นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1382

ธิดาของจักรพรรดิก็แบ่งออกเป็นผู้มีอำนาจและผู้ไร้อำนาจ เมื่อองค์หญิงอันผิงเป็นที่รักใคร่ นางก็สามารถทำตัวเย่อหยิ่งและใช้อำนาจบาตรใหญ่ได้ตามใจต้องการ แต่เวลานี้นางไม่มีคุณสมบัตินั้นเหลืออยู่แล้ว

ในตอนที่ทั้งสองได้สบตากัน องค์หญิงอันผิงนึกเหตุผลที่ตนเองมาที่นี่ในวันนี้ได้ในทันใด สีหน้าของนางเปลี่ยนไป นั่งลงบนเก้าอี้ เมื่อนางได้สติกลับคืนมาก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่หลังของนางกลับเต็มไปด้วยเหงื่อ

นางในตอนนี้จะเอาความมั่นใจที่หน้าไปท้าทายเฟิ่งชิงเฉิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวันนี้ เพราะนางมาเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เฟิ่ง......” เฟิ่งชิงเฉินอ้าปากออกมา แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดออกไปอย่างไร นางหวังว่าเฟิ่งชิงเฉินจะยื่นบันไดให้กับนาง แต่......

เฟิ่งชิงเฉินทำเหมือนกับว่ามองไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ยื่นมือออกมาจับถ้วยน้ำชา ค่อย ๆ ดื่มด่ำกับรสชาติ ราวกับมองไม่เห็นความลำบากใจขององค์หญิงอันผิงเลยแม้แต่น้อย

น้ำตาร่วงหล่นลงมา องค์หญิงอันผิงอยากที่จะเดินจากไปหลายครั้ง แต่เมื่อนึกถึงพี่ชายที่ยังคงนอนหมดสติ องค์หญิงอันผิงก็ทำได้เพียงแค่อดทนต่อไป

เงยหน้าขึ้นมองเฟิ่งชิงเฉิน พบว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้มองมาที่ตนเองแม้แต่หางตา นางเบือนหน้าหนีด้วยความโกรธ จากนั้นก็กลับมาตั้งสติอีกครั้ง ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินคิดว่าองค์หญิงอันผิงจะยอมแพ้ องค์หญิงอันผิงลุกขึ้นและเดินมาด้านหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกล่าวว่า “เฟิ่งชิงเฉิน ขอข้าร้องเจ้า เจ้าได้โปรดช่วยพี่ชายข้าด้วย ข้ารู้ว่าก่อนหน้านี้ข้าทำเรื่องไม่ดีกับเจ้าไว้มากมาย แต่เรื่องพวกนั้นมันไม่เกี่ยวกับอะไรกับพี่ชายของข้า หากเจ้าจะแก้แค้นก็ควรมาลงกับข้า พี่ชายของข้านั้นไม่รู้เรื่องอะไร และเขาก็ไม่ได้ทำร้ายเจ้า ขอแค่เจ้ายอมช่วยพี่ชายข้า ต่อให้ข้าต้องตายต่อหน้าเจ้าข้าก็ยอม”

ใบหน้าขององค์หญิงอันผิงเต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อพูดจบนางก็หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจหักห้ามเอาไว้ได้ ราวกับนี่คือการร้องไห้ให้กับความคับข้องใจทั้งหมดที่นางต้องทนทุกข์ทรมานในช่วงเวลาที่ผ่านมา

ผู้หญิงที่อายุได้เพียงสิบหกปี การที่ต้องเผชิญหน้ากับการสูญเสียอันยิ่งใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้ ต้องยอมรับเลยว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย เฟิ่งชิงเฉินไม่อยากทำให้นางลำบากใจ วางถ้วยชาในมือลง “องค์หญิงอันผิง ลุกขึ้นมาเถอะ หากการกระทำในครั้งนี้ของท่านถูกแพร่งพรายออกไป เกรงว่าทุกคนในจวนของข้าคงถูกฝังทั้งเป็น”

