นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1380

เพียงแค่ไม่มีใครรักษาอาการป่วยของฉินเป่าเอ๋อได้ ปู้จิงหยุนยังรู้สึกร้อนรนจนมีสภาพเช่นนี้ แล้วเขาล่ะ?

เขาต้องสังหารผู้คนจำนวนมากเพียงใดถึงจะสามารถระบายความแค้นที่มีอยู่ได้?

หลานจิ่วชิงไม่ได้พูดอะไร จ้องมองด้วยสายตาอันเยือกเย็น ความเย้ยหยันปรากฏออกมาให้เห็นจากแววตา รอให้ปู้จิงหยุนพูดจบ หลานจิ่วชิงถึงกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็นว่า “ข้าจะรอดูผลลัพธ์ในวันมะรืน”

พูดจบเขาก็ไม่สนใจปู้จิงหยุนอีกต่อไป หันหลังและลงจากเขาไปทันที!

แม้ว่าศาลาเสวียนชิงจะต้อยต่ำกว่าเมื่อก่อน แต่อย่างน้อยก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในสำนักอักษรเสวียน อูฐที่ผอมก็ยังตัวใหญ่กว่าม้า การที่ต้องเผชิญหน้ากับศาลาเสวียนชิงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพียงแต่......

หลานจิ่วชิงก็เลือกที่จะทำมัน

ระยะเวลาเพียงแค่สองวัน เขารวบรวมกำลังพลบุกเข้าโจมตีศาลาเสวียนชิงโดยตรง

ศาลาเสวียนชิงสร้างขึ้นบนพื้นน้ำ มีภูเขาอยู่ทางด้านหลังราวกับแดนสวรรค์ แต่ตอนนี้แดนสวรรค์ดังกล่าวกำลังกลายเป็นขุมนรก ทะเลสาบถูกย้อมสีแดงด้วยเลือด ศพมากมายลอยอยู่เหนือทะเลสาบ ศาลาเสวียนชิงที่เงียบสงบในตอนแรก เวลานี้เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องแห่งความตาย

ต่างจากการเดินทางมายังศาลาเสวียนชิงในครั้งก่อน ครั้งนี้หลานจิ่วชิงบุกโจมตีจากด้านนอกเข้าไปด้านใน ตลอดระยะทางที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าดาบของเขาได้พรากไปกี่ชีวิต และเลือดที่อยู่บนดาบของเขามันก็ไม่เคยเหือดแห้ง

ดูเหมือนหลานจิ่วชิงต้องการระบายอะไรบางอย่างออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง แต่เขาก็เลือกที่จะปรากฏตัวออกมาต่อสู้ร่วมกับสายลับ เผชิญหน้ากับคนของศาลาเสวียนชิงด้วยการนองเลือด

ในสถานที่เดียวกัน ครั้งก่อนหลานจิ่วชิงหลีกเลี่ยงไม่ให้อีกฝ่ายตรวจพบและแอบเข้ามาด้านใน แต่ครั้งนี้เขาบุกเข้ามาโดยตรง ในห้องก็เหลือเพียงแค่เจ้าศาลาเสวียนชิงคนเดียวเหมือนเคย แต่เมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว สถานการณ์มันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“นายท่าน นี่ท่านหมายความว่าอย่างไร?” เห็นหลานจิ่วชิง เสวียนชิงรู้สึกโกรธและตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

“กำจัดคนทรยศของสำนัก” ดาบในมือของหลานจิ่วชิงยังคงเคลื่อนไหว พุ่งตรงไปด้านหน้าของเสวียนชิงโดยตรง เสวียนชิงระวังตัวไว้ตั้งแต่แรกแล้ว เขย่งปลายเท้าเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีดังกล่าว

“กำจัดคนทรยศของสำนัก? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับศาลาเสวียนชิงของข้า ถึงมีสิทธิ์ที่จะมาล้างสำนักแห่งนี้ ข้าให้ความเคารพในฐานะที่เจ้าเป็นทายาทของตระกูลหลาน ถึงยอมเรียกเจ้าว่านายท่าน อย่าคิดว่าข้ากลัวเจ้า” เห็นหลานจิ่วชิงบุกเข้ามาสังหารโดยตรง เสวียนชิงรู้ว่าความขัดแย้งของพวกเขาไม่อาจปรับความเข้าใจได้ นางจึงขี้เกียจพูด

“ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ากลัว วันนี้ข้ามาเพื่อกำจัดคนที่ทรยศต่อตระกูลหลาน” กระบวนท่าของหลานจิ่วชิงนั้นดุร้าย แต่ละดาบมุ่งที่จะเอาชีวิต เสวียนชิงเองก็ไม่ยอมง่าย ๆ ผ้าสีแดงที่อยู่ในมือพลิ้วไหวราวกับมังกร พุ่งตรงไปยังที่หัวใจของหลานจิ่วชิง อวัยวะทั้งสี่ หวังจะเอาชีวิตของหลานจิ่วชิง

ได้ยินคำพูดของหลานจิ่วชิง การเสียดสีก็ฉายแวววาวไปทั่วใบหน้าของเสวียนชิง “ตระกูลหลานคืออะไร? มันก็แค่ราชวงศ์ที่ทรุดโทรม แค่ข้าเรียกเจ้าว่านายท่าน คิดว่าข้าต้องปฏิบัติกับเจ้าเหมือนเจ้านายจริง ๆ งั้นหรือ ตระกูลหลานล่มสลายไปตั้งนานแล้ว สายเลือดของตระกูลหลานก็ถูกสี่ประเทศกวาดล้าง เจ้าคิดว่าตราประทับจิ่วโจวที่อยู่ในมือของเจ้ามันคือสิ่งที่แสดงตัวตนของทายาทของคนในราชวงศ์ก่อนอย่างนั้นหรือ? กำจัดคนทรยศของสำนัก? เจ้าคิดว่าศาลาเสวียนชิงของข้าอ่อนแอจึงเข้ามารังแก หากต้องการกำจัดคนทรยศของสำนัก เหตุใดเจ้าจึงไม่ไปจัดการเผ่าเสวียนเซียวกง เผ่าเสวียนเยวี่ย เหตุใดต้องมาลงมือกับศาลาเสวียนชิงของข้า”

