นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1378

นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยมาสี่วัน ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินดีขึ้นมาก แต่หมอก็ยังให้เฟิ่งชิงเฉินพักผ่อนให้ดี ไม่ตั้งกังวลเกี่ยวกับเรื่องงาน เพราะกลัวว่าจะทำให้ร่างกายบาดเจ็บ

ครั้งนี้เฟิ่งชิงเฉินให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ในตอนที่พักฟื้นก็ไม่ถามอะไรออกมาสักคำ ให้ความร่วมมือกับหมอที่เข้ามารักษาในทุกวัน นอกจากกินกับนอน เพียงแต่......

อารมณ์ของนางนั้นตกต่ำมาโดยตลอด ในตอนที่ไม่มีคน นางมักจะจ้องมองแขนที่ได้รับบาดเจ็บของตนเองด้วยความงุนงง บางครั้งความสิ้นหวังก็เผยออกมาจากแววตาของนาง

เฟิ่งชิงเฉินเก็บซ่อนมันไว้ได้เป็นอย่างดี แม้แต่พวกของชุนฮุ่ยทั้งสี่คนที่คอยดูแลรับใช้นางอยู่ข้างกายตลอดเวลาก็ไม่รู้สึกถึงใน แต่ร่างกายของนางไม่อาจหลอกใครได้ เพียงแค่ระยะเวลาสั้น ๆ นางดูซูบผอมลงไปมาก

สาวใช้ทั้งสี่กังวลเป็นอย่างมาก พวกนางตั้งใจเตรียมอาหารที่หลากหลายให้กับเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินเองก็ทานอาหารที่พวกนางเตรียมไว้ แต่กลับไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย

ในตอนที่หวังจิ่นหลิงรู้เรื่องนี้ มันก็ผ่านไปเจ็ดวันแล้ว

หลายวันที่ผ่านมา หวังจิ่นหลิงเอาแต่ยุ่งอยู่กับเรื่องการจัดการลั่วอ๋อง ดึงลั่วอ๋องลงมาจากตำแหน่ง และยังต้องระวังการโจมตีของจักรพรรดิและตระกูลเซี่ย อาจกล่าวได้ว่าเขาเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ

ประกอบกับเขาไม่เคยต้องการคำขอบคุณจากเฟิ่งชิงเฉิน หรือใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ดังนั้นหลายวันที่ผ่านมาเขาจึงเลือกที่จะไม่มาหาเฟิ่งชิงเฉิน เพื่อหลีกเลี่ยงการพบเจอเฟิ่งชิงเฉินและคำขอบคุณของนาง

เขาไม่ต้องการคำขอบคุณจากเฟิ่งชิงเฉิน

“ชิงเฉิน นี่เจ้าเป็นอะไรไปงั้นหรือ?” หวังจิ่นหลิงแสดงสีหน้าของความรับผิดชอบ แต่มันก็ไม่ได้ดูใกล้ชิดเกินไป

“ข้าสบายดี” เฟิ่งชิงเฉินสวมเฝือกอยู่ที่มือซ้าย เรื่องจากหวังจิ่นหลิงมาเยี่ยมนาง นางจึงไม่อาจนั่งอยู่บนเตียงได้ ยืนขึ้นมาอยู่ข้างหน้าต่าง ได้ยินเสียงของหวังจิ่นหลิง นางหันกลับมากล่าวทักทายเฟิ่งชิงเฉินพร้อมกับนั่งลง

“สภาพของเจ้าตอนนี้เรียกว่าสบายดีอย่างนั้นหรือ? ข้าต้องเอากระจกมาให้เจ้าส่องดูตัวเองหรือไม่? สภาพของเจ้าในตอนนี้ดูดีกว่ากระดาษเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” เสื้อผ้าที่อยู่บนร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน แทบจะห้อยและตกลงมา ไม่ต้องพูดถึงสภาพอ้วนท้วมสมบูรณ์ก่อนหน้านี้ เมื่อเทียบกับผู้หญิงที่งดงามในปัจจุบันมันยังดูผอมกว่ามาก ใบหน้าที่ผอมแห้งนั้นมีขนาดเท่ากับฝ่ามือ ดวงตาของนางใหญ่โตจนน่าตกใจ

“ร่างกายของข้าสบายดี” รอยยิ้มที่ดูสงบมักจะปรากฏออกมาบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน ซึ่งไม่ได้แสดงถึงความเศร้าหมองใด ๆ แม้แต่หวังจิ่นหลิงเองก็มองไม่ออกว่าแท้จริงแล้วเฟิ่งชิงเฉินนั้นหดหู่มากเพียงใด

“ใช่แล้ว เรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ข้าต้องขอขอบคุณเจ้ามากจริง ๆ หากไม่ใช่เจ้า ข้าเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ชีวิตของข้าจะเป็นเช่นไร” แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง แต่นางก็ขอบคุณออกมาจากใจจริง

หากไม่ใช่เพราะหวังจิ่นหลิงพาคนออกตามหานาง เกรงว่านางคงตกไปอยู่ในมือของลั่วอ๋องไปแล้ว ตกไปอยู่ในมือของลั่วอ๋อง เรื่องราวคงลำบากกว่านี้หลายเท่า และหากลั่วอ๋องได้ขึ้นครองบัลลังก์เพราะเหตุนี้ ชีวิตของนางที่เหลือคงน่าอนาถยิ่งนัก

