นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1374

ในตอนที่สบตากัน เห็นได้ชัดว่าทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกัน แต่หวังจิ่นหลิงก็เข้าใจทันทีว่าเฟิ่งชิงเฉินต้องการจะทำอะไร และเฟิ่งชิงเฉินเองก็รู้ว่าหวังจิ่นหลิงนั้นเข้าใจความหมายของนาง และสามารถร่วมมือกับนางได้

หวังจิ่นหลิงพยักหน้าให้กับเฟิ่งชิงเฉินเบา ๆ เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลงเพื่อส่งสัญญาณว่าตนเองเข้าใจแล้ว

ทั้งสองคนสื่อสารกันโดยไม่ใช้เสียง ไม่มีใครสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขา และเวลานี้แผนการในการช่วยเหลือก็ได้ถูกวางไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าหวังจิ่นหลิงสามารถร่วมมือกับแผนการของตนเองได้ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่คิดอะไรมากอีกต่อไป เพียงแค่รอโอกาสอยู่เงียบ ๆ

เพื่อทำให้หวังจิ่นหลิงประนีประนอม องครักษ์ของลั่วอ๋องขยับมีดเข้ามาใกล้ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินทีละนิด ทำให้เม็ดเลือดไหลออกมาจากขอบตาของเฟิ่งชิงเฉิน

เมื่อความเจ็บปวดเดินทางมาถึงระดับหนึ่ง ความรู้สึกของเฟิ่งชิงเฉินก็ด้านชาไปแล้ว อย่างน้อยตอนนี้นางก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บ ส่วนเรื่องแผลเป็นบนดวงตา? บาดแผลเพียงแค่นี้ ขอแค่มียาของปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีอยู่ มันไม่มีทางทิ้งรอยแผลเป็นไว้เป็นแน่ ดังนั้น......

ไม่ใช่แค่นางเท่านั้น ต่อให้เป็นเสด็จอาเก้าก็คงไม่คิดอะไร เพราะอย่างไรเสียนางก็ยังมีชีวิตอยู่

“คุณชายใหญ่ ท่านจะหลีกทางให้พวกข้าหรือไม่?” องครักษ์ถามออกไปอย่างเย่อหยิ่ง หวังจิ่นหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง องครักษ์จึงออกแรงมากกว่าเดิม กดปลายมีดเข้าไปบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินในที่สุด สุดท้ายหวังจิ่นหลิงก็ยอมประนีประนอม “วางมีดลง อย่าทำร้ายนาง ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป”

“ให้พวกข้าพาแม่นางเฟิ่งไปด้วย?” องครักษ์ของลั่วอ๋องไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวังยอมประนีประนอมงั้นหรือ?

“อย่าทำร้ายนาง ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป” หวังจิ่นหลิงเน้นย้ำคำพูดของตนเองอีกครั้ง เพียงแต่ในคำพูดนี้ มีเพียงเขาและเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่เข้าใจ

สุภาพบุรุษจะพูดอะไรแล้วทำอย่างนั้น ทุกคนบนโลกต่างเห็นหวังจิ่นหลิงเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มีใครสงสัยในคำพูดของเขา องครักษ์ของลั่วอ๋องเองก็ไม่คิดว่าคุณชายใหญ่ผู้สง่างามจะโกหกพวกเขาเช่นนี้

“คุณชายใหญ่วางใจ พวกข้าจะไม่ทำให้แม่นางเฟิ่งต้องบาดเจ็บเป็นแน่” เมื่อได้รับคำสัญญาจากคุณชายใหญ่ องครักษ์ของลั่วอ๋องก็วางมีดในมือลง แต่ในตอนนั้นเอง เฟิ่งชิงเฉินที่หลับตามาโดยตลอด จู่ ๆ นางก็ลืมตาขึ้น แสงส่องผ่านแววตาของนาง ไม่รอให้องครักษ์ของลั่วอ๋องเคลื่อนไหว เฟิ่งชิงเฉินใช้ศีรษะกระแทกร่างองครักษ์ที่อยู่ด้านหลังของตนเองทันที

ขณะเดียวกัน องครักษ์ของตระกูลหวังก็พุ่งมาด้านหน้าด้วยความเร็ว ลูกธนูที่อยู่ในมือพุ่งตรงมายังร่างกายองครักษ์ของลั่วอ๋อง

“อ่า......” เห็นองครักษ์ที่จับกุมเฟิ่งชิงเฉินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาปล่อยมือในทันใด เฟิ่งชิงเฉินก็ล้มลงกับพื้นราวกับโคลนนุ่ม ก่อนที่คนอื่นจะตอบสนอง พวกเขาก็ถูกองครักษ์ของลั่วอ๋องเข้ามาขวางไว้หมดแล้ว

“คุณชายใหญ่ เจ้าคนน่ารังเกียจ” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี องครักษ์ของลั่วอ๋องจึงเพิกเฉยต่อเฟิ่งชิงเฉิน และเปลี่ยนความสนใจมาที่องครักษ์ของตระกูลหวัง

“คุณชายใหญ่พูดคำไหนคำนั้น จะต้องปล่อยพวกเจ้าไปเป็นแน่” หวังจิ่นหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่รอยยิ้มนั้นไปไม่ถึงดวงตาของเขา

ไม่สนใจความโกลาหลที่เกิดขึ้น หวังจิ่นหลิงพุ่งเข้าไปในสนามรบ อุ้มเฟิ่งชิงเฉินซึ่งเต็มไปด้วยเลือดขึ้นมา