องค์หญิงคุกเข่า มันไม่ใช่สิ่งที่ใครสามารถแบกรับไว้ได้ แต่ในเมื่อนางทำลงไปแล้ว มันก็ไม่มีอะไรต้องอายหรือรับไม่ได้

“ข้าไม่เคยคิดจะทำร้ายเจ้า” องค์หญิงอันผิงพูดด้วยเสียงสะอื้น จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน นางโตมาอายุถึงเพียงนี้แล้ว นางยังไม่เคยคุกเข่าให้ผู้ใดมาก่อน

“ข้ารู้แล้ว” องค์หญิงอันผิงไม่มีความคิดนี้อยู่ หากเปลี่ยนองค์หญิงเหยาหวาก็ไม่แน่

“เช่นนั้น เช่นนั้นตอนนี้เจ้าช่วยไปดูอาการของพี่ชายของข้าเลยได้หรือไม่?” องค์หญิงอันผิงเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แม้จะรู้สึกอับอายอยู่บ้าง แต่นางก็ไม่อยากยอมแพ้

พี่ชายของนางกำลังรอการรักษาจากเฟิ่งชิงเฉิน เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่มาห่วงศักดิ์ศรี

“องค์หญิง ท่านลองดู มือของข้าได้รับบาดเจ็บ ต่อให้ข้าอยากช่วยแค่ไหนก็ไม่อาจทำการรักษาให้ลั่วอ๋องได้” เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่แขนซ้ายของตนเอง ยกมันขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่านางไม่อาจควบคุมมันได้ตามที่ใจต้องการ

นางยอมรับว่านางก็รู้สึกขอบคุณลั่วอ๋องอยู่เล็กน้อย แต่หากไม่ใช่เพราะลั่วอ๋องบีบบังคับนาง เรื่องราวมันก็คงไม่กลายเป็นเช่นนี้

“เช่นนั้นควรทำอย่างไร? หรือว่าพี่ชายของข้าได้แต่นอนรอความตายอยู่เช่นนี้?” องค์หญิงอันผิงได้ยินเช่นนั้นก็อ้าปากค้าง ร่ำไห้ออกมา ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนทรุดตัวลงกับพื้น แต่ก็ถูกเฟิ่งชิงเฉินขวางเอาไว้ก่อน “องค์หญิง ท่านอย่าคุกเข่าเลยดีกว่า ข้าไม่อาจแบกรับมันไว้ได้จริง ๆ หากเรื่องนี้ถูกแพร่งพรายออกไป จักรพรรดิจะต้องจัดการข้าเพื่อรักษาเกียรติไว้เป็นแน่”

“ข้าไม่สน หากเจ้าไม่ยอมช่วยพี่ชายของข้า ข้าก็จะคุกเข่าอยู่ที่นี่และไม่ไปไหนทั้งนั้น” เมื่อรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินหวาดกลัวต่อการคุกเข่าของนาง องค์หญิงอันผิงก็คุกเข่าอย่างมีความสุข ดูจากท่าทางนางแล้วเกรงว่าคงจะไม่ยอมลุกขึ้นมาง่าย ๆ

เฟิ่งชิงเฉินเข้ามาขวาง แต่เมื่อขวางไว้ไม่ได้ก็ปล่อยให้นางคุกเข่าต่อไป จากนั้นก็กล่าวออกมาอย่างไม่ไว้หน้า “องค์หญิง ในเมื่อท่านอยากคุกเข่าก็คุกเข่าต่อไป ข้าขอไม่รวมทางกับท่าน”

“เจ้า เจ้า เจ้า......เจ้าคิดว่าการที่ข้าทำเช่นนี้มันเพราะอะไร ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะเจ้า” นี่คือสิ่งที่องค์หญิงอันผิงระงับไว้ในหัวใจ ตอนนี้นางพูดทุกอย่างออกมาโดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้น “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะยอมยกโทษให้เจ้า หากไม่ใช่ว่าเจ้าเคยเป็นคู่หมั้นของพี่ชายข้า ข้าก็ไม่มีวันสนใจเจ้า สภาพอย่างเจ้า องค์หญิงอย่างข้าไม่มีวันชายตามอง แค่เห็นก็รู้สึกรกหูรกตา