ยิ่งพูดเสวียนชิงก็ยิ่งโกรธ ตอนแรกนางอยากจะผูกมิตรกับตระกูลหลาน แต่เมื่อลองสื่อสารกับเผ่าเสวียนเซียวกงและเผ่าเสวียนเยวี่ยก็ได้รู้ว่า ทั้งสองไม่รู้เรื่องราวพวกนี้แต่อย่างใด และตระกูลหลานก็ไม่ได้ไปหาหรือพูดคุยอะไรกับพวกเขา

ตระกูลหลานแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ควรเก็บลูกพลับเมื่อลูกยังนิ่ม เสวียนชิงไม่อาจกล้ำกลืนความโกรธนี้ไปได้ แม้ศาลาเสวียนชิงของพวกนางจะเล็ก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมถูกรังแกง่าย ๆ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสวียนชิงก็เริ่มลงมืออย่างเหี้ยมโหด ผ้าสีแดงที่อยู่ในมือราวกับว่ามีชีวิต บินตรงไปยังไหล่ข้างซ้ายของหลานจิ่วชิง

หลานจิ่วชิงสามารถหลบการโจมตีนี้ได้อย่างง่ายดาย เสวียนชิงเองก็ไม่คิดว่าการโจมตีนี้จะสามารถสร้างบาดแผลให้กับหลานจิ่วชิงได้ นางคิดจะใช้โอกาสตอนที่หลานจิ่วชิงหลบการโจมตีเพื่อกระโดดไปด้านหลังของหลานจิ่วชิง และโจมตีเข้ามาจากทางด้านหลังของหลานจิ่วชิง ไม่แน่ว่าอาจจะเปลี่ยนทิศทางการต่อสู้ได้ เวลานี้นางถูกหลานจิ่วชิงไล่ต้อนจนจนมุม ไม่อาจแสดงพลังออกมาได้ แต่คิดไม่ถึงว่า......

หลานจิ่วชิงไม่มีวี่แววว่าจะหลบการโจมตีของนาง เห็นได้ชัดว่าหากถูกการโจมตีครั้งนี้เข้า กระดูกหัวไหล่อาจจะหัก แต่หลานจิ่วชิงก็ยังบุกเข้าไปอย่างไร้ความกลัว

ในตอนที่เสวียนชิงคิดว่าหลานจิ่วชิงจะผ่าใบหน้าของนางออกเป็นสองส่วน หลานจิ่วชิงก็หยุดมือลง

ปลายดาบแตะที่ริมฝีปากของเสวียนชิง ค่อย ๆ ออกแรงเบา ๆ ได้ยินเสียงดาบกระทบฟันดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา แต่เสวียนชิงกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่” เพิกเฉยต่อความหวาดกลัวในหัวใจ เสวียนชิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้อีกครั้ง

ตอนนี้นางไม่มีเวลาคิดว่าหลานจิ่วชิงรู้ได้อย่างไรว่านางมีแผนที่จิ่วโจวอยู่ในมือ นางคิดเพียงแค่ว่าทำอย่างไรถึงจะมีชีวิตรอดต่อไป

หลานจิ่วชิงจ้องมองนางด้วยความรังเกียจ ขยับข้อมือ ได้ยินเสียงแตกหักดังขึ้น เมื่อหลานจิ่วชิงดึงดาบกลับมา เสวียนชิงก็อาเจียนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด ฟันสีขาวหลานซี่ร่วงหล่นมาจากปากของนาง

“ข้า ข้าไม่รู้ เจ้า มี มีความสามารถก็สังหารเข้าเสียเลย” ไม่มีฟัน เสวียนชิงพูดออกมาไม่ค่อยชัดเสียเท่าไหร่ แต่หลานจิ่วชิงก็ไม่ได้ใส่ใจ เสวียนชิงไม่ยอมพูด เขามีวิธีทำให้เสวียนชิงพูดออกมา เพียงแต่......

ถือว่าเสวียนชิงโชคร้ายที่ต้องมาเผชิญหน้ากับเขาตอนที่อารมณ์ไม่ดี และกำลังรีบกลับเมืองหลวง

“เข้ามา” หลานจิ่วชิงตะโกนออกไปด้านนอก ชายในชุดสีดำสองคนปรากฏตัวออกมา คุกเข่าอยู่ด้านหน้าหลานจิ่วชิงด้วยความเคารพ หลานจิ่วชิงไม่แม้แต่จะชายตามองพวกเขา ออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น “ไป ไปหาขอทานมาสองสามคนเข้ามาช่วยดูแลเจ้าศาลาให้ดีที่สุด”

เมื่อพูดจบ หลานจิ่วชิงก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมา เสวียนชิงได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของนางก็ซีดลงในทันที ตะโกนออกมาอย่างร้อนรน “ข้าพูด ข้าพูดแล้ว แผนที่จิ่วโจวอยู่......”

น่าเสียดายที่หลานจิ่วชิงไม่อยากได้ยินมันแล้ว เขายังมีเรื่องยุ่งอีกมากมาย หลังจากสั่งให้คนจัดการเรื่องที่เหลือของศาลาเสวียนชิง เขาก็เดินทางกลับเมืองหลวงในทันใด!