นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1382

ธิดาของจักรพรรดิก็แบ่งออกเป็นผู้มีอำนาจและผู้ไร้อำนาจ เมื่อองค์หญิงอันผิงเป็นที่รักใคร่ นางก็สามารถทำตัวเย่อหยิ่งและใช้อำนาจบาตรใหญ่ได้ตามใจต้องการ แต่เวลานี้นางไม่มีคุณสมบัตินั้นเหลืออยู่แล้ว

ในตอนที่ทั้งสองได้สบตากัน องค์หญิงอันผิงนึกเหตุผลที่ตนเองมาที่นี่ในวันนี้ได้ในทันใด สีหน้าของนางเปลี่ยนไป นั่งลงบนเก้าอี้ เมื่อนางได้สติกลับคืนมาก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่หลังของนางกลับเต็มไปด้วยเหงื่อ

นางในตอนนี้จะเอาความมั่นใจที่หน้าไปท้าทายเฟิ่งชิงเฉิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวันนี้ เพราะนางมาเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เฟิ่ง......” เฟิ่งชิงเฉินอ้าปากออกมา แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดออกไปอย่างไร นางหวังว่าเฟิ่งชิงเฉินจะยื่นบันไดให้กับนาง แต่......

เฟิ่งชิงเฉินทำเหมือนกับว่ามองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ยื่นมือออกมาจับถ้วยน้ำชา ค่อย ๆ ดื่มด่ำกับรสชาติ ราวกับมองไม่เห็นความลำบากใจขององค์หญิงอันผิงเลยแม้แต่น้อย

น้ำตาร่วงหล่นลงมา องค์หญิงอันผิงอยากที่จะเดินจากไปหลายครั้ง แต่เมื่อนึกถึงพี่ชายที่ยังคงนอนหมดสติ องค์หญิงอันผิงก็ทำได้เพียงแค่อดทนต่อไป

เงยหน้าขึ้นมองเฟิ่งชิงเฉิน พบว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้มองมาที่ตนเองแม้แต่หางตา นางเบือนหน้าหนีด้วยความโกรธ จากนั้นก็กลับมาตั้งสติอีกครั้ง ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าองค์หญิงอันผิงจะยอมแพ้ องค์หญิงอันผิงลุกขึ้นและเดินมาด้านหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกล่าวว่า “เฟิ่งชิงเฉิน ขอข้าร้องเจ้า เจ้าได้โปรดช่วยพี่ชายข้าด้วย ข้ารู้ว่าก่อนหน้านี้ข้าทำเรื่องไม่ดีกับเจ้าไว้มากมาย แต่เรื่องพวกนั้นมันไม่เกี่ยวกับอะไรกับพี่ชายของข้า หากเจ้าจะแก้แค้นก็ควรมาลงกับข้า พี่ชายของข้านั้นไม่รู้เรื่องอะไร และเขาก็ไม่ได้ทำร้ายเจ้า ขอแค่เจ้ายอมช่วยพี่ชายข้า ต่อให้ข้าต้องตายต่อหน้าเจ้าข้าก็ยอม”

ใบหน้าขององค์หญิงอันผิงเต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อพูดจบนางก็หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจหักห้ามเอาไว้ได้ ราวกับนี่คือการร้องไห้ให้กับความคับข้องใจทั้งหมดที่นางต้องทนทุกข์ทรมานในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ผู้หญิงที่อายุได้เพียงสิบหกปี การที่ต้องเผชิญหน้ากับการสูญเสียอันยิ่งใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้ ต้องยอมรับเลยว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากทำให้นางลำบากใจ วางถ้วยชาในมือลง “องค์หญิงอันผิง ลุกขึ้นมาเถอะ หากการกระทำในครั้งนี้ของท่านถูกแพร่งพรายออกไป เกรงว่าทุกคนในจวนของข้าคงถูกฝังทั้งเป็น”

องค์หญิงคุกเข่า มันไม่ใช่สิ่งที่ใครสามารถแบกรับไว้ได้ แต่ในเมื่อนางทำลงไปแล้ว มันก็ไม่มีอะไรต้องอายหรือรับไม่ได้

“ข้าไม่เคยคิดจะทำร้ายเจ้า” องค์หญิงอันผิงพูดด้วยเสียงสะอื้น จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน นางโตมาอายุถึงเพียงนี้แล้ว นางยังไม่เคยคุกเข่าให้ผู้ใดมาก่อน

“ข้ารู้แล้ว” องค์หญิงอันผิงไม่มีความคิดนี้อยู่ หากเปลี่ยนองค์หญิงเหยาหวาก็ไม่แน่

“เช่นนั้น เช่นนั้นตอนนี้เจ้าช่วยไปดูอาการของพี่ชายของข้าเลยได้หรือไม่?” องค์หญิงอันผิงเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แม้จะรู้สึกอับอายอยู่บ้าง แต่นางก็ไม่อยากยอมแพ้

พี่ชายของนางกำลังรอการรักษาจากเฟิ่งชิงเฉิน เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่มาห่วงศักดิ์ศรี

“องค์หญิง ท่านลองดู มือของข้าได้รับบาดเจ็บ ต่อให้ข้าอยากช่วยแค่ไหนก็ไม่อาจทำการรักษาให้ลั่วอ๋องได้” เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่แขนซ้ายของตนเอง ยกมันขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่านางไม่อาจควบคุมมันได้ตามที่ใจต้องการ

นางยอมรับว่านางก็รู้สึกขอบคุณลั่วอ๋องอยู่เล็กน้อย แต่หากไม่ใช่เพราะลั่วอ๋องบีบบังคับนาง เรื่องราวมันก็คงไม่กลายเป็นเช่นนี้

“เช่นนั้นควรทำอย่างไร? หรือว่าพี่ชายของข้าได้แต่นอนรอความตายอยู่เช่นนี้?” องค์หญิงอันผิงได้ยินเช่นนั้นก็อ้าปากค้าง ร่ำไห้ออกมา ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนทรุดตัวลงกับพื้น แต่ก็ถูกเฟิ่งชิงเฉินขวางเอาไว้ก่อน “องค์หญิง ท่านอย่าคุกเข่าเลยดีกว่า ข้าไม่อาจแบกรับมันไว้ได้จริง ๆ หากเรื่องนี้ถูกแพร่งพรายออกไป จักรพรรดิจะต้องจัดการข้าเพื่อรักษาเกียรติไว้เป็นแน่”

“ข้าไม่สน หากเจ้าไม่ยอมช่วยพี่ชายของข้า ข้าก็จะคุกเข่าอยู่ที่นี่และไม่ไปไหนทั้งนั้น” เมื่อรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินหวาดกลัวต่อการคุกเข่าของนาง องค์หญิงอันผิงก็คุกเข่าอย่างมีความสุข ดูจากท่าทางนางแล้วเกรงว่าคงจะไม่ยอมลุกขึ้นมาง่าย ๆ

เฟิ่งชิงเฉินเข้ามาขวาง แต่เมื่อขวางไว้ไม่ได้ก็ปล่อยให้นางคุกเข่าต่อไป จากนั้นก็กล่าวออกมาอย่างไม่ไว้หน้า “องค์หญิง ในเมื่อท่านอยากคุกเข่าก็คุกเข่าต่อไป ข้าขอไม่รวมทางกับท่าน”