เหตุใดเจ้าไม่ลองคิดให้ดี ด้วยสภาพก่อนหน้านี้ของเจ้า เจ้าทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ ไม่มีความคู่ควรกับพี่ชายของข้าเลยแม้แต่น้อย มีสิทธิ์ได้เป็นพระชายาลั่วอ๋อง เห็นกันอยู่ว่าเจ้าเป็นคู่หมั้นของท่านพี่ที่มีฐานะสูงส่ง แต่คนที่เหมือนกับหนูสกปรกอย่างเจ้า ได้แต่แอบอยู่หลังคนอื่น ไม่กล้าแม้แต่มองหน้า เมื่อถูกรังแกก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา ข้าเมตตาที่จะสนับสนุนเจ้า แต่เจ้ากลับปฏิเสธมัน

ปฏิเสธ? เจ้ามีสิทธิ์อะไรที่จะทำเช่นนั้น เจ้ารู้หรือไม่สิ่งที่เจ้าจะสูญเสียนั้นไม่ใช่เพียงแค่คนในจวนเฟิ่ง แต่ยังมีศักดิ์ศรีของพี่ชายข้า ท่านพี่ให้ข้าดูแลเจ้า ข้าก็ดูแลเจ้าอย่างสุดความสามารถ สนับสนุนเจ้า แต่เจ้าล่ะ?

ตั้งแต่เช้าจรดเย็น เจ้าทำอะไรไม่เป็นเลยนอกจากร้องไห้ จริงอยู่ว่าพ่อกับแม่ของเจ้านั้นจากไปแล้ว แต่เจ้าจำเป็นต้องพูดถึงมันทุกวันไหม เจ้าไม่รำคาญแต่ข้ารำคาญ การที่พ่อกับแม่ของเจ้าจากไปนั้นเป็นเรื่องน่าสงสาร แต่การที่เจ้าเอาแต่พูดถึงมันทุกวัน เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันน่ารำคาญแค่ไหน

เพราะเจ้า ข้าถูกเสด็จพ่อตำหนิ ถูกเสด็จแม่ตำหนิ ถูกผู้หญิงเหล่านั้นรุมเร้า แต่เจ้าล่ะ? ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วว่าเจ้าคือคู่หมั้นของพี่ชายของข้า หากใครรังแกเจ้า เจ้าก็แค่ตอบโต้กลับไป แต่เจ้าก็ยังคงเป็นเช่นนั้น......

เอาแต่ร้องไห้งอแง......เจ้าว่า สภาพเช่นนั้นของเจ้าคู่ควรกับท่านพี่ของข้าอย่างนั้นหรือ การที่ท่านพี่ของข้ามีภรรยาเช่นเจ้า สำหรับเขาแล้วมันก็เป็นได้เพียงแค่ความอับอาย เจ้าไม่คู่ควรกับการเป็นภรรยาของท่านพี่เลยแม้แต่น้อย การที่แต่งงานกับท่านพี่ของข้าก็มีแต่ทำให้ท่านพี่ต้องด่างพร้อย ในเมื่อเจ้าไม่คู่ควร เหตุใดข้าถึงยอมไว้ชีวิตเจ้า การที่ข้าอยากให้เจ้าตายมันผิดอะไรอย่างนั้นหรือ?

เฟิ่งชิงเฉินยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างโง่เขลา เผชิญหน้ากับคำต่อว่าขององค์หญิงอันผิง นางไม่อาจตอบโต้ได้ เรื่องที่เคยเกิดขึ้น......นางจำไม่ค่อยได้ แต่นางก็รู้ว่าสิ่งที่องค์หญิงอันผิงพูดออกมานั้นมันไม่ได้เกินกว่าความเป็นจริง

เฟิ่งชิงเฉินในตอนนั้นไม่คู่ควรกับตำแหน่งพระชายาลั่วอ๋อง

นี่แหละ เหตุผลก็ทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้ นี่คือเหตุผลที่นางไม่เคยคิดลงมือสังหารองค์หญิงอันผิงและลั่วอ๋อง......