“ชิงเฉิน” ราวกับกำลังถือสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก หวังจิ่นหลิงเคลื่อนไหวอย่างสุภาพบุรุษ ดวงตาของเขาแดงก่ำและเต็มไปด้วยน้ำตา “ข้ามาช้าเกินไป”

หวังจิ่นหลิงกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้แน่น ซบศีรษะของนางไว้ตรงหัวใจของเขา

“ข้า......” เฟิ่งชิงเฉินได้สติขึ้นมา อยากจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่ไม่ว่าทำอย่างไรก็ไม่สามารถขยับปากได้ เปลือกตาของนางสั่นไหวเล็กน้อย ไม่อาจเปิดขึ้นมาได้

นางเหนื่อยเกินไป

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นอะไรแล้ว” หวังจิ่นหลิงก้มศีรษะลง นำแก้มของเขาซบลงไปบนหน้าผากของเฟิ่งชิงเฉิน ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยเลือดและโคลน แต่หวังจิ่นหลิงไม่ได้รู้สึกรังเกียจ อุ้มเฟิ่งชิงเฉินไว้และเดินไปด้านหน้า องครักษ์เข้ามาเพื่อรับหน้าที่ต่อ แต่ก็ถูกหวังจิ่นหลิงปฏิเสธ

“เตรียมรถม้า ให้หมอเดินทางไปตระกูล......จวนเฟิ่งทันที” เขาอยากจะพาเฟิ่งชิงเฉินกลับไปยังตระกูลหวัง แต่เขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เขาไม่อาจทำลายชื่อเสียงของชิงเฉินได้

“ขอรับ คุณชาย” องครักษ์น้อมรับคำสั่งอย่างสุภาพ จากนั้นก็ถามออกมาอย่างแผ่วเบา “แล้วองครักษ์ของจวนลั่วอ๋อง?”

หวังจิ่นหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็กล่าวออกมาว่า “สังหารทุกคนที่อยู่ในป่า ไว้ชีวิตห้าคนนี้ จากนั้นก็นำศพของพวกเขาทั้งหมดส่งไปยังจวนลั่วอ๋อง ประโคมข่าวใหญ่ ข้าต้องการให้ทุกคนในเมืองหลวงได้รับรู้เรื่องนี้”

“ขอให้ท่านดูแลตัวเองให้ดี” ฝู่หลินรู้สึกโกรธกับท่าทีที่แข็งกระด้างของหวังจิ่นหลิงเป็นอย่างมาก หลังจากทิ้งประโยชน์นี้ไว้เขาก็พาคนของเขาออกไปยังที่เกิดเหตุ

ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเอาคนพวกนั้นมาจากมือของหวังจิ่นหลิงให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่อหลีกเลี่ยงการสูญเสียของราชวงศ์

การได้พบกับฝู่หลินเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการเดินทางของหวังจิ่นหลิงมากนัก เพียงแต่หลังจากเข้ามาในเมืองแล้ว ด้วยความเมตตาของฝู่หลิน เขาจึงสั่งให้คนเอาเรื่องนี้ไปแจ้งให้เจ้าเมืองฉู่ได้รับรู้

เพื่อโจวอ๋องที่จะเป็นลูกเขย เจ้าเมืองฉู่จะต้องออกหน้ามาเป็นแน่ ถึงขั้นไม่จำเป็นต้องให้ตระกูลหวังเคลื่อนไหว คนของเมืองฉู่และโจวอ๋องจะเป็นคนออกมาเรียกร้องให้ตัดหัวของลั่วอ๋องด้วยตัวเอง

หลังจากจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จแล้ว หวังจิ่นหลิงก็ไม่สนใจเรื่องของลั่วอ๋องอีกต่อไป เวลานี้สิ่งที่สำคัญที่สุดในใจของเขาก็คือเฟิ่งชิงเฉิน

สิ่งที่อยู่บนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินนั้นเลือดไม่ใช่โคลน หวังจิ่นหลิงไม่รู้จริง ๆ ว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นบาดเจ็บถึงเพียงใด แต่ด้วยอุณหภูมิที่สูงเกินไปบนร่างกายของนาง มันทำให้หวังจิ่นหลิงรู้สึกไม่สบายใจ เกรงว่าหวังจิ่นหลิงจะต้องมาจากไปเพราะเรื่องโง่เขลาเช่นนี้

ตลอดการเดินทาง หวังจิ่นหลิงใช้น้ำเย็นเช็ดหน้าและเช็ดมือให้กับเฟิ่งชิงเฉิน เห็นแขนซ้ายที่หักของเฟิ่งชิงเฉิน และบาดแผลที่ใบหน้ากับลำคอ น้ำตาของหวังจิ่นหลิงก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

ฝ่ามือของเขาลูบไปบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเบา ๆ หวังจิ่นหลิงรู้สึกผิดอย่างมาก “หากเสด็จอาเก้าอยู่ ลั่วอ๋องก็คงไม่กล้าแตะต้องเจ้า”

“ชิงเฉิน ข้าขอโทษ เป็นเพราะข้าดูแลเจ้าไม่ดี”

“ข้านั้นเทียบเสด็จอาเก้าไม่ติดจริง ๆ การที่เจ้าเลือกเสด็จอาเก้านั้น เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว”

“ชิงเฉิน จะไม่มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีกต่อไป ลั่วอ๋องจะไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้อีกแล้ว ข้าไม่มีทางปล่อยเขาไปเป็นแน่”

หวังจิ่นหลิงกอดเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ หน้าผากของเขาแนบชิดกับหน้าผากของเฟิ่งชิงเฉิน ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีเสียง จนกระทั่งรถม้าหยุดลง......