นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1379

เฟิ่งชิงเฉิน ข้าขอโทษ ในตอนที่เจ้าต้องการข้ามากที่สุด ข้ากลับอยู่ห่างจากเจ้าเป็นหมื่นลี้ แม้ว่าในตอนนี้เจ้าอยากจะให้ข้าไปอยู่ข้างกายเจ้า ข้าก็ไม่อาจกลับไปหาเจ้าได้

เสด็จอาเก้ากลับตาลง ใช้แรงมือบีบกระดาษจนเป็นผุยผง เมื่อปล่อยมือ เศษกระดาษเหล่านั้นก็ถูกพัดไปตามสายลม บางส่วนก็ตกลงตรงแทบเท้าของเสด็จอาเก้า

เสด็จอาเก้าลุกขึ้นยืน เช็ดเลือดที่มุมปากของเขา เดินตรงเข้าไปในห้อง เมื่อเขาปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง เขาก็กลายเป็นชายชุดดำที่สวมหน้ากากสีเงิน แต่ความเยือกเย็นที่อยู่รอบกายของเขากลับเพิ่มขึ้นไปอีก

หลังจากขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่หลายครั้ง ร่างกายของเขาก็หายไปในความมืด เดินทางไปยังภูเขานอกเมือง หลังจากนั้นไม่นาน ปู้จิงหยุนก็ตามเขาขึ้นไปบนภูเขา

“จิ่วชิง เจ้ายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังมารบกวนความฝันของคนอื่น คนใจร้าย ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้นอนหลับสบาย แต่กลับถูกเจ้ารบกวน หากมันไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน เจ้ากับข้าไม่มีวันจบกันเป็นแน่” ปู้จิงหยุนกล่าวออกมาอย่างไม่รีบร้อน สภาพร่างกายของฉินเป่าเอ๋อดีขึ้นมากแล้ว ทำให้ปู้จิงหยุนรู้สึกโล่งใจ

หลานจิ่วชิงไม่มีเวลาว่ามาพูดเล่นกับปู้จิงหยุน เขาหันมาพร้อมกับกล่าวอย่างเฉยเมย “ภายในสองวัน เจ้าไปรวบรวมคนของเจ้ามา”

“อะไรนะ? จิ่วชิง เจ้ากำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า? เจ้าจะระดมพลมากมายขนาดนั้นเพื่ออะไร? แถมระยะเวลาเพียงแค่สองวัน? หากระยะเวลาไม่ถึงสิบวันหรือครึ่งเดือน คนของข้าก็ไม่สามารถเดินทางมาถึงที่นี่ได้” ปู้จิงหยุนตกใจเป็นอย่างมาก สงสัยว่าสิ่งที่ตนเองได้ยินนั้นผิดไป เหตุใดจิ่วชิงจึงออกคำสั่งที่ไร้เหตุผลเช่นนี้

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น ภายในสองวันนี้ ข้าต้องการจะลงมือกับศาลาเสวียนชิง” เขาไม่อยากรออีกต่อไป เขารอมานานแล้ว รอจน......

เกิดเรื่องขึ้นกับเฟิ่งชิงเฉินตอนที่เขาไม่อยู่ ลั่วอ๋องตกลงมาจากหลังม้า แต่เขากลับยังไม่ได้กลับไป

“จิ่วชิง เจ้าเลิกล้อเล่นกับข้าจะได้ไหม ลงมือกับศาลาเสวียนชิง? เจ้าไม่ได้ถูกวิญญาณชั่วร้ายครอบงำอยู่ใช่ไหม นี่คือสำนักอักษรเสวียน เจ้าใช้ความพยายามอย่างมากในการพิชิตมัน แต่เวลานี้เจ้ากลับคิดจะทำลายมัน” ดวงตาของปู้จิงหยุนเบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าหลานจิ่วชิงไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นจริงจัง เขาจึงแนะนำออกไปอย่างเคร่งขรึม “จิ่วชิง เกิดเรื่องอะไรขึ้น? อยู่ดี ๆ เหตุใดถึงได้ต้องการทำลายศาลาเสวียนชิง สำนักอักษรเสวียนไม่ได้ทำลายง่ายขนาดนั้น สำนักที่มีความเป็นมาและดำรงอยู่มานานหลายร้อยปี อย่างน้องก็ต้องมีไพ่ตายเพื่อปกป้องชีวิตอยู่ หากพวกเราอยากจะลงมือจัดการพวกเขา หากไม่สามารถจัดการได้เพียงครั้งเดียว สิ่งที่รออยู่อาจทำให้พวกเราต้องลำบากเป็นหลายเท่า”

