมากอีกต่อไป เพียงแค่รอโอกาสอยู่เงียบ ๆ

เพื่อทำให้หวังจิ่นหลิงประนีประนอม องครักษ์ของลั่วอ๋องขยับมีดเข้ามาใกล้ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินทีละนิด ทำให้เม็ดเลือดไหลออกมาจากขอบตาของเฟิ่งชิงเฉิน

เมื่อความเจ็บปวดเดินทางมาถึงระดับหนึ่ง ความรู้สึกของเฟิ่งชิงเฉินก็ด้านชาไปแล้ว อย่างน้อยตอนนี้นางก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บ ส่วนเรื่องแผลเป็นบนดวงตา? บาดแผลเพียงแค่นี้ ขอแค่มียาของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีอยู่ มันไม่มีทางทิ้งรอยแผลเป็นไว้เป็นแน่ ดังนั้น......

ไม่ใช่แค่นางเท่านั้น ต่อให้เป็นเสด็จอาเก้าก็คงไม่คิดอะไร เพราะอย่างไรเสียนางก็ยังมีชีวิตอยู่

“คุณชายใหญ่ ท่านจะหลีกทางให้พวกข้าหรือไม่?” องครักษ์ถามออกไปอย่างเย่อหยิ่ง หวังจิ่นหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง องครักษ์จึงออกแรงมากกว่าเดิม กดปลายมีดเข้าไปบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินในที่สุด สุดท้ายหวังจิ่นหลิงก็ยอมประนีประนอม “วางมีดลง อย่าทำร้ายนาง ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป”

“ให้พวกข้าพาแม่นางเฟิ่งไปด้วย?” องครักษ์ของลั่วอ๋องไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวังยอมประนีประนอมงั้นหรือ?

“อย่าทำร้ายนาง ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป” หวังจิ่นหลิงเน้นย้ำคำพูดของตนเองอีกครั้ง เพียงแต่ในคำพูดนี้ มีเพียงเขาและเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่เข้าใจ

สุภาพบุรุษจะพูดอะไรแล้วทำอย่างนั้น ทุกคนบนโลกต่างเห็นหวังจิ่นหลิงเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มีใครสงสัยในคำพูดของเขา องครักษ์ของลั่วอ๋องเองก็ไม่คิดว่าคุณชายใหญ่ผู้สง่างามจะโกหกพวกเขาเช่นนี้

“คุณชายใหญ่วางใจ พวกข้าจะไม่ทำให้แม่นางเฟิ่งต้องบาดเจ็บเป็นแน่” เมื่อได้รับคำสัญญาจากคุณชายใหญ่ องครักษ์ของลั่วอ๋องก็วางมีดในมือลง แต่ในตอนนั้นเอง เฟิ่งชิงเฉินที่หลับตามาโดยตลอด จู่ ๆ นางก็ลืมตาขึ้น แสงส่องผ่านแววตาของนาง ไม่รอให้องครักษ์ของลั่วอ๋องเคลื่อนไหว เฟิ่งชิงเฉินใช้ศีรษะกระแทกร่างองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังของตนเองทันที

ขณะเดียวกัน องครักษ์ของตระกูลหวังก็พุ่งมาด้านหน้าด้วยความเร็ว ลูกธนูที่อยู่ในมือพุ่งตรงมายังร่างกายองครักษ์ของลั่วอ๋อง

“อ่า......” เห็นองครักษ์ที่จับกุมเฟิ่งชิงเฉินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาปล่อยมือในทันใด เฟิ่งชิงเฉินก็ล้มลงกับพื้นราวกับโคลนนุ่ม ก่อนที่คนอื่นจะตอบสนอง พวกเขาก็ถูกองครักษ์ของลั่วอ๋องเข้ามาขวางไว้หมดแล้ว

“คุณชายใหญ่ เจ้าคนน่ารังเกียจ” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี องครักษ์ของลั่วอ๋องจึงเพิกเฉยต่อเฟิ่งชิงเฉิน และเปลี่ยนความสนใจมาที่องครักษ์ของตระกูลหวัง

“คุณชายใหญ่พูดคำไหนคำนั้น จะต้องปล่อยพวกเจ้าไปเป็นแน่” หวังจิ่นหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่รอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตาของเขา

ไม่สนใจความโกลาหลที่เกิดขึ้น หวังจิ่นหลิงพุ่งเข้าไปในสนามรบ อุ้มเฟิ่งชิงเฉินซึ่งเต็มไปด้วยเลือดขึ้นมา

“ชิงเฉิน” ราวกับกำลังถือสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก หวังจิ่นหลิงเคลื่อนไหวอย่างสุภาพบุรุษ ดวงตาของเขาแดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตา “ข้ามาช้าเกินไป”

หวังจิ่นหลิงกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้แน่น ซบศีรษะของนางไว้ตรงหัวใจของเขา

“ข้า......” เฟิ่งชิงเฉินได้สติขึ้นมา อยากจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็ไม่สามารถขยับปากได้ เปลือกตาของนางสั่นไหวเล็กน้อย ไม่อาจเปิดขึ้นมาได้

นางเหนื่อยเกินไป

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นอะไรแล้ว” หวังจิ่นหลิงก้มศีรษะลง นำแก้มของเขาซบลงไปบนหน้าผากของเฟิ่งชิงเฉิน ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยเลือดและโคลน แต่หวังจิ่นหลิงไม่ได้รู้สึกรังเกียจ อุ้มเฟิ่งชิงเฉินไว้และเดินไปด้านหน้า องครักษ์เข้ามาเพื่อรับหน้าที่ต่อ แต่ก็ถูกหวังจิ่นหลิงปฏิเสธ

“เตรียมรถม้า ให้หมอเดินทางไปตระกูล......จวนเฟิ่งทันที” เขาอยากจะพาเฟิ่งชิงเฉินกลับไปยังตระกูลหวัง แต่เขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เขาไม่อาจทำลายชื่อเสียงของชิงเฉินได้

“ขอรับ คุณชาย” องครักษ์น้อมรับคำสั่งอย่างสุภาพ จากนั้นก็ถามออกมาอย่างแผ่วเบา “แล้วองครักษ์ของจวนลั่วอ๋อง?”

หวังจิ่นหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็กล่าวออกมาว่า “สังหารทุกคนที่อยู่ในป่า ไว้ชีวิตห้าคนนี้ จากนั้นก็นำศพของพวกเขาทั้งหมดส่งไปยังจวนลั่วอ๋อง ประโคมข่าวใหญ่ ข้าต้องการให้ทุกคนในเมืองหลวงได้รับรู้เรื่องนี้”