เป็นคำขอบคุณอย่างที่คิด

แม้ว่าหวังจิ่นหลิงจะรู้สึกหดหู่ใจ แต่เนื่องจากเขาคาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เขาจึงไม่ได้รู้สึกผิดหวังอะไรมากมาย

“มันก็แค่ความช่วยเหลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แม้ว่าข้าจะไม่ไป เจ้าก็สามารถหนีออกมาได้ด้วยตัวเองอยู่ดี” หวังจิ่นหลิงไม่ขอรับความดีความชอบครั้งนี้เอาไว้ หากเฟิ่งชิงเฉินไม่กระโดดลงมาจากรถม้าระหว่างทางและทำให้ลั่วอ๋องได้รับบาดเจ็บ เรื่องราวก็คงไม่ราบรื่นถึงเพียงนี้ ผู้ที่ช่วยเหลือเฟิ่งชิงเฉิน จริง ๆ แล้วมันก็คือตัวของนางเอง

“ด้วยสถานการณ์ของข้าในตอนนั้น หากตกไปอยู่ในมือของลั่วอ๋อง ข้าคงไม่อาจหนีออกมาได้” เฟิ่งชิงเฉินเย้ยหยันตัวเอง ไม่พูดอะไรมาก แอบคิดและจดจำอยู่ในใจ หากภายภาคหน้ามีโอกาส นางจะต้องแก้แค้นกลับไปให้หนักกว่านี้เป็นหลายเท่า

“ว่าแต่ ตอนนี้ลั่วอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?” คำถามของเฟิ่งชิงเฉินนั้นกว้างมาก หวังจิ่นหลิงไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินอยากจะถามอะไรกันแน่ เขาจึงเล่าเรื่องราวทุกอย่างออกไป

“สมองของลั่วอ๋องได้รับการกระทบกระเทือน ถึงวันนี้ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา หมอหลวงบอกว่าลั่วอ๋องมีอาการเลือกคั่งในสมอง หากไม่กำจัดเลือดเหล่านั้นออกไป เกรงว่าคงไม่มีทางฟื้นขึ้นมา” และด้วยเหตุนี้เอง อำนาจของลั่วอ๋องจึงถูกแบ่งแยกอย่างรวดเร็ว

“งั้นหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รู้สึกดีใจแต่อย่างใด

“เรื่องของลั่วอ๋อง เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวล แม้ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา ชีวิตของเขาก็ไม่มีทางลงเอยด้วยดี เวลานี้ลั่วอ๋องถูกตั้งข้อหาก่อกบฏต่อองค์จักรพรรดิ” แม้ว่าหวังจิ่นหลิงจะพบสิ่งที่น่าสงสัยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับซื่อเฉิง เขาสงสัยว่ามีคนกำลังใช้ประโยชน์จากลั่วอ๋อง แต่......

หวังจิ่นหลิงยุ่งอยู่กับผลลัพธ์จากที่สิ่งที่ตามมาและข้อสรุปต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ความจริงแล้วเขาไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเฟิ่งชิงเฉินมากมายขนาดนั้น เขาทำได้เพียงสั่งให้ทงจือและทงเหยาดูแลเฟิ่งชิงเฉินให้ดี หากมีอะไรเร่งด่วนก็ให้ส่งคนไปบอกเขา

เห็นเงาหลังที่จากไปของหวังจิ่นหลิง ทงจือและทงเหยามองหน้ากันทรุดไหล่อย่างอ่อนแรง

“คุณชายใหญ่ โอกาสที่ดีถึงเพียงนี้ เหตุใดท่านจึงไม่ยอมคว้ามันเอาไว้?”

“เห็นกันอยู่ว่าท่านดีกับคุณหนูมากเพียงใด เหตุใดจึงไม่ยอมบอกเขา? แถมยังไม่ยอมให้พวกเราพูด?”

“ในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด ท่านคือคนที่อยู่เคียงข้างคุณหนู เหตุใดหลังจากที่คุณหนูพ้นขีดอันตรายแล้ว ท่านจึงไม่อยู่กับนางต่อไป?”

ทงจือและทงเหยามีคำถามเป็นหมื่นเป็นพันที่อยากจะถามหวังจิ่นหลิง แต่ก็ไม่ได้ถามออกมา เนื่องจากพวกนางรู้ว่า......

เขาคือคุณชายใหญ่ เขาเป็นคนที่รักในศักดิ์ศรีของตัวเอง เขาจะฉกฉวยสิ่งตอบแทนจากความรู้สึกจากบุญคุณแห่งการช่วยชีวิตได้อย่างไร

ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังเศร้าโศกกับแขนซ้ายของนาง และในตอนที่หวังจิ่นหลิงกำลังยุ่งอยู่กับเรื่องการจัดการลั่วอ๋อง เสด็จอาเก้าเองก็ไม่ได้ว่าง เขากำลังยุ่งอยู่กับเรื่องการแย่งชิงแผนที่จิ่วโจวมาจากเจ้าศาลาเสวียนชิง

อยู่ในศาลาเสวียนชิงมาสิบกว่าวัน ยังไม่ได้เบาะแสเลยว่าแผนที่จิ่วโจวนั้นถูกซ่อนอยู่ที่ใดก็ได้รับจดหมายจากซูเหวินชิงเสียก่อน อ่านเนื้อหาบนจดหมายทั้งหมดที่ซูเหวินชิงเขียนมา ร่างกายของเสด็จอาเก้าแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ขยำจดหมายในมือ พ่นลมหายใจออกมาด้วยความหดหู่ มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเขา......

ชิงเฉิน ข้าขอโทษ!