“สองวัน หากไม่อยากจัดการกับศาลาเสวียนเช่นนั้นเจ้าก็นำแผนที่จิ่วโจวมาให้ข้าให้จงได้” หลานจิ่วชิงยอมถอยให้อีกฝ่ายหนึ่งก้าว แต่สำหรับปู้จิงหยุนแล้ว นี่มันยากเสียกว่าการทำลายชิง ศาลาเสวียนชิงเสียอีก

“ชิ่วชิง เจ้าคงไม่ได้ถูกวิญญาณร้ายครอบงำอยู่จริง ๆ ใช่ไหม เสนอเงื่อนไขที่ยากกว่าเดิม หากข้าสามารถนำแผนที่จิ่วโจวมาได้ เช่นนั้นข้าจะเรียกเจ้ามาเพื่ออะไร” ผู้หญิงในศาลาเสวียนชิงชาญฉลาดเป็นอย่างมาก ไม่มีโอกาสให้เขาลงมือ ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่ต้องอยู่ที่นี่นานขนาดนี้

“เจ้ามีเวลาเพียงแค่สองวัน” หลานจิ่วชิงยื่นคำขาดออกมา ซึ่งชัดเจนแล้วว่าปู้จิงหยุนจะต้องเป็นคนเลือกเส้นทางด้วยตัวเอง

“จิ่วชิง เจ้าจะจัดการกับศาลาเสวียนชิงก็ได้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เวลาเพียงแค่สองวัน และเจ้าก็ไม่อาจทำลายศาลาเสวียนชิงให้พังพินาศ เพราะหากศาลาเสวียนชิงถูกทำลาย เจ้าคิดว่าคนพวกนั้นจะมองเป่าเอ๋ออย่างไร? เจ้าส่งเป่าเอ๋อมารับช่วงต่อศาลาเสวียนชิงต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนั้น สุดท้ายเจ้ากลับเป็นคนทำลายศาลาเสวียนชิงด้วยตัวเอง นั่นไม่ใช่การทำให้คนเหล่านั้นดูถูกเป่าเอ๋อหรอกหรือ” ฉินเป่าเอ๋อไม่มีรากฐาน ไม่มีกำลังในการสนับสนุน ร่างกายก็ไม่ดี เจ้าเมืองเหลียนเฉิงและคนอื่น ๆ ในตระกูลหลานต่างดูถูกเป่าเอ๋อ คิดว่าเป่าเอ๋อไม่คู่ควรกับการเป็นนายหญิงของพวกเขา หากเกิดเรื่องขึ้นกับศาลาเสวียนชิง แบบนั้นมันจะไม่เป็นการเหยียบย่ำใบหน้าของเป่าเอ๋อให้จมดินอย่างนั้นหรือ

ปู้จิงหยุนไม่เห็นด้วย

“นั่นมันไม่เกี่ยวอะไรกับข้า จิงหยุน นี่คือคำสั่ง ภายในสองวันต้องทำลายศาลาเสวียนชิงให้ได้ หรือไม่ก็นำแผนที่จิ่วโจวมามอบให้ข้า อีกสามวันข้าจะกลับไปเมืองหลวง” เมื่อรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินได้รับบาดเจ็บ กระดูกมือซ้ายหัก เขาก็ตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่เขารู้ดี มือของเฟิ่งชิงเฉินได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้ เกรงว่าคงไม่สามารถจับมีดผ่าตัดได้อีกในอนาคต

เฟิ่งชิงเฉินชอบการผ่าตัดขนาดนั้น หากในอนาคตนางไม่อาจทำในสิ่งที่นางชอบได้ ไม่รู้ว่านางจะเจ็บปวดเพียงใด เขาจะต้องกลับไปดูด้วยตาตัวเองถึงจะสบายใจ

“อีกสามวันจะกลับเมืองหลวง? เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเป่าเอ๋อหรือเปล่า?” ปู้จิงหยุนตะลึงงัน รีบถามออกมาทันที

เขาไม่เคยได้พบกับช่วงเวลาที่ใกล้กับความตายเช่นนี้มาก่อน แม้แต่ในตอนที่สู้กับหลานจิ่วชิงตอนที่ยังไม่รู้จักกัน มันก็ยังไม่น่ากลัวขนาดนี้

“จิ่วชิง มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” หลังจากที่พยายามอย่างเต็มที่แล้ว ปู้จิงหยุนก็ยังคงลุกไม่ขึ้นอยู่ดี

หลานจิ่วชิงจ้องมองปู้จิงหยุนด้วยสายตาอันเยือกเย็น “เฟิ่งชิงเฉินถูกลักพาตัว”

“อะไรนะ? ลักพาตัว? ใครกันที่กล้าถึงขั้นลักพาตัวเฟิ่งชิงเฉิน? เฟิ่งชิงเฉินไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ไม่ต้องกังวล ต่อให้เฟิ่งชิงเฉินถูกลักพาตัว คนที่โชคร้ายก็น่าจะเป็นคนที่ลักพาตัวเฟิ่งชิงเฉินไปเสียมากกว่า เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่คนที่ถูกใครรักแกได้ง่ายถึงขนาดนั้น” เมื่อปู้จิงหยุนรู้เหตุผล เขาก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เป็นอย่างที่คิด เมื่อมีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้องก็ลืมคำว่าพี่น้อง หลานจิ่วชิงถึงกับจะฆ่าเขาเพียงเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว มันช่างทำร้ายจิตใจเขายิ่งนัก เขาไม่มีอะไรให้ต้องสงสัยอีกต่อไปแล้ว เขาจึงถามออกมาเพียงเท่านี้

ปู้จิงหยุนหลับตาลง ปกปิดแสงในแววตาของเขา ตอบกลับมาอย่างเย็นเยือก “เฟิ่งชิงเฉินไม่เป็นไร แต่มือของนางหัก หลังจากนี้คงไม่สามารถทำการผ่าตัดได้”

“ว่าไงนะ?” ปู้จิงหยุนตะโกนเสียงดังลั่น เขาตกใจเป็นอย่างมาก “เจ้าบอกว่า บอกว่ามือของเฟิ่งชิงเฉินหักอย่างนั้นหรือ? เช่นนั้น เช่นนั้นเป่าเอ๋อจะทำอย่างไร? เป่าเอ๋อยังรอคอยการรักษาจากนางอยู่ไม่ใช่หรือ? จะบาดเจ็บตอนไหนก็ไม่เป็น เหตุใดต้องมาบาดเจ็บเอาตอนนี้? บ้าที่สุด......จิ่วชิง ตอนนี้ควรทำเช่นไรดี? ควรทำเช่นไรกับเป่าเอ๋อ?”

“ชิ่วชิง เป็นฝีมือของใคร? ไอ้สารเลวคนไหนที่กล้ามาลักพาตัวเฟิ่งชิงเฉิน? บอกข้ามา ข้าจะไปจัดการมันเดี๋ยวนี้ บัดซบที่สุด ลักพาตัวตอนไหนไม่ทำ แต่ดันมาทำตอนนี้ หากเกิดอะไรขึ้นกับเป่าเอ๋อ ข้าจะฆ่าล้างตระกูลของมันให้ดู”

ปู้จิงหยุนร้อนรนเป็นอย่างมาก มือทั้งสองข้างไม่เคยหยุดนิ่ง ท่าทางที่ดูร้อนรนของเขาราวกับว่าฉินเป่าเอ๋อกำลังจะตายเร็ว ๆ